“Τέκνον Τιμόθεε, νῆφε ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τὴν διακονίαν σου πληροφόρησον”...

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

“Ἐγὼ γὰρ ἤδη σπένδομαι, καὶ ὁ καιρὸς τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε. Τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοί, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ”.

Προς Τιμόθεον Β΄ (δ΄ 5-8)

Ήταν η μέρα που σταμάτησε ο χρόνος. Ήταν η μέρα που σταμάτησε η καρδιά. Αυτός ο χρόνος δεν πέρασε εύκολα, κάθε δευτερόλεπτο ήταν μια δυνατή σφυριά, από εκείνες που διαμορφώνανε το μέταλλο την παλιά εποχή οι οπλουργοί.

Με τις στιγμές να περνούν σαν βαριά χτυπήματα μέσα μας και να διαμορφώνουν μυστικά ολάκερη την ύπαρξή μας.

Βλέπουμε τον κόσμο να ξοδεύεται πνευματικά, να σκορπίζεται και να πορεύεται τυφλός μακριά από το θέλημά Του κι ας έχει τα μάτια ανοιχτά.

Με μάτια που βουρκώνουν μα δε δακρύζουν γιατί από τη μέρα που έφυγες, ράγισε για πάντα ο πόρος μέσα από τον οποίο ταξιδεύουν τα δάκρυα για να φτάσουν στα μάτια. Ετσι σπανίως φτάνουν στον προορισμό τους, συνήθως ξεγλυστρούν από κάποια ρωγμή, νωτίζουν το μυαλό και μας πνίγουν σιωπηλά, από μέσα.

Έτσι εξηγούνται και τα συχνά ταραγμένα επεισόδια ασφυξίας, τις φορές που κλείνουνε τα μάτια από την εξάντληση…

Παραμερίζουμε τους αλάλητους στεναγμούς μας και αφουγκραζόμαστε τις τραγικές ιστορίες που βιώνει ο ταλαίπωρος λαός του Θεού, από τότε που αναχώρησες για την Άνω Ιερουσαλήμ.

Μοιάζουμε να στέκουμε αγέρωχοι, να ατενίζουμε με μια εσωτερική γαλήνη την επερχόμενη ολοκληρωτική καταιγίδα, μα μέσα μας υποφέρουμε σιωπηλά από τον πόνο του αναπάντεχου απορφανισμού.

Όπως το ατσάλι μαλακώνει με τη φωτιά στο καμίνι, διαμορφώνεται με το σφυρί στο αμόνι και σκληραίνει με την απότομη ψύξη, έτσι κι εμείς βίαια καλούμαστε να αποδεχθούμε το θέλημά Του και να εννοήσουμε όλα εκείνα τα μυστικά σήματα που μας έστελνες εγκαίρως.

Ήξερες! Και κάθε σου κίνηση ήταν μια τελετουργική προετοιμασία όλων μας. Κάθε σου πράξη και μια αποκλειστική συνταγή για τον καθένα. Κάθε σου ευχή και μια ανεπανάληπτη γνήσια διαχρονική προτροπή: “Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χρστού” (Α’ Κορ. 11,1)

Με πόνο, αλλά με πίστη και ελπίδα στο Θεό, περνάει κάθε μέρα που μας χαρίζει ο Κύριος.

Και πέρασε ένας χρόνος από την κοίμηση του πολυαγαπημένου μας πνευματικού Πατέρα, του Γέροντά μας π. Νικολάου Μανώλη.

Αν κάθε ένας από όλους εμάς που τον γνωρίσαμε προσπαθούσαμε να γράψουμε συνοπτικά σε δύο γραμμές τι νιώθουμε, δεν θα έφταναν δύο γραμμές… Μάλλον δεν θα έφτανε ένα βιβλίο για τον καθένα.

Γιατί όσα νιώθουμε, είναι συνδεδεμένα με τα βιώματα του καθενός κοντά στον Γέροντα.

Κάθε ένας από εμάς, που εμπιστεύτηκε τη ζωή του και την ψυχή του προσωπικά αλλά και της οικογένειάς του στο πετραχήλι του, αισθάνεται το ίδιο. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο χρόνο, ζήσαμε κοντά του τι θα πει Ορθοδοξία.

Συναισθήματα πλημμυρίζουν την καρδιά μας και ευγνωμοσύνη προς τον Πανάγαθο Θεό για όλα.

Για τα ευλογημένα χρόνια στην ενορία της καρδιάς μας, τον βυζαντινό Ι. Ναό Προφήτη Ηλία Θεσσαλονίκης.

Για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας και για τη μαρτυρική περίοδο των παράνομων διώξεων.

Για τη μεγάλη στιγμή της διακοπής μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμου, για λόγους Πίστεως.

Για το τείχος που έχτισε ο Γέροντάς μας απέναντι στην παναίρεση του Οικουμενισμού και μας φύλαξε μέσα στην Αγία Αποτείχιση…

Χριστός Ανέστη χαρά μου

Καλή Αντάμωση

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra