Ἄρθρο τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο κολυμβοῦν ἀλλά καί βγαίνουν στά ρηχά, μᾶς ἁπλώνουν τό χέρι καί μᾶς καλοῦν!

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Γράφει ὁ π.Νικόλαος Μανώλης

Βρίσκομαι ἤδη στό τέλος τῆς συγγραφῆς ἑνός νέου βιβλίου καί σέ ἕνα κεφάλαιο σημειώνω τά ἑξῆς:

«Ἔχει τόσο πλοῦτο, τόσα μυστικά ἡ πίστη μας, ἕνα πέλαγος ἐκπλήξεων εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία. Ἐμεῖς πλησιάζουμε ἐπιφυλακτικά καί κοντοστεκόμαστε, δέν βρέχουμε κἄν τήν ἄκρη τῶν δακτύλων μας σ’ αὐτό τό πέλαγος. Κι ὅλο λογισμούς εἴμαστε.
Κάπου κάπου, βάζουμε λίγο το ποδαράκι μας, κάνουμε νά δοκιμάσουμε τή θάλασσα καί τό τραβᾶμε πίσω. “Ἄχ, τί ὡραία θάλασσα!”, ἀναφωνοῦμε. Ὅμως τό λέμε ἐπιπόλαια καί δέν ἐπιχειροῦμε νά μποῦμε βαθύτερα, γιατί φοβόμαστε. Καί τελειώνουμε τήν πορεία μας στίς ἄγονες ἀμμουδιές, ἄγευστοι τῆς δρόσου, ἀδιάβροχοι στή Χάρη, ἀνέραστοι πλάι σ’ αὐτή τή θάλασσα πού ἠχεῖ ὁλόκληρη τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ. Καί πού στά βάθη της σκιρτᾶ καί μᾶς περιμένει νά μᾶς θρέψει μέ τή σάρκα Του ὁ ζωηφόρος ΙΧΘΥΣ. Τί στερούμαστε, ἀδελφοί μου, ἀπό τή ραθυμία καί τή δειλία μας!
Ἐνῶ ὑπάρχουν ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνο κολυμβοῦν ἀλλά καί βγαίνουν στά ρηχά, μᾶς ἁπλώνουν τό χέρι καί μᾶς καλοῦν: «Ἐλᾶτε!» Ὑπάρχουν πάντοτε οἱ βοηθοί, οἱ πνευματικοί ἄνθρωποι, οἱ καθοδηγητές, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἔχει τέτοιους χειραγωγούς εἰς Χριστόν, οἱ ὁποῖοι δέν ἔλειψαν ποτέ στήν πορεία τοῦ χρόνου.»

Γράφοντας τά προηγούμενα σκεφτόμουν τά θαύματα τῆς Πίστης μας καί ἔφερα στό νοῦ τή διήγηση τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ ἁγιορείτου, γιά μιά θαυμαστή ἐμφάνιση τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους.

Τήν ἀναδημοσιεύουμε ἀπό τό Ἰστολόγιο Κατάνυξη καί ἐλπίζω νά προσφέρει τήν ἀνάλογη ὠφέλεια!

Θαυμαστή εμφάνιση του Αγίου Χαραλάμπους στον Άγιο Αρσένιο και τον ψάλτη του Πρόδρομο

«Μια φορά στην μνήμη του Αγίου Χαραλάμπους», έλεγε ο Πρόδρομος, «πήγαμε στην Παναγιά (στο Κάντσι) να κάνουμε ολονυκτία. Όταν φτάσαμε στους Αίνους, βγήκε και ο Χατζεφεντής από το Ιερό, για να ψάλλουμε μαζί. Ενώ ψάλαμε στο ίδιο αναλόγιο, βλέπω ξαφνικά έναν Ασπρομάλλη Γέρο στο απέναντι αναλόγι, ο οποίος ήταν σκυφτός και ακουμπούσε στην πατερίτσα του, κι άρχισα να τρέμω από ευλάβεια.

Ο Χατζεφεντής όταν με είδε, με ρώτησε.

– Μήπως κρυώνεις;

Και εγώ του είπα «όχι» και του έδειξα τον Ασπρομάλλη Γέρο που ήταν απέναντί μας. Ο Χατζεφεντής δεν ταράχτηκε καθόλου και του μίλησε Τουρκικά.

– Ελάτε να ψάλλουμε μαζί.

Ο Ασπρομάλλης όμως δεν απάντησε, παρά μας έκανε νόημα να συνεχίσουμε μόνοι μας. Επειδή εγώ δεν πρόσεχα πια στο βιβλίο αλλά κρυφοκοιτούσα τον Γέρο εκείνο και ο νους μου ήταν σ’ αυτόν, αυτό είχε δημιουργήσει χασμωδία και ο Ασπρομάλλης αναγκάστηκε να φύγει. Φεύγοντας δε, τον είδαμε να εξαφανίζεται στην μικρή λίμνη του Αγιασμού, και τα νερά του Αγιασμού να πετιούνται μέσα στο Ναό.

Ο Χατζεφεντής είπε ότι ο Ασπρομάλλης εκείνος Γέρος ήταν ο Άγιος Χαράλαμπος.

Τελειώσαμε και την Θεία Λειτουργία και μετά πήγαμε στο χωριό και εκεί διηγήθηκα το γεγονός. Τότε πολλοί Φαρασιώτες έτρεξαν στο Εξωκκλήσι της Παναγίας και πήραν με ευλάβεια από το Αγίασμα, που είχε πεταχθεί μέσα στο Ναό από το θαύμα του Αγίου».

Μετά το γεγονός αυτό ο Χατζεφεντής έμεινε έγκλειστος στο κελλί του σαράντα ημέρες και έλεγε ότι δεν είχε διάθεση, και οι χωριανοί νόμιζαν ότι ήταν αδιάθετος. Άλλοι δε έλεγαν ότι θα φοβήθηκε από το γεγονός αυτό.

Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, εκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1999, σελ. 62-63.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra