Γραπτό Κήρυγμα τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Οι Ορθόδοξοι πάμε να διαλεχτούμε με τους αιρετικούς και αντί να προσφέρουμε την Ορθοδοξία όπως είναι, την αλλοιώνουμε…

Ἐπιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη

Ευαγγέλιο Κυριακής ΙΖ΄  Ματθαίου (Χαναναίας) (Ματ. ιε΄ 21-28)
Αληθής και ψευδής Διάλογος

Η ευαγγελική περικοπή της Κυριακής της Χαναναίας (ΙΖ΄Ματθαίου), αναφέρεται στο θαύμα που έκανε ο Χριστός, στην άρρωστη γυναίκα από τη Χαναναία.

Στο Ευαγγέλιο της Χαναναίας, βλέπουμε τον Χριστό, να κάνει έναν ειδικό διάλογο με αυτή την γυναίκα για να δοκιμάσει την πίστη της. Διαπιστώνουμε πόσο όμορφα συμπεριφέρθηκε εκείνη, ώστε κατέπληξε τον Χριστό με τη συμπεριφορά της. Της λέγει ο Κύριος: «Τι θέλεις από μένα, εσύ που είσαι Χαναναία και ανήκεις σε άλλη πίστη; Δε θέλω να πάρω το φαγητό, το ψωμί και να το πετάξω στα σκυλιά!».

Φοβερό πράγμα να την αποκαλεί ο Κύριος σκυλί! Αν εμείς ακούσουμε αυτό από έναν συνάνθρωπό μας, αμέσως θα εκραγούμε και θα αντιδράσουμε, γιατί έτσι είναι η ανθρώπινη φύση μας. Αλλά αυτή, η οποία αντιλαμβάνεται το πρόβλημά της, την ασθένειά της, καταλαβαίνει ότι Εκείνος στον οποίο προστρέχει, τη δοκιμάζει. Και ταπεινώνεται. Του απαντάει με ψυχραιμία, αλλά και σεβασμό: «Δέχομαι Κύριε ότι είμαι ένα σκυλί. Αλλά όπως στα σκυλιά αρέσει να τρώγουν από τα ψίχουλα που πέφτουν από τα τραπέζια και πάνε και τα γλύφουν, έτσι θέλω κι εγώ να είμαι ένα τέτοιο σκυλάκι!». Ο Χριστός τότε θαύμασε το γεγονός ότι η Χαναναία αυτή γυναίκα ταπεινώνεται και δέχεται τη «σκληρή» έκφραση, ότι είναι σκυλάκι. Έτσι κερδίζει την ίαση του σώματος, αλλά και της ψυχής.

Εύλογα γεννιούνται κάποια ερωτήματα. Σε αυτόν τον διάλογο, του Χριστού με τη Χαναναία, βλέπουμε κάτι να χάνει ο Χριστός; Βλέπουμε να εμπορεύεται την Πίστη; Επειδή αγαπούσε την Χαναναία ο Χριστός, θυσίασε κάτι από τα πιστεύω του για να προσελκύσει τον άλλον; Όχι αδελφοί μου. Παρουσιάστηκε όπως ήταν, γνήσιος και ακέραιος. Και αν τον δεχτεί ο άλλος, θα τον δεχτεί έτσι, χωρίς παζαρέματα!

Στη σημερινή όμως εποχή, η Ορθόδοξη Πίστη δεν προσφέρεται αλώβητη, ακέραια, γνήσια και ανόθευτη στους αιρετικούς, Καθολικούς, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες. Οι Ορθόδοξοι πάμε να διαλεχτούμε με τους αιρετικούς και αντί να προσφέρουμε την Ορθοδοξία όπως είναι, την αλλοιώνουμε. Όποτε το προσφερόμενο δεν θαυματουργεί όπως έκανε ο Λόγος Του Κυρίου μας στην Χαναναία. Ο Λόγος των οικουμενιστών ορθοδόξων πατριαρχών και άλλων, εγκλωβίζει στην άβυσσο τις ψυχές διότι ο διάλογός τους είναι δαιμονικός όπως και η υποτιθέμενη αγάπη τους. Μία αγάπη τόσο διαφορετική από Του Χριστού διότι δεν εδράζεται πάνω στην Αλήθεια. Με αποτέλεσμα να επικρατεί η πλάνη. Έτσι διαπιστώνουμε πως στα πενήντα χρόνια που γίνεται αυτός ο περιβόητος Διάλογος, ο Πάπας δεν έχει απαλλαγεί από τις πλάνες και τις αιρέσεις του, ενώ οι υπεύθυνοι ρίχνουν στάχτη στα μάτια των Ορθοδόξων.

Συμπροσευχόμαστε, τους μεταδίδουμε το Άγιο Ποτήριο, τους δίνουμε Αντίδωρο. Εορτάζουμε επετείους μαζί, εκδίδουμε κοινές εγκυκλίους τους και τους βάζουμε μέσα στους Ιερούς Ναούς μας. Πιάνουμε το χέρι του Πάπα και με αυτό ευλογούμε το Ορθόδοξο ποίμνιο. Μήπως αυτά δε μπορούσαν να τα κάνουν οι προηγούμενοι Πατριάρχες και Αρχιεπίσκοποι η μήπως μόνο εμείς είμαστε η Εκκλησία της αγάπης;

Ο Ομολογητής και αγωνιστής θεολόγος, μακαριστός ιεραπόστολος Νικόλαος Σωτηρόπουλος έγραψε σε ένα άρθρο του σχετικά με αυτόν τον διάλογο του ψεύδους:

«Ο διάλογος των Ορθοδόξων με τους Παπικούς απέτυχε παταγωδώς, διότι από την πλευρά του Πάπα δεν υπήρξε ταπείνωσι και ειλικρίνεια, αλλ’ εωσφορική υπερηφάνεια και δολιότης. Η Ουνία είνε μία τρανή απόδειξη της δολιότητος του Πάπα. Ο διάλογος των Ορθοδόξων με τους Παπικούς ομοιάζει με τον διάλογο της Εύας με τον Διάβολο. Και είδαμε και βλέπουμε τις συνέπειες του διαλόγου της προμήτορος με τον Διάβολο.

Ο διάλογος των Ορθοδόξων με τους Παπικούς, πολλές φορές γενόμενος, περιττεύει, αφού ο Απόστολος θεοπνεύστως συνιστά: «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος» (Τιτ. γ 10-11). Ερωτούμε: Ο θεόπνευστος αυτός λόγος έπαυσε να έχη σημασία; Ο διάλογος των Ορθοδόξων με τους Παπικούς δεν είνε απλώς περιττός, αλλ’ είνε απαράδεκτος, διότι στις ημέρες μας οι λεγόμενοι Ορθόδοξοι, οι οποίοι μετέχουν στο διάλογο, κατά το πλείστον δεν είνε πραγματικώς Ορθόδοξοι, δεν είνε εκπρόσωποι της Ορθοδοξίας, αλλ’ είνε Οικουμενιστές. Οικουμενιστές ηγέτες της Εκκλησίας επιλέγουν και ορίζουν για τον διάλογο ομοίους τους».

Αδελφοί μου, να έχουμε μέσα μας κραταιό πνεύμα, ηγεμονικό νου, να πατούμε πνευματικά. Να γίνεται διάλογος με τους αιρετικούς, ναι, αλλά από ανθρώπους που πατούν γερά στην πνευματική τους ζωή, που δεν έχουν κενό μέσα τους. Αν πατάς γερά στην πνευματική σου ζωή, δεν παραγνωρίζεις την πίστη σου. Άνθρωποι όμως που ταλαντεύονται, με το ένα πόδι στην Ορθοδοξία και το άλλο στην αίρεση, δε μπορούν να κάνουν διάλογο. Αμήν!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra