…Πές μου τώρα Κύριε. Φέτος ὁ λαός πού Ἐσύ μοῦ ἐμπιστεύθηκες, ἐμποδίζεται νά κοινωνήσει. Τί πρέπει νά κάνω Κύριε; Νά ἐκμεταλλευτῶ τή θέση μου καί νά ξεχωρίσω;..

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Στις 10/3/2020 ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος έλεγε τα εξής: Αυτό που θα πρέπει να φοβόμαστε εμείς είναι να μη βγούμε από τον δρόμο της αλήθειας, να μην δυσαρεστήσουμε τον Θεό και όχι για το εάν θα προσέλθουμε στον ναό ή αν θα κοινωνήσουμε. Ας μην κάνουμε τη χάρη σε αυτούς που θέλουν να μας τρομοκρατήσουν. Όχι γιατί νοιάζονται για μας, αλλά γιατί θέλουν να μας έχουν υποχείριά τους, ανά πάσα στιγμή. Από τη στιγμή που ο Θεός αποφασίζει για μας, εμείς το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να αποφασίσουμε πώς θα περάσουμε τη ζωή μας. Με φόβο και αγωνία ή με τη χαρά, τη βεβαιότητα και την εμπιστοσύνη στην πίστη μας. Αυτό ήταν το μήνυμα που έστειλε, μέσω του κηρύγματός του, κατά την πρώτη ακολουθία των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο, που χοροστάτησε στον Ιερό Ναό Αγίου Χαραλάμπους Λαρίσης, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Ιερώνυμος, σχολιάζοντας έτσι τα τελευταία γεγονότα που κυριαρχούσαν στην επικαιρότητα.

Είναι εντυπωσιακή η αλλοίωση του κου. Ιερωνύμου μετά την αντίχριστη απόφαση της Δ.Ι.Σ στις 16/3/2020. Διαπιστώνουμε ότι, το μήνυμα της αφοβίας έδωσε πανεύκολα τη θέση του στο μήνυμα του φόβου, να μη γίνει η Εκκλησία υπαίτια μετάδοσης έστω και ενός κρούσματος του ιού. Βέβαια, αυτό αποδεικνύεται περίτρανα, καθώς στις 13/4/2020 στην ακολουθία του νυμφίου κεκλεισμένων των θυρών, ο Μητροπολίτης έκλεισε τον λόγο του λέγοντας πως Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα θα καυχάται για το γεγονός πως δεν έδωσε αφορμή να μεταδοθεί ο ιός. Δυστυχώς, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το επίπεδο των Ιεραρχών είναι πολύ χαμηλό και εξαντλείται σε έναν συναισθηματισμό μεστό χαυνότητας, όπως φαίνεται εδώ. Αυτό είναι το επίπεδο, δυστυχώς!

Αυτό που έχουμε, λοιπόν, να σχολιάσουμε για το παρακάτω κείμενο του Σεβασμιωτάτου “Άκουσε Κύριε” είναι ότι με αυτή τη δήθεν παρρησία του γλυκού νερού, θα έπρεπε να απευθύνεται στους άρχοντες του κόσμου τούτου, κοσμικούς και εκκλησιαστικούς, που έκλεισαν τους Ιερούς Ναούς και όχι προς τον Θεό. Φαίνεται. Όμως, γίνεται φανέρο ότι τους άρχοντες, κοσμικούς και εκκλησιαστικούς, οι σημερινοί Επισκοπίσκοι τους φοβούνται περισσότερο από τον Θεό.

Αυτό συμβαίνει όταν καλλιεργείται η δεσποτοκρατία έναντι της ευλογημένης αρχιεροσύνης. Όταν καλλιεργείται η υποτέλεια, έναντι της ευλογημένης υπακοής, που γνωρίζει πότε να κάνει ευλογημένη ανυπακοή εν πνεύματι εν Χριστώ ελευθερίας και ομολογίας. Όταν καλλιεργείται η ταπεινοσχημία έναντι της αληθινής ταπείνωσης. 

Η αληθινή ταπείνωση δε γεμίζει με κόμπλεξ και συμπλέγματα τον πιστό “ποιoς είμαι εγώ για να αντιδράσω; Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ή ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής;”, αλλά τον κάνει λιοντάρι ομολογητή, επίκαιρο και διαχρονικό. Καρπίζει, ακόμη, μέσα στον πιστό τους καρπούς της Πίστης, γενναιότητα, αφοβία, ευψυχία, ελπίδα, αγάπη. 

Αν ήθελε ο Σεβασμιώτατος να μιμηθεί τον Μωυσή, τον οποίο επικαλείται, θα έπρεπε να προτάξει τα στήθη του για να μην κλείσουν οι Ιεροί Ναοί, τουλάχιστον στη μητροπολιτική του περιφέρεια ή να έβρισκε τρόπους… ας μην πούμε όσα γνωρίζουμε γι΄αυτό… όχι να λέει υποκριτικά ότι “άκουσε Κύριε, δεν θα κοινωνήσω για χάρη του Κυρίου, μιμούμενος τον Μωυσή”. «Ἐάν μέν θέλεις νά συγχωρήσεις τήν ἁμαρτία τους, συγχώρησέ την∙ ἀλλιῶς σβῆσε κι ἐμένα ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς ὅπου μέ ἔχεις γραμμένο».

Ω υποκριτικός λόγος! Ω μωρή φρόνηση! Αυτό το “εμμέσει ο Κύριος” το νιώθουμε πια πάρα πολύ καλά στα στομάχια μας! Έλεος!

Διαβάσαμε στο imlarisis.gr:

Ἄκουσε Κύριε…

Τοῦ Σεβ. ΜητροπολίτουΛαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἱερωνύμου

Ἄκουσε Κύριε. Εἶναι ἡ πρώτη Μεγάλη Πέμπτη τῆς ζωῆς μου χωρίς νά Σέ ἔχω μεταλάβει. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού Σέ δοξάζω γιά τήν παράδοση τοῦ φρικτοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τοῦ ὑπέρτατου δώρου στόν κόσμο Σου, χωρίς νά τό ἔχω λάβει. Εἶναι ἡ πρώτη φορά ἐδῶ καί χρόνια, πού τέτοια μέρα δέν Σέ διακονῶ μπροστά στό πυρίφλεκτο Θυσιαστήριο, ἀλλά στέκομαι ἀπ’ ἔξω. Γιατί; Γιατί δέν ὑπάρχει φέτος κάποιος ἄλλος νά σταθεῖ ἐκεῖ ἔξω, Κύριε. 

Ἄκουσε Κύριε. Δέν κλονίζεται η πίστη μου σε Σένα, οὔτε ἀπέχω τοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς γιατί φοβᾶμαι γιά τόν ἑαυτό μου. Ἄλλωστε εἴκοσι-τρία χρόνια λειτουργός Σου, ξέρεις Ἐσύ… Δέν θέλω νά ξεχωρίσω με κανέναν τρόπο ἀπό τούς ἀδελφούς καί συλλειτουργούς. Ἐπιπλέον, ἡ δυσκολία τοῦ ἀγῶνα, τό πειρασμικό τῶν ἡμερῶν καί ὁ κίνδυνος τοῦ θανάτου μᾶς ὑπενθυμίζουν τήν ἀνάγκη νά εἴμαστε σώφρονες. Ἔπειτα, τό Θυσιαστήριο δέν μένει ἀνενεργό. Οἱ Ἱερεῖς Σου Κύριε, τό διακονοῦν καί προσφέρουν τήν ἀναίμακτο Θυσία ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου Ζωῆς καί Σωτηρίας. Δέν μᾶς στερεῖς τή Χάρη Σου Κύριε. 

Ἄκουσε Κύριε. Κατανοῶ ὅτι δέν εἴμαστε ἱκανοί νά ζητᾶμε τά Τίμια Δῶρα. Κατανοῶ ὅτι αὐτά εἶναι δωρεά Σου πρός τόν ἄνθρωπο. Κατανοῶ ὅτι εἴμαστε ἀνάξιοι αὐτῆς τῆς δωρεᾶς. Ἐξάλλου οἱ Κληρικοί Σου κάθε φορά πού τελοῦμε τή Θεία Λειτουργία, μόνοι μας ἐκφέρουμε τήν καταδικαστική ψῆφο ἐναντίον μας: «οὐδείς ἄξιος…»! Παρακάτω ὅμως Κύριε, ὑπάρχει κάτι ἄλλο, ὑπάρχει ἕνα «ἀλλ’ ὅμως», ὑπάρχει αὐτό πού σηκώνει ἀπό τίς πλάτες μας τό ἀβάστακτο φορτίο καί μᾶς ἐνθαρρύνει νά συνεχίσουμε. «Ἀλλ’ ὅμως, διά τήν ἄφατον καί ἀμέτρητόν σου φιλανθρωπίαν…». Μή συστείλεις, μήν ἀναστείλεις, μήν περιστείλεις τή φιλανθρωπία Σου Κύριε.

Ἄκουσε Κύριε. Δέν δικαιούμαστε νά Σέ κατηγορήσουμε γιά τίποτα. Ἐξάλλου, ἔφτασε νά γραφεῖ ἀκόμη καί ἀπό ἀνθρώπους πού δέν ξέρουν ἀκόμη πόσο ἀνάγκη Σέ ἔχουν, ὅτι «οἱ πανδημίες δέν εἶναι θεία δίκη, εἶναι ἀνθρώπων ἔργα». Ἑσὐ μᾶς ἔβαλες διαχειριστές τῆς φύσης καί τοῦ κόσμου κι ἐμεῖς γίναμε ἐκμεταλλευτές. Ἐσύ ὅρισες νά φυλάσσουμε τό περιβάλλον κι ἐμεῖς τό καταστρέφουμε. Ἐσύ μᾶς ἔβαλες οἰκονόμους τοῦ φυσικοῦ πλούτου καί ὑπεύθυνους γιά τήν κατανομή του ὥστε νά ἐπαρκεῖ γιά ὅλους, κι ἐμεῖς ἀπό τήν ἀπληστία μας ὄχι μόνο στερήσαμε ἀπό ἀδελφούς μας ἀνά τόν κόσμο μέ διάφορες προφάσεις τά ἀπαραίτητα, ἀλλά καί καταστρέψαμε τά οἰκοσυστήματα, προκαλέσαμε τήν κλιματική κρίση καί ὑπερεκμεταλλευόμαστε τόν πλανήτη χωρίς νά σκεφτόμαστε τά παιδιά μας. Δίκιο ἔχεις νά αἴρεις τή Χάρη Σου Κύριε.

Ἄκουσε Κύριε. Ἑσύ εἶσαι ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας Σου. Ὅμως, Ἐσύ μᾶς παρέδωκες αὐτήν τήν Ἐκκλησία, καθώς Ἐσύ ὅρισες νά ἐνεργοῦνται ὅσα χρειάζονται γιά νά σωθεῖ ό κόσμος καί ὁ ἄνθρωπος δι’ἀνθρώπων. Δέν λειτουργοῦν ἄγγελοι στό Θυσιαστήριό Σου, Κύριε. Ἀνθρώπους ἔβαλες καί τούς παρέδωκες τή Χάρη τῶν σωτηρίων Μυστηρίων Σου γιά νά τελεσιουργοῦνται τά Θειότατα ὑπέρ τῶν ἀνθρώπων. Τί κάνεις τώρα μέ τούς ἀνθρώπους Σου, Κύριε; 

Ἄκουσε Κύριε. Ἐμᾶς πού ὅρισες νά σηκώνουμε τό εἰδικό βάρος τῆς διαδοχῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων, δέν μᾶς κατέστησες ποιμένες τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἀλλά συγκεκριμένου ποιμνίου. Ἐσύ μᾶς προσκάλεσες νά γίνουμε «ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Κι Ἐσύ συνάρτησες τή δική μας σωτηρία μέ τήν εὐθύνη γιά τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Ἐσύ δέν ἐπέτρεψες ποτέ οἱ Κληρικοί Σου νά προέρχονται ἀπό συγκεκριμένη τάξη ἤ νά ἀπαρτίζουν ἰδιαίτερη κάστα μέ προνομιακή μεταχείριση. Ὅλοι προερχόμαστε ἀπό τόν λαό τοῦ τόπου μας, διακονοῦμε αὐτόν τόν λαό καί ἐνεργοῦμε ὑπέρ αὐτοῦ. Καί συμπορευόμαστε μέ αὐτόν τόν λαό στίς χαρές καί τίς λύπες του, στήν προκοπή καί τή δοκιμασία του, στό μαρτύριο καί τή δόξα του. Δέν ὑπάρχει περίπτωση, γιά ὁποιονδήποτε λόγο, νά ξεχωρίσουμε ἀπό αὐτόν τόν λαό Κύριε.

Ἄκουσε Κύριε. Ἐσύ ἀνέχθηκες τόν Προφήτη Μωυσῆ, ἀφοῦ βρῆκε τούς Ἰσραηλίτες νά Σέ ἀπαρνοῦνται λατρεύοντας τό χρυσό μοσχάρι, νά ἀνεβαίνει τρέχοντας τό Σινᾶ γιά νά παρακαλέσει τή συγγνώμη Σου γιά τόν λαό Σου, στόν ὁποῖον Ἐσύ τόν ὅρισες ὑπεύθυνο. Τί σοῦ εἶπε τότε Κύριε; Θυμᾶσαι; «Ἐάν μέν θέλεις νά συγχωρήσεις τήν ἁμαρτία τους, συγχώρησέ την∙ ἀλλιῶς σβῆσε κι ἐμένα ἀπό τό βιβλίο τῆς ζωῆς ὅπου μέ ἔχεις γραμμένο» (Ἐξ. λβ΄,32). Δέχθηκες τότε αὐτήν τήν πιεστική παράκληση Κύριε.

Ἄκουσε Κύριε. Λίγο πρίν ἀνέβεις στόν Σταυρό Σου, στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ, εἶπες προσευχόμενος: «Πάτερ, (…) ὅτε ἤμην μετ’ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας» (Ἰω. ιζ΄,12), διαβεβαιώνοντας τόν Επουράνιο Πατέρα ὅτι ὅσο ἤσουν μαζί τους, διαφύλαξες τούς δικούς Σου ἀνθρώπους καί δέν χάθηκε κανείς, παρά μόνον αὐτός πού ἀπό μόνος του ἀποφάσισε τόν χαμό του. Τούς διαφύλαξες ὄντας διαρκῶς μαζί τους, χωρίς νά διακρίνεσαι καί νά ξεχωρίζεις ἀπό αὐτούς. Μᾶς ἔδωσες παράδειγμα Κύριε.

Πές μου τώρα Κύριε. Φέτος ὁ λαός πού Ἐσύ μοῦ ἐμπιστεύθηκες, ἐμποδίζεται νά κοινωνήσει. Τί πρέπει νά κάνω Κύριε; Νά ἐκμεταλλευτῶ τή θέση μου καί νά ξεχωρίσω; Νά μετέχω τοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς ἀπευθύνοντας ἁπλῶς παραμυθητικούς λόγους σέ ὅσους τό στεροῦνται; Γι’ αὐτό μέ ὅρισες Ποιμένα τοῦ λαοῦ Σου; Ἄκουσε Κύριε. Ἐάν δέν εὐδοκήσεις ὥστε ὁ λαός Σου νά λάβει τό Τίμιο Σῶμα Σου καί τό Ἄχραντο Αἷμα Σου, δέν μπορῶ νά τό λάβω οὔτε ἐγώ. Κατάλαβέ με, συγχώρεσέ με καί φώτιζέ με Κύριε.

Διαβάστε περισσότερα εδώ

Δείτε σχετικά:
– Η Μητρόπολη Λαρίσης καρατομεί το Ορθόδοξο Τυπικό προς δόξα των αντιχρίστων!
– π.Νικόλαος Μανώλης, Διαολεμένο Ιερατείο [ΒΙΝΤΕΟ 2020]
– Κάλεσμα Πίστης από τη Γεωργία, ανοιχτοί Ι. Ναοί με αθρόα συμμετοχή πιστών [ΒΙΝΤΕΟ]
– Κατά τον π. Ανδρέα Τκατσιόφ «Πάσχα στο σπίτι» σημαίνει τέλος του χριστιανισμού
– Συνεργασία του Αρχιεπισκόπου με την Πολιτεία και όχι με τον Χριστό! Αδιανόητη φαυλότητα!
– π.Θεόδωρος Ζήσης, Γιατί πρέπει να ανοίξουν οι Ναοί το Πάσχα
– Τέσσερις δικηγόροι προσέφυγαν στο ΣτΕ κατά της Υπουργικής Απόφασης περί της απαγόρευσης των λειτουργιών στις Εκκλησίες
– Ο Καίσαρας αποφασίζει, η Εκκλησία υποτάσσεται!
– Το μένος και το μίσος της κοσμικής εξουσίας ενάντια στην Εκκλησία του Χριστού
– Ανοιχτές παραμένουν οι εκκλησίες στη Βουλγαρία
– Ποια είναι η εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου για το Πάσχα με φόντο τον Κορωνοϊό;
– Κανονικά η Θεία Κοινωνία λέει η Ορθόδοξη Εκκλησία στη Σερβία
– π.Θεόδωρος Ζήσης, Έργο του διαβόλου το κλείσιμο των Ναών από την Ιερά Σύνοδο
– Ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος, συμφώνως με το πνεύμα των φίλων του Προτεσταντών, μας νουθετεί!
– Οι ιερείς της Γεωργίας μας δίνουν παράδειγμα!
– Θα ανασταίνεται ο Κύριός μας, κατά τις ανθρώπινες επιθυμίες και βουλές;
– Μας εξόργισε η επιστολή του Μητροπολίτου Μεσογαίας προς την Υπουργό Παιδείας
– Δημητριάδος: «Δε διώκεται ο Χριστιανισμός και η Εκκλησία»
– Να γιατί η απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στερείται Αγίου Πνεύματος
– Μοναχού Σεραφείμ (Ζήση), Ο κορωνοϊός διδάσκει το «πως» της Αποτειχίσεως (…μάλλον δε και το «δια τι»)