ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΟΥΣΕ ΤΙΣ ΔΕΚΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΤΑΛΑΝΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΟΥΣΕ ΤΑ ΕΚΑΤΟ ΔΗΝΑΡΙΑ
Και ότι η μνησικακία είναι το χειρότερο από κάθε αμάρτημα

Παραθέτουμε σε συνέχειες αποσπάσματα από το αρχαίο κείμενο και τη μετάφραση της ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗΝ ΤΟΥ ΤΑ ΜΥΡΙΑ ΤΑΛΑΝΤΑ ΟΦΕΙΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΚΑΤΟΝ ΔΗΝΑΡΙΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΟΣ. Και ότι παντός αμαρτήματος το μνησικακείν χείρον. (ΟΜΙΛΙΕΣ ΗΘΙΚΕΣ-ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ)

10ο μέρος (τελευταίο)

Αν πρέπει να θυμόμαστε αμαρτήματα, πρέπει να θυμόμαστε μόνο τα δικά μας (Ιερός Χρυσόστομος)

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΒΟΛΗΝ ΤΟΥ ΤΑ ΜΥΡΙΑ ΤΑΛΑΝΤΑ ΟΦΕΙΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΚΑΤΟΝ ΔΗΝΑΡΙΑ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΟΣ Και ότι παντός αμαρτήματος το μνησικακείν χείρον.

…Ταύτα ουν άπαντα ειδότες, και την παραβολήν εγγράψαντες ταύτην εν ταις καρδίαις, όταν εννοήσωμεν άπερ πεπόνθαμεν παρά των συνδούλων, λογισώμεθα άπερ εποιήσαμεν εις τον Δεσπότην· και φόβω των οικείων αμαρτημάτων τον θυμόν τον επί τοις αλλοτρίοις πλημμελήμασι ταχέως απώσασθαι δυνησόμεθα· ει γαρ δει μεμνήσθαι αμαρτημάτων, των οικείων δει μεμνήσθαι μόνον·  εάν δε των οικείων μνημονεύσωμεν, ουδέποτε 5  τα αλλότρια λογιούμεθα· ώσπερ ουν αν τούτων επιλανθανώμεθα, εκείνα ραδίως εμφιλοχωρήσει τοις ημετέροις λογισμοίς. Και γαρ ούτος ει των μυρίων ταλάντων εμέμνητο, ουκ αν εμνήσθη των εκατόν δηναρίων· αλλ’ επειδή εκείνων επελάθετο, δια τούτο υπέρ τούτων ήγχε τον σύνδουλον, και ολίγα βουλόμενος 10 απαιτήσαι, ούτε εκείνων επέτυχεν, αλλά και των μυρίων ταλάντων τον όγκο εις της εαυτού κεφαλήν επεσπάσατο.

Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά και αφού χαράξουμε την παραβολή αυτή μέσα στις καρδιές μας, όταν σκεφθούμε εκείνα που έχουμε πάθει από τους συνανθρώπους μας, ας σκεφθούμε και αυτά που κάναμε στον Κύριο. Και με το φόβο των δικών μας αμαρτημάτων θα μπορέσουμε να απομακρύνουμε γρήγορα το θυμό για τα ξένα παραπτώματα. Γιατί, αν πρέπει να θυμούμαστε αμαρτήματα, πρέπει να θυμούμαστε μόνο τα δικά μας. Και αν φέρνουμε στη μνήμη τα δικά μας, ποτέ δε θα σκεφθούμε τα ξένα· όπως πάλι, αν τα ξεχνάμε αυτά, εύκολα εκείνα θα περάσουν από τις σκέψεις μας. Γιατί πραγματικά αυτός δε θα θυμόταν τα εκατό δηνάρια, αν θυμόταν τις δέκα χιλιάδες τάλαντα. Επειδή όμως τα ξέχασε εκείνα, γι’ αυτό έπιασε από το λαιμό το σύνδουλό του γι’ αυτά, και θέλοντας να του επιστραφούν λίγα, ούτε εκείνα επέτυχε, αλλ’ επέσυρε επάνω στο κεφάλι του και τον όγκο των δέκα χιλιάδων ταλάντων.

Δια τούτο θαρρών αν είποιμι, ότι πάσης αμαρτίας αύτη χαλεπωτέρα· μάλλον δε ουκ εγώ τούτο, αλλά ο Χριστός δια της παραβολής ταύτης τούτο απεφήνατο. Ει γαρ μη μυρίων ταλάντων, λέγω δε των αφάτων αμαρτημάτων, αύτη χαλεπωτέρα ην, ουκ αν δια ταύτην κακείνα ανεκαλέσατο. Ούτω μηδέν τοίνυν σπουδάζωμεν, ως οργής καθαρεύειν, και τους προς ημάς αηδώς έχοντας καταλλάττειν, ειδότες ότι ούτε ευχή, ούτε ελεημοσύνη, ούτε νηστεία, ούτε κοινωνία μυστηρίων, ούτε άλλο των τοιούτων ουδέν, εάν μνησικακώμεν, δυνήσετε ημών προστήναι κατά την ημέραν εκείνην· ώσπερ ουν εάν ταύτης περιγενώμεθα της αμαρτίας, καν μύρία έχωμεν πλημμελήματα, δυνησόμεθα τινος συγγνώμης τυχείν. Και ουχί εμός ο λόγος, αλλ’ αυτού του μέλλοντος ημάς τότε κρίνειν Θεού. Καθάπερ γαρ ενταύθα είπεν, ότι «ούτω ποιήσει και ο Πατήρ μου, εάν μη αφήτε έκαστος από των καρδιών υμών» ούτω και αλλαχού φησιν, «εάν αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος».

Γι’ αυτό θα μπορούσα να πω με τόλμη, ότι αυτή είναι η φοβερότερη από κάθε αμαρτία· ή καλύτερα δεν το λέγω εγώ αυτό, αλλ’ ο Χριστός το είπε με την παραβολή αυτή. Γιατί, αν δεν ήταν αυτή φοβερότερη από τις δέκα χιλιάδες τάλαντα, εννοώ βέβαια τα άπειρα αμαρτήματα, δε θα ανακαλούσε εξ αιτίας της και εκείνα. Τίποτε λοιπόν ας μη φροντίζουμε τόσο, όσο να είμαστε καθαροί από οργή και να συμφιλιωνόμαστε  μ’ εκείνους που είναι δυσαρεστημένοι μαζί μας, γνωρίζοντας πως ούτε η προσευχή, ούτε η ελεημοσύνη, ούτε η νηστεία, ούτε η κοινωνία των μυστηρίων, ούτε τίποτε άλλο απ’ αυτά, αν είμαστε μνησίκακοι, θα μπορέσει να μας βοηθήσει την ημέρα εκείνη. Όπως πάλι, αν νικήσουμε αυτήν την αμαρτία, και αν ακόμα έχουμε άπειρα αμαρτήματα, θα μπορέσουμε να επιτύχουμε κάποια συγγνώμη. Και δεν είναι δικός μου ο λόγος, αλλά του ίδιου του Θεού που πρόκειται να μας κρίνει τότε. Όπως λοιπόν εδώ είπε ότι «έτσι θα κάμει και ο Πατέρας μου, αν ο καθένας σας δε συγχωρήσει μέσα από την καρδιά του», έτσι και αλλού λέγει, «αν συγχωρήσετε τους ανθρώπους για τα παραπτώματά τους, θα σας συγχωρήσει και σας ο Πατέρας σας ο ουράνιος».

Ίνα ουν και ενταύθα πράον και ήρεμον διάγωμεν βίον, κακεί συγχωρήσεως και αφέσεως τύχωμεν, σπουδάζωμενκαι πραγματευώμεθα, όσους εάν έχωμεν εχθρούς, καταλλάτειν ημίν· ούτω γαρ και τον Δεσπότην ημών, καν μυρία ώμεν ημαρτηκότες, καταλλάξομεν, και των μελλόντων επιτευξόμεθα αγαθών, ων γένοιτο πάντας ημάς αξιωθήναι, χάριτι και φιλανθρωπία του Κυρίου ημών  Ιησού Χριστού, ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Για να έχουμε λοιπόν και εδώ ήσυχη και ήρεμη ζωή και για να επιτύχουμε εκεί συγχώρηση και άφεση, ας προσπαθούμε και ας φροντίζουμε να συμφιλιωνόμαστε με όσους εχθρούς έχουμε. Γιατί έτσι και τον Κύριο μας, έστω κι αν έχουμε διαπράξει άπειρες αμαρτίες, θα συμφιλιώσουμε μαζί μας και θα επιτύχουμε τα μελλοντικά αγαθά, τα οποία εύχομαι όλοι μας να τα αξιωθούμε, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον οποίο ανήκει η δόξα και η δύναμη στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

ΤΕΛΟΣ

ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ
ΟΜΙΛΙΕΣ ΗΘΙΚΕΣ-ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ-ΣΧΟΛΙΑ
Από τον ΣΠΥΡΟ ΜΟΥΣΤΑΚΑ Θεολόγο-Φιλόλογο
ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Επόπτης 
Παναγιώτης Κ. Χρήστου, Καθηγητής Πανεπιστημίου
Επιμελητής
Ελευθέριος Γ. Μαρετάκης, Θεολόγος
ΕΠΕ
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 1986

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ katanixi.gr

Δείτε εδώ το 1ο μέρος, εδώ το 2ο, εδώ  το 3ο, εδώ το 4ο, εδώ το 5ο, εδώ το 6ο, εδώ το 7ο, εδώ το 8ο, εδώ το 9ο

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI