Κήρυγμα τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Πώς ο νεαρός Αθανάσιος αντιμετώπισε τον πνευματικό σεισμό της εποχής του, την αίρεση του αρειανισμού, Με απαίτηση του λαού ψηφίστηκε Πατριάρχης, Πώς τον πολέμησε ο διάβολος, Η κακία των ανθρώπων – οι συκοφαντίες – οι εξορίες

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Στο ακόλουθο ηχητικό απόσπασμα, ακούμε το κήρυγμα του σεβαστού π. Θεοδώρου, στην μνήμη δύο μεγάλων ιεραρχών και οικουμενικών διδασκάλων, του Αγίου Αθανασίου του Μεγάλου και του Αγίου Κυρίλλου, Πατριαρχών Αλεξανδρείας.

Οι δύο αυτοί μεγάλοι άνδρες έχουν ένα πολύ σπουδαίο κοινό γνώρισμα: Και οι δύο πρωτοστάτησαν στην καταδίκη δύο πολύ μεγάλων αιρέσεων: Ο Μέγας Αθανάσιος, στην καταδίκη του Αρείου, και ο Άγιος Κύριλλος, στην καταδίκη του Νεστορίου.

Κυρίως όμως το κήρυγμά του ο π. Θεόδωρος το αφιερώνει στον Άγιο Αθανάσιο. Μας παρουσιάζει μερικά στοιχεία από τη ζωή και το έργο του. Δεν δικαιολογείται σήμερα Επίσκοποι, διάδοχοι του Αγίου Κυρίλλου, του Αγίου Αθανασίου, να μην αγωνίζονται για τις αιρέσεις όπως αγωνίστηκαν τότε οι Άγιοι Ιεράρχες στην εποχή τους.

Τον Μ. Αθανάσιο, τον προετοίμαζε ο Θεός ως τον μοναδικό τότε αντίπαλο και νικητή του Αρείου. Αυτή την αίρεση, που ήταν ένας πνευματικός σεισμός την εποχή εκείνη για την αυτοκρατορία, την αντιμετώπισε αυτός ο νεαρός, ο Έλληνας στην καταγωγή και στην παιδεία, ο Αθανάσιος, στην Αλεξάνδρεια.

Πολύ νωρίς προσκολλήθηκε προς τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αλέξανδρο, ο οποίος όταν πήγε να λάβει μέρος στην Α’ εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο το 325, πήρε ως συνοδό του τον Αθανάσιο, ηλικίας μόλις 30 ετών, που ήταν τότε  διάκονος ακόμα. Τα περισσότερα μέλη της Συνόδου ήταν μεγάλης ηλικίας, με λευκά μαλλιά και ένας νέος ανάμεσά τους, ένας διάκος, ο Αθανάσιος, αποδείχτηκε ο θεολόγος της Συνόδου.

Ο φθόνος προς το πρόσωπό του δεν άργησε να εμφανιστεί. Μόλις ο διάβολος αντιληφθεί ότι πάει να φυτρώσει ένας άξιος άνθρωπος, ξεσηκώνει όλους τους δαίμονες εναντίον του. Μετά την κοίμηση του Πατριάρχη Αλέξανδρου, όλος ο λαός, γνωρίζοντας την αξία του ανθρώπου αυτού, ζητούσε, απαιτούσε να γίνει Πατριάρχης ο Αθανάσιος. Ανάγκασε ο λαός τότε τους Επισκόπους να ψηφίσουν τον Αθανάσιο, όχι όπως τώρα, ερήμην του λαού «κατά τον κρατήσαντα ύστερον πονηρόν τρόπον».

Η Εκκλησία τότε είχε καταληφθεί από αρειανούς Επισκόπους. Εξυφάνθηκαν κατηγορίες και συκοφαντίες εναντίον του Πατριάρχη Αθανασίου, του πιο ισχυρού ορθόδοξου Επισκόπου τότε. Αυτές οι κατηγορίες έφθασαν μέχρι τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε γνωρίσει τον Αθανάσιο και τον εκτιμούσε βαθύτατα. Αλλά οι συκοφαντία πιάνει ακόμα και στους ισχυρούς. Είχε γύρω του συμβούλους ο Μ. Κωνσταντίνος, αρειανούς Επισκόπους οι οποίοι δεν έπαυαν να κατασυκοφαντούν τον Αθανάσιο. Και τελικώς πιεσθείς συνεκάλεσε μία σύνοδο και εκεί η πλειονότης των αρειανών επισκόπων κατεδίκασε τον Αθανάσιο.

Από τις πολλές κατηγορίες, μας μνημονεύει εδώ, δύο μόνο ο π. Θεόδωρος για να δούμε πού φθάνει η ανθρώπινη κακία. Ο Αθανάσιος όμως ήταν παλληκάρι. Είχε λεβεντιά. Δεν πτοήθηκε από τις αβάσιμες κατηγορίες. Και μας περιγράφει πως καταρρίφθηκαν οι συκοφαντίες. Όμως καταδικάστηκε και εξορίστηκε. Όχι μια φορά, αλλά πέντε εξορίστηκε, από διαδοχικούς αυτοκράτορες.

Μία φορά από αυτές βρέθηκε εξόριστος στη Ρώμη, όπου δεν ήξεραν τίποτα από μοναχισμό. Ο Άγιος Αθανάσιος δίδαξε και μετέδωσε μοναχισμό στην Δύση. Και γράφοντας σε μοναχούς της Δύσεως έγραψε τον βίο του Αγίου Αντωνίου.

Ο Μέγας Αθανάσιος κυρίως είναι γνωστός για τους αγώνες του υπέρ της Ορθοδοξίας. Ήταν το «κυριώτατο έργο» του. Γνωρίζουμε σήμερα πολλούς Επισκόπους που να είναι η καταπολέμηση των αιρέσεων το κυριώτατο έργο τους; Ή μήπως κυριώτατο έργο των περισσοτέρων Επισκόπων σήμερα είναι η «καταπολέμηση» των κληρικών που κρατούν ανόθευτη την πίστη και την υπερασπίζονται με τον αντιαιρετικό τους λόγο;

Ιερός Ναός Αγίου Αντωνίου Θεσσαλονίκης – Κήρυγμα π. Θεοδώρου Ζήση, Εκφων. (18/1/2015)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI