του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

«…Είναι κάποιες φορές που τα απλά, τα γνήσια, αναβλύζουνε τόσο ζωογόνες μυρουδιές που είναι αδύνατο ν’ αντισταθείς και να μη σκλαβωθείς από τη γλύκα τους…» 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

Απλά και γνήσια

Κοσμίδης Ελευθέριος

Όσο κι αν πασχίζουνε οι “ετερόφωτοι φωστήρες” να μας πείσουν πως ο κόσμος μας ξεπεράστηκε, και ο κόσμος τους ανατέλλει, υπάρχει το αγιοπνευματικό νέκταρ της Μιας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας που δεν υποκαθίσταται από λογής-λογής αλλότρια διανοήματα και εφευρέσεις.

Το αφτιασίδωτο ενδιαφέρον του γείτονα στο χωριό, η καλημέρα, η καλησπέρα, η καληνύχτα… Εκείνο το πηγαίο «Δόόόόξα τω Θεώ» που παίρνεις σαν απάντηση άμα ρωτήσεις «τι φκιάν’ ς» σε κάποιον από τους λιγοστούς εναπομείναντες τσομπάνηδες της Ελληνικής υπαίθρου… Μπαίνεις ξένος σε χωριάτικο σπίτι και σε ρωτάνε αν έφαγες, σε μπουκώνουνε με κάθε λογής κεράσματα κι ας απάντησες: «Σας ευχαριστώ, έχω μόλις φάει…».

Οι ευχές είτε είναι συνηθισμένες, είτε ασυνήθιστες, δίδονται απλόχερα, καρδιακά, εύστοχα, και σταλάζουν στην καρδιά το γλυκύ νέκταρ της εμπειρίας: «Χρόνια Πολλά», «Ευτυχισμένο το Νέο Έτος», «Χριστός Ανέστη», «Καλή Παναγιά», «καλοφώτιστο», «Θεός σχωρέσει», «πάντα άξιος», «του Θεού να γίνει»…

Υπάρχει και ένα κοινό μυστικό στα χωριά μας. Στείλαμε λέει τα παιδιά μας να μορφωθούν, για να ξεφύγουν απ’ τα καπνά, τα πρόβατα, τις πατάτες, από τα ψαροκάικα, τα στείλαμε στην πόλη για σπουδές. Και τα παιδιά μας γενήκανε απόμακρα, εγωϊστές, συμφεροντολόγοι, χωρίς φιλότιμο, χωρίς φόβο Θεού, παρατήσανε τα χωριά τους, ερημώσανε τα πατρικά τους, τα καντήλια των παππούδων στα μνήματα είναι σβηστά από καιρό.

– τι κάναμε λάθος παιδί μου, με ρώτησε πνιχτά ένας μπάρμπας στο χωριό μου την Αγία Κυριακή Καστοριάς. Καλημέρα στο δρόμο δε μας λέτε, έχετε από δυο κι από τρεις γάμους ο καθένας με άλλα τόσα ορφανεμένα από γονείς παιδάκια.

– Άμα χωρίζνε οι γονήδες πούλιμ, συνέχισε φαρμακωμένος ο κυρ-Κώστας, τα παιδία ορφανεμένα τρανεύνε, η ψυνατσ’ ηξέυρ πως πονεί.

Σα μαχαιριά στην καρδιά τα λόγια του..

Κι εγώ τέτοιο χωριατόπαιδο είμαι που έφυγα και σπούδασα με τον ιδρώτα των γονιών μου, και το ίδιο αναπολόγητος αισθάνομαι. Υπάρχουν και εξαιρέσεις, μα ο γενικός κανόνας ισχύει. Τι να απαντήσω στον κυρ-Κώστα λοιπόν; Οι σπουδές και η επιστήμη “μεγαλώνουν” τη λογική, της λογικής δε αυξανομένης, η πίστη είναι που εξοβελίζεται. Αντιπαλεύουνε λοιπόν στις ψυχές των “νεοσσών” σπουδαζόντων-πρώην χωριατοπαίδων, η λογική και η πίστις, του διαβόλου δε συνεργούντος, εύκολα ξεπερνιέται η πίστις σαν κάτι ντεμοντέ. Η αγάπη των μανάδων αναλλοίωτη, διπλός και τριπλός ο πόνος για τα βλαστάρια τους, οι προσευχές τους πιο θερμές, με το δικό τους τρόπο η καθεμιά, και ζώσα πίστη στην Παναγιά να σκέπει, να φυλάττει, να φρουρεί…

Τη νοσταλγώ και την ποθώ την προσευχή, την χωριάτικη, την ασπούδαχτη, της μάνας, της γιαγιάς μου, και της προγιαγιάς μου, την προσωπική, την αποκλειστική, την πολύτιμη συνάντησή μας με το Θεό. Στον χρόνο της προσευχής ο κοσμικός χρόνος σταματά. Μπορεί ο καθένας από εμάς να κοιτάξει τον Θεό τετ-α-τετ. Να εστιάσει στο Εγώ του, στα προβλήματά του, στη σχέση του με το γέροντά του. Να θυμηθεί και να μνημονεύσει εχθρούς και φίλους, ζωντανούς ή κεκοιμημένους. Να χτίσει πετραδάκι-πετραδάκι το οικοδόμημα της εμπειρίας στα πνευματικά.

Άμα καταφέρει την παραμικρή πρόοδο, χάριτι Θεού, με την ευχή του γέροντά του, τότε ευλογεί με το παράδειγμά του και την οικογένειά του, την εργασία του, τους φίλους και το ξεχασμένο χωριό του ακόμα…

Αυτό το μάθημα, τούτη την επιστήμη, την τέχνη των τεχνών, πού μπορεί να τη διδαχτεί κανείς; Σε ποιά Οξφόρδη και σε ποιό Χάρβαρντ; Πόσες χιλιάδες δολλάρια κοστολογείται αυτό το πτυχίο;

«Τέχνη πουλάω, όχι μπράτσα!» είχε πει ο γέροντας Αγάθωνας ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου, υψηλός προσκεκλημένος και πνευματικός του πατρός Νικολάου Μανώλη στην Ομιλία που γίνεται κάθε Τετάρτη στο ενοριακό κέντρο του Ιερού Βυζαντινού Ναού Προφήτου Ηλιού Θεσσαλονίκης.

Είναι κάποιες φορές που τα απλά, τα γνήσια, αναβλύζουνε τόσο ζωογόνες μυρουδιές που είναι αδύνατο ν’ αντισταθείς και να μη σκλαβωθείς από τη γλύκα τους.

Υποσημειώνω λοιπόν, πως για να κατακτηθεί το εθνικό καλό, οφείλουμε προηγουμένως ως ορθόδοξοι να θεμελιώσουμε τον αγώνα μας ο καθένας προσωπικά σε γερά θεμέλια. Τίποτε δεν είναι αυτονόητο. Ο προσωπικός μας αγώνας θα θρέψει και τους εθνικούς αγώνες μας, τους αγώνες για την Ορθοδοξία. Η αντίσταση έχει ήδη αρχίσει…

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra