του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Να αναστηλώσουμε κι εμείς προσωπικά την εικόνα της Ορθοδοξίας μέσα μας, για να βρούμε την ευτυχία…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

Απροπόνητοι…

Στεκόμαστε πολλές φορές με αμηχανία μπροστά στον καθρέφτη και συλλογιζόμενοι φευγαλέα τη ζωή που ζούμε, άλλοτε χαμογελάμε και άλλοτε λυπόμαστε. Χαιρόμαστε όταν με ένα τρόπο αισθανόμαστε πως έχουμε τον έλεγχό της, και λυπόμαστε όταν τον χάνουμε. Τον χάνουμε όχι σε απόλυτο βαθμό αλλά νιώθουμε πως τρέχουμε πίσω από τις καταστάσεις, περισσότερο σαν πυροσβέστες.

Τελευταία έχω ασχοληθεί με ένα δυτικό, ξενόφερτο πρότυπο, που έχει να κάνει με την προσωπική ευτυχία των ανθρώπων. Ο άνθρωπος σαν ξεχωριστή προσωπικότητα πλέον, με τα ιδιαίτερα ατομικά του χαρακτηριστικά, προσπαθεί και αγωνίζεται να είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του. Είναι μια εξευγενισμένη μορφή ψυχολογικής κυρίως υποστήριξης, υπό τον όρο ότι το άτομο δεν πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια, οπότε χρίζει, κατά το δυτικό πρότυπο πάντοτε, εξειδικευμένη επιστημονική περίθαλψη. Στο ατομικό λοιπόν κυνήγι της ευτυχίας, οι σύγχρονοι Αμερικάνοι, λόγου χάριν, καταφεύγουν σε κάποιον επαγγελματία που ονομάζεται life coach που μεταφράζεται ως: προπονητής ζωής!

«Αμερικανιά!» θα σκεφτείτε κάποιοι. Με μια προσεκτικότερη ανάγνωση όμως και με δεδομένο ότι οι Αμερικάνοι βιώνουν σήμερα όσα σε εμάς θα φτάσουν 10 χρόνια μετά, ας δώσουμε μια ευκαιρία στο πρόβλημα και κυρίως μια αντιπρόταση στη λύση του. Το ζητούμενο είναι η ευτυχία, τίμια και ξεκάθαρα.
Αναρωτηθήκατε όμως ποιό είναι το κοινωνικό μοντέλο που χρεοκόπησε και σήμερα, χρειαζόμαστε προπονητές-οδηγούς στο κυνήγι της ευτυχίας; Είναι το μοντέλο των επαγγελματικών και κοινωνικών προτύπων, τα λεγόμενα status symbols. Ένα καλό σπίτι, ένα καλό αυτοκίνητο, ένα εξοχικό ή ένα σκάφος, ήταν ο στόχος και ο προορισμός. Ο κόσμος είχε επιδοθεί στο κυνήγι της ευτυχίας, μέσω της απόκτησης υλικών αγαθών. Η οικονομική κρίση όμως του 2008 στην Αμερική, ισοπέδωσε με ένα χτύπημα τα όνειρα των γιάπηδων Αμερικάνων, χωρίς πολλές εξηγήσεις. Κάπου στο σύστημα υπήρχε μια Αχίλλειος πτέρνα, και η αδυναμία εκείνη, όταν για άγνωστο λόγο στοχοποιήθηκε, κατέρρευσε ολόκληρο το οικοδόμημα και συμπαρέσυρε δικαίους και αδίκους. Τότε σε μια τίμια εσωτερικότερη αναζήτηση και με ειλικρίνεια, ο μέσος Αμερικάνος έβαλε τον εαυτό του στο μικροσκόπιο, και ζήτησε την ευτυχία ως πρόσωπο, με τις δυνατότητες και τα ελαττώματά του. Τώρα αν ο θεσμός του προπονητή ζωής αποδειχτεί επιτυχημένος ή όχι αυτό θα μας το δείξει η ίδια η ζωή.

Ας μη ξεχνάμε πως η πλειοψηφία του κοινωνικού ιστού της Αμερικής, δε ζει στο φως της Ορθοδοξίας. Εμείς όμως που δόξα τω Θεώ, βιώνουμε και μια πρωτοφανή κατάρρευση αξιών και θεσμών στη χώρα μας, έχουμε την χρυσή ευκαιρία να αναζητήσουμε την προσωπική μας ευτυχία και ολοκλήρωση στο Χριστό. Δεν λοξοδρομώ επίτηδες την κουβέντα για να τη φέρω εκεί που βολεύει! Όχι! Πρέπει όμως με παρρησία, αυτή τη φορά, και ανενδοίαστα να ανοίξουμε μεταξύ τη συζήτηση για τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Ορθοδοξία σαν ολοκληρωμένη πρόταση και αυτής της ζωής και της άλλης. Ναι είναι αλήθεια και χρυσή ευκαιρία συνάμα για μια νέα Ιεραποστολή στην πράξη, στην καθημερινότητα του καθενός που θα κηρύττει η βιωτή του. Εμείς που γεννηθήκαμε και βαφτιστήκαμε Ορθόδοξοι κατά ευτυχή συγκυρία έχουμε και λύση και πρόταση. Αν όμως η λύση αυτή ήταν απενεργοποιημένη στη ζωή μας ή παραμελημένη ή απαξιωμένη, τώρα είναι και δική μας ευκαιρία να κάνουμε υπακοή σε ορθόδοξο, απλανή και έμπειρο γέροντα. Να αναστηλώσουμε κι εμείς προσωπικά την εικόνα της Ορθοδοξίας μέσα μας, για να βρούμε την ευτυχία.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra