Επικαιρότητα
Άραγε, με ποιον ακριβώς τρόπο η ειδωλολατρική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μεταμορφώθηκε, σε χριστιανική ρωμαϊκήν αυτοκρατορία;
5 Ιούλ 2020
Του Παναγιώτη Νούνη
Αποκλειστικά για katanixi.gr
…ο Μέγας Κωνσταντίνος, τόσον με πολιτικές όσο και με στρατιωτικές ενέργειες, βοήθησε στο μέγιστο δυνατό, εις την απελευθέρωση του Χριστιανισμού από τις κατακόμβες και τους θανάσιμους διωγμούς…
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
ΑΡΑΓΕ, ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΡΟΠΟ Η ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ, ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ, ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΡΩΜΑΪΚΗΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ;
Του Παναγιώτη Νούνη
Κατά τους αμερικανούς Ιστορικούς, υπάρχουν «δύο εκδοχές», ενώ σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές κατ΄ουσίαν η εκδοχή είναι μεν διφυής αλλά μία δε και αδιαίρετη, καθότι η μία με την άλλη είναι ερμηνευτικά απλώς συμπληρωματική.
O Αμερικανός καθηγητής Paul Freedman του αμερικανικού Πανεπιστημίου Yale, εξετάζει, με ποιόν ακριβώς τρόπο -επι εποχής του Μεγάλου Κωνσταντίνου- ο Χριστιανισμός έγινε η επίσημη Θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Εξάπαντος ο Μέγας Κωνσταντίνος, δεν έπεσε ως αστερόσκονη στις αριστοκρατικές αυλές της εποχής του. Ως γνωστόν, μεγάλωσε στις αυλές του αυτοκράτωρος διώκτη των Χριστιανών του Διοκλητιανού!… Και αναμφίβολα ο πατέρας του ο έτερος αυτοκράτωρ ο Κωνστάντιος ο Χλωρός ήτο και υπήρξε σημαντικό πρότυπο και παράδειγμα αυτοκράτορα τόσο για τον ίδιο όσο και για τους υπηκόους του, ώστε να μπορέσει ο υιός του να κάνει ετεροχρονισμένα τις εξαιρετικά εύστοχες θρησκευτικές, γεωστρατηγικές και πολιτικές επιλογές του.
Να επισημάνω, ότι, ο Χριστιανισμός έγινε, θεσμικώς, επίσημη και θεσμική Θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επί Αυτοκράτωρος των Ρωμαίων του Μεγάλου Θεοδοσίου του Α΄, -και όχι από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο- καθώς πολλοί αστόχως αυτό διαλαλούσι.
Επίσης, να σημειωθεί, ότι ο Μέγας Θεοδόσιος ήτο εκείνος που με επίσημο πολιτικό του διάταγμα έκλεισε όλες τις ειδωλολατρικές και θρησκευτικές Φιλοσοφικές Σχολές της αυτοκρατορίας, (διότι, ως γνωστόν αρκετά αρχαία Φιλοσοφικά συστήματα καλλιεργούσαν ή ιερουργούσαν παγανιστικά θρησκευτικά μυστήρια) πολέμησε την ειδωλολατρία, και κατήργησε μ΄αυτόν τον πολιτικό, θεσμικό και πολεμικό τρόπο την Αρχαία παγανιστική ελληνική Θρησκεία.
Εξ αρχής όμως, ο Μέγας Κωνσταντίνος μαζί με τον Αύγουστο πατέρα του τον Κωνστάντιο τον Χλωρό, ήτο εκείνοι οι αυτοκράτορες οι οποίοι ήτο σθεναρα και ρωμαλέα αντίθετοι με την αντιΧριστιανική θρησκευτική πολιτική των παγανιστών και ειδωλολατρών Αυτοκρατόρων, ώστε κατέπαυσαν εν ράβδω σιδηρά τα ανά την τότε γνωστή οικουμένη αιμοσταγή μαρτύρια των Χριστιανών.
Προστάτευσαν δηλαδή, με κάθε τρόπο την Εκκλησία και τους Χριστιανούς, με άμεση συνέπεια μετά θάνατον του αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Χλωρού, ο μέγας Κωνσταντίνος, ως ο καθόλα νόμιμος πρωτότοκος υιός και διάδοχός του, συνέχισε αυτοδικαίως πιστά με αφοσίωση στην φιλοχριστιανική πολιτική και το φιλειρηνικό έργο του πατέρα του.
Προώθησε με αυτόν τον τρόπο, ρωμαλέα, την χριστιανική θρησκευτική πολιτική του Χλωρού. Καθότι πολέμησε, συνέντριψε και κατενίκησε όλους σχεδόν τους διώκτες των Χριστιανών και (συν)αυτοκράτορες της εποχής του, συνυπέγραψε έπειτα το περιβόητο Δάταγμα των Μεδιολάνων, εις το οποίο θεσμοθετείτο, πολιτικώς, για πρώτη φορά η περιλάλητη ανεξιθρησκεία.
Συνεπώς, ο Μέγας Κωνσταντίνος, τόσον με πολιτικές όσο και με στρατιωτικές ενέργειες, βοήθησε στο μέγιστο δυνατό, εις την απελευθέρωση του Χριστιανισμού από τις κατακόμβες και τους θανάσιμους διωγμούς, καθότι ως γνωστόν οι πολυθεϊστές και αιμοδιψείς προκατόχοι του εξασκούσαν, αδιακρίτως, αδίστακτους και αιμοβόρους διωγμούς κατά των Χριστιανών πολιτών της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Θα γράψουμε προσεχώς των ημερών, ακόμη μερικές επιπρόσθετες σκέψεις και παρατηρήσεις μας… καθότι έχουμε μια σημαντική ίσως ένσταση σε μερικά λεχθέντα της διαλέξεως του αμερικανού καθηγητού.
Η ένσταση μας βρίσκεται, στο σημείο μάλιστα που παρουσιάζει τις αιτίες και συνάμα τις δύο τάχα μου διαφορετικές εκδοχές ή οπτικές για την απροσδόκητη και ξαφνική πολιτική μετάλλαξη της ειδωλολατρικής Αρχαίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε μίαν αμιγώς Χριστιανικήν και Νέα Ρωμαϊκήν Αυτοκρατορία, με κέντρο και έδρα της όχι την πρεσβυτέρα παγανιστική Ρώμη αλλά την Νέα Χριστιανική Ρώμη, την λεγομένη και Κωνσταντινούπολη, δηλ. το αρχαίο Βυζάντιο.
Σύμφωνα με τις πηγές που εντοπίσαμε, οι δύο τάχα μου διαφορετικές εκδοχές κατά τον αμερικανό καθηγητή, είναι κατ΄ουσίαν η μία και αυτή εκδοχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου όπου η μία συμπληρώνει μάλιστα ερμηνευτικά την άλλη.
Περισσότερα αναλυτικά και εκτενώς θα γράψουμε ενδεχομενικά προσεχώς….
Του Παναγιώτη Νούνη
19 Ιανουαρίου 2020
The Early Middle Ages, 284–1000 (HIST 210)
Professor Freedman examines how Christianity came to be the official religion of the Roman Empire. This process began seriously in 312, when the emperor Constantine converted after a divinely inspired victory at the Battle of the Milvian Bridge. Constantine’s conversion would have seemed foolish as a political strategy since Christianity represented a completely different system of values from that of the Roman state, but not only did it prove to be a brilliant storke in aid of Constantine’s quest for power, it fundamentally changed the character of the Empire and that of the early Church. Constantine also moved his capitol to a new city he founded in the East, named Constantinople, opening the possibility of a Roman Empire without Rome. Professor Freedman ends the lecture with a comparison of Diocletian and Constantine.
00:00 – Chapter 1. Introduction
07:03 – Chapter 2. Constantine’s Rise to Power
10:12 – Chapter 3. The Battle of the Milvian Bridge and Constantine’s Conversion
17:01 – Chapter 4. Constantine as a Christian Emperor
23:50 – Chapter 5. The City of Constantinople
31:32 – Chapter 6. Constantine intervenes in Church Doctrine
39:38 – Chapter 7. Constantine and Diocletian