του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Τι είναι χειρότερο, εσκεμμένα ή από αδυναμία; 

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Έντονο προβληματισμό και ανησυχία προκαλεί το κήρυγμα του Δεκαπενταύγουστου στον πανηγυρίζοντα Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Χρυσοσπηλιωτίσσης από τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο

Στην αρχή καταμπέρδεψε τους ιερείς. Αφού εδραίωσε το κεντρικό του μήνυμα, πως ο κλήρος πρέπει να έχει στο κέντρο της προσοχής του τον άνθρωπο και μάλιστα σε τρεις δόσεις, για να εμπεδωθεί σαφώς: 

ΔΟΣΗ Α: “Αν η εκκλησία, ο αρχιεπίσκοπος, οι επίσκοποι και οι ιερείς δεν ασχολούνται με τον οποιονδήποτε άνθρωπο, τότε δεν έχουν σκοπό στη ζωή τους. Είναι σαν τους ανθρώπους που περπατάνε στο δρόμο, χωρίς να έχουν σκοπό(..)

ΔΟΣΗ Β: “Η εκκλησία και οι ιερείς είναι, γιατί υπάρχουν οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν δυσκολίες και προβλήματα και για αυτά μας κάλεσε ο Θεός να γίνουμε συνεργάτες”(..)

ΔΟΣΗ Γ: “Όταν ο Θεός σκύβει στην πληγή του κάθε ανθρώπου, στο κάθε πρόβλημα, στην κάθε δυσκολία, ακόμη και στην άρνηση, εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να ακολουθήσουμε άλλο δρόμο και να κάνουμε άλλη πορεία. Γι’ αυτό καλούμαστε όλοι οι κληρικοί, είτε κάποιος είναι αρχιεπίσκοπος είτε επίσκοπος είτε ιερέας να είναι διάκονος του ανθρώπου(..)

Στη συνέχεια μας θύμισε με πολύ άκομψο τρόπο α) τη δική του “ανατριχίλα” για τη λέξη αποτείχιση (σαν αντίδραση στα συνοδικά οικουμενιστικά κατορθώματα της Εκκλησίας της Ελλάδος) και β) την Πατριαρχική “σκασίλα” για τη διακοπή κοινωνίας που αποφάσισε το Πατριαρχείο Μόσχας: 
“.. το σημερινό μήνυμα πρέπει να είναι να τους αγαπήσουμε όλους, να τους συγχωρήσουμε και να τους αγκαλιάσουμε κι όσοι μπορούν, ας έρθουν κοντά μας, όσοι δεν μπορούν ας μείνουν στις απόψεις τους”

Η γενίκευση όσοι ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ είναι βολική και σε καμία περίπτωση δε συνιστά ποιμαντικό ενδιαφέρον, πολλώ δε μάλλον κατεύθυνση προς τους κληρικούς. Άραγε όταν ο Επίσκοπος δεν ορθοτομεί, φταίει ο πιστός που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έρθει κοντά του ή ο ίδιος που δεν έρχεται κοντά στον Χριστό;  

Αφού ολοκλήρωσε το έργο του προς τους ιερείς, στη συνέχεια “καταμπέρδεψε” και τον πιστό λαό, με ένα μήνυμα που ακούστηκε περισσότερο σαν πολιτικός προεκλογικός λόγος για μια οικουμενική κυβέρνηση συνεργασίας:
“Είναι απαραίτητο στην πατρίδα μας να ξεχάσουμε τις οποιεσδήποτε διαφορές μας, να τις βάλουμε σε άλλο σημείο και το πρώτο να είναι το σημείο της συνεργασίας. Η Εκκλησία και εδώ πρέπει να δώσει το παράδειγμα(..)”
Συνέχισε τις νουθεσίες προς τον λαό σαν  να απευθύνεται σε ιθαγενείς της χώρας των Λωτοφάγων. Σαν ο κόσμος να ξέχασε:

• τον “ρόλο” της Ιεράς Συνόδου στην πανδημία
• τον εμπαιγμό του λαού με την κυβέρνηση να λέει “κάνουμε ό,τι μας λέει η Εκκλησία” και η Εκκλησία να λέει “συμμορφωνόμαστε σε όσα μας λέει η Πολιτεία”
• το κλειδαμπάρωμα των Εκκλησιών 
• τις βλασφημίες με τα αντισηπτικά και τις μάσκες, που συνεχίζονται ακόμα 
• τις διώξεις κληρικών και πολιτών 
• τη μετατροπή των ενοριών σε εμβολιαστικά κέντρα από μπροστάρηδες Επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος
• την μετάθεση της ώρας της Αναστάσεως του Κυρίου
• την προκλητική αλλαγή του τρόπου της Θείας Κοινωνίας με λαβίδες μιας χρήσεως    

Αφού λοιπόν πιστεύει πως ο πιστός λαός έχει μνήμη χρυσόψαρου, ο Αρχιεπίσκοπος δηλώνει ανερυθρίαστα ότι ο λαός θα μεταφέρει στους πολιτικούς το πνεύμα συνεργασίας:
“Συνεργασία οι ιερείς με το λαό, οι αρχιερείς μεταξύ τους και με το λαό, για να μπορέσει και ο λαός να το μεταφέρει πιο πέρα, στους πολιτικούς και στα άλλα στοιχεία που είναι γύρω μας και αγωνίζονται σε αυτόν τον τόπο”. 

Φυσικά όποιος αναζητούσε νόημα στους λόγους του δέχθηκε και τη χαριστική βολή:
“και να καταλάβουν όλοι έτσι ότι αυτό είναι το καλύτερο φάρμακο και αυτό πρέπει να επιδιώκουμε, συνεργασία, συμπόρευση και συνεννόηση”

Άραγε για τον Αρχιεπίσκοπο δεν είναι το φάρμακο για όλα όσα περνάμε η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ;

Έντονος ο προβληματισμός από την απλή ανάγνωση των λόγων του Αρχιεπισκόπου. Από σεβασμό στην Αρχιερωσύνη του θα μείνουμε στη διαπίστωση πως είτε δεν μπορεί είτε ξέρει πολύ καλά τι λέει. Το δυστύχημα είναι πως και τα δύο ενδεχόμενα είναι το ένα χειρότερο από το άλλο.   

Ω φρίξον, ήλιε! ω στέναξον, γη!

*ασυνάρτητος -η -ο [asinártitos]: που χαρακτηρίζεται από απουσία ή έλλειψη λογικού ειρμού: Aσυνάρτητα λόγια. Aσυνάρτητοι συλλογισμοί. ασυνάρτητα ΕΠIΡΡ. (greek-language.gr)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Αγία Ανυπακοή: Να το ακούσουν ο Πατρ. Βαρθολομαίος, ο Αρχ. Ιερώνυμος & ο Θεσ/νίκης.
– Ο Αθηνών Ιερώνυμος “γυμνῇ τῇ κεφαλῇ” κηρύττει αίρεση;
– Έρευνα: Ο σατανικός συμβολισμός της εικόνας που δώρισε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος στον Πάπα Φραγκίσκο

1 Σφραντζής Γεώργιος, [Chronicon Majus]. Corpus Scriptorum Historiae Byzantinae, 1838. 288-290.