του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Ενώ είναι της μόδας να καταγγέλλεται ο ρατσισμός σε κάθε του μορφή, εκκολάπτεται ένας νέος αδυσώπητος φασιστικός ρατσισμός που μας χωρίζει σε υπάκουους υπεύθυνους πολίτες και σε… ψεκασμένους…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Η καθημερινότητά μας στο #facebook λαμβάνει διαστάσεις επιδημίας. Όπως στο απάτητο χιόνι θες δε θες, όταν βαδίζεις, αφήνεις τα χνάρια σου, έτσι και στο διαδίκτυο τα ψηφιακά χνάρια μας δε σβήνονται. Στο facebook χαρές, λύπες, αγάπη, μίσος και οργή!… πολλή οργή! Όσο δίκαιη και αν είναι η οργή μας, οι συνθήκες θα μας κάνουν να χάσουμε το δίκιο μας. (Μεταξύ μας, αν δεν εκφραζόμασταν κι εδώ μέσα, θα σκάζαμε!)

Εν πάση περιπτώσει, σαν σκλαβωμένοι από τα μέτρα της κυβέρνησης και σαν υπόδουλοι στα σόσιαλ μίντια, έχει άραγε ενδιαφέρον η σύγκριση δύο εποχών; Της σκλαβιάς των 400 χρόνων υπό Τουρκική κατοχή και της εποχή μας; Είναι αποκαλυπτική μια νοητή σύγκριση των συναισθημάτων μας με τα συναισθήματα του υπόδουλου γένους στα 400 χρόνια της σκλαβιάς;

Τότε δίχως χρήματα, δίχως όπλα, υπόδουλοι στον εχθρό που υπερείχε και αριθμητικά αλλά και σε ισχύ, φοβισμένοι και κατατρομοκρατημένοι από τη σκληρότητα, τη βιαιότητα  και τα εξουθενωτικά χαράτσια που υπονόμευαν κάθε σκέψη για επανάσταση. Την επανάσταση ο υπόδουλος Έλληνας, ο ραγιάς, τη θεωρούσε ξεκάθαρη τρέλα. Έτσι πολλοί προέδιδαν για τα γρόσια τούς συμπατριώτες τους, θεωρώντας πως προσφέρουν υπηρεσίες στην  πατρίδα.

Σήμερα πτωχευμένοι, δίχως όπλα,  απέναντι στον εχθρό που καταπίνει ψυχές ανθρώπων (κρουσμάτων, διασωληνωμένων και εκείνων που δεν τα κατάφεραν), ανίσχυροι, φοβισμένοι  και κατατρομοκρατημένοι από τα νούμερα που μας παρουσιάζουν. Η διαφορετική άποψη θεωρείται πως είναι καθαρή τρέλα που βάζει σε κίνδυνο την κοινωνία μας. Από υπερβάλλουσα μα αυτονόητη κοινωνική ευθύνη, πολλοί προβαίνουν σε καταγγελίες συμπολιτών μας και σε προδοσίες, είτε δια ζώσης είτε online.

Μένουμε ασφαλείς λοιπόν, με κάθε κόστος. Τότε καριοφίλια και γιαταγάνια, τώρα rapid tests και καραντίνα. Τότε πλήρωνες με τη ζωή σου και τώρα πληρώνεις για τη ζωή σου.

Αν προσπαθήσουμε να σκεφτούμε με κλειστή την τηλεόραση και ανοιχτή την καρδιά, θα εννοήσουμε εύκολα τι χάσαμε τότε και τι χάνουμε τώρα.

Απαγόρευση κυκλοφορίας τότε, περιορισμός κυκλοφορίας τώρα.

Συλλήψεις, φυλακίσεις, βασανισμοί και εκτελέσεις τότε. 

Συλλήψεις, κρατητήρια, πρόστιμα και απειλή του θανάτου για όσους δε συμμορφώνονται προς τας κρατικάς υποδείξεις.

Με περισσή μαεστρία στρέφουν τον έναν από εμάς απέναντι στον άλλο. 

Καλλιεργείται το κοινωνικό μίσος στο όνομα της ατομικής ευθύνης.

Ενώ είναι της μόδας να καταγγέλλεται ο ρατσισμός σε κάθε του μορφή, εκκολάπτεται ένας νέος αδυσώπητος φασιστικός ρατσισμός που μας χωρίζει σε υπάκουους υπεύθυνους πολίτες και σε… ψεκασμένους.

Τότε οι Εκκλησίες ήταν μανταλωμένες από τους άπιστους, οι παπάδες μάρτυρες, το ράσο ήταν κάρβουνο αναμμένο που δεν άφησε την ελπίδα για λευτεριά να σβήσει. Η παραγωγή αγίων ανθρώπων στο καμίνι της σκλαβιάς τεσσάρων αιώνων (θα μας απασχολήσει σε επόμενο άρθρο πρώτα ο Άγιος Θεός) υπήρξε ουράνια παρηγοριά και στήριγμα του υπόδουλου γένους.

Σήμερα οι εκκλησίες μανταλώθηκαν με την ευλογία των Αρχιερέων μας. Για το “καλό” μας. Τότε γεννήθηκαν κρυφά σχολειά, τότε το ταπεινό φεγγαράκι έγινε ολόλαμπρο που έφεγγε τα βήματα των παιδιών, που σαν σκιές ξεγλυστρούσαν, για να μαθαίνουν γράμματα… του Θεού τα πράματα. Σήμερα μάσκες, αντισηπτικά, νομιμοποίηση κάθε ανωμαλίας, εγκληματική σεξουαλική αγωγή ακόμα και στα νήπια και οριζόντια απιστία. 

Ξεγλιστρούν οι νέοι μας ως γενναίοι του brain drain, από τα στείρα αφυδατωμένα και άψυχα γράμματα, παρα – μορφώνονται και ξεχνούν του Θεού τα πράματα. Έτσι κατακαίγονται σαν κουνούπια τυφλωμένα από τα λαμπερά φώτα της Δύσης, αφώτιστοι και άχαροι, όσοι χάνουν την πίστη τους στο Θεό.

Στερεύει η πένα από πόνο, πώς να γραφτούν με το δάκρυ τούτες οι σκέψεις που πονάνε;

Θα σκεφτεί κάποιος, θα σχολιάσουν στο facebook:

– Τα είπες κι εσύ ασπρόμαυρε και ξεθύμανες!

– Τι περιμένεις να αλλάξει από αύριο; 

– Τι περιμένεις να πετύχεις που τα γράφεις;

Ένα τόσο δα τσάκνο, ένα λιανο-κλαδάκι στη φωτιά, τούτα τα φτωχά και ακαλαίσθητα γραψίματα, με μόνη προσδοκία να μην αφήσουμε την ελπίδα να σβήσει.

Την ελπίδα που, όταν αντιληφθούμε πως σφίγγει ο κλοιός γύρω μας, πώς η μόνη διαφυγή θα είναι να κοιτάξουμε ψηλά, να δούμε πως η λύση επιτέλους είναι στον ουρανό, να ζητήσουμε βοήθεια και να εμπιστευτούμε το Θεό.

Τότε το κριτήριο θα είναι ένα: Αν θα ελπίσουμε στον έναν και μοναδικό αληθινό Θεό, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, ή στο διάβολο της αίρεσης και στους ψεύτικους των άλλων θρησκειών.

Όταν ο κόσμος θα αναζητήσει το Θεό, στις μέρες μας που η παναίρεση του Οικουμενισμού επελαύνει απροκάλυπτα, ο πιστός πρέπει να κάνει ένα άλμα σωτηρίας: από την Κατήχηση στην Αποτείχιση.

Καλή Σαρακοστή!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra