του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Αν ήταν πολιτικά πρόσωπα ήδη θα συζητούσαμε για συντροφικά μαχαιρώματα.
Αυτό που “έπαθε” ο Μόρφου λέγεται social media ανθρωποφαγία, βαθύ twitter ή ισοπεδωτικός κανιβαλισμός.

Είναι απότοκο μιας κουλτούρας που προάγει στην κοινωνία τα τελευταία χρόνια η παγκοσμιοποίηση. Η ίδια κουλτούρα “επιβάλλει” την αναγνώριση του ολοκαυτώματος, “επιβάλλει” την ανοχή και “ξαναβαφτίζει” το άνομο, το ψυχόλεθρο και το απάνθρωπο με μία λέξη: ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Κουλτούρα που επιβάλλεται με νόμους του κράτους, με φωτεινό παράδειγμα στη χώρα μας τον περίφημο αντιρατσιστικό νόμο.
Τότε η επίσημη Εκκλησία ΔΕΝ αντέδρασε. Σήμερα ήρθε η ώρα “να πληρώσει το μάρμαρο”. Στο “πάθημα” του Μόρφου, εκτός τον αυτοματισμό της εφάμαρτης viral κουλτούρας, ήλθε ως μη όφειλε να προστεθεί και ο Σικάγου.

Τα δεδομένα πλέον έχουν αλλάξει και βρέθηκε ένας τουλάχιστον Αρχιερέας, που επέλεξε να “πάει με το κύμα”.
Το κύμα που απειλεί να “πνίξει” τον πρώτο Αρχιερέα.

Παραβλέποντας το θέμα και τις αντιδράσεις που προκάλεσε, αν απομονώσουμε τους δύο “δημοσίως διαφωνούντες” Αρχιερείς, τίθεται το κρίσιμο ερώτημα: ποιος έχει δίκιο; Το επόμενο ερώτημα που τίθεται είναι σκληρό: τι ποινή πρέπει θα επιβληθεί, εσωτερικώς από τους Ιερούς κανόνες στον Αρχιερέα που σφάλει;

Η απάντηση είναι απλή: να συμβουλευτούμε τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Όποιος από τους δύο Αρχιερείς, είναι συνεχιστής της αγιοπατερικής διδασκαλίας, δικαιώνεται. Ο άλλος πρέπει να καθαιρεθεί.
Σκληρό; Μάλλον δίκαιο. Τα λάθη πληρώνονται.

Μόνο που σήμερα, μετά το Κολυμπάρι, το Ευαγγέλιο του Χριστού και οι αποφάσεις των Οικουμενικών και Συνόδων που θέσπισαν τους Ιερούς Κανόνες, παρ-ερμηνεύονται κατά το δοκούν, ελεύθερα και ατιμώρητα.

Επιχειρείται το άσπρο της αληθείας, να παρουσιαστεί σαν μαύρο του ψεύδους. Η κατάσταση αυτή, τα τελευταία δύο χρόνια, έχει εκτραπεί τελείως και το “πάθημα” του Μόρφου με τα “συντροφικά μαχαιρώματα” του Σικάγου, είναι άλλο ένα σύμπτωμα.

Ας προσέξουμε όμως. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη Εκκλησιαστική μας Ιστορία, η κοινωνία με σχισματικούς απειλεί να καταστήσει ακοινώνητους τον Μητροπολίτη που συλλειτουργεί μαζί τους αλλά και τον παπά της κάθε  ενορίας που εξακολουθεί να τον μνημονεύει.

Όπως στην περίπτωση Μόρφου-Σικάγο ένας έχει δίκιο και ο άλλος πρέπει να καθαιρεθεί, έτσι και στο Ουκρανικό, η μια πλευρά έχει δίκιο και η άλλη καθίσταται ΑΚΟΙΝΩΝΗΤΗ.
Να τα λέμε αυτά γιατί ο κάθε παπάς πλέον που μνημονεύει τον Επίσκοπό του, απειλείται να γίνει ακοινώνητος, αν ο Επίσκοπός του ΔΕΝ ορθοτομεί.

Η κανονική Εκκλησία στο Κίεβο, παραμένει μία και μοναδική: αυτή που αναγνωρίζει το Πατριαρχείο Μόσχας.
Όσοι αβίαστα κοινωνούν με τους σχισματικούς, είναι υπεύθυνοι ενώπιον του Θεού εις τον αιώνα.
Η κουλτούρα της παγκοσμιοποίησης, επιβάλλει στην Ορθοδοξία, τον Οικουμενισμό.
Μετά το Κολυμπάρι οι Οικουμενιστές διολισθαίνουν ολοένα και περισσότερο στον βούρκο της παν-αίρεσης.
Έστω και την ενδεκάτη, η αντίδρασή μας πρέπει να είναι αταλάντευτη και αγιοπατερική: η διακοπή μνημόνευσης ακοινώνητων Επισκόπων και Πατριαρχών.

Η κατασυκοφαντημένη ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ από την αίρεση, αποτελεί την ασφαλή κατακόμβη για τον σύγχρονο διωγμό στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

Καλή Παναγιά

Δείτε σχετικά
Ο Σικάγου Ναθαναήλ καταδικάζει τις αναφορές του Μόρφου Νεόφυτου