του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Είναι αλήθεια πως όταν ένας άνθρωπος εργάζεται μια ζωή την τέχνη του, στη δύση του μάταιου τούτου βίου, δεν ρισκάρει εύκολα την φήμη ή την κοινωνική του θέση.
Λόγω εμπειρίας και της φυσιολογικής κάμψης των δυνάμεών του, επιλέγει να πάρει θέση σε μείζονα ζητήματα, συνήθως γραπτώς και σε χρόνο που τον εξυπηρετεί. 

Ένας πρώην υπουργός λ.χ., δεν θα σπεύσει να πάρει θέση για ένα ζήτημα της επικαιρότητος άμεσα. Θα τοποθετηθεί μακροπρόθεσμα με κάποιο άρθρο κρατώντας τα προσχήματα. Αν απαιτείται έλεγχος, θα γίνει ναι μεν με αυστηρότητα αλλά και με το γάντι.
Αποφεύγονται ρήξεις και ακραίες εκφράσεις, γιατί πρέπει να διαφυλαχθεί και η υστεροφημία του.
Όλα τούτα κατανοητά και σεβαστά από άποψη κοσμική. Διαφωνώ ναι μεν αλλά θα σεβαστώ απεριόριστα όποιον φροντίζει την υστεροφημία του. Ένας συνταξιούχος δικαστικός για παράδειγμα, θα το σκεφτεί δυο και τρεις φορές να ελέγξει τυχόν κυβερνητικές εκτροπές.

Όταν όμως πρόκειται για Ορθόδοξο Αρχιερέα, η υστεροφημία ΔΕΝ θα έπρεπε να τον απασχολεί.
Αν σκοπός της ζωής του είναι να αρέσει στον Θεό, να ορθοτομεί και να φυλάττει “την άμπελον ήν εφύτευσεν η Δεξιά του Κυρίου”, κάθε απόφαση είναι εύκολη.

Η Εκκλησιαστική μας ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες μορφές Αρχιερέων που δεν δίστασαν στιγμή να ελέγξουν Βασιλείς και Πατριάρχες, διακόπτοντας την κοινωνία μαζί τους για λόγο πίστεως.
Όπως ήταν φυσικό ξεσήκωσαν την μήνη τους, διώχθηκαν, εξορίστηκαν, εμαρτύρησαν αλλά στο τέλος τους δόξασε ο Θεός, αξιώνοντάς τους τον στέφανον της αγιοσύνης.

Μετά βαθύτατης λύπης εσχάτως παρακολουθούμε έναν σεβαστό εν ενεργεία Αρχιερέα, αντί να αρέσει στον Θεό να νοιάζεται μόνον πως θα γίνει αρεστός στον Πατριάρχη. 
Αντί να Ορθοτομεί να χρησιμοποιεί το τάλαντο που του ενεπιστεύθει ο Κύριος, να προσπαθεί να κάνει το άσπρο, μαύρο για το Ουκρανικό.
Αντί να φυλάττει την ποίμνη από λύκους που τη λυμαίνονται, να σκανδαλίζει και να τη θλίβει.

Δεν είμαστε αιώνιοι, θα μας καλέσει ο Κύριος. Το παράδειγμα των μητροπολιτών Σιατίστης και Φθιώτιδος, θα πρέπει να έχει σε εγρήγορση όλους τους επισκόπους και καθέναν από εμάς.

Δεν αποτελεί ηρωική πράξη, το να προσπαθεί αγωνιωδώς να πείσει τον εαυτό του και εμάς για το δίκιο του Πατριάρχη. Ραγιαδισμός και δειλία είναι.

Δείτε σχετικά
– Ναυπάκτου Ιερόθεος, Οι εκκλησιολογικές μετα-πτώσεις του Πατριαρχείου Μόσχας
– Χωρίς φόβο και πάθος – «Ναυπάκτου Ιερόθεος»
– π.Θεόδωρος Ζήσης, Σε αδιέξοδο ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για το Ουκρανικό
– Οι απόψεις του Ναυπάκτου Ιερόθεου περί Αποστολικής Διαδοχής και το αλάθητο του Κωνσταντινουπόλεως
– Ο Επίσκοπος Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος και ο «Πρώτος» των… «πανορθοδόξων Λειτουργιών»