Γράφει η “πρώτη Αποτειχισθείσα Θεολόγος”
αποκλειστικά για την katanixi.gr

Το αφιέρωμα στον μακαριστό π. Νικόλαο Μανώλη με αφορμή την 33η επέτειο χειροτονίας εις Πρεσβύτερον, συνεχίζεται σήμερα με ένα άρθρο που άγγιξε πολλές ψυχές…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

03/10/2021

Έφυγε ένας αλλά λέων. Μόνο έτσι θα μπορούσε κανείς να πλησιάσει κάπως την ποιότητα του ήθους και της πίστεως του μακαριστού πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Νικολάου Μανώλη. Το λιοντάρι έφυγε. Πήγε στις Ουράνιες Μονές που τόσο λαχταρούσε. Και αναπαύεται πλέον εν ειρήνη στην αγκαλιά της αγαπημένης μας Παναγίας. Αυτός αναπαύεται, αλλά κάποιοι αδυνατούν να αναπαυτούν, ακόμη και μετά την κοίμησή του. “Θα γίνουν οι λόγοι μου, έλεγε, ο εφιάλτης τους” και επαληθεύτηκε για ακόμη μία φορά. Ο βρυχηθμός του λέοντα της Ορθοδοξίας συνεχίζει να τους ενοχλεί και να τους τρομάζει κι ας μην το παραδέχονται. Τους ελέγχει κυρίως, και θα τους ελέγχει για πάντα. Ούτε καν τα ίχνη του δεν έχουν το κουράγιο και τη θέληση να αναζητήσουν, κατά το αρχαίο ρητό: «ίχνη μόνα ζητώ, ουχί αυτόν τον λέοντα».

Όλοι εμείς, που ως πνευματικά παιδιά είχαμε την τιμή και την ευλογία να ζήσουμε κοντά σε αυτό το παλληκάρι της Ορθοδοξίας, θέλουμε να τονίσουμε ότι ως λέων πραγματικός πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή. Αντιμετώπισε με Ομολογιακό θάρρος και γενναιότητα κάθε μορφή οικουμενιστικής πλάνης και δε δίστασε να τα βάλει με όλους, όπου και όταν διαπίστωνε ότι το κινδυνευόμενον ήταν η Πίστη. Σεμνά και ταπεινά στηλίτευε πάντα τα δημοσίως τεκταινόμενα των αιρετικών και αιρετιζόντων, κυρίως επισκόπων. Σύμφωνα πάντα με το πατερικό: «Όσα δημοσίως γίγνονται, δημοσίως και κρίνονται». Των αιρετικών και αιρετιζόντων, ανεξαρτήτως θέσεως και αξιώματος. Διότι η πίστη του ήταν η διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, η οποία λέει πως τα λάθη σε θέματα Πίστεως και δόγματος οφείλουμε άπαντες οι χριστιανοί να τα καταδεικνύουμε, και όχι να τα προσπερνάμε και να τα κουκουλώνουμε. Να τα καταδεικνύουμε για να διορθώνονται. Αυτός ήταν ο στόχος του. Η Εκκλησία μας είναι Χριστοκεντρική και όχι επισκοποκεντρική. Οι επίσκοποι και κυρίως οι Πατριάρχες, που με εωσφορικό εγωισμό εμμέναν στις αιρετικές απόψεις τους, ήταν αυτοί που έφεραν ανά τους αιώνες όλες τις αιρέσεις στο σώμα της Εκκλησίας. Ποτέ του, λοιπόν, δεν υπήρξε δυστυχής και πλανεμένος, όπως μάθαμε ότι διατείνονται κάποιοι γι’ αυτόν, κινούμενοι από εμπάθεια και κρίνοντας ίσως εξ ιδίων τα αλλότρια.

Σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του ο παπα- Νικόλας υπήρξε απλανής οδηγός χιλιάδων ψυχών. Πάντα με το χαμόγελο της χαράς του Χριστού στα χείλη του. Ακόμη και στις χειρότερες κατ’ εμάς στιγμές των διώξεών του, από αυτό το πλούσιο και αστείρευτο χαμόγελο παίρναμε εμείς δύναμη, αντί να του δίνουμε!

Ήτανε πλήρης βιωμάτων και Χάριτος. Αν λοιπόν όλα κρίνονται από τα συμπτώματα τους, αυτά μόνο συμπτώματα πλάνης δεν μπορεί να είναι… Η πλάνη έχει ταραχή, κι αυτό ήταν ένα στοιχείο που δεν τον άγγιξε ποτέ.

«Σφάξτε με, γδάρτε με, σκοτώστε με. Αυτό που βιώνω δεν μπορείτε να μου το πάρετε». Ήταν το προσφιλές του ρητό και το πέρασε αθόρυβα ως βίωμα και σε όλους εμάς. Σε εμάς τα πνευματικά του παιδιά, αλλά κυρίως στην αγαπημένη του οικογένεια. Στους γονείς, τα αδέρφια, τη σύζυγο και τα παιδιά του.

Στους ευλογημένους πρώτον γονείς του, που μόνο περηφάνεια νιώθουν πλέον για τον Ομολογητή ιερέα υιό που τους αξίωσε ο Κύριος να Του παραδώσουν, τον οποίο γαλούχησαν από μικρό παιδί στα ιερά νάματα της Ορθοδοξίας. Υπάρχουν κι άλλοι τόσο περήφανοι γονείς; Πόσοι μπορούν να νιώσουν τη λεβεντιά και το καμάρι αυτής της αγίας μητέρας και του αγίου πατέρα, που παρά το γήρας και τον πόνο τους εξακολουθούν να βαδίζουν περήφανοι για το παλληκάρι τους! Συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τη σημαία της Πίστεώς, τιμώντας έτσι τον Σταυρό που τους χάρισε ο Κύριος! Έτσι ανοίγουν διάπλατα οι Πύλες του Παραδείσου. Σε τέτοιες γενναίες και ανδρείες ψυχές!

Στην αγαπημένη επίσης οικογένειά του, την πρεσβυτέρα και τα παιδιά του, κατάφερε να εμφυσήσει πλούσια την αγωνιστική διάθεση και τον ένθεο ζήλο του. Ναι, έφυγε ο προστάτης τους, όπως κάποιοι με φαινομενικό οίκτο τους υπενθυμίζουν άκομψα. Αλλά ένα να ξέρουν όλοι αυτοί. Τα δάκρυα του πόνου γρήγορα τους τα μετέστρεψε σε δάκρυα χαράς, ο ίδιος ο προστάτης τους… Δεν έχασαν έναν δυστυχή και πλανεμένο. Έχασαν ένα παλληκάρι του Χριστού, λαμπρό και τιμημένο. Έτσι περήφανα τους βλέπουμε πλέον όλους, γονείς, αδέρφια και οικογένεια, να πορεύονται κατά Θεόν ενωμένοι. Συνεχίζουν να ζουν με τη Θεία Οικονομία που λέει γι’ αυτούς ο Λόγος Του, ότι “ορφανούς και χήρας αντιλήψεται Κύριος”. Πόσο όμορφο είναι αλήθεια αυτό στην πράξη! Μόνο όποιος τα εναποθέτει όλα σε Εκείνον γνωρίζει να το βιώνει και να το απολαμβάνει.

Όλα αυτά λοιπόν ζούμε, βλέποντας και ζώντας εμπειρικά την όλη πορεία του αγωνιστή Γέροντάς μας, μόνο ευγνωμοσύνη έχουμε στις καρδιές μας. Ευχαριστούμε άπειρα τον Πανάγαθο Θεό που μας αξίωσε να βρεθούμε στο ευλογημένο πετραχήλι αυτού του λέοντα της Ορθοδοξίας.

Σας επιστρέφουμε λοιπόν τον οίκτο σας ως αχρείαστο σε εμάς, αλλά χρήσιμο ίσως για εσάς. Λυπηθείτε τους εαυτούς σας. Όλοι όσοι με τις αιρετικές και βλάσφημες πράξεις σας σπιλώνετε την Εκκλησία του Χριστού για την οποία έζησε, αγωνίστηκε και ομολόγησε ο σεβάσμιος παπα-Νικόλας. Ήταν Αποτειχισμένος αλλά όχι αποτυχημένος, όπως διατείνεστε. Ήταν εντός της Εκκλησίας, γιατί η Αποτείχιση γίνεται μέσα στην Εκκλησία και όχι έξω από αυτήν. Διαβάστε λίγο περισσότερο, αν είστε εγγράμματοι, για την Αγία Αποτείχιση. Διότι μια «μήτρα» που γεννά μεγάλους Αγίους στην Ορθοδοξία, όπως το Μέγα Αθανάσιο, τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και πλήθος άλλων Αγίων, δεν μπορεί παρά να είναι και η ίδια ΑΓΙΑ. Μόνο αν μελετήσετε καλοπροαίρετα, θα καταλάβετε και ίσως έρθετε σε συναίσθηση ότι η Αποτείχιση γίνεται πάντα σε καιρό αιρέσεων. Εντός των τειχών της Εκκλησίας για να διασφαλιστεί η Ορθόδοξη Πίστη των Αγίων Πατέρων. Ειδικά στις μέρες μας για να διασφαλιστεί από την παναίρεση του Οικουμενισμού και της Πανθρησκείας, όπως την αποκαλεί ο Άγιος Ιουστίνος ο Πόποβιτς. Μιας παναίρεσης η οποία, σε όσων τις καρδιές έχει εγκαθιδρυθεί, τους έχει θολώσει το μυαλό. Με αποτέλεσμα να φέρονται ως εχθροί του Χριστού και της μοναδικότητας της Ορθοδοξίας, χάνοντας έτσι τη Χάρη Του.

Μέσα λοιπόν από όλους αυτούς τους αγώνες του ο παπα-Νικόλας εναντίον του Οικουμενισμού, με αποκορύφωμα την Ιερή Αποτείχισή του, φαίνεται να ανάπαυσε κατά πολύ τον Κύριο. Κι αυτό κανείς πλέον δεν μπορεί να το αμφισβητήσει, αφού και ο ίδιος ο Θεός θεώρησε σωστό να το επικυρώσει με την οσιακή κοίμησή του. Πληροφόρησε με τον τρόπο αυτό και τον πιο κακόπιστο και κακόβουλο άνθρωπο. Πόσοι κεκοιμημένοι ψάλλουν και είναι εύκαμπτοι την ώρα της ετοιμασίας τους από ανθρώπους άγνωστους σε ένα άγνωστο γραφείο τελετών; Ξέρετε πολλούς; Ο παπα-Νικόλας το έκανε!

Ένας λοιπόν, αλλά λέων έφυγε από κοντά μας! Περήφανος και δεδικαιωμένος! Ανεβαίνοντας όμως στον Πλάστη Του, άπλωσε πλούσια τη χάρη του σε όλους εμάς που άφησε πίσω. Δυνάμωσε τις ψυχές μας, τον αγώνα μας, μας τράνωσε. Πήρε γρήγορα το πρώτο σοκ του θρήνου και του πένθους και το μετασκεύασε σε ευλογία και κατά Θεόν αγώνα. Τον αισθανόμαστε συνεχώς δίπλα μας, να μας καθοδηγεί και να μας εμπνέει. Κυρίως, να μεσιτεύει για όλους εμάς, απελευθερωμένος πλέον από τα γήινα. Διότι πιστεύουμε ότι πέτυχε παρρησία μπροστά στο θρόνο του Δεσπότη Χριστού.

Κάποιοι ίσως ποτέ δε θα μπορέσουν να γευτούν τέτοια συναισθήματα και βιώματα, και θα φύγουν φτωχότεροι από αυτή τη ζωή. Φτωχότεροι όλων των φτωχών της γης, μιας κι ο θησαυρός τους δεν είναι η Ορθοδοξία μέσα στις καρδιές τους… Ούτε την σκιά αυτού του λιονταριού δε θα μπορέσουν να φτάσουν ποτέ. Εκτός και εάν… Εκτός και εάν πάνε στο μνήμα του να κλάψουν και να του ζητήσουν συγγνώμη. Συγγνώμη, γιατί ακόμη και νεκρό τον λασπολογούν, προσδίδοντάς του βέβαια έτσι ακόμα περισσότερα στεφάνια και αξία. «Ο αποθανών δεδικαίωται». Δεν το γνωρίζετε αυτό;

Κάντε το όμως. Ζητήστε συγγνώμη για το καλό των ψυχών σας και τη δική σας ειρήνη. Ο παπα-Νικόλας, που πάντα ήταν γενναιόδωρος και καλόκαρδος θα την αγκαλιάσει και θα τη δεχτεί, για να την παρουσιάσει στον Κύριο την ώρα της Κρίσεως.

Όπως βλέπετε, απευθυνόμαστε σε σας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αυτόν μόνο τον τρόπο μας δίδαξε όλα αυτά τα χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια που τον βλέπαμε να προσεύχεται και να προσκομίζει στο Ιερό Θυσιαστήριο, πρώτα τα ονόματα των διωκτών του και όσων αδίκως τον εμίσησαν. Ελπίζοντας έτσι να τους φέρει ο Κύριος σε συναίσθηση των πράξεων τους και να τους συγχωρέσει. Γιατί ο ίδιος, ήδη το είχε κάνει… Και το Θυσιαστήριο ευωδίαζε! Γι’ αυτό ζούσε πάντα μέσα στη Χάρη και στο έλεός Του!

Τέλος δηλώνουμε, ως λογικό ποίμνιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας κι όχι ως οπαδοί, όπως κακοβούλως κάποιοι μας αποκαλούν, ότι εμπράκτως και ολοψύχως φυλάττουμε Θερμοπύλες. Τις Θερμοπύλες τις οποίες μας κληροδότησε ο μακαριστός Γέροντας μας πατέρας Νικόλαος Μανώλης. Τις Θερμοπύλες τις οποίες άλλοι έπρεπε με χρυσοποίκιλτες και ουσιαστικότερες θέσεις να φυλάττουν. Δυστυχώς όμως, αυτοί είναι εκείνοι που έφεραν εντός των πυλών της Ορθοδοξίας τους πάσης φύσεως αιρετικούς, εν ονόματι δήθεν της αγάπης, ΟΧΙ του Χριστού αλλά του πάπα.

Υποσχόμαστε στη μνήμη του αγίου Γέροντα μας ότι δι’ ευχών του θα συνεχίσουμε να φυλάττουμε την ιερή Παρακαταθήκη που μας άφησε έως τέλους και όχι έως θέρους, όπως του άρεσε να λέει συχνά. Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, με περισσή τόλμη και θάρρος Χριστού τα λόγια του ιδίου: «Σφάξτε με, γδάρτε με, σκοτώστε με… αυτό που βιώνω δεν μπορείτε να μου το πάρετε»! Και ξέρετε τι είναι αυτό; Είναι η ειρήνη του Χριστού! Είναι ο ίδιος ο Χριστός!

Αιωνία σου η μνήμη, αξιομακάριστε πατέρα Νικόλαε, παλληκάρι του Χριστού ασυμβίβαστο!

Πρέσβευε και στήριζε ους δέδωκε σοι ο Κύριος και αξίωσέ τους, ακολουθώντας τα αγιασμένα βήματα σου, να βρεθούν και πάλι κοντά σου εις αιώνας αιώνων! Αμήν!

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε online την ειδική έκδοση του συλλόγου Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής για τα 5 χρόνια από την Αποτείχιση του μακαριστού – ομολογητή γέροντά μας.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Αφιέρωμα στον μακαριστό π. Νικόλαο Μανώλη  με αφορμή την 33η επέτειο χειροτονίας εις Πρεσβύτερον
– Δι’ υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα [ΒΙΝΤΕΟ 2020]