Άρθρο του μακαριστού πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Άραγε έχουμε μάτια να δούμε αυτές τις πληγές; Έχουμε λόγια για να ρίξουμε βάλσαμο; Έχουμε καρδιά για να σκύψουμε με στοργή;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Καλοκαίρι στην όμορφη πατρίδα μας, ήλιος, θάλασσα, γλυκό αεράκι στα στενά σοκάκια, χαρούμενες παρέες κυκλοφορούν, ανέμελες κουβέντες, διαφυγή για λίγο από την καθημερινότητα. Εσπερινοί σε ξωκλήσια νησιώτικα, ασβεστωμένα εκκλησάκια, χαμογελαστοί μοναχοί και μοναχές που έχουμε το χρόνο να επισκεφτούμε τον τόπο μετανοίας τους. Πόσες όμορφες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό μας και μόνο στο άκουσμα της λέξης «καλοκαίρι»!

Είναι όμως για όλους έτσι; Ξέρω κάτι μάτια που δε χαμογελούν όταν ακούνε τη λέξη καλοκαίρι, γιατί στην ψυχούλα τους υπάρχουν εγκαύματα. Όχι από τον ήλιο, αν προερχόταν από αυτόν αργά ή γρήγορα θα γιατρευόταν. Τα άλλα, είναι τα ανίατα… 

Εγκαύματα από συμπεριφορές που είναι αποδέκτες, από λέξεις άπρεπες, από εικόνες που μένουν ανεξίτηλες, από χέρια που σηκώθηκαν πάνω στο κορμάκι τους όχι για να χαϊδέψουν, παρά για να εκβιάσουν σιωπή ή απομάκρυνση, αποξένωση.

Άραγε έχουμε μάτια να δούμε αυτές τις πληγές; Έχουμε λόγια για να ρίξουμε βάλσαμο; Έχουμε καρδιά για να σκύψουμε με στοργή; Ή μήπως αδιαφορούμε και αρκούμαστε στη βολεμένη ζωούλα μας, στις επίμονες φωνές των ΜΜΕ για αποστάσεις χωρικές αρχικά, κοινωνικές ευνοήτως παραληφθείσες.

Ποια μάνα, ποιος πατέρας, ποιος ενήλικας θα είναι αυτός άραγε, που θα κατευθύνει χέρι στοργικό πάνω τους; Ποιος από εμάς άραγε, θα βγει ένα δευτερόλεπτο από το καβούκι του για να ασχοληθεί μαζί τους; Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ἐάν ταῖς γλῶσσες τῶν ἀνθρώπων καί τῶν ἀγγέλων λαλῶ ἀγάπη δέ μή ἔχω γέγονα χαλκός ἠχῶν ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον.

Το ξέρουμε καλά. Το μάθαμε. Το εφαρμόζουμε όμως; Κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ στο τακτοποιημένο σπίτι μας και κρυφά ίσως, νιώθουμε και μια ικανοποίηση που, δόξα τω Θεώ, έχουμε μια άρτια διαμορφωμένη κατάσταση ζωής. 

Είναι πολύ μικρά αυτά τα πλασματάκια για να ανοίξουν το στόμα τους και να αφηγηθούν τα βάσανά τους. Λέξεις όπως: “Υπερβολές! Ε, παιδί είναι, τα παραλέει”, αποτελούν εύκολες και βολικές δικαιολογίες. Αρνούμαστε να σκύψουμε, όπως σκύβει από πάνω μας ο Πνευματικός μας, αρνούμαστε να δώσουμε ψυχή και καρδιά για να βοηθήσουμε, έστω και με ένα μας λόγο.

Γυρνάμε την πλάτη, αποστρέφουμε το βλέμμα. Φεύγουμε.

Ο Χριστός μας όμως είπε, ότι αν κάνουμε έστω και το παραμικρό στον ελάχιστο αδερφό μας, είναι σαν να το προσφέρουμε σε Εκείνον. Προφανώς, όλοι μας θεωρούμε ότι αυτό αφορά την προσφορά σε ενήλικες. Ωστόσο, δεν υπάρχει ηλικιακός προσδιορισμός από τον Κύριό μας.

Ψυχούλες με εγκαύματα. Από δικά μας λάθη, από δικές μας άστοχες και επιπόλαιες επιλογές. Από τον δικό μας εγωισμό, που δε σκύβει να αφουγκραστεί και να ακούσει τον μικρό συνάνθρωπο, που είναι κι αυτός εικόνα Θεού, και γι’ αυτόν σταυρώθηκε ο Ύψιστος.

Γονείς – φονείς που τσακώνονται ομηρικά, είτε χωρίζουν είτε όχι, προσφέρουν αδιαφορία και παροχή υλικών αγαθών για να αντικατασταθεί η γονική φροντίδα. Αυτή είναι η κοινωνία του 2020!

Μπορούμε να κάνουμε κάτι όμως. 

Είναι δωρεάν. Ένα γλυκό βλέμμα, ένα χάδι. Δεν είναι υποχρεωτικό. Όμως, θα μπορούσε το πλασματάκι που θα του συμπεριφερθούμε όμορφα να είναι παιδί μας ή συγγενής μας. Ας γίνουμε έστω και κατ’ ελάχιστο μιμητές Χριστού με πνευματική ελεημοσύνη.

Συγχώρα Θεέ μου την αδιαφορία μου και κάνε με καλύτερο άνθρωπο.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra