Γράφει ο «Αλεξανδρινός»
αποκλειστικά για την katanixi.gr

Μήπως είναι καιρός να αφήσουμε πίσω μας τον κοσμικό φόβο που γεννάει τρόμο και να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τον “φόβο” του Κυρίου;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Στην ελληνική μυθολογία, ο Φόβος, προσωποποιήθηκε από τους αρχαίους Έλληνες, ως γιος του Άρη και της Αφροδίτης. Μαζί με τον αδελφό του Δείμο, που ήταν η προσωποποίηση του τρόμου συνόδευαν τον πατέρα τους στους πολέμους και γι’ αυτό ως θεότητες, τους προσφέρονταν θυσίες στα πεδία των μαχών.

Στην αρχαιότητα λοιπόν, είχαν προσωποποιηθεί ο Φόβος και ο Τρόμος και οι δύο πήγαιναν πάντα μαζί· και είχαν τόση δύναμη στο να επηρεάζουν τους προγόνους μας, ώστε για να τους εξευμενίσουν, τους προσέφεραν και θυσίες.

Στο σήμερα, στο τώρα, φόβος και τρόμος έχουν κατακλύσει τις ψυχές των ανθρώπων, ζώντας καταστάσεις πρωτόγνωρες, που όμως όπως δείχνουν τα πράγματα, είναι δύσκολο να διαχειριστούν. Γι’ αυτό, έχουν αυξηθεί οι επισκέψεις σε ψυχιάτρους, τα ψυχοφάρμακα, οι καταθλίψεις, οι καταναγκασμοί.

Ο σύγχρονος άνθρωπος, ευρισκόμενος μακριά από την πατροπαράδοτη πίστη του, ορεγόμενος κοσμικές επιθυμίες, έβαλε στο περιθώριο τις πνευματικές του ανάγκες και γλιστρώντας ολοένα και περισσότερο στον κατήφορο της αποξένωσης από την πατρογονική του εστία -τον ουρανό- κυλιέται στην φθαρτή και πρόσκαιρη γήινη φύση του.

Τα προβλήματα όμως που έχει ν’ αντιμετωπίσει στους δύσκολους αυτούς καιρούς, δεν μπορούν να ξεπεραστούν με απλές λογικές.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Επειδή φόβος Κυρίου αρχή αισθήσεως, οι τα γήϊνα φρονούντες, δια φόβου παιδευέσθωσαν» (Εις τον ΛΒ’ Ψαλμόν, ΕΠΕ 5,180. PG 30, 337 B). Αυτοί δηλαδή, που μόνο φόβο έχουν το να μη λυπήσουν τον Κύριο φυλάνε πάντοτε τις αισθήσεις τους από κάθε τι παράνομο και αμαρτωλό, όλοι οι υπόλοιποι με τον κοσμικό φόβο παιδεύονται.

Κατά τον ίδιο πατέρα πάλι: «Φόβος ετέρα μέθη…» (Περί νηστείας Α’, ΕΠΕ 6,50. PG 31, 181 B). Είναι μέθη ο φόβος και ζαλίζει τον άνθρωπο, όταν δεν υπάρχει για τον σωστό λόγο.

Είναι επομένως πολύ φυσικό, αφού δεν υπάρχει καλή διαχείριση του φόβου και ολοένα αυξάνεται από όσα ζούμε, κυρίως τα δύο τελευταία χρόνια, να τον συνοδεύει ο τρόμος. Άνθρωποι απελπισμένοι, κυριευμένοι από φοβίες και καταναγκασμούς, τρέμουν στην ιδέα μήπως τους συμβεί το παραμικρό.

Οι εγκλεισμοί, τους έχουν γίνει πλέον συνήθεια και η αποφυγή άλλων προσώπων, διέξοδος η καχυποψία, στενός σύντροφος και η πάσης φύσεως προστασία, το ζητούμενο.

Μα ο Θεός πουθενά. Η πανταχού παρουσία Του, αμφισβητείται· η θεϊκή Του δύναμη θεωρείται κατώτερη των περιστάσεων και η πατρική Του μέριμνα τίθεται εν αμφιβόλω.

Χρειάστηκε δυστυχώς μία πανδημία για να πέσουν τα προσωπεία από τους ανθρώπους και να φανερωθεί το τι είναι ο καθένας μας· και ας φοράμε μάσκες.

Η πίστη μας χωλαίνει. Έχει μεταβληθεί σε ολιγοπιστία και σε πολλές περιπτώσεις, σε απιστία. Μήπως είναι καιρός να αφήσουμε πίσω μας τον κοσμικό φόβο που γεννάει τρόμο και να αρχίσουμε να ενδιαφερόμαστε περισσότερο για τον “φόβο” του Κυρίου; Γιατί «Σωτήριος φόβος είναι ο φόβος της μελλούσης κρίσεως» (Εις τον ΛΓ’ Ψαλμόν, ΕΠΕ 5,228-232. PG 30,369C- Μεγ. Βασιλείου.)

Όταν ο άνθρωπος, δεν ζει από ‘δω την εσχατολογική του προοπτική και κυριεύεται εξ ολοκλήρου με την ψευδαίσθηση ότι η ζωή, του έχει δοθεί για να διάγει το εδώ στο διηνεκές, τότε είναι έτοιμος και πεπεισμένος, ότι πρέπει να θυσιάσει στο βωμό της γήινης αθανασίας του, τη συνείδησή του, την ελευθερία του, τις αρχές και τις αξίες του, σαν Οδυσσέας στη χώρα των Λωτοφάγων.

Έτσι είναι επόμενο, ο φόβος και ο τρόμος, να του γίνουν θεληματάρηδες υπηρέτες, που θα του κουνούν μπροστά στα μάτια του, το μαντήλι της απελπισίας και θα τον κάνουν να υποκύπτει στις επιταγές νέων εντολών, που δεν έχουν καμία σχέση προς τη χριστιανική του παιδεία.

Αλλά ο Κύριος των Ομολογητών και των Μαρτύρων, δεν χρειάζεται ριψάσπιδες. Δεν χρειάζεται βολεμένους. Δεν χρειάζεται φοβισμένους και τρομοκρατημένους. Χρειάζεται πιστούς. Που να εμπιστεύονται τη δική Του Παντοδυναμία, τη δική του πατρική Ευσπλαχνία και το δικό Του πατρικό χέρι, που θα τους οδηγήσει στη χαρά, στη γαλήνη, στο λιμάνι.

Ο Πατροκοσμάς έλεγε: «Χριστός και Ελλάδα σας χρειάζονται». Γιατί άραγε αυτά τα δύο; Γιατί αυτά τα ιδανικά, δεν γονάτισαν ποτέ μπροστά σε κανένα φόβο και κανέναν τρόμο. Αλλά, πάντοτε στέκονταν όρθια, ακόμη και στις πιο σκοτεινές τους στιγμές.

Όσοι τύραννοι και αν πέρασαν, όσο και εάν έκοψαν, όσο και εάν έκαψαν, όσο και εάν μαστίγωσαν, δεν κατόρθωσαν να τα λυγίσουν. Στο τέλος αυτά τα δύο νικούσαν· και οι τύραννοι εξαφανίστηκαν και αυτά αναδείχθηκαν λαμπρότερα.

Επίκαιρα λοιπόν και πάλι τα λόγια του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού και πιο αναγκαία από ποτέ «Χριστός (Ορθοδοξία) και Ελλάδας μας χρειάζονται».

Να γεμίσουμε την ψυχή και την καρδιά μας, με την πίστη των Αγίων μας και να αγαπήσουμε την Πατρίδα μας όπως οι πρόγονοί μας, προσευχόμενοι γι’ αυτήν και για όλο τον κόσμο, να ξαναβρεθούν τα απολεσθέντα ιδανικά που τόσο ανόητα και επιπόλαια ανταλλάξαμε με ψεύτικες και εφήμερες ελπίδες.

«Αλεξανδρινός»

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra