του Ανδρέα Μπουλάκη

“Βλέπαμε στό πρόσωπό του ἕναν ὁμολογητή τῆς πίστεως, ἕνα ζωντανό παράδειγμα γιά τό πῶς πρέπει νά διάγει ὁ ἀληθής Ὀρθόδοξος Χριστιανός”

Σέ λίγες ἡμέρες συμπληρώνονται τρία ἔτη ἀπό τότε πού ὁ Δεσπότης Χριστός πῆρε κοντά του, ὡς ὥριμο πνευματικό φροῦτο, τόν πατέρα μας, τόν ἀδελφό μας, τό στήριγμά μας, στά σημερινά σκοτεινά καί δαιμονικά χρόνια πού ζοῦμε, τόν μακαριστό π. Νικόλαο Μανώλη.

Ἀνθρωπίνως στεναχωροῦμαι ἀπό τήν φυσική του ἀπουσία, μά πάντα κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας, νοερά τόν βλέπω δίπλα στό Ἅγιο Θυσιαστήριο. Καί ἔχω τήν ἀκράδαντη βεβαιότητα ὅτι ὁ ἴδιος χαίρεται ὑπηρετώντας εἰς τό Οὐράνιο Θυσιαστήριο. Ἐξάλλου ὑπάρχουν μαρτυρίες περί αὐτοῦ. Ὄχι μόνον ἀπό τό προσωπικό τοῦ γραφείου τελετῶν ὅταν τόν ἑτοίμαζαν γιά τήν κηδεία, ἀλλά κυρίως ἡ ὁμολογιακή καί ἅγια βιοτή του τεκμαίρεται ἐκ τοῦ ὅτι τό πνευματικό του ἔργο, ὁ Ο.Χ.Σ. ¨Ἅγιος Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής¨, ἀνθεῖ καί στέκεται ἐπάξια ἀπέναντι στό μασονικό τέρας τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ πού λύσσαξε νά μήν ἀφήσει τίποτε ὄρθιο στήν Ὀρθοδοξία. Οὐδέποτε, ὁ π. Νικόλαος, κατέθεσε τά ὅπλα τῆς πίστεως και οὐδέποτε ἄφησε τήν προσωπική του κόπωση να τόν λυγίσει. Τόν θυμᾶμαι ὅταν ἔψαλλε, ἀπό τόν ξη΄ ψαλμό, τό «μή ἀποστρέψῃς τό πρόσωπόν σου ἀπό τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι» καί καταλαβαίνω ἀπό Ποιόν ἀντλοῦσε δύναμη. Ὁπότε, «πεφορτισμένος καί κοπιῶν» ἀνεχώρησε γιά τόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, πού τόσο πολύ ἀγάπησε, καί Αὐτός τόν ἀνέπαυσε.

Ἐπιπλέον θυμόμαστε καί χαιρόμαστε ὅτι πρό έπτά ἐτῶν τόλμησε νά προχωρήσει στήν ἡρωϊκή, εὐλογημένη, ἱεροκανονική καί ἁγιοπατερική ἀποτείχιση (μαζί μέ τόν π. Θεόδωρο Ζήση) καί ἄμεσα δέχθηκε τά «πατρικά» πυρά τῆς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης. Στίς διώξεις πού ἀκολούθησαν, οὐδέποτε γόγγυσε, μά καί οὐδέποτε τελεσιδίκηκε, ὥστε εἴτε νά ἀθωωθεῖ, εἴτε νά καταδικαστεῖ. Δέν τόλμησαν οἱ «ἐντός τῆς Ἐκκλησίας» διῶκτες του νά δικάσουν τόν «ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας ἀντάρτη» διότι, ἀνεξάρτητα ἀπό τά σκοτεινά συμφέροντα πού ὑπηρετοῦν, ἐγνώριζαν ὅτι οἱ ἴδιοι ἔθεσαν, μέ τά οἰκουμενιστικά τους ἀνοίγματα, τόν ἐαυτό τους ἐκτός Ἐκκλησίας καί πώς ὁ π. Νικόλαος παρά τήν λύπη του καί τήν πικρία του, ΔΕΝ πέρασε τά ὅρια πού ἔθεσαν τό Εὐαγγέλιο καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ διῶκτες του (οἱ «νανουριστές» ὅπως συνήθιζε νά τούς ὀνομάζει ὁ ἴδιος) ἀπέναντί του, «εἰρηνικά μέν ἐλάλουν καί ἐπ’ ὀργήν δόλους διελογίζοντο». Ὅσοι συμμετεῖχαν στήν δικαστική του δίωξη, μέ τίς ἀβάσιμες καί ἄδικες κατηγορίες ἐναντίον του, ἔλαβαν τήν πρόσκαιρη ἀνταμοιβή τους στόν παρόντα αἰῶνα, τόν ἀπατεώνα. Ἄς περιμένουν λοιπόν καί τήν αἰώνια ἀνταπόδοση, στόν μέλλοντα αἰῶνα, ἀπό τόν Δεσπότη Χριστό.

Θά ἔπρεπε αὐτή, ἡ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, νά ἔρθει σέ ἐπαφή μέ τόν π. Νικόλαο, ὅσο ἀκόμη ἦτο ἐν ζωῇ, διότι «ὁ τρώσας καί ἰάσεται». Ἐφόσον ἡ Μητρόπολη Θεσσαλονίκης δημιούργησε τήν πληγή, αύτή ἔπρεπε καί νά τήν θεραπεύσει. Εἶναι θλιβερό γιά τήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία μέ τήν ἄσκηση τῆς ἄδικης δικαστικῆς δίωξης στούς δύο ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ οἰκείου τους ἐπισκόπου ἐξήντλησε τήν αὐστηρότητά της, ἐνῶ ἄλλες Μητροπόλεις περιορίστηκαν σέ ἠπιότερα μέτρα ἐναντίον ἱερέων πού προχώρησαν στήν, έκ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, προβλεπομένη ἀποτείχιση. Θά μποροῦσε ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης νά τόν ἀφήσει στόν Ἱερό Ναό ὅπου ὑπηρετοῦσε, άκόμη καί χωρίς νά τον μνημονεύει. Τόσοι ἱερεῖς, στήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης μνημονεύουν τόν ἐπίσκοπο. Ἄς μήν τόν μνημόνευε ἕνας! Ἄς ἀφηνε, καί κάποιον νά φωνάζει γιά νά διώχνει τούς λύκους, οἱ ὁποῖοι εἶναι πλέον περισσότεροι ἀπό τά πρόβατα. Ὅμως δέν πειράζει. Ἀποκατέστησε τήν δικαιοσύνη ὁ μόνος ἀληθής Δικαστής.

Τόν μακαριστό π. Νικόλαο Μανώλη δέν τόν ἀπασχολοῦσε ἡ ἐπιστροφή του σέ ναό γιά δύο λόγους. Ὁ πρῶτος λόγος εἶναι ὅτι ὁ μεγάλος καημός του, ἦταν ἡ ἀναστήλωση τῆς Ὀρθοδοξίας, νά καθαρίσει ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό τήν βρωμιά καί τήν δυσωδία τοῦ μασονικοῦ οἰκουμενισμοῦ, καί ὄχι νά έπιστρέψει σέ κάποιον ναό. Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι ὅλοι ὅσοι τον ἀκολουθήσαμε στήν ἐξορία, τό πράξαμε μέ χαρά διότι μᾶς ἀνέπαυαν οἱ ὁμιλίες του, τά κηρύγματά του, ὁ λόγος του, ὁ ὁποῖος δέν ἦταν δικός του ἐφόσον ὅταν μᾶς ὁμιλοῦσε ὁ π. Νικόλαος, ¨κρυβόταν¨ πίσω ἀπό τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπαμε στό πρόσωπό του ἕναν ὁμολογητή τῆς πίστεως, ἕνα ζωντανό παράδειγμα γιά τό πῶς πρέπει νά διάγει ὁ ἀληθής Ὀρθόδοξος Χριστιανός. Πρωτίστως μᾶς συγκινοῦσε τό παράδειγμά του, ὁ καρτερικός τρόπος πού ἀντιμετώπιζε ὅλες τίς διώξεις καί συκοφαντίες ἐναντίον του, διατηρώντας ἀκλόνητη τήν πίστη του καί τήν ἐλπίδα του ΜΟΝΟΝ στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό. Αὐτό πού μέ χαροποιεῖ ἰδιαιτέρως εἶναι ὅτι ὅσο ἡ ἀποστασία σέ θέματα πίστεως μεγάλωνε (καί ἐξακολουθεῖ νά μεγαλώνει), ὅλο καί περισσότεροι ἀπό τό ποίμνιο, νιώθοντας ὅτι κάτι δέν πάει καλά στήν διοικοῦσα Ἐκκλησία, στήν ἀναζήτησή τους γιά ἀληθή, παραδοσιακό, ὀρθόδοξο παπά, πληροφοροῦνταν γιά τόν π. Νικόλαο, ὁπότε τό μικρό ποίμνιο γύρω του, ὅλο καί πολλαπλασιαζόταν. Δέν μείναμε ὅμως ὀρφανοί, μέ τήν κοίμησή του, διότι ὅπως γράφει ο Ἀπόστολος Παῦλος στήν Α΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή, «ἀπορφανισθέντες ἀφ’ ὑμῶν πρός καιρόν ὥρας, προσώπῳ οὐ καρδίᾳ». Ἐξάλλου τό ἔλεος τοῦ Κυρίου μᾶς ἄφησε τόν π. Θεόδωρο Ζήση. Δόξα τῷ Θεῷ.

Αὐτό πού δικαίως γράφηκε πρόσφατα σέ ἄρθρο, γιά τόν π. Θεόδωρο, θά μποροῦσε κάλλιστα νά ἀφορᾶ καί τόν π. Νικόλαο, ὅτι δηλαδή ¨Nikolaus contra mundum¨, κατά τό παράδειγμα τοῦ Μ. Ἀθανασίου. Ὁ π. Νικόλαος, μᾶς ἔδειξε μέ τό παράδειγμά του, τήν ὁδό πού πρέπει νά πορευόμαστε, ἕως τῆς τελευτῆς μας, ἐφόσον πιστεύουμε ὅτι «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί βιασταί ἀρπάζουσιν αὐτήν».

Ἀντί ἐπιλόγου, θά παρουσιάσω ἕνα μικρό ποίημα πού ἔγραψαν οἱ δίδυμες θυγατέρες μου γιά τήν ἑορτή τοῦ π. Νικολάου, τό 2019 ὡς μαθήτριες τῆς Α΄ Γυμνασίου, τήν περίοδο πού τίς εἶχε στό πετραχήλι του.

Πάτερ Νικόλαε τρανέ
ἱερέα θαυμαστέ
στόν Ἅγιο Νικόλαο
νά μοιάσεις
κι ἂν εἶναι θέλημα Θεοῦ
καί ἐσύ θά ἁγιάσεις.

Τόν οὐράνιο Πατέρα σου
τόν Ἰησοῦ Χριστό
νά Τόν δοξάζεις πάντα
μέ ἕνα εὐχαριστῶ.

Τά πνευματικά παιδιά σου
εἶναι πάντοτε κοντά σου
στό καλό καί στό κακό
στόν ἀγῶνα σου αὐτόν.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI