του Αγαθόνικου
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Αγαπητέ μου Γιάννη, όπως καλά γνωρίζεις αυτή τη στιγμή είσαι ο διασημότερος και πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας από καταβολής Ελληνικού Έθνους.

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,

ονομάζομαι Αγαθόνικος και είμαι ένας από τους εκατομμύρια θαυμαστές σου. Εδώ στην Ελλάδα όλοι προσπαθούμε να πάρουμε λίγα κλικ από την δόξα σου. Ποστάρουμε τα καρφώματά σου, γράφουμε για τα παιδικά σου χρόνια, για την εξέλιξή σου στο NBA, για το τι έφαγες, πού πήγες, τι είπες. Δεν σου κρύβω ότι και το δικό μου γράμμα έχει αυτή την “αθώα” σκοπιμότητα, χάρη στο λαμπερό σου όνομα να ακουστούν οι σκέψεις μου σε ένα ακροατήριο λίγο ευρύτερο από τη σύζυγό μου και ένα δύο φίλους.

Αγαπητέ μου Γιάννη, όπως καλά γνωρίζεις αυτή τη στιγμή είσαι ο διασημότερος και πιό αναγνωρίσιμος Έλληνας από καταβολής Ελληνικού Έθνους. Σε γνωρίζουν επτά δισεκατομμύρια άνθρωποι ώς Γιάννης ο Έλληνας, Giannis the Greek (freak). Κανείς ποτέ από τους μεγάλους Έλληνες, ακόμα και αυτούς που σημάδεψαν την παγκόσμια ιστορία, δεν έτυχε τόσο άμεσης και παγκόσμιας δημοφιλίας, πλην ίσως του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εσύ μάλιστα την ιδιότητα του Έλληνα δεν την κληρονόμησες, δεν είναι αποτέλεσμα καταγωγής, όπως στη δική μου περίπτωση, αλλά συνειδητής επιλογής, δικής σου και της οικογένειάς σου. 

Δεν σου κρύβω, Γιάννη, ότι η περίπτωσή σου με προβληματίζει και όποτε σε βλέπω μου έρχονται στο νου τα λόγια ενός φωτισμένου γέροντα και σπουδαίου ρήτορα της Εκκλησίας μας, του πατρός Αθανασίου Μητυλιναίου. Έλεγε σε μία ομιλία του για εμάς τους Έλληνες, που από τη μία προκόψαμε στην ασέβεια και από την άλλη απαιτούμε από το Θεό να μας δώσει στο πιάτο την Κωνσταντινούπολη, ότι αν συνεχίσουμε να προκόβουμε αμετανόητοι στην αμαρτία, ο Θεός θα μας τιμωρήσει και θα φέρει άλλους ανθρώπους, ίσως μαύρους από την Αφρική, και θα κάνει καινούργιους Έλληνες, καλύτερους από εμάς. Στο πρόσωπό σου βλέπω ότι αυτό μπορεί να γίνει και ελέγχομαι για τη δική μου αισχρή πνευματική κατάσταση.

Έτσι που σε βλέπω σε τόσο νεαρή ηλικία να έχεις φτάσει στο απόγειο της δόξας σου, έρχονται συνειρμικά στο νου μου οι μεγάλοι στρατιωτικοί άγιοι της Εκκλησίας μας. Ο λαός μας, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, τρέφει άπειρη αγάπη για τα καμάρια του, τον Άγιο Δημήτριο, τον Άγιο Γεώργιο και τους άλλους στρατιωτικούς αγίους. Ήταν όπως εσύ νέοι. Είχαν παλικαριά, σωματικό κάλλος, δύναμη, θάρρος, γενναιότητα, φήμη. Ο λαός τους αγαπούσε για τα ανδραγαθήματά τους και οι αυτοκράτορες τους τιμούσαν για τις υπηρεσίες τους στο κράτος. Παρά τις δυσκολίες της στρατιωτικής ζωής, φρόντιζαν για την πνευματική τους πρόοδο, είχαν ευσέβεια, σεμνότητα και ταπείνωση. Και ενώ μπροστά τους ξανοιγόταν ένα λαμπρό μέλλον, στο άνθος της ηλικίας τους τα έδωσαν όλα για τον Χριστό, και φήμη και αξιώματα και πλούτη και υγεία και την ίδια τη ζωή τους. Προτίμησαν να ομολογήσουν την πίστη τους στον αγαπημένο τους Ιησού ως μόνο αληθινό Θεό και αποδέχτηκαν με θάρρος τα μαρτύρια παρά να θυσιάσουν στα είδωλα. Η σημερινή εποχή μας έχει περισσότερα και μεγαλύτερα είδωλα από τη δική τους. Είναι οι πιο θαυματουργοί άγιοι. Φαίνεται ότι για τον Θεό θυσίασαν πολλά και τους τίμησε ανάλογα.

Ειλικρινά, σε χαίρομαι και σε θαυμάζω. Όταν σκέφτομαι την εκρηκτική εξέλιξή σου, την πρόοδο της φήμης σου, τα πλούτη σου, με πιάνει ίλιγγος. Νομίζω ότι, αν για μια στιγμή μπω στη θέση σου, θα γκρεμιστώ εν ριπή οφθαλμού στα τάρταρα της κολάσεως από την υπερηφάνεια. Εμείς οι άσημοι είμαστε ικανοί να περηφανευτούμε ακόμα και με γελοία και ταπεινά. Για παράδειγμα, ακόμα θυμάμαι μια γκολάρα που έβαλα, όταν έπαιζα στα τοπικά πρωταθλήματα της πόλης μου, και σκέφτομαι πόσο αδικήθηκα που δεν έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Όταν έρχομαι βέβαια εις εαυτόν θυμάμαι τα χάλια μου και λέω ευτυχώς, γιατί θα δυσφήμιζα το άθλημα. Αν ήμουν ο Αντετοκούνμπο και δύο φορές την εβδομάδα έκανα πόστερ τους αντιπάλους μου με τα καρφώματά μου στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου, τί θα σκεφτόμουν άραγε; Μάλλον θα έβλεπα τους άλλους σαν κουνούπια! 

Εσύ όμως είσαι καλλιεργημένο παιδί, δεν είναι φαντασμένος σαν και μένα. Και παρά την απρόσμενη επιτυχία σου φαίνεται γνωρίζεις καλύτερα από τον καθένα αυτό που είπε ο σοφός Σόλων στον πάμπλουτο αλλά επιπόλαιο Κροίσο, “Μηδένα πρό του τέλους μακάριζε”. Μπράβο στην οικογένειά σου και στους δασκάλους σου. Εύχομαι να παραμείνεις αυτός που είσαι και να γίνεις ακόμα καλύτερος. 

Έτσι που τα σκέφτομαι αυτά, φίλε Γιάννη, θέλω να σε ρωτήσω κάτι πιο προσωπικό: Τώρα που είσαι στα ντουζένια σου, που σε προσκυνάει ο κόσμος όλος, σου περνάει από το μυαλό πως μπορεί κάποτε για την προσωπική σου αξιοπρέπεια, για τα πιστεύω σου, για την αγάπη του Χριστού να χρειαστεί να τα αφήσεις όλα; Μπορείς να ξαναγίνεις ο Γιάννης από τα Σεπόλια; Αν ναι, να ξέρεις ότι αυτό αξίζει περισσότερο από χίλια πρωταθλήματα στο NBA. 

Εμείς εδώ στην πατρίδα έχουμε τα δικά μας. Δύσκολες καταστάσεις, φίλε Γιάννη. Αυτά που εσύ τιμάς, την Ελλάδα, την οικογένεια, την θρησκεία μας, ξηλώνονται από αυτούς που πρέπει να τα φυλάνε. Εσένα οι φτωχοί σου γονείς από την Νιγηρία σε μεγάλωσαν με Χριστό και Ελλάδα, ενώ τα δικά μας παιδιά μεγαλώνουν με ….. Αλλά αυτά ας τα αφήσουμε, ίσως να στα γράψω σε κάποια άλλη επιστολή.

Αγαπητέ μου Γιάννη, εύχομαι ειλικρινά σε σένα και στην οικογένειά σου κάθε ευτυχία. Να σηκώνεις πάντοτε ψηλά την Ελληνική Σημαία και να διδάσκεις σε όλο τον πλανήτη ορθόδοξο ήθος. Καλή πρόοδο πρώτα εν Χριστώ και έπειτα εν γηπέδοις.

Ο φίλος σου
Αγαθόνικος

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra