Κήρυγμα του μακαριστού π. Νικολάου Μανώλη

Ευαγγέλιο της Κυρ. Η΄ Ματθαίου (Ματθ. ιδ’ 14-22)

Κήρυγμα στο «20 και έφαγον πάντες και εχορτάσθησαν[1]».
«και έφαγαν όλοι και χόρτασαν[2]».

Πόσο επίκαιρη είναι η ευαγγελική περικοπή της σημερινής Κυριακής του θαύματος του χορτασμού των πεντακισχιλίων ανδρών. Και πόσο όμορφα την ερμηνεύει ο ιερός πατήρ ημών Ιωάννης Χρυσόστομος. Συγκεκριμένα στον στίχο με τον οποίο επιλέξαμε να ασχοληθούμε αναφέρει τα εξής σημαντικά ερμηνεύοντάς τον.

Μας προτρέπει ανάμεσα στα άλλα, να διδαχθούμε από την αντίληψη των μαθητών του Ιησού για τα αναγκαία πράγματα και την μεγάλη αδιαφορία τους για την τροφή. Διότι ενώ ήταν δώδεκα, είχαν μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια. Τόσο επουσιώδη θεωρούσαν τα σωματικά πράγματα και μόνο για τα πνευματικά φρόντιζαν. Και το σημαντικότερο είναι πως δεν κράτησαν αυτά τα λίγα τρόφημα για τον εαυτό τους, αλλά τα έδωσαν και αυτά όταν τους ζητήθηκαν! Συνεπώς, συνεχίζει ο ιερός πατήρ, πρέπει να διδασκώμεθα από αυτό ότι, και αν ακόμα έχουμε λίγα, πρέπει και αυτά να τα δίνουμε σε αυτούς που έχουν ανάγκη!

Όταν οι μαθητές έλαβαν την εντολή να φέρουν τους πέντε άρτους, δεν είπαν «Και τί θα φάμε εμείς; Πώς θα καταπραΰνουμε την πείνα μας;», αλλά υπάκουσαν αμέσως. Βρισκόμαστε λοιπόν ενώπιον μίας σπουδαίας διδασκαλίας που επικυρώθηκε με την πρακτική αυτήν των αποστόλων. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε στην όλη σκηνή πως και οι άρτοι που διέθεταν οι μαθητές για την διατροφή τους ήταν κρίθινοι, βρισκόμαστε στη βάση της χριστιανικής πίστης για τον τρόπο της βιωτής μας. Η εικόνα αυτήν του σημερινού ευαγγελίου, από μόνη της είναι ικανή να μας προστατεύσει από την αντίχριστη θεωρία των αιρετικών θρησκευτικών πεποιθήσεων του παπισμού και του προτεσταντισμού, περί ευδαιμονισμού. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που θέλοντας στις προσηλυτιστικές τους προσπάθειες να παρασύρουν στη απώλεια των θρησκευτικών τους παραδοχών, μέλη της Εκκλησίας του Χριστού χωρών όπως της Αλβανίας, Ρωσίας και γενικά του πρώην ανατολικού μπλοκ (τώρα πια και  στην Ελλάδα μας), να πλασάρουν ως την επιτυχημένη θρησκεία τη δική τους με αποδείξεις το βιοτικό επίπεδο των χωρών τους και την ευδαιμονία που επικρατεί εκεί. 

Σε άρθρο που ανακάλυψα στο διαδίκτυο διαβάζουμε τα εξής σχετικά: «Όλοι αυτοί που πνέουν μένεα κατά της Ορθοδοξίας, προβάλλουν πρότυπα δυτικών χωρών όπου ο χριστιανισμός έχει καταντήσει ένα φολκλορικό σύμβολο χωρίς καμία ουσία και οι ναοί γίνονται γυμναστήρια, μπαράκια, ακόμα και μουσουλμανικά τεμένη. Η εκστρατεία αυτή συνοδεύεται συχνά και από ένα ανθελληνικό μένος που σκοπό έχει να σβήσει όλη την ελληνική ιστορία και να διαστρεβλώσει κάθε πραγματική αλήθεια σχετικά με πρόσφατα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία μας σαν Έλληνες, σαν πρόσωπα ορθόδοξα της μιας αληθινής, καθολικής, ορθόδοξης, εκκλησίας»[3]. Πάντως πληθαίνουν συνεχώς οι φωνές από τους λαούς της  Δύσης, που ανακαλύπτουν πως με τον τρόπο της άνετης και πλούσιας ζωής τους έχασαν εντελώς τον Χριστό! Και αυτό γιατί μέσα από το ιερό Ευαγγέλιο μαθαίνουμε πως δεν μπορεί να έχει καμία σχέση ο μαμωνάς με τον παράδεισο που μας υπόσχεται ο Κύριος!

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας σε έναν λόγο του γράφει: «Αρχη της φιλαργυρίας, η πρόφασις της ελεημοσύνης. Τέλος δε αυτής, το μίσος προς τους πτωχούς. Έως ὀτου κάποιος συγκεντρώση τα χρήματα, κάνει ελεημοσύνες. Όταν όμως τα συγκεντρώση, σφίγγουν τα χέρια του»[4].

Κάποτε ο άγιος Παϊσιος ο αγιορείτης έλεγε τα εξής ψυχοφέλημα με τα οποία θα τελειώσουμε. «Όταν είχα πάει στην Ιερά Μονή Στομίου τό 1958, ήταν στην Κόνιτσα ένας Προτεστάντης που τον ενίσχυσαν οικονομικά από την Αμερική και είχε προσηλυτίσει ογδόντα οικογένειες. Είχε χτίσει μάλιστα και ένα οίκημα, για να συγκεντρώνωνται. Οι καημένοι οι άνθρωποι είχαν μεγάλη ανάγκη και από την μεγάλη φτώχεια άναγκάζονταν νά γίνουν Προτεστάντες, γιατί εκείνοι τους βοηθούσαν οικονομικά. Μια μέρα μου είπε κάποιος: «Εγώ όχι μόνον Προτεστάντης αλλά και Εβραίος γίνομαι, γιατί έχω ανάγκη». Όταν το άκουσα αυτό, είπα «κάτι πρέπει να γίνη». Μάζεψα μερικούς που είχαν κάποια οικονομική άνεση και μπορούσαν να βοηθήσουν και τους μίλησα. Τότε οι καημένοι ήταν τελείως κοσμικοί, άλλα είχαν καλή διάθεση. Μιά ψυχή συγκεκριμένα, παρόλο που και αυτή ήταν τότε τελείως κοσμική, είχε μεγάλη καρδιά. Όταν την είδα για πρώτη φορά, είπα: «Απ’ εξω φαίνεται σάπιο ξύλο, αλλά μέσα είναι δαδί».

Αποφασίσαμε λοιπόν να συγκεντρώνουμε μερικά χρήματα και να τα δίνουμε σε φτωχές οικογένειες. Όσα συγκεντρώναμε, τους έλεγα να πηγαίνουν να τα δίνουν οι ίδιοι στους φτωχούς, για να συγκινηθούν και να βοηθηθούν πνευματικά. Έτσι και πέτρινη να είναι η καρδιά τους, μαλακώνει, γίνεται ανθρώπινη, και θα τους ανοιχθή και η πύλη του Παραδείσου. Σε λίγο όλοι αυτοί άλλαξαν, γιατί έβλεπαν την δυστυχία που υπήρχε και δεν τους έκανε καρδιά να πάνε στά κέντρα νά διασκεδάσουν. «Μας έχεις αφοπλίσει, μου έλεγαν. Πώς νά πάμε τώρα να διασκεδάσουμε;». Ήρθαν και κοντά στην Εκκλησία. Ένας μάλιστα έμαθα αργότερα ότι είχε γίνει και ψάλτης. Αλλά και οι ογδόντα οικογένειες, με την Χάρη του Θεού, η μια μετά την άλλη επέστρεψαν στην Ορθοδοξία. Όταν αργότερα ήρθαν Αμερικανοί Προτεστάντες να δουν το έργο του Προτεστάντη που τις είχε προσηλυτίσει, τον πέρασαν από δίκη, γιατί δεν είχε πια οπαδούς!»

• [1] Ματθ. ιδ’ 20
• [2] Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ με μετάφραση στη δημοτική, Ν.Ι. Σωτηροπούλου, εκδ. Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
• [3] http://www.zougla.gr
• [4] ΚΛΙΜΑΞ, ΛΟΓΟΣ ΔΕΚΑΤΟΣ ΕΚΤΟΣ, Περὶ φιλαργυρίας (Καθὼς καὶ περὶ ἀκτημοσύνης)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧΙ