της Βασιλικής Οικονόμου

«ἐξηράνθη ὡσεὶ ὄστρακον ἡ ἰσχύς μου, καὶ ἡ γλῶσσά μου κεκόλληται τῷ λάρυγγί μου, καὶ εἰς χοῦν θανάτου κατήγαγές με» Ψαλμός κα’ 16

Όσο ο τόπος γύρω από την πόλη φλεγόταν καιόμενος και οι εστίες φωτιάς πολλαπλασιάζονταν κατά δεκάδες με απίστευτους  – όσο και ύποπτους – ρυθμούς, εμείς στην πόλη είχαμε εντολή – αλλά και ήταν αυτονόητο – να μείνουμε σφραγισμένοι μες στα σπίτια μας και να μην ανοίγουμε πόρτες και παράθυρα, για να αποφύγουμε τους επικίνδυνους καπνούς και τη στάχτη που αργοέπεφτε σαν χιόνι, μακάβριο μήνυμα του βασανιστικού θανάτου της γύρω φύσης.

Το ν’ αναγκάζεσαι, εσύ ο ασθματικός ο άνθρωπος, να κλειστείς μέσα σ’ ένα δωμάτιο θερμοκρασίας 33º Κελσίου, χωρίς εξαερισμό, χωρίς κλιματισμό, χωρίς καν έναν κανονικό ανεμιστήρα κι ενώ έξω μαστίζει ο καύσωνας και η αιθάλη, μπορεί πράγματι ν’ αποβεί σ’ ένα μικρό, σιωπηλό μαρτύριο. Νιώθεις να φεύγει αργά η ζωή από μέσα σου, πνίγεσαι… κι η πνιγμονή αυτή σού φέρνει κάποτε μνήμες και λογισμούς. 

Θυμήθηκες τα μαρτύρια των Ρουμάνων Νεομαρτύρων στις κομμουνιστικές φυλακές – κολαστήρια. Όχι ότι μπορείς να συγκριθείς μαζί τους, μια ελάχιστη ιδέα μόνο παίρνεις απ’ αυτό το βάσανό τους, το ένα απ’ τα πολλά: «…επειδή από κάποια στιγμή και μετά οι φύλακες σταμάτησαν να τους βγάζουν ακόμη και στο προαύλιο, οι κρατούμενοι έπαιρναν βαθιές ανάσες σκύβοντας και βάζοντας την μύτη τους στην κάτω χαραμάδα της πόρτας…». *

Κάποτε ήλθε ο πονηρός να ψιθυρίσει, την ώρα που έλιωναν τα σωθικά σου από τη ζέστη: «Σβήσε το καντήλι με το Άγιο Φως! Δε βλέπεις ότι καταναλώνει οξυγόνο και ζεσταίνει ακόμα περισσότερο το χώρο; Δε φοβάσαι μην αρπάξει το σπίτι φωτιά;». Τον περιφρόνησες. Το Άγιο Φως θα το σβήσει μόνο ο Κύριος, αν και όταν θελήσει Αυτός. Κι αν έχει λόγους ο Κύριος να επιτρέψει να καεί το σπίτι, έχει τρόπους πολλούς, δεν περιμένει απ’ το καντήλι. «ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων». 

Αργότερα ξανάλθε ο πονηρός στην κομμένη σου ανάσα και σου είπε: “Θα πεθάνεις τώρα σε λίγο. Και θα πας στην κόλαση, δε σώζεσαι με τίποτα τέτοιος άνθρωπος που είσαι.” Τι ειρωνία! Τόσο καιρό σκεφτόσουν το θάνατο με αγαλλίαση και ανακούφιση, λαχταρώντας «να γυρίσεις σπίτι σου», όπως έλεγες, αλλά, μόλις πλησίασαν τα χνώτα του χάρου σε τούτες τις συνθήκες, ένιωσες το κρύο ρίγος και το σφίξιμο του φόβου της αιώνιας καταδίκης. Η σκέψη του οριστικού χωρισμού από τον Κύριο και Θεό σου συντάραξε τα σπλάχνα σου. Αναρωτήθηκες πόσο καιρό έχεις να εξομολογηθείς και πόσες αμαρτίες έχεις γραμμένες στο σημειωματάριο της Εξομολόγησης. Αρκετό… και αρκετές…. Και μακάρι να μπορούσες να εξομολογείσαι κάθε μέρα, έτσι που νιώθεις την ψυχή σου φορτωμένη. 

Το πρώτο τελώνιο είναι της κατάκρισης. Δε θα χρειαστεί να μαλώσουνε για σένα τα τελώνια, το πρώτο θα σ’ αρπάξει κατευθείαν. Ω φρίκη! Η σκέψη του φύλακα Αγγέλου σου που μένει μ’ άδεια χέρια και επιστρέφει Πάνω κατηφής και δακρυσμένος… Και το χειρότερο, η σκέψη του φρικτού του τρόμου της ψυχής σου, όταν την αρπάξουν – μη γένοιτο, Κύριε! – οι δαίμονες και την πάνε στον άδη πανηγυρίζοντας…εκεί στο μαύρο και ζεστό σκοτάδι… στον τόπο της αιώνιας οδύνης… Η σκέψη του Κριτή Χριστού στην τελική την Κρίση, όταν θα αποστρέψει το πρόσωπό Του περιφρονώντας σε, καθώς θα σε στέλνει στην αιώνια κόλαση, στη γέννα του πυρός… Αυτός που είναι η ζωή σου, το φως σου, η ανάσα και το αίμα σου, ο αθάνατος ο έρωτας και η αγάπη σου, η ανάστασή σου, Αυτός που ποθείς να Του χαρίσεις και τη ζωή και το θάνατό σου, Αυτός δεν θα θέλει να σε δει μπροστά Του! Θρηνεί και φρίττει η ψυχή σου σ’ αυτές τις σκέψεις, που διόλου δε βοηθούν το άσθμα σου. Και χαίρεται, χοροπηδά από δίπλα ο της απελπισίας· δεν τον βλέπεις, αλλά τη φαντάζεσαι τη χαρά του, γιατί βαθαίνει ολοένα η λύπη και ο φόβος σου. Φτάνει, όμως, τόσο που χάρηκε. “Κι αν πάω στην κόλαση, δίκαιος ο Κύριός μου, κι εκεί θα Τον δοξάζω. Αλλά Αυτός θα κρίνει, όχι εσύ!!!”… Υπερωρίες χτυπάνε οι καημένοι οι δαίμονες σε τέτοιες περιστάσεις. Να σε απελπίσουν, να σε κάνουν να γογγύσεις, ν’ αγανακτήσεις, να βλασφημήσεις τον Θεό, να πέσεις σ’ ακηδία, σε απόγνωση. Εκεί χρειάζεται πάντα να θυμάσαι ότι ο Κύριός σου είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, δεν εγκαταλείπει όσους δεν Τον εγκαταλείπουν. «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα…».

Όσο βαστούσαν τα πνευμόνια σου, έψαλλες Παρακλήσεις, στην Παναγία, στον Ταξιάρχη Μιχαήλ, στον Άγιο Μηνά τον Πυροσβέστη, σ’ Αγίους που τιμώνται στον τόπο αυτό τον προδομένο. Μετά που λιγοστέψαν οι δυνάμεις σου, έμεινες με το κομποσχοίνι, που έδεσες πάνω του τον κόσμο σύμπαντα. Φλέγεται παντού η οικουμένη, μα οι φλόγες δε φαίνονται πάντα και ξεγελιόμαστε, ξεχνιόμαστε, κοιμόμαστε…

Στα Εννιάμερα της Παναγίας ήλθε πάλι ένα δώρο άνωθεν, όπως ερχόταν σποραδικά κείνες τις μέρες, μήνυμα θείου ελέους. Εκεί μετά τον Όρθρο, ελάφρυνε κάπως για λίγο ο αέρας έξω. Πήρες την Εικόνα της Ιεροσολυμίτισσας, τη γυάλισες, τη μύρωσες, την έβαλες στην αγκαλιά σου και κλαίγοντας ξεκίνησες να ψάλλεις: “Ἐν τῇ Γεννήσει, τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας…”. Την περιέφερες σφραγίζοντας όλο το σπίτι, την προσκυνήσαν οι δικοί σου. “…Μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν”… Ας χτυπιούνται τώρα οι διαόλοι· εδώ φυλάει η Παναγία, δεν έχεις ν’ ανησυχήσεις. Κι αν οι αμαρτίες σου είναι περισσότερες απ’ την πίστη και την αγάπη σου, αν είναι περισσότερες κι από την παρρησία Της, πολυέλεος και δίκαιος ο Κύριος, Αυτός θα κρίνει. Γενηθήτω το θέλημά Του. Αν για εσένα κοντεύει η ώρα να πληρώσεις για τους ρύπους της ύπαρξής σου και ν’ απαλλάξεις τον πλανήτη από την άθλια παρουσία σου, τουλάχιστον ας πιάσουν τόπο οι προσευχές σου για τους γύρω, εκείνοι ας ζήσουν.

Ο πόνος έρχεται βαρύς όταν βγαίνεις νοερά απ’ το κελάκι σου και τρέχεις πέρα, στα πολλαπλά τα μέτωπα της λαίλαπας. Εκεί που εικόνες του Θεού αψηφούν το θάνατο για να σβήσουν και να διασώσουν: πυροσβέστες, αστυνομικοί, στρατιωτικοί κι εθελοντές πυρομαχούν με κίνδυνο τη ζωή τους. Πηγαίνει ο νους σου σ’ όσους ξεσπιτώθηκαν ή φαλιρίσανε διωγμένοι από τις φλόγες, πηγαίνει στ’ αμέτρητα τα δέντρα που λαμπάδιασαν, στα χιλιάδες ζώα και πτηνά, ακόμα και στα χιλιάδες μελίσσια, που κάηκαν ζωντανά σ’ ένα πύρινο βασανιστήριο, και – ω της φρίκης! – σε κείνους τους ανθρώπους που απανθρακώθηκαν, τόσο ακαριαία, που μάλλον δεν προλάβαν καν να υποφέρουν, όπως είπε ο ιατροδικαστής! Άλλοτε κλαίει η καρδιά, άλλοτε μουδιάζει, μην μπορώντας να χωνέψει τόσο πόνο, τόση απώλεια!!! Τώρα που έπεσε το πέπλο της αιθάλης αποκαλύφθηκαν κρανίου τόποι, εκεί που λίγες μέρες πριν χαιρόμασταν τ’ αρμονικό το πράσινο του Έβρου…

Κι όμως, η αγάπη του Κυρίου μέσα σ’ αυτήν την παιδαγωγία έδωσε τόσο έλεος! Δεν άφησε να χαθούν πολλές ανθρώπινες ζωές ούτε πολλά σπίτια. Δεν έκαψε – ακόμα – ολάκερη την Αλεπουδόπολη (που φέρει, εννοείται, πολύ περισσότερη ενοχή απ’ τα γύρω χωριά που επλήγησαν!) κι έτσι είχαν κάπου να καταφύγουν οι άνθρωποι από τα γύρω μέρη. Αυτή τη φορά η δικαιότατη οργή του Κυρίου χτύπησε κυρίως τη φύση. Την επόμενη φορά όμως; Ή μήπως έχουμε την αυταπάτη πως δε θα υπάρξει επόμενη φορά; Ξεχάσαμε τις προηγούμενες;

Μα όλα αυτά είναι λογισμοί και λόγια ανθρώπου που δεν τον άγγιξαν οι φλόγες, μόνο οι καπνοί τους. Καιρός να μιλήσεις για την ίδια την πληγή, για το αληθινό το πένθος του Έβρου. 

_______________________________________________________________________________

 * Από το Συναξάρι “Νεομάρτυρας Βαλέριος Γκαφένκου (+18 Φεβρουαρίου 1952) Ο Άγιος των κομμουνιστικών φυλακών”

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Δείτε σχετικά:
– Φωτιά!!! Το θαύμα: Τιμώντας την Ιεροσύνη και την αγία Πίστη μας (Μέρος Α’)