Άρθρο της Ελένης Καμπούρη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Ο Πατέρας της παραβολής του άσωτου υιού ας γίνει η πυξίδα και ο οδηγός μας…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Ήρθε λοιπόν ο Σεπτέμβριος, αυτός ο μήνας που χαρίζει απλόχερα χαρά σε όλα τα παιδιά και τους γονείς τους. Ο μήνας που τα παιδιά θα ξανασυναντήσουν τους συμμαθητές και τους φίλους τους, με τις γάργαρες παιδικές φωνές να ξεχύνονται απ’ άκρη σ’ άκρη στις γειτονιές, στις σχολικές αυλές και αίθουσες. Τι ωραία χρόνια ξέγνοιαστα, ανέμελα, αθώα και χαριτωμένα!

Είναι, όμως, πάντα και για όλα τα παιδιά αυτός ο μήνας τόσο ευχάριστος ή στην ψυχή τους και στο μυαλό τους έχει χαραχθεί με μαύρα γράμματα; Δυστυχώς, το σχολικό πλαίσιο και η γειτονιά δεν είναι πάντα τα ιδανικά μέρη που θα χαρίσουν σε μερικά παιδιά τη χαρά που ονειρεύονται. Είναι εκείνα τα παιδιά με δυσκολίες στην μάθηση ή στην συμπεριφορά, τα παιδιά με ορατές ή αόρατες αναπηρίες, τα παιδιά από διαζευγμένους γονείς ή μονογονεϊκές οικογένειες, τα ορφανά, τα παιδιά ΑΜΕΑ, τα φτωχά, τα πυρόπληκτα, τα παιδιά που έχασαν τα σπίτια τους από σεισμούς ή πλημμύρες, παιδιά ντροπαλά, κακοποιημένα, με γυαλιά, ευτραφή, κοντά, με τραυλισμό, με αλαλία και γενικώς παιδιά διαφορετικά από αυτό που η κοινωνία ονομάζει αποδεκτό. Τα διαφορετικά από εμάς, που κι αυτά έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια όνειρα με όλα τα παιδιά του κόσμου και που λαχταρούν να ζήσουν φυσιολογικά και να νιώσουν κι αυτά ότι τα αγαπάμε και τα αποδεχόμαστε. Είναι τα παιδιά αυτά, που τις περισσότερες φορές τα δικά μας καλοαναθρεμμένα παιδιά τους συμπεριφέρονται με αλαζονεία και απέχθεια.

Λαχταρώ και ονειρεύομαι να γεμίσουν τα σχολεία μας με εκπαιδευτικούς και γονείς που θα κάνουν τα παιδιά να ανθίσουν. Κυρίως εκείνα τα παιδιά τα μέτρια, τα κακότροπα, τα δύσκολα, τα παράξενα, τα ιδιόρρυθμα, τα ανυπάκουα, τα ζωηρά… τα “κακά” και περιθωριοποιημένα παιδιά, που κανείς δεν τα θέλει και όλοι τα δείχνουμε με το δάχτυλο. Γονείς που δεν θα περιμένουν την ώρα του σχολάσματος για να επιτεθούν φραστικά στις οικογένειες αυτών των παιδιών. Εκπαιδευτικοί που θα τα αγκαλιάσουν σαν δικά τους παιδιά, θα ασχοληθούν ποιοτικά μαζί τους κάνοντάς τα να αισθανθούν αγάπη και ασφάλεια. Αυτό ονειρεύομαι αλλά θα το δω ποτέ; Αναρωτιέμαι…

Πού πήγε η αγάπη μας σαν ορθόδοξοι χριστιανοί; Η υπομονή μας; Ο Πατέρας της παραβολής του άσωτου υιού ας γίνει η πυξίδα και ο οδηγός μας. Ας γίνουμε φιλεύσπλαχνοι όχι μόνο στην οικογένειά μας αλλά και στα υπόλοιπα παιδιά. Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας και ας τα παροτρύνουμε να μιλήσουν στο ντροπαλό παιδάκι του σχολείου τους. Στον καινούριο συμμαθητή που ήρθε φέτος στην τάξη τους. Ας δώσουν λίγο από το κολατσιό τους στο φτωχό παιδί της διπλανής τάξης. Ας καλέσουν στο σπίτι τους το ανάπηρο ή αυτιστικό παιδί, που κανείς δεν το θέλει. Παίξτε μαζί τους, κάντε τους φίλους σας. Μην ντρέπεστε για τις δυσκολίες τους. Δεν θα μας μολύνουν αυτά τα παιδιά. Απεναντίας, θα μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους. Δώστε αγάπη σ’ αυτά τα παιδιά, δώστε αγάπη και χαρά στους γονείς τους. Γιατί το παιδί που είναι παχύσαρκο, φοράει γυαλιά ή έχει γνωστικό έλλειμμα να πρέπει να γίνει αντικείμενο χλευασμού; Εδώ δεν πρέπει να επέμβουμε εμείς οι γονείς; Αν ήταν δικό μας παιδί, θα θέλαμε τέτοια απαξιωτική συμπεριφορά προς τα παιδιά μας; Από εμάς τελικά ξεκινάει ο εκφοβισμός ή το bulling, όπως έχουμε μάθει να το λέμε.

Μήπως επιτέλους κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με την ειδική αγωγή, τα ΑΜΕΑ και γενικώς με τους ανθρώπους με δυσκολίες πάσης φύσεως και διαταραχές; Μια ζωή, όλη η κοινωνία και ειδικά η Πολιτεία τους έχει στο περιθώριο. Κάποια στιγμή αυτό πρέπει να αλλάξει και ειδικά η Πολιτεία πρέπει να είναι η πρώτη που θα πρέπει να κάνει γενναία βήματα και να στηρίξει αυτή την μερίδα των συνανθρώπων μας. Με έργα όμως και όχι με λόγια. Δώστε δουλειές και ίσες ευκαιρίες στους ανθρώπους αυτούς και αξιοπρεπή επιδόματα στους ανθρώπους που δεν μπορούν να εργαστούν λόγω των δυσκολιών τους. Φτάνει πια με τον Καιάδα. 

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν περιμένω τίποτα από την πολιτεία. Είναι αυτοί που τις περισσότερες φορές μας πολεμούν, μας υπονομεύουν, μας καταστρέφουν. Βασίζομαι περισσότερο στο φιλότιμο του έλληνα πολίτη και στο υγιές κύτταρο της ελληνικής κοινωνίας, τη μέση παραδοσιακή οικογένεια. Το κράτος έχει αποδείξει πόσο ανάλγητο είναι και τις περισσότερες φορές επίτηδες κλείνει τα αυτιά του απέναντι στον ανθρώπινο πόνο. 

Πρέπει να μετριάσουμε την κατάκρισή μας, την εμπάθειά μας και την αδιαφορία μας. Δεν γίνεται διαφορετικά. Το οφείλουμε στα παιδιά μας. Το οφείλουμε στον Θεό. Πρέπει να μαλακώσουμε τις καρδιές μας και να τις δείξουμε στα παιδιά μας για να μας μιμηθούν και να κάνουν κι εκείνα το ίδιο. Όχι άλλα παιδιά στο περιθώριο, όχι άλλα παιδιά λοιδορημένα, όχι άλλα παιδιά δακτυλοδεικτούμενα. Δεν πλαστήκαμε γι’ αυτό, δεν μας αξίζει τίποτα από όλα αυτά. Είμαστε φτιαγμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν και επιβάλλεται να μιμηθούμε τον Δημιουργό μας στην αγάπη. Τα αγαπημένα παιδιά του Θεού είναι τα αδικημένα και τα κατατρεγμένα. Πώς γίνεται εμείς να μην συμμετέχουμε στην αγκαλιά που ανοίγει Εκείνος σε όλα αυτά τα πλάσματα; Όχι πια λυπημένα και δυστυχισμένα παιδιά!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra