Άρθρο της Ελένης Καμπούρη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

…η κόκκινη γραμμή των υγιών ορίων δεν θα πρέπει να παραβιάζεται, για να μπορούμε να συμβιώνουμε αρμονικά σε ένα κοινωνικό σύνολο…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Γεια σου Ευρώπη…. μας ακούς;

Ελένη Καμπούρη

Γεια σου Ευρώπη…. μας ακούς; Είμαστε εμείς, οι Έλληνες, που προσπαθούμε να γίνουμε όπως εσύ, μοντέρνοι, πρωτοπόροι, ευζωϊστές, πολυπολιτισμικοί, ανεκτικοί. Ναι, είναι αλήθεια ότι πήραμε πάρα πολλά στοιχεία από σένα και γίναμε σχεδόν όπως εσύ. Και ξέρεις γιατί έγινε αυτό; Γιατί σε ό,τι κάνουμε, βγάλαμε τον Χριστό από την ζωή μας. Γίναμε πολύ καλοί άνθρωποι που ακολουθούμε το ρεύμα της εποχής, αλλά όμως χάσαμε τον προορισμό μας, το αληθινό και μόνο ουσιαστικό πρότυπο, τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Και ξέρεις τι γίναμε; Αυτό που ήθελες…άνθρωποι χωρίς καθοδήγηση και όρια. Όντα που ζουν μόνο για τον εαυτό τους και που αδιαφορούν για τον συνάνθρωπο. Το “οχ! μωρέ εγώ θα αλλάξω τον κόσμο αυτό” έγινε το σλόγκαν μας και η λέξη “ενσυναίσθηση” που τόσο συχνά συναντούμε, έγινε απλώς μία έννοια που τελικά χρησιμοποιείται μόνο από τους φροντιστές ψυχικής υγείας.

Σε μια εποχή όπως η σημερινή, που οι λέξεις “αγάπη” και “ανεκτικότητα” χρησιμοποιούνται κατά κόρον, θα έπρεπε να είμαστε πάρα πολύ ευαισθητοποιημένοι στο θέμα του εκφοβισμού ή αλλιώς bullying. Οτιδήποτε παρεκκλίνει από ένα παγκόσμιο σύστημα που χειραγωγεί ανθρώπινες αξίες και συμπεριφορές ή από μία κοινωνία που υιοθετεί τους δικούς της κανόνες, γίνεται βορά της ανθρώπινης χλεύης. Σχολικός, διαδικτυακός, εργασιακός, σεξουαλικός, λεκτικός, σωματικός, ηθικός εκφοβισμός και τόσα άλλα παρακλάδια του, που έχουν αλλοιώσει την συνείδησή μας και την συμπεριφορά μας. Και τώρα κάτι νέο, ο εκκλησιαστικός εκφοβισμός,  που σημαίνει ότι, αν δεν υπακούς σε οτιδήποτε σε προστάζει η οικουμενιστική αντιπατερική νοοτροπία και αίρεση, τότε είσαι σχισματικός, αιρετικός, ανισόρροπος, γραφικός. Δεν θα πρέπει να ακολουθείς τον Χριστό, τους Ιερούς Κανόνες και τους Αγίους Πατέρες αλλά αυτές τις μοντέρνες διδαχές της Ευρώπης, ότι όλοι είμαστε κάτω από την ίδια σκέπη μίας θρησκειακής ομπρέλας, αλλά μπορούμε άνετα να λατρεύουμε τον Θεό που θέλουμε. Βολικό έτσι; Δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν κανόνες, αμαρτήστε ελεύθερα, γιατί ο Θεός είναι Πατέρας αγάπης και όχι δικαιοσύνης. 

Εκφοβισμός παντού. Το σχολείο έχει γίνει αρένα για λιοντάρια. Οι μαθητές με άνεση λύνουν τις διαφορές τους στη σχολική αυλή χρησιμοποιώντας χτυπήματα, σπρωξίματα, κλωτσιές, μπουνιές ακόμα και στιλέτα. Όταν κάποιος είναι διαφορετικός σε μια σχολική μονάδα, όπως εύσωμος, ΑΜΕΑ, κοντός, με γυαλιά, ντροπαλός, αλλόθρησκος, αλλοεθνής κτλ,αντιμετωπίζεται από ομάδες μαθητών ή μεμονωμένα άτομα με υπεροψία, περιφρόνηση και απέχθεια. Το χειρότερο όλων είναι ότι τις περισσότερες φορές τέτοια περιστατικά αποσιωπούνται, κουκουλώνονται και γίνονται ανεκτά από το Σύλλογο Διδασκόντων, αλλά καλλιεργούνται και από το οικογενειακό περιβάλλον, με τη δικαιολογία της νεανικής-παιδικής ανωριμότητας και διαπιστώσεις τύπου “έλα δεν πειράζει, παιδιά είναι θα μαλώσουν και θα τα βρούνε μεταξύ τους” και είναι μια διαμάχη που δεν χρειάζεται επίλυση. Μόνο στα ειδικά σχολεία είναι διαχειρίσιμη η κατάσταση, καθώς εκεί υπάρχει ο θεσμός του ψυχολόγου και του κοινωνικού λειτουργού.

Το Υπουργείο διά στόματος της κ.Κεραμέως ανακοίνωσε άμεσα αλλά και μακροπρόθεσμα μέτρα αντιμετώπισης των κρουσμάτων βίας και εκφοβισμού στα σχολεία με “ενίσχυση των σχολείων με κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους, ώστε να διασφαλιστεί η συνύπαρξη των μαθητών, και με την εισαγωγή νέων θεματικών εβδομάδων, έτσι ώστε το σχολείο να μεταδίδει  όχι μόνος γνώσεις, αλλά και αξίες. Μεταξύ των θεματικών, θα υπάρχει και ο σεβασμός στον άλλον. Δηλαδή, το τι σημαίνει να συνυπάρχεις σε ένα κοινωνικό σύνολο. Τι σημαίνει να βάζεις όρια στη δική σου συμπεριφορά, σεβόμενος και τη συμπεριφορά των άλλων”.

Είναι εξαιρετικά σημαντικός ο ρόλος των φροντιστών ψυχικής υγείας και η προσφορά τους σε θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς, αλλά γιατί παραγκωνίζεται και λοιδορείται ο ρόλος του Ορθόδοξου Ιερέα ως Πνευματικού καθοδηγητή και εξομολόγου και η ύπαρξή του στα σχολεία; Παλιότερα η ένταξή του στις σχολικές μονάδες λειτουργούσε με καταλυτικό τρόπο. Ήταν αποτελεσματικός και ουσιαστικός και προσέφερε στα παιδιά την ηρεμία και την ασφάλεια που ενδεχομένως τους έλειπε και από το σπίτι αλλά και από το φιλικό ή σχολικό τους περιβάλλον. Εξάλλου δεν ήταν υποχρεωτική η παρέμβασή του, γιατί  ζούμε σ’ ένα κράτος που επικρατεί η ανεξιθρησκεία, οπότε μόνο όποιο παιδί ήθελε, συμμετείχε στο Ιερό Μυστήριο της Εξομολόγησης και φυσικά με την συναίνεση της οικογένειάς του. Τα υπόλοιπα παιδιά μπορούσαν να απέχουν απ’ αυτό. Γιατί επικρατεί η άποψη πως ο σχολικός ψυχολόγος δεν μπορεί να συνυπάρχει με τον Ορθόδοξο Ιερέα στις σχολικές μονάδες; Εξάλλου σ’ ένα δημοκρατικό κράτος όπως είναι η Ελλάδα, όπου Εκκλησία και Πολιτεία είναι έννοιες αλληλένδετες και η ύπαρξη του Έθνους μας στηρίζεται πάνω σ’ αυτήν την σχέση, τι μας κάνει τώρα ξαφνικά τα τελευταία χρόνια να το αντιμετωπίζουμε με τέτοια επιφύλαξη; Οι ρόλοι τους ήταν και είναι διακριτοί και το μόνο που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει είναι η προσφορά και των δύο θεσμών στην ομαλή λειτουργία του σχολείου, στην διάπλαση ενός υγιούς ψυχικά ατόμου και στην πνευματική ωρίμανση των παιδιών. Αρκεί οι Ιερείς να ορθοδοξούν πραγματικά, εφαρμόζοντας διακριτικά τις θεμελιώδεις αξίες της Ορθοδοξίας και όχι οικουμενιστικές θεωρίες και πρακτικές. Αρκεί οι φροντιστές ψυχικής υγείας να υποστηρίζουν με συστηματικό και επιστημονικά τεκμηριωμένο τρόπο τους μαθητές, συνεργαζόμενοι με τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς και όλη τη σχολική κοινότητα με στόχο τη βελτίωση της μαθησιακής πορείας, την προαγωγή της συναισθηματικής και κοινωνικής ανάπτυξης των μαθητών και τη δημιουργία ασφαλούς, υγιούς και υποστηρικτικού κλίματος, που ενισχύει τους δεσμούς ανάμεσα στο σχολείο, την οικογένεια και την κοινότητα.

Ως γονείς, φέρουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης απέναντι στην διαμόρφωση του χαρακτήρα του παιδιού. Εξάλλου όπως έχει ειπωθεί, ο γονιός είναι ο πρώτος παιδαγωγός του παιδιού. Είμαστε τα πρότυπά τους, οι καθοδηγητές τους, αυτοί που θα μεταδώσουμε αξίες και αρχές ακόμα κι όταν όλα γύρω τους καταρρέουν. Δεν θα εισέλθω στα χωράφια της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής διδάσκοντας τρόπους και τεχνικές αυτοβελτίωσης. Ούτε ψυχολόγος είμαι αλλά ούτε και ψυχίατρος. Απλώς να επισημάνω πόσο σημαντικό είναι να σεβόμαστε και να είμαστε συμπονετικοί απέναντι στον συνάνθρωπο μας. Αυτό μπορούμε να το διδάξουμε στα παιδιά μας. Να τα θωρακίσουμε με αγάπη, στοργή και κατανόηση. Να τους βάλουμε όρια, γιατί τα όρια είναι προστασία και για τα ίδια αλλά και για μας. Και γιατί έτσι κι αυτά θα μάθουν να βάζουν όρια και στην δικιά τους συμπεριφορά και θα μάθουν να σέβονται τα όρια που θέτουν οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω τους. Γιατί όταν δεν υπάρχουν όρια, ο κόσμος είναι ηθικά διαλυμένος. Γιατί όρια και κανόνες πρέπει να υπάρχουν παντού και πρέπει να τηρούνται,για να μπορεί να λειτουργεί αυτός ο κόσμος χωρίς αναρχία και προς όφελος όλων μας. Όταν υπάρχει οριοθέτηση, μαθαίνεις και την έννοια της λέξης “συνέπεια”. Ό,τι κάνουμε έχει συνέπεια θετική ή αρνητική ανάλογα με τις πράξεις και τα λεγόμενά μας. Παντού υπάρχουν κανόνες. Στην κοινωνία, στην Εκκλησία, στο σπίτι, στο γραφείο, στον επαγγελματικό μας χώρο, στις φιλίες μας, στις κοινωνικές μας σχέσεις, στην σεξουαλική ζωή, στα πάντα. Αυτή η κόκκινη γραμμή των υγιών ορίων δεν θα πρέπει να παραβιάζεται, για να μπορούμε να συμβιώνουμε αρμονικά σε ένα κοινωνικό σύνολο.

Πώς γίναμε έτσι; Γιατί τόση βία; Γιατί τόσος εκφοβισμός; Έτσι μας έφτιαξε ο Θεός;  Δεν μας έβαλε συνδιαχειριστές στο έργο Του; Δεν μας έκανε ελεύθερα σκεπτόμενα όντα και λογικά πλάσματα; Γιατί γίναμε άλογα ζώα; Γιατί δεν σεβόμαστε τίποτα απ’ ό,τι μας δόθηκε και συμπεριφερόμαστε ανόητα και εγωϊστικά χωρίς ίχνος σεβασμού στον συνάνθρωπο ή σε οποιοδήποτε δημιούργημά Του; Ζητούμε την ευσπλαχνία Του χωρίς να είμαστε φιλεύσπλαχνοι απέναντι στους άλλους και βιαζόμαστε να τους κρίνουμε ή να τους τραμπουκίσουμε. Ζητούμε την αγάπη Του και την δικαιοσύνη Του χωρίς να τηρούμε τα όρια και τους κανόνες Του, οι οποίοι μας δείχνουν τον σωστό τρόπο να δείξουμε σε κάποιον την αγάπη μας. Ζητούμε το έλεός Του χωρίς να λυπόμαστε εμείς κανέναν. Ζητούμε την προστασία Του, ενώ εμείς δεν είμαστε προστατευτικοί ούτε απέναντι στην οικογένειά μας. Μάλλον πήραμε λάθος δρόμο και ερμηνεύσαμε ωφελιμιστικά το Θείο Θέλημα. 

Η περίοδος που διανύουμε είναι μία εξαιρετική ευκαιρία να κάνουμε ένα restart όπως μας το λέει και η αγαπημένη πολλών Ευρώπη. Επαναφορά λοιπόν στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις για να μπορέσουμε να δούμε Θεού πρόσωπο και να γίνουμε αυτό για το οποίο πλαστήκαμε. Το καλύτερο δημιούργημα του Θεού, το κατ’ εικόνα και ομοίωσή Του. Ο Άγιος Τριαδικός Θεός είναι ο καλύτερος παιδαγωγός. Δεν εκφοβίζει κανέναν. Ας τον μιμηθούμε και ας ακολουθήσουμε το θέλημά Του. Καλή κι ευλογημένη Σαρακοστή!