Επίσκεψη Οικουμενικού Πατριάρχη στις Η.Π.Α. Ημέρα 3η

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Η διαφορά μεταξύ εξουσιαστή και ηγέτη είναι η υστεροφημία τους. Αν η πορεία τους εν ζωή, τελικά καταγραφεί στις μαύρες δέλτους της Ιστορίας ή αν γράφει με χρυσά γράμματα.

Οπωσδήποτε όλοι οι τύραννοι, οι σφαγείς, οι εξουσιαστές τον καιρό της ακμής τους έπασχαν κατά κάποιο τρόπο από την ασθένεια του αυτοθαυμασμού. Καλλιεργούσαν στη συνείδηση του λαού την αναγκαιότητα για τις θηριωδίες τους, προσέλκυαν στην αυλή τους χειροκροτητές και ψιθυριστές που αδιαλείπτως διόγκωναν την οίηση, τον τύφο του αλάθητου.

Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα από την Αρχαιότητα μέχρι και τις ημέρες μας.

Όταν όμως μια διένεξη, μια διαμάχη, επισυμβαίνει στο εσωτερικό της Εκκλησίας, στο φυσικό χώρο όπου καλλιεργούνται η ταπείνωση και η μετάνοια, τότε αλλάζει το κριτήριο με το οποίο οφείλουμε να θεωρήσουμε τα πράγματα.

Μια στάση, μια απόφαση, μια γνώμη, είτε μας ενώνει είτε μας χωρίζει από τον Θεό.

Είναι δυνατό λοιπόν να ζήσει και να ταφεί ένας ηγέτης εν δόξη και τιμή και η Ιστορία να τον καταδικάσει.

Μαζί του και όλοι εκείνοι, που απέναντι στην εξουσία και το φόβο, έδειξαν δουλοπρέπεια και γινήκαν “γενίτσαροι”.

Είναι δυνατό πάπες και Πατριάρχες να ζήσουν εν δόξη και τιμή, αλλά να κατακριθούν από την Εκκλησιαστική Ιστορία ως αιρετικοί, χωρισμένοι από τον Θεό και καταδικασμένοι σε κόλαση υπερθετικού βαθμού, όπως και οι προσφωνήσεις τους εν ζωή: Παναγιώτατος, Μακαριώτατος, Σεβασμιώτατος, Θεοφιλέστατος…

Το γεγονός της διαμάχης μεταξύ Φαναρίου και Αθηνών, Βαρθολομαίου, πατριαρχούντος, και του Μακαριστού Χριστοδούλου, αρχιεπισκοπούντος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδας, υπήρξε αδιαμφισβήτητα μια τραγική στιγμή στην Εκκλησιαστική μας Ιστορία.

Δε λησμονούμε την ευθύνη του Μακαριώτατου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδας κ. Χριστοδούλου για την έλευση του Πάπα στην Ελλάδα. Είναι στα χέρια του Θεού και θα δώσει λόγο για το φρικτό τούτο αμάρτημα, γεγονός που φέρνει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο σε πιο δεινή θέση ενώπιον του Θεού.

Στην περίπτωση όμως της διαμάχης με το Φανάρι, ο μεν Οικουμενικός Πατριάρχης υπήρξε αδιάλλακτος, ο δε Χριστόδουλος επέλεξε να ταπεινωθεί και να αναδειχθεί σε διαχρονική μορφή Εκκλησιαστικής ηγεσίας.

Αναρωτηθήκατε για ποιο λόγο άραγε δεν επέλεξε στρατηγικά ο Μακαριστός Χριστόδουλος να πει: “Σκασίλα μου, που δε με μνημονεύει ο Πατριάρχης, εγώ θα τον μνημονεύω και δίνω εντολή να τον μνημονεύουν όλοι οι Ιεράρχες της Ελλάδας;”

Γνώριζε πως η δική του στάση θα καταδίκαζε το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην απομόνωση, τη συρρίκνωση και τελικά στον αφανισμό του.

Γνώριζε πως η Μόσχα έχει έτοιμη τη λύση της Τρίτης Ρώμης και πως τα πρωτεία τιμής δεν είναι δογματικό θέμα αλλά πολιτικό.

Όταν η Ρώμη παρήκμαζε, η Ρωμανία ανέτειλε και η Κωνσταντινούπολη ήταν το ανερχόμενο κέντρο της Αυτοκρατορίας και της Χριστιανοσύνης.

Ο Μακαριστός Χριστόδουλος, ως καλός Ποιμένας, έθεσε τον εαυτόν αυτού υπέρ των προβάτων του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Η Ιστορία έχει καταγράψει τη συνέχεια.

Σήμερα, για ένα ζήτημα πολύ πιο σπουδαίο από το θέμα που προξένησε την κρίση μεταξύ Αθήνας και Φαναρίου, το Ουκρανικό ζήτημα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης προκάλεσε τη Μόσχα. Η Μόσχα αντέδρασε και του επέβαλε τη διακοπή της μνημόνευσής του.

Στην συνέχεια της πολυήμερης επίσκεψης του στις Η.Π.Α., ο Οικουμενικός Πατριάρχης έριξε και άλλο λάδι στη φωτιά με τη Μόσχα.

Μεταξύ άλλων, διακινήθηκε έντονα στους εκπροσώπους του Τύπου μια έκφραση που χρησιμοποίησε αναφερόμενος στο επιτίμιο της διακοπής μνημόνευσης, που του έχει επιβάλει η Μόσχα.

Φέρεται να είπε: “Σκασίλα μου, που δε με μνημονεύει το Πατριαρχείο της Μόσχας”.

Αν αληθεύει αυτή η έκφραση, φανερώνει περισσότερο την πνευματική κόπωση και την καταπόνηση, την οποία υφίσταται ήδη από την πρώτη μέρα της επίσκεψης στις ΗΠΑ ο ογδονταδυάχρονος πλέον Οικουμενικός Πατριάρχης.

Η έκφραση αυτή θυμίζει παιδική χαρά: “Σκασίλα μου μεγάλη και δέκα παπαγάλοι, σκασίλα μου μικρή και δέκα πελαργοί”, λέγαμε, όταν μαλώναμε σαν μωρά.

Στοιχειωδώς, η απειλή που αξιολόγησε ως σπουδαία ο Μακαριστός Χριστόδουλος, δεν εξέλιπε, το αντίθετο μάλιστα.

Η Μόσχα έχει έτοιμη τη λύση της Τρίτης Ρώμης και γνωρίζει πολύ καλά πως τα πρωτεία τιμής δεν είναι δογματικό θέμα αλλά πολιτικό.

Η αδιαλλαξία και η κόπωση είναι κακός σύμβουλος για το Βαρθολομαίο, σε μια τόσο σπουδαία κρίση.

Μοιάζει, με τη στάση του αυτή, να έχει παραιτηθεί από τις συνέπειες των πράξεών του.

Να αδιαφορεί για τα προβλήματα που θα κληθεί να λύσει ο διάδοχος του, και έτσι να θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την υστεροφημία του.

Το σίγουρο είναι πως όσοι τον περιστοιχίζουν δεν τον αγαπούν.

Επειδή τα στερνά τιμούν τα πρώτα, όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός, θα μπορούσε, με μια ειλικρινή μεταστροφή κατά του Οικουμενισμού και με μια γενναία αναδίπλωση στο Ουκρανικό, να συγκαλέσει Σύνοδο και να λύσει αυτά τα ζητήματα εν Πνεύματι Αγίω.

Η Σύνοδος αυτή θα μπορούσε με παρρησία να ακυρώσει τα κείμενα της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου και να καταδικάσει την Παναίρεση του Οικουμενισμού στην πράξη, καταδικάζοντας έτσι όσους εμμένουν στο θρησκευτικό συγκρητισμό και τιμώντας παράλληλα τους κληρικούς που αποτειχίστηκαν από την παναίρεση, ζώντες και κεκοιμημένους.

Τελευταίο, μα όχι λιγότερο σημαντικό, να αποκαταστήσει μετά θάνατο τον Ομολογητή θεολόγο Νικόλαο Σωτηρόπουλο.

Με μια τέτοια έμπρακτη μετάνοια και ταπείνωση αφήνει έκθετη την ακραιφνώς οικουμενιστική διοίκηση του Πατριαρχείου Μόσχας και κατοχυρώνει το πρωτείο τιμής απέναντι στον Κύριο, ως θεματοφύλακας της πίστεως σε καιρό παναιρέσεως.

Η ηγεσία στην Εκκλησία είναι Βίωμα Ορθοδοξίας, πορεία θυσιαστική, με μόνο στόχο την ευαρέστηση του Κυρίου της Δόξης.

Ο ηγέτης αγωνίζεται ως και ο έσχατος στρατιώτης να κερδίσει την αιώνια Βασιλεία Του και όχι εφήμερα ανθρώπινα χειροκροτήματα και κούφιες βραβεύσεις της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, και μάλιστα από ένα ακραιφνώς Παπικό πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Καλή Μετάνοια!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Επίσκεψη Οικουμενικού Πατριάρχη στις Η.Π.Α. Ημέρα 1η