Ελένη Καμπούρη
Γιατί μαμά;
1 Οκτ 2024
Άρθρο της Ελένης Καμπούρη
Παιδί μου πρόσεχε τον εαυτό σου γιατί η κοινωνία είναι ανίκανη πια να σε προσέξει…
Ένα παιδί αφουγκράζεται την πολύπαθη καθημερινότητά μας και έχει απορίες:
- Γιατί μαμά η εποχή που ζούμε είναι τόσο χάλια;
- Γιατί σκοτώνουν ανθρώπους, βιάζουν παιδιά και γυναίκες και κάποιοι το ανέχονται;
- Γιατί οι πολιτικοί και όσοι κυβερνούν δεν νοιάζονται για εμάς και δεν μας βοηθούν;
- Τι κάνει η Αστυνομία όταν πιάνει τους κακούς ανθρώπους; Και γιατί, σύμφωνα με το νόμο, βγαίνουν τόσο νωρίς από τη φυλακή;
Τι να απαντήσεις στα παιδιά που έτσι κι αλλιώς τα νιώθουν όλα; Πώς να τους πεις ότι ο κόσμος στον οποίο πρόκειται να ζήσουν είναι σκολιός και διεστραμμένος; Μια ζούγκλα όπου άνθρωπος τρώει τον άνθρωπο; Ο καταιγισμός εικόνων και περιγραφών που σοκάρουν εμάς τους ενήλικες, στις παιδικές ψυχές προκαλούν έναν βουβό συγκλονισμό που ζητάει εξηγήσεις.
Μόνο τυφλός πνευματικά και διανοητικά δεν βλέπει ότι ο κόσμος, η ανθρωπότητα στο σύνολό της με όλα τα χριστιανικά έθνη μαζί, αργοπεθαίνει μέσα στο βούρκο της ηθικής παρακμής, της αποστασίας. Και στην επιθανάτια αγωνία της η ανθρωπότητα προσπαθεί να ζήσει σκοτώνοντας το μέλλον της, τα ίδια της τα παιδιά.
Ένα ολόκληρο παγκόσμιο σύστημα έχει ως στόχο το παιδί και ο διάβολος με τα όργανα του κατεργάζεται τα πάντα για να καταστρέψει αυτό το υπέροχο δημιούργημα. Σαρκολατρία, σεξομανία, ομοφυλοφιλία, παιδοφιλία και οτιδήποτε ειδεχθές υπάρχει στην σατανιστική-μασονική ατζέντα, προβάλλεται ως “φυσιολογικό” και προκαλεί σύγχυση στον υγιή τρόπο σκέψης.
Ο κόσμος του παιδιού είναι πια ένα ξέφραγο αμπέλι. Με το πέρασμα των χρόνων, με ευθύνη της Πολιτείας, της Εκκλησίας και του καθενός από εμάς κάθε ηθικός και κοινωνικός φραγμός που προστατεύει την παιδική ψυχή ξεχαρβαλώθηκε. Τα ηθικά πρότυπα που προσφέρει η κοινωνία μας είναι πια τα gay pride, η ΛΟΑΤΚΙ συμπεριφορά, ο πανσεξουαλισμός από την προεφηβική ηλικία, ο βουδιστικός τρόπος χαλάρωσης, το zen, η αλητεία. Αυτοί που είναι σήμερα φονιάδες και εκμαυλιστές παιδικών ψυχών ήταν τα χθεσινά παιδιά που μεγάλωσαν στο ξέφραγο αμπέλι μας. Υποκατάστατα παντού. Ψυχολόγος αλλά όχι πνευματικός, γιόγκα και διαλογισμός αλλά όχι προσευχή και αδιάλειπτη ευχή, βεγκανισμός αλλά όχι νηστεία, γλέντια μέχρι πρωΐας αλλά όχι αγρυπνία, πρωινή κυριακάτικη βόλτα με το κατοικίδιο αλλά όχι εκκλησιασμός.
Η Εκκλησία μας αντί να συντρομάξει την κοινωνία με λόγο ελεγκτικό και προφητικό, αντί να καλέσει σε μετάνοια, αντί να σημάνει πνευματικό συναγερμό, τηρεί αιδήμονα σιωπή. Ωσάν να φοβάται μήπως και η ίδια είναι λίγο μπλεγμένη, μήπως και την πιτσιλίσει λίγη λάσπη από τα λασπόνερα στα οποία είναι βουτηγμένο το ποίμνιό της. Οι περισσότεροι ποιμένες ντρέπονται ακόμα και να πουν ένα λόγο για την αξία της εγκράτειας, της σύνεσης και της παρθενίας. Συμβιβάστηκαν με το κοσμικό πνεύμα και την πνευματικότητα της εποχής. Τελευταίως ορισμένοι αποδέχθηκαν και την ομοφυλοφιλία ως “ευλογημένο” τρόπο εκδήλωσης της εν Χριστώ αγάπης! Πώς να μην πάρει έτσι κεφάλι ο διάβολος; Σε ανθρώπους που δεν κατηχούνται σωστά, άρα δεν εξομολογούνται και δεν κοινωνούν σωστά, γιατί δεν γνωρίζουν τον Χριστό, πώς θα καταλαγιάσουν τα πάθη για να ηρεμήσει η ψυχή; Μετά παρακολουθούμε στις οθόνες μας “καλούς, καθημερινούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας” να βιάζουν, να σκοτώνουν τη γυναίκα και τα παιδιά τους και φρίττουμε.
Και μπροστά στο σοκ της ηθικής μας φρίκης, οι ειδικοί δικαιολογούν την κατάσταση ρίχνοντας όλο το φταίξιμο στις καραντίνες και τον κόβιντ. Ο εγκλεισμός, σύμφωνα με πολλούς, συνετέλεσε στο να εξαγριωθούν οι άνθρωποι και να αυξηθεί η βία. Ναι, αυτό ισχύει εν μέρει αλλά το πρόβλημα είναι αλλού. Η έλλειψη Χριστού είναι το πρόβλημα και όχι τόσο η καραντίνα και ο εγκλεισμός. Και οι μοναχοί στα μοναστήρια ή οι ασκητές στις ερημιές βρίσκονται σε μόνιμο εγκλεισμό αλλά κανείς τους δεν αγρίεψε και δεν εγκλημάτησε. Αυτοί αγιάζουν και θα συνεχίζουν να αγιάζουν, γιατί το κέντρο αναφοράς είναι ο Χριστός και όχι ο εαυτός τους ή ο κόσμος.
Τώρα που τα προβατάκια, τα παιδάκια μας, έμειναν αφύλαχτα ποιός έμεινε να διώξει τους λύκους; Η δικαιοσύνη ακόμα και αν λειτουργούσε, είναι αργά για να σώσει την κατάσταση. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ειδεχθείς πράξεις να αντιμετωπίζονται ως απλά πλημμελήματα και όχι ως εγκλήματα. Είναι τρομακτικό για την κοινωνία μας ότι όλοι γνωρίζουμε πως η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα για αυτά τα εγκλήματα. Δηλαδή περιμένουμε τον “νόμο” των φυλακών να τιμωρήσει τους εκμαυλιστές παιδικών ψυχών; Μη γένοιτο! Πόσο τρομάζουμε, αγανακτούμε, απορούμε, απογοητευόμαστε πλέον από αυτήν την κατάσταση!
Είναι περιττό αλλά αναγκαίο να πούμε ότι όλα αυτά συμβαίνουν γιατί λείπει ο Θεός από την ζωή και την ψυχή μας. Λείπει Αυτός που μας διδάσκει τον τρόπο και το μέτρο και το πώς θα χαλιναγωγήσουμε τα πάθη μας. Όταν λείπει ο Χριστός, τα πάθη γιγαντώνονται κι έτσι ο διάβολος αποκτά δικαιώματα.
Βγάλαμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό από την ζωή μας και τώρα κάποιος άλλος ήρθε για να καλύψει το κενό. Αυτός είναι ο διάβολος, που βάλθηκε να καταστρέψει το ωραιότερο πλάσμα του Θεού, τον άνθρωπο αλλά κυρίως τα παιδιά.
Αυτό λοιπόν έχουμε να πούμε ως απάντηση στα παιδιά μας. Παιδίον πρόσεχε σεαυτώ. Πρόσεχε παιδάκι μου τον εαυτό σου. Να δώσουμε στα παιδιά μας τις συμβουλές ζωής που έδωσε ο γέρο Τωβίας στο παιδί του τον Τωβίτ. Τις πνευματικές παρακαταθήκες που θα του επιτρέψουν να ζήσει ως άνθρωπος του Θεού σε μια κοινωνία αμαρτίας. Να του πούμε “παιδίον, πρόσεχε σεαυτῷ, ἀπὸ πάσης πορνείας,…πρόσεχε σεαυτῷ ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις σου καὶ ἴσθι πεπαιδευμένος ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ σου….καὶ ὃ μισεῖς, μηδενὶ ποιήσῃς….”
Παιδί μου πρόσεχε τον εαυτό σου γιατί η κοινωνία είναι ανίκανη πια να σε προσέξει.
Παιδί μου, πρόσεχε, πρόσεχε τον εαυτό σου.
Και για όποιον νομίζει ότι αυτά αφορούν μόνο τους άλλους ας δει τα στοιχεία που ακολουθούν.
Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Δημοσίευμα αναφέρει ότι, “Διεθνώς, 1 δισ. παιδιά, ηλικίας 2-17 ετών, βίωσαν σωματική, σεξουαλική ή συναισθηματική βία ή παραμέληση το 2020. Σχεδόν 3 στα 4 παιδιά ή αλλιώς 300 εκ. παιδιά, 2-4 ετών, υφίστανται τακτικά σωματική ή ψυχολογική βία από τους γονείς ή τους φροντιστές τους. Το 10% των περιστατικών που φτάνουν στα επείγοντα των νοσοκομείων, αφορούν σωματική κακοποίηση στις ΗΠΑ, αλλά και στη χώρα μας αντίστοιχα. Τα κρούσματα βίας στα παιδιά αυξάνονται στη χώρα μας και μαζί με αυτά και τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης.”
Τα στοιχεία αυτά τονίστηκαν στη διάρκεια διαδικτυακού σεμιναρίου για την παιδική κακοποίηση, που διοργάνωσε η Ιατρική Εταιρεία Θεσσαλονίκης. “Το 10% των παιδιών στα τμήματα επειγόντων περιστατικών των νοσοκομείων έχουν υποστεί φυσική κακοποίηση στις ΗΠΑ” τόνισε ο διευθυντής της παιδοχειρουργικής κλινικής του νοσοκομείου Παπαγεωργίου Βασίλης Λαμπρόπουλος, επισημαίνοντας πως το ποσοστό αυτό δεν απέχει από τα ελληνικά δεδομένα.
Ο Διευθυντής του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος στο Ιπποκράτειο Θεσσαλονίκης, Βάιος Νταφούλης, ανέφερε ότι πληθαίνουν οι εισαγγελικές περιπτώσεις όπου σε επεισοδιακά διαζύγια τα παιδιά εμπλέκονται σε περιστατικά σωματικής κακοποίησης. Φέτος έχουν φτάσει στο νοσοκομείο ήδη 32 τέτοιες περιπτώσεις, πέρυσι ήταν 35 και 28 και 25 τα δύο προηγούμενα χρόνια. Για φέτος, μέχρι στιγμής έχουν φτάσει 102 παιδιά για σωματική και σεξουαλική κακοποίηση, το 2021 ήταν 95 και το 2020 ήταν 66”. Αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λοιπόν, ως μία επιδημία σε εξέλιξη.
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI