του Αγαθώνικου
αρθρογραφεί για katanixi.gr

“…εκτός από το ότι μπήκε πρώτος και μόνος στον στίβο της αποτείχισης, στάθηκε και στο ύψος των περιστάσεων, ακροβατώντας στο τεντωμένο σχοινί, χωρίς να κλίνει ούτε στα δεξιά ούτε στα αριστερά”

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Με την ευκαιρία της επετείου της αποτείχισης του π. Νικόλα, μία αποτείχιση που αποτελεί μέρος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, και σίγουρα μία από της πιο λαμπρές ημέρες της τοπικής μας Εκκλησίας, οψέποτε η μητρόπολη Θεσαλονίκης ξαναγίνει ορθόδοξη, ταπεινά καταθέτω και ‘γω την προσωπική μου εμπειρία.

Είναι αλήθεια ότι όλη η ζωή του μακαριστού γέροντά μας ήταν ομολογιακή και με τα άτοπα που έβλεπε να γίνονται στην Εκκλησία μας φλεγόταν η ύπαρξή του. Είχα όμως πάντοτε την απορία γιατί ενώ είναι πολλές οι αγνές ιερατικές συνειδήσεις που βιώνουν τα ίδια συναισθήματα με τον π. Νικόλα, αυτός υπήρξε ο πρώτος και για πολλά χρόνια ο μόνος έγγαμος εφημεριακός ιερέας που προέβη στην διακοπή μνημόνευσης του αιρετικού οικείου του επισκόπου. Γιατί λοιπόν ο γέροντας μου και όχι άλλοι καλοί, άξιοι και αγωνιστές ιερείς;

Γνωρίζω από προσωπική εμπειρία ότι ήταν άνθρωπος του Θεού, χαριτωμένος, με πολλές εμπειρίες της Θείας Χάριτος, από τις οποίες μας αποκάλυπτε μόνο κάτι τις και εξ ανάγκης για τη δική μας ωφέλεια. Ήταν άνθρωπος με εμπειρίες πνευματικές, είχε λάβει ειδική παιδαγωγία και χάρη από τον άγιο γέροντά μας Αγάθωνα Κωνσταμονίτη. Αλλά η αιτιολόγηση της αποτείχισής του ως έργο της Θείας Χάριτος αποκλειστικά, ή ως αποτέλεσμα μόνον της εις Χριστόν παιδαγωγίας που έλαβε από τον γέροντά Αγάθωνα, δεν με κάλυψε. Αυτές στη συνείδησή μου ήταν αναγκαίες αλλά μη επαρκείς συνθήκες για το ηρωικό του διάβημα. Ούτε ο μόνος ιερέας με εμπειρίες ήταν ούτε ο μόνος που μεγάλωσε κοντά στον γ. Αγάθωνα.

Αλλά εκτός από το ότι μπήκε πρώτος και μόνος στον στίβο της αποτείχισης, στάθηκε και στο ύψος των περιστάσεων, ακροβατώντας στο τεντωμένο σχοινί, χωρίς να κλίνει ούτε στα δεξιά ούτε στα αριστερά. Απορούσα πάντοτε πως διαχειριζόταν καταστάσεις, ψυχές, ερωτήματα, απορίες, σκάνδαλα και διαιρέσεις με τρόπο τέλειο βαλλόμενος από παντού, από την Μητρόπολη, από ψευδαδέλφους ιερείς, από εμάς τα πνευματικοπαίδια του, από εμπαθείς και αδιάκριτους ανθρώπους, από κοντινούς και μακρινούς.

Ανασκοπώντας όλα αυτά μετά την κοίμησή του, ακούγοντας ξανά και ξανά τις ομιλίες του, διαβάζοντας και πάλι λησμονημένα από την αμέλειά μου κείμενά του, διαπίστωσα ότι ο γέροντάς μου, είχε κάτι το οποίο είναι σπανιότατο στους σύγχρονους ανθρώπους. Χωρίς ανθωπίνως να είναι τέλειος (άλλωστε ουδείς τέλειος), είχε σε τέλειο βαθμό καλλιεργήσει και αναπτύξει με τη Χάρη του Θεού και την βοήθεια του γέροντά του όλες τις δυνάμεις της ψυχής του. Το θυμικό, το βουλητικό και το νου. Και τα αφιέρωσε όλα στον Χριστό και την ομολογία του.

Πολλοί, ιερείς και λαϊκοί, έχουν θεολογική κατάρτιση, αλλά τους λείπει η φλόγα, η αγάπη για την Πίστη, ή δεν έχουν την βούληση, δεν το παίρνουν απόφαση να βγουν μπροστά. Άλλοι έχουν την βούληση και θεολογική κατάρτιση, το νου, αλλά τους λείπει το συναίσθημα και βγαίνουν στον αγώνα της ομολογίας παίρνοντας κεφάλια. Έτσι προκαλούν μεγαλύτερο πρόβλημα παρά ωφέλεια στην Εκκλησία. Άλλοι έχουν το συναίσθημα και την θέληση να ομολογήσουν αλλά τους λείπει η διάκριση και οι γνώσεις όπότε μπερδεύονται, εκτίθενται και εκθέτουν.

Ο π. Νικόλας τα είχε όλα σε μια τέλεια ισορροπία. Άνθρωπος μεγάλων αισθημάτων, πηγαίος, φλεγόταν η καρδιά του για την Εκκλησία. Το θυμικό της ψυχής του έβραζε από ιερή αγανάκτηση. Αλλά δεν έμενε στο συναίσθημα. Δρούσε. Το βουλητικό της ψυχής του ήταν ισχυρότατο. Τα συναισθήματά του τα έκανε έργο, λόγο, Κήρυγμα, Θεία διδασκαλία, Προσευχή, Απολογία, Κόπο, Σπουδή. Απόδειξη τρανή η Κατάνυξη. Αλλά όλα απέβαιναν καρποφόρα γιατί είχε νου και ανθρωπίνως δουλεμένο, με ήθος, με γνώσεις, με θεολογική μόρφωση, και θεϊκώς αλλοιωμένο, χαριτωμένο. Και όλα τα στεφάνωνε το χάρισμα της Διακρίσεως. Δώρο σπανιότατο και ανεκτίμητο του Αγίου Πνεύματος.

Θα πει κανείς ότι αυτά είναι πεζά πράγματα, θεωρητικά. Εμείς θέλουμε θαύματα, σημεία και τέρατα που έκαναν άλλοι παλαιοί και νέοι άγιοι, ή γέροντες που ακόμα είναι εν ζωή. Προσωπικά δεν έχω να καταθέσω κανένα θαύμα του γέροντά μου για ένα και μόνο λόγο. Γιατί ο ίδιος ήταν ένα θαύμα. Ένας τέλειος άνθρωπος σε μία γενιά διεστραμμένη. Ανάμεσα σε ανθρώπους σκολιούς και διεστραμμένους, με πρώτο και χειρότερο εμένα τον ίδιο.

Νομίζω ότι ο σπόρος του γέροντά μας σύντομα θα καρποφορήσει σε πολλές, πολλές ιερατικές ψυχές που οι δυνάμεις της ψυχής τους είναι ακόμα σε κάποια συγγνωστή ατέλεια και τότε θα ολοκληρωθεί το θαύμα που λεγεται π. Νικόλαος Μανώλης. Ευλογείτε.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Το θαύμα της διακοπής Μνημοσύνου [ΚΕΙΜΕΝΟ-ΒΙΝΤΕΟ]