Γράφει ο Μέτοικος 
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Ποιος περιγράφει αντικειμενικότερα τα γεγονότα; Ο Κυθήρων Σεραφείμ ή το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου, αφού στο ψέμα τους αλήθεια δεν υπάρχει;

Η αναγνώριση, από την κατ’ ευφημισμό Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος της ουκρανικής σέχτας, που για λογαριασμό ξένων προς την Ορθόδοξη Εκκλησία συμφερόντων αυταρχικά δημιούργησε ο κ.Βαρθολομαίος είναι κάτι περισσότερο από έγκλημα. Είναι λάθος! «Διότι η μετάνοια δεν διορθώνει το λάθος και, είναι αμφίβολο εάν θα διορθώσει αυτούς που το διέπραξαν».

Ο έξοχος τακτικιστής Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ.Ιερώνυμος που, τα έργα του μαρτυρούν πως ούτε την Εκκλησία αγαπά μα ούτε και την Ελλάδα λατρεύει, μεθόδευσε την υφαρπαγή τής απόφασης για αναγνώριση των σχισματικών της Ουκρανίας, με τους περί την εξουσία του δορυφόρους, τους τάτσι, μίτσι, κότσι, που είναι τα αρβανίτικα υποκοριστικά του «Τάκης» «Μήτσος» «Κώτσος», που συνακόλουθα παραπέμπουν στην έξοχη περιγραφή που κάνει ο οφφικιάλιος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως κ.Χ.Γιανναράς, των «χθεσινών «Μήτσων», «Κώτσων» ή «Παναγήδων» που [ως επίσκοποι] ντύθηκαν ακέραιη τη στολή τού άλλοτε απόλυτου μονάρχη της «οικουμένης»: Σάκο αυτοκρατορικό και μανδύα με «ουρά», μίτρα και σκήπτρο επίσης του «άρχοντος και δεσπότου βασιλέως», με τον διάκονο να του κρατάει την «ουρά».

Άβουλα, δειλά και μοιραία τα έως και χθες «ασήμαντα, καλογεροφορεμένα «παπαδάκια» [που μέσα σε μια νύχτα, αφού αυτή βγάζει Επίσκοπο κι’ αυγή Μητροπολίτη] μεταμορφώθηκαν ακαριαία σε πρίγκιπες, που έγιναν αφέντες, δεσπότες, και σεβασμιότατοι [που] όλοι γονατίζουν μπροστά τους και τους προσκυνούν», αυτοί που μέχρι χθες φορούσαν τσουράπια και σήμερα μεταξωτές κάλτσες, συγκρότησαν τη «λεβέντικη ιεραρχία!» που, χωρίς φανερή, μυστική ή δι’ ανατάσεως των «αγίων» χεριών τους ψηφοφορία, αποφάσισε ότι της πρόσταξαν να αποφασίσει.

Ο Εθνοφυλετισμός και ο Εθνικισμός τους, αποτυπώνεται στην ξύλινη γλώσσα τους, η έλλειψη του ελληνικού φιλότιμου στα έργα τους.

Από τον άμβωνα εμφανίζονται ως υπέρμαχοι της Ορθοδοξίας και, χωρίς αντίλογο, διατυμπανίζουν τον πάσχοντα εθνικισμό τους. Κάποιοι μάλιστα τολμούν να παραβρεθούν και σε πατριωτικές συγκεντρώσεις του Λαού για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων, όμως σαν τρομαγμένες χελώνες με το πρώτο κτύπημα από την «αγιαστούρα», κρύβονται στο καβούκι τους.

Θρασείς στους αδύναμους ιερείς, «οι προς πορισμόν ηγούμενοι την ευσέβειαν» φιλούν αναίσχυντα τα κράσπεδα και δάπεδα των ισχυρών.

Αυτοί οι «άνθρωποι [όπως με τόλμη και, με την εκ των έσω εμπειρία περιγράφει ο οφφικιάλιος κ.Χ.Γιανναράς, των] τόσο ελάχιστων προσόντων ή και [της] κραυγαλέα ανύπαρκτης σοβαρότητας… έχουν μεταβάλει ένα τεράστιας δυναμικής λειτούργημα σε λαχείο, που μεταμορφώνει θλιβερούς σπιθαμιαίους σε υπερευνοημένους μεγιστάνες [που] έγιναν οικοδεσπότες επισκοπικής έπαυλης [ακόμη και στο Άγιο Όρος!], συχνά διώροφης ή τριώροφης, με κήπο, ανθοκομική ποικιλία, υπηρετικό προσωπικό, ένα ή και «στόλο» αυτοκινήτων, με οδηγό ή οδηγούς, μάγειρα, οικονόμο» ρωτούν με αυθάδεια «Ποιος είναι ο Μόσχας;»ενώ απεφάνθησαν πως υπάρχουν «πονηρά κίνητρα» στους Ρώσους, που «Αν είχαν πάει στην Σύνοδο της Κρήτης τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί», στην Ουκρανία!

Εκτός από επτά Ιεράρχες, οι υπόλοιποι «υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους» δεν είδαν καμία παράβαση Ιερών Κανόνων, καμία καταστρατήγηση του Συνοδικού Συστήματος από την Αρχιεπισκοπή Κωνσταντινουπόλεως, στο ουκρανικό ζήτημα.

Τόσο ελεύθεροι σαν «επίσκοποι» που δηλώνουν ανερυθρίαστα, όπως οι υπάλληλοι Δημόσιας υπηρεσίας: «Δεν είναι δυνατόν να ψηφίσουμε για μια απόφαση της προϊσταμένης μας αρχής…»!

Τρουφαλδίνοι και Αρλεκίνοι για να συντηρηθούν ως υπηρέτες δύο αφεντάδων, κάνουν ότι τους ζητήσουν προκειμένου να επιβιώσουν ως μέλη μιας ανώτερης κοινωνικής τάξης δημοσίων υπαλλήλων.

Τόσο υπέρμαχοι εφαρμογής των Ιερών Κανόνων, που δηλώνουν ότι «Εμείς των Νέων Χωρών έχουμε de facto αναγνωρίσει»! Τη σχισματική «εκκλησία Βαρθολομαίου στην Ουκρανία.

Τόσο εθνοφυλετιστές που, με συνείδηση υποστηρίζουν την αίρεση δηλώνοντας: «Πρέπει να είμαστε ταυτισμένοι με το Πατριαρχείο εμείς στη Βόρεια Ελλάδα» «τον ιερότατο θεσμό του γένους»!

Αυτοί οι «υψηλόβαθμοι θρησκευτικοί υπάλληλοι του κράτους» που, «μέσα από διαβλητές και εξοργιστικά άδικες διαδικασίες εκλογής» με μόνο εφόδιο την εύνοια του «γέροντά» τους έγιναν «από πληβείοι άρχοντες πολυζήλευτοι», συγκρότησαν τη «λεβέντικη ιεραρχία» όπου ύψωσαν φωνή «θεολογίας» και στηλίτευσαν ως «Ασυγχώρητο έγκλημα» τη διακοπή Κοινωνίας του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως από την Εκκλησία της Ρωσίας ξεχνώντας πως, τη διακοπή της κοινωνίας πρώτος εφάρμοσε ο «ηγεμόνας-Πρώτος» του Φαναρίου στην Εκκλησία της Ελλάδος, πικραίνοντας έως θανάτου τον Αρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο που, όχι μόνο ένας αλλά πάνω από είκοσι σε αυτήν τη «λεβέντικη ιεραρχία» χρεωστούν τη διαμαντοστολισμένη μίτρα στο κεφάλι τους.

Για κάποιους, το «χρέος της φιλοδοξίας εξωφλήθη», τους περισσότερους θα στοιχειώνει η ντροπή της δειλίας.

Οι ανώτεροι θρησκευτικοί υπάλληλοι «δεν έφταιξαν οι ίδιοι». Υπάλληλοι είναι που «δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες», που δε σεβάστηκαν τη μνήμη των «γερόντων» τους. «Η θέλησή [τους] λίγη, ο πόνος [τους] μεγάλος» για το επισκοπηλίκη.

«Η ζημιά [σε αυτούς] ήτανε στο ζύγι» Τότε αυτοί οι λιπόβαροι έπρεπε να δοκιμαστούν στη σύνεση και στην κρίση.

Τώρα είναι αργά. Γι’ αυτούς «πάντα [θα] φταίει κάποιος άλλος».

Μεθαύριο στη συμπρωτεύουσα, παρουσία της πολιτικής εξουσίας, ο κ. Βαρθολομαίος μαζί με τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο θα μνημονεύσει, αν δεν τον κουβαλήσει μαζί του, το σχισματικό Επιφάνιο Ντουμένκο της Ουκρανίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Ιερώνυμος, ακόμα και εάν δεν στέκεται από κουτοπονηριά δίπλα στους παραβάτες των Ιερών Κανόνων, θέλει δεν θέλει, στο νου του θα έρθουν οι αποφάνσεις των κανονολόγων και αγίων της Εκκλησίας μας:

«Ο ακοινωνήτω συνευξάμενος ή καθηρημένω, δια τους ήδη γεγραμμένους κανόνας υπό επιτίμιον εστίν…».

«Αιρετικοίς ή σχισματικοίς μη συνεύξη. Ακοινώνητος ο τούτοις συνευχόμενος».

«Αιρετικώ ή σχισματικώ όλως ημάς ουκ επιτρέπει συνεύχεσθαι».

Και τέλος, ο ΜΕ΄ Αποστολικός Κανόνας, όπως τον ερμηνεύει ο άγιος της Εκκλησίας Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Ο κανών [αυτός] διορίζει, ότι όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος ήθελε συμπροσευχηθεί μονάχα, άλλ’ όχι και να λειτουργήσει με αιρετικούς ας αφορίζεται.. Επειδή όποιος με αφορισμένους συμπροσεύχηται (καθώς τοιούτοι είναι οι αιρετικοί) πρέπει να συναφορίζεται και αυτός κατά τον Ι΄ των αυτών Αποστόλων. Ει δε και εσυγχώρησεν εις τους αιρετικούς αυτούς να ενεργήσουν κανένα λειτούργημα ωσάν κληρικοί, ας καθαίρηται, επειδή όποιος Κληρικός συλλειτουργήσει με καθηρημένους (καθώς τοιούτοι είναι οι αιρετικοί κατά τον Β΄ και Δ΄ κανόνα της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου) συγκαθαιρείται και αυτός κατά τον ΙΑ΄ των Αποστόλων».

Στις περιώνυμες έδρες τους ενδεδυμένοι με την εξουσία της απολυταρχίας, οι μέχρι χθες τάτσι, μίτσι, κότσι ως σεβασμιότατοι, θα μνημονεύουν χωρίς ενδοιασμούς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και τον Κωνσταντινουπόλεως πιστεύοντας σαν ανώτεροι θρησκευτικοί υπάλληλοι πως κάνουν το χρέος τους για το οποίο αμείβονται και, όχι σαν Ορθόδοξοι Επίσκοποι που ορκίστηκαν «πάντα απαραλείπτως φυλάττειν, τα δια του ευαγγελίου και των αποστόλων υπό του Κυρίου παραδεδομένα».

Η κουτοπονηριά του κ. Ιερώνυμου «αναγνωρίζω την εκκλησία της Ουκρανίας» αλλά θα δω το πότε θα μνημονεύσω τον Επιφάνιο Ντουμένκο μπορεί να ξεγελά τους ιθαγενείς, εξοργίζει όμως τους ομόδοξους Ρώσους, που δίκαιο έχουν να αισθάνονται προδομένοι από την ιεραρχία της Ελληνικής Εκκλησίας.

Η διακοπή «Κοινωνίας» του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και, κατ’ επέκταση όλων των ανώτερων θρησκευτικών υπαλλήλων από την Ορθόδοξη Ρωσική Εκκλησία, θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας του Χριστού στην Ελλάδα.

Ο Αρχιεπίσκοπος κ.Ιερώνυμος, με την απόφαση αναγνώρισης των αμεταμέλητων, αχειρότονητων, καθηρημένων, αναθεματισμένων, παρασυναγώγων και σχισματικών της Ουκρανίας φύτεψε θύελλες στην Ελλάδα και στην Εκκλησία της και, θα θεριστεί από ανέμους διχόνοιας.