Άρθρο της Σοφίας Μακεδονοπούλου
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Οι συντεταγμένες του θαύματος (για κάθε ενδιαφερόμενο)…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr 

Το θαύμα της διακοπής μνημοσύνου 

Έξι χρόνια πέρασαν από την ημέρα που ο γέροντάς μας, πρωτοπρεσβύτερος π.Νικόλαος Μανώλης, την Κυριακή της Απόκρεω του 2017, στον Ι. Ν. Αγίου Σπυρίδωνα Τριανδρίας Θεσσαλονίκης, ανακοίνωσε κατά την διάρκεια του κηρύγματος, την απόφασή του να προβεί στην διακοπή μνημοσύνου του οικείου επισκόπου του για λόγους αίρεσης. 

Στην εισήγησή του “Το θαύμα της διακοπής μνημοσύνου”, που εξεφώνησε στην Ημερίδα που διοργανώθηκε ενάμιση χρόνο μετά με τίτλο “ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ καί Κολυμπάρι, δυό χρόνια μετά. Αἵρεση – Καθαίρεση – Ὀρθόδοξη Ἀντίσταση”, μας εξηγεί πώς πραγματοποιήθηκε στην ζωή του το θαύμα της διακοπής μνημοσύνου.

Ταπεινός, ασκητικός, δουλεμένος στο αμόνι της υπακοής και έμπειρος στα πνευματικά, προσέγγιζε τη διακοπή μνημοσύνου ως ένα θαύμα που φυγαδεύει πλάνες και αιρέσεις. Γιατί θαύμα είναι ένας απλός έγγαμος εφημεριακός κληρικός της Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις και να κάνει αυτό που δεν έκαναν ηγούμενοι και Αρχιερείς. Ένα τέτοιο θαύμα επιζητούμε σήμερα να συντελεστεί και σε άλλες ιερατικές και αρχιερατικές συνειδήσεις, και σε αυτό το κείμενο ο μακαριστός, με τρόπο αποκαλυπτικό, μας δίνει τις συντεταγμένες.

Στοιχεία του θαύματος

1) Η βάση 

“Ἐν πρώτοις πιστεύω καί ὁμολογῶ πώς πρόκειται γιά ἐνέργεια ἁγιοπνευματική, καθώς  ἑδράζεται πάνω στήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας καί στήν πρακτική τῶν ἁγίων σέ περιόδους αἱρέσεων…”

Το θαύμα της Αποτείχισης έχει μια βασική προϋπόθεση: Να αναγνωρίζει κανείς ότι η διακοπή μνημοσύνου είναι ενέργεια αγιοπνευματική, καθώς εδράζεται πάνω στην εμπειρία της Εκκλησίας και στην πρακτική των Αγίων σε περιόδους αιρέσεων. Κατά τον γ. Γαβριήλ η άρνηση της Αποτείχισης είναι αίρεση και βλασφημία.

Αυτή είναι η βάση του αγώνα του π. Νικολάου. Αυτό θέλουμε να επικοινωνήσουμε κι εμείς, ως συνεργάτες του ορθόδοξου ιεραποστολικού ιστολογίου, αλλά και προσωπικά, στους αναγνώστες και  στον περίγυρό μας αντίστοιχα, ότι η  διακοπή μνημοσύνου είναι ενέργεια αγιοπνευματική, ευαγγελική εντολή και πάγια τακτική των αγίων πατέρων μας. 

Στην Κατάνυξη υπάρχει πλήθος διαφωτιστικών για το θέμα άρθρων και ομιλιών. Παραθέτουμε ενδεικτικά τα εξής: Δεν είναι σχίσμα η Αποτείχιση, Απάντηση σε όσους μιλούν πρόχειρα και ανεπέρειστα για την Ιεροκανονική Αποτείχιση (β’ μέρος). Επίσης στις ομάδες της Κατάνυξης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λαμβάνει χώρα ένας πολύ εποικοδομητικός διάλογος για όλα αυτά τα θέματα. 

2) Φώς Χριστού- διάκριση υπό το φως των αγίων πατέρων

Σε μια εποχή που τα εκκλησιαστικά πράγματα στην χώρα -μαζί με τα κοσμικά- φαινομενικά ανθούσαν, με τη στροφή στους αγίους πατέρες ( πατερική αναγέννηση), με την επάνδρωση των ιερών μονών του Αγίου όρους και τη μετατροπή τους σε κοινόβια, τα λαμπρά συλλαλητήρια για εθνικά θέματα κλπ, βρήκε ευκαιρία ο άλλοτε κρυφός Οικουμενισμός να επικρατήσει. Ορισμένοι -λίγοι- όπως ο π.Νικόλαος Μανώλης, με τη τρέλα του π.Αυγουστίνου Καντιώτη και του γέροντά του Αγάθωνα Κωνσταμονίτη, δε θαμπώθηκαν, δεν αφέθηκαν, δεν αλλοίωσαν τα κριτήριά τους, αλλά συνέχισαν τη διακονία του αγιοπνευματικού ελέγχου προσώπων (επί δημόσιων πράξεων και λόγων) και καταστάσεων. 

Ο π.Νικόλαος Μανώλης, σαν άλλος “Κοντορεβυθούλης”, ίδρυσε την Katanixi για να μένουν ξωπίσω του τα στίγματα της ομολογιακής διαδρομής σαν άλλες συντεταγμένες. Όποιος πιάσει το νήμα και το ακολουθήσει θα φωτιστεί, θα καταλάβει, θα πάρει θέση. Αν μάλιστα δεν αφήσει το νήμα και ακολουθήσει τα στίγματα του γέροντά μας μέχρι το θαύμα της Αποτείχισης, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να θελήσει να μετα-λάβει. Ο γέροντας γενναιόδωρα μοιράζεται τα ουράνια βιώματα, τις αγιοπνευματικές εμπειρίες. 

“Ἡ ἴδια Χάρις πού μᾶς ἐνέπνεε πρό τῆς Συνόδου καί πρό Ἀποτείχισής μας νά ἀντιστεκόμαστε στήν οἰκουμενιστική καταχνιά τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς μεταπατερικῆς κατήχησης, τώρα πού ὁ Οἰκουμενισμός μέ τή σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου ἔγινε λαίλαπα πού ἀπειλεῖ νά ξεριζώσει ἀπό τήν Ἱστορία καί τόν κόσμο τήν Ὀρθοδοξία, ἡ ἴδια Χάρις συνετέλεσε ἐντός μας τό θαῦμα τῆς χαριτωμένης Ἀποτείχισης ἀπό τήν πλάνη καί τήν αἵρεση”.

3. Οι διώξεις – δυναμώνουν την ομολογία

Ο συνεπής ομολογιακός αγώνας του γέροντά μας έφερε φυσικά αρκετές δυσάρεστες καταστάσεις. “Επαγγελματική”-ιερατική απαξίωση, απομόνωση, μπούλινγκ, συκοφαντίες και διώξεις. Οι κλήσεις σε απολογία από τη Μητρόπολη ήταν καθημερινότητα για το ιερατικό σπίτι. Ο ίδιος με πάμπολλες ευκαιρίες διηγείται με πόσο τρόμο βίωνε όλα αυτά στην αρχή και με πόση απάθεια στο τέλος, δυναμωμένος από την θεία χάρη.

“Βροντοφώναξε τότε ὁ διωκόμενος καί ἀποσυνάγωγος, ὁ ἀπορριμμένος ἀπό τούς ἀρχιερεῖς πρώην τυφλός πού ἀξιώθηκε νά βρεῖ τό Θεό: “πιστεύω, Κύριε” (Ἰω. θ  38). Καί εἶναι φωνή ἀγαλλίασης καί εὐγνωμοσύνης γιά τό φῶς πού ἔλαμψε μπροστά του. Ἀλλά καί γιά ἕναν ἀκόμα λόγο εἶναι πολύ σπουδαία ἐτούτη ἡ ὁμολογία· ὄχι μόνο δέν ἐπηρεάστηκε ἀπό τό διωγμό πού ὑπέστη, ἀλλά ἐνδυναμώθηκε κι ἔγινε ἐγερτήριο Ὁμολογίας ἡ δίωξη. “Πιστεύω Κύριε”! 

Ἡ δήλωση αὐτή θά μποροῦσε νά διατυπωθεῖ μέ ἄλλα λόγια διά στόματος τοῦ ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ ὡς ἑξῆς: “ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΟΤΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝ ΕΚΑΣΤΩ, ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΠΑΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ; Ἤγουν τροφή τῷ πεινῶντι, τῷ διψῶντι ὕδωρ, ὑγεία τῷ ἀσθενεῖ, ἐνδυμασία τῷ γυμνητεύοντι, φωνή εἰς τούς ψάλλοντας, ΤΩ ΕΥΧΟΜΕΝΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ, τοῖς πᾶσι τά πάντα εἰς σωτηρίαν;” (Λ΄  ἐπιστολή)….”

Ο αγώνας του ήταν ένας αγώνας τιτάνιος˙ μαζί με τον π. Θεόδωρο Ζήση ξεχέρσωσε ένα μονοπάτι αφανισμένο από τα χρόνια, το μονοπάτι της ιεροκανονικής Αποτείχισης σε καιρό αιρέσεως πριν τη συνοδική της καταδίκη των αιρετικών! Άνοιξε το μονοπάτι των αγίων πατέρων, για να βαδίσουν τα μέλη της Εκκλησίας που τώρα επιθυμούν, αλλά αργότερα, στο κοντινό μέλλον, θα χρειαστούν να ακολουθήσουν, πιο άνετα, πιο ξεκούραστα και πάνω απ’ όλα με ασφάλεια. 

4. Η ΑΠΟΦΑΣΗ

Τι να συγκρατήσει πια τον αγωνιστή του Κυρίου ενώπιον της προδοτικής παναιρετικής ληστρικής Συνόδου του Κολυμπαρίου; Και ακολούθησαν πολλές ακόμα προδοσίες από τότε…. Ήταν Κυριακή της Απόκρεω του 2017, όταν ο π.Νικόλαος ανάμεσα σε άλλα είπε:

“Ἡ πολιτική σας (κ. Ἄνθιμε) νά ἐνστερνιστεῖτε τίς ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης καί νά ἐπιχειρεῖτε νά τίς περάσετε στή μητρόπολή σας, διανέμοντας τό σχετικό ψευδέστατο κείμενο “Πρός τό Λαό” τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, εἶναι ἡ σταγόνα πού ξεχείλισε τό ποτήρι. Ἀνερυθρίαστα, γυμνῇ τῇ κεφαλῇ, κηρύσσετε τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τίς αἱρετικές ἀποφάσεις τῆς ψευδοσυνόδου. Δέν ἀντέχει ἡ ψυχή μου αὐτήν τήν πίκρα, ἀντιδρᾶ ἡ ἱερατική μου συνείδηση, ἡ φλόγα τῆς Πίστης μου, ἡ φλόγα τῆς Ὀρθοδοξίας πού καίει τά σωθικά μου, μέ ὁδηγεῖ στήν ἡρωική ἀπόφαση τῆς εὐλογημένης διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ ἐπισκόπου μου, τῆς εὐλογημένης ἀποτείχισης ἀπό τήν αἵρεση. Τῆς τελευταίας εὐλογημένης ἀντίδρασης πού ἔχω δικαίωμα ὡς ἱερέας τῆς Ὀρθόδοξης ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ νά χρησιμοποιήσω, ὥστε νά προστατεύσω τόν ἑαυτό μου, τούς ἐνορίτες μου καί ὅλα τά πνευματικά μου παιδιά ἀπό τό μολυσμό τῆς αἵρεσης καί τό σχίσμα πού ἐγκαθίσταται στήν Θεσσαλονίκη μέ πρωτεργάτη ἐσᾶς”.

Η απόφαση ήταν ώριμη, αλλά όχι εύκολη, καθώς ολόκληρος ο Άδης σηκώθηκε για να κλονίσει τον αγωνιστή. Η ψυχική ρωμαλαιότητα, η υπομονή στις θλίψεις, η πίστη στην Ανάσταση, η ευχή του ορθόδοξου γέροντα και η ευλογία της Παναγίας, των αγαπημένων αγίων και του ουρανού φέρουν την αίσια έκβαση, την επιτυχία! Το επίτευγμα της δημόσιας δήλωσης της διακοπής μνημοσύνου σε κεντρικό μεγάλο Ναό της Θεσσαλονίκης πρώτος από όλους και μόνος….. 

5. Αντιμετώπιση της πλάνης του επισκοποκεντρισμού

Έλεγε ο π.Νικόλαος: “Ἡ αἱρετική διδασκαλία τοῦ ἐπισκοποκεντρισμοῦ ἡ ὁποία πλασάρεται ἐπιδέξια ἀπό γνωστούς οἰκουμενιστές ἱεράρχες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἔχει κατακτήσει τίς καρδιές τῶν πάσης φύσεως οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, ἔχει κερδίσει καί τίς καρδιές τῶν “ὀρεξάτων” ἀρχιμανδριτῶν. Αὐτοί, μέ τήν ἐλπίδα τῆς ἀνάληψης ἐπισκοπικοῦ θώκου καί θέλοντας νά ἔχουν τήν πλάτη τους καλυμμένη, προετοιμάζουν τό ἔδαφος, ὥστε νά μήν ἔχουν δυσάρεστες καταστάσεις μέ διακοπές μνημοσύνου κτλ.

Ἔτσι, ἐμπνεόμενοι ἀπό τή δεσποτοκρατία τῶν προϊσταμένων τους, διακηρύσσουν σέ κάθε εὐκαιρία πώς μία Θεία Λειτουργία εἶναι ἀτελής, ἐάν δέ μνημονεύεται συγκεκριμένος ἐπίσκοπος κατά τήν τέλεσή της. Δηλαδή τό μυστήριο γι αὐτούς ἀποτελεῖ “πλυντήριο” ξεπλύματος αἱρετικῶν δράσεων. Ζητοῦν τή μνημόνευση ἀκόμα καί αἱρετιζόντων ἐπισκόπων! Καί ὅταν τούς ἀναφέρεις τήν παραδοσιακή στάση τῆς Ἐκκλησίας σέ περιόδους ἐπικράτησης τῶν αἱρέσεων, τή διακοπή τῆς μνημόνευσης τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου κατά τίς ἱερές Ἀκολουθίες, δέ θέλουν νά ἀκούσουν κουβέντα. “Χωρίς τή μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου δέν ὑπάρχει Θεία Λειτουργία, λένε, γιατί στό ὄνομα αὐτοῦ τελεῖται τό Μυστήριο!”

Ο επισκοποκεντρισμός, η πλάνη ότι όλα στην Εκκλησία γίνονται στο όνομα του Επισκόπου και όχι του Χριστού είναι ανάγκη να εκριζωθεί από κάθε υγιαίνουσα ορθόδοξη συνείδηση και μάλιστα ιερατική! Πρέπει να κάνει ο αγωνιστής το πρώτο βήμα στηριζόμενος πάνω στην υγιαίνουσα πατερική διδασκαλία της Εκκλησίας και ο Κύριος μετά έχει τον τρόπο να πληροφορήσει και να απελευθερώσει την καρδιά του από τέτοιες φοβερές προκαταλήψεις και βλασφημίες. Και μετά, αφού ψηλαφίσει κανείς σαν το άπιστο Θωμά, είναι έτοιμος να τα δώσει όλα για τον Κύριο. 

Έτσι  συνέβη με τον αδερφό -ιερέα- που όμως μας διηγείται ο π.Νικόλαος του περιέγραψε μια συγκλονιστική ιστορία: “Προσφάτως διακόψας τή μνημόνευση τοῦ ἐπισκόπου του. Βασανιζόταν ἀπό τίς πιέσεις ἄλλων ἱερέων πού τόν βομβάρδιζαν μέ πληροφορίες ὅτι ἡ Θεία Λειτουργία πού τελεῖ εἶναι ἀχαρίτωτη, καθώς δέ μνημονεύει τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο, καί ὅλα ὅσα ἀναφέραμε πρωτύτερα. Μέ αὐτές τίς ἀμφιβολίες ἀπό τή μία καί μέ τήν αἰσθητή Χάρη ἀπό τήν ἄλλη κατά τήν τέλεση τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, λειτουργοῦσε στήν ἀγρυπνία τῆς ἑορτῆς τοῦ Προφήτου Ἠλιού. Τελειώνοντας τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Θείας Λειτουργίας, στράφηκε πρός τό ἱερό νάἀπαγγείλει “τήν ἐκτενή” καί “τά κατηχούμενα” πρό τοῦ χερουβικοῦ, χωρίς ὅμως νά εἶναι συγκεντρωμένος στά τελούμενα – ἐκείνη τή στιγμή ἡ ἀφηρημάδα ἐπικρατοῦσε στό νοῦ του. Ἀφηρημένος λοιπόν, καθώς ἔλεγε τά “Εἴπωμεν πάντες…” ἔφτασε ἡ στιγμή πού θά ἔπρεπε νά πεῖ τό “ὑπέρ πάσης ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων…”. Ἀντί αὐτοῦ ὅμως, ἦταν ἕτοιμος νά μνημονεύσει τόν ἐπίσκοπό του ὅπως συνήθιζε ὅλα τά προηγούμενα χρόνια. Πάνω στήν κίνηση νά πεῖ “ὑπέρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου (τάδε)…” δέχεται μία σπρωξιά ἀπό τόν προφήτη Ἠλία καί τόν ἀκούει νά τοῦ λέει μέ σοβαρή φωνή: “Καλά αὐτόν θά μνημονεύσεις τώρα στή γιορτή μου;” “Δεν μπορῶ νά σοῦ περιγράψω, μοῦ ἔλεγε, τί Θεία Λειτουργία ἀκολούθησε! Τόση Χάρη δέν εἶχα αἰσθανθεῖ ἄλλοτε…”

6. Ο σύνδεσμος της Αγάπης

“Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις” (Ἰω, ιγ΄ 3)

Το στοιχείο αυτό του συνδέσμου της αγάπης δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πόσο καθοριστικής σημασία θα ήταν για την αδερφότητά μας και για την πορεία της Αποτείχισης. Ο π.Νικόλαος, όμως, είχε την διάκριση και τη φώτιση να το δει και να μας το τονίσει: 

“Μέ θαυμαστό τρόπο ἕως σήμερα, πράγματι, εἴμαστε μία γροθιά. Πολλοί προσπάθησαν νά μᾶς χωρίσουν, τά φίλια πυρά πόνεσαν περισσότερο καί προκάλεσαν δάκρυα στίς ψυχές μας. Μητροπολίτες φθονεροί ὡς δαίμονες κοπίασαν καί πόνταραν στόν κλονισμό τῆς σταθερότητάς μας μέ προτάσεις ἐξαγορᾶς, ἄλλοι ἀπό  αὐτούς – τύραννοι ἀγροῖκοι μέ τρισάθλιες προθέσεις – μᾶς ἀπείλησαν μέ φοβέρες πού προκαλοῦν τρόμο ἕως θανάτου στόν ὁποιοδήποτε. Ἄλλοι σάν ὕαινες (καί ἀδικῶ τά ζωντανά), σχεδίασαν μέ ἀκρίβεια ἐνέργειες πού θά κατέληγαν στό νά φυλλορροήσει ὁ λαός πού μᾶς ἀκολουθεῖ. Ἡ ἴδια ἡ Κόλαση συνωμότησε ἐναντίον μας. Δέν εἶναι θαῦμα πού μέχρι αὐτή τή στιγμή παραμείναμε ἑνωμένοι, μία γροθιά, μία ψυχή, μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσά μας; Γιατί αὐτό εἶναι τό μυστικό, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια! Μπορεῖ νά κρατοῦμε ὁ καθένας ἀπό διαφορετικές πνευματικές καταβολές, ἀλλά στήν οὐσία εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ καί μέ Αὐτόν πρότυπο ὁδεύουμε στό δρόμο τῆς ἀλληλοπεριχώρησης, τοῦ σεβασμοῦ καί τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης.

Καί δέν εἴμαστε μονάχοι μας, ἀγαπημένοι μου ἀδελφοί. Οἱ πατέρες πού μᾶς στηρίζουν εἶναι ἡ δύναμή μας. Ἡ χαριτωμένη ἀδελφότητα ἀποτειχισμένων καί μή, παραδοσιακῶν καί ὁμολογητῶν πατέρων μέ κοινό φρόνημα καί ἑνιαῖο στόχο, εἶναι πληγή στόν κορμό τῆς αἵρεσης. Κι ὁ πιστός λαός, ὁ ἁγνός λαός τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι σήμερα ἐδῶ στήν εὐλογημένη Ἡμερίδα μας καί ὁ λαός πού παρακολουθεῖ μέ ἀγωνία ἀπό τό διαδίκτυο ἀπό ὅλα τά μήκη καί πλάτη τῆς ὑφηλίου, κατανοεῖ τήν κρισιμότητα τῶν στιγμῶν, παρουσιάζει μαρτυρική διάθεση, πίστη ἀκράδαντη, δύναμη ψυχῆς πού ἐμπνέει ὅλους μας, πού μᾶς ἐνισχύει, πού μᾶς  δυναμώνει. Χωρίς αὐτό τό λαό θά ἦταν μάταια ἡ θυσία καί ὁ ἀγώνας μας. Αὐτός ὁ λαός προσεύχεται γιά νά εἴμαστε ἐμεῖς σταθεροί καί ἀνδρεῖοι στήν πρώτη γραμμή τοῦ ἀγώνα. Δίνει μάχες, γιά νά μᾶς ὑπερασπίσει,, πολλές φορές μέ κόστος προσωπικό καί οἰκογενειακό”.

‘Εξι χρόνια στην Αποτείχιση και δύο χρόνια χωρίς τη φυσική παρουσία του πνευματικού μας πατρός, η αγάπη μας κρατάει ενωμένους σαν μια γροθιά να προσευχόμαστε ο ένας για τον άλλον και να σηκώνουμε ο ένας το βάρος του αλλουνού. Θα έχετε δει όλοι το μότο μας, που δεσπόζει στην Katanixi μας έτσι κι αλλιώς. 

“Όσο ζούσε ο γέροντας τα σήκωνε όλα. Τώρα ας σηκώνουμε λίγο και εμείς, ο ένας του αλλουνού. Για να έχουμε για πάντα την ευλογία του στη ζωή μας!”

Όλοι το ζούμε, όλοι το βιώνουμε, ο σύνδεσμος της αγάπης εν αληθεία μέσα στον ευλογημένο μας Σύλλογο. Είναι ανοιχτός για όλους, είναι η παρακαταθήκη που μας άφησε ο άγιος γέροντάς, μαζί με την αγαπημένη του Katanixi, που φιλοξένησε και φιλοξενεί τους ομολογιακούς του αγώνες και τη διακονία του Λόγου για τις γενιές που ακολουθούν. 

Συμπερασματικά 

Το θαύμα της διακοπής μνημοσύνου έχει συντεταγμένες. Φυσικά όπως κάθε έργο της χάριτος δεν εκβιάζεται, δεν επιβάλλεται, δεν πιέζει… κανέναν….. Αυτό πρώτος ο π.Νικόλαος το βεβαιώνει που κακοπάθησε από τους προασπιστές της κακώς νοουμένης Ακρίβειας και τις αφόρητες και αδιάκριτες πιέσεις τους και ομολογεί οτι “εἶναι πράγματι παρέμβαση τοῦ Θεοῦ πού ἔφθασα σῶος καί εἰρηνικός στή στιγμή αὐτῆς τῆς δήλωσης”. 

Όσοι ακολουθήσουν το παράδειγμά του, στερεωμένοι από όλους τους μεγάλους πατέρες της Αποτείχισης, Αγ.Ιωάννη Χρυσόστομο, Μέγα Βασίλειο, Αγ.Γρηγόριο Θεολόγο, Αγ.Νικόδημο Αγιορείτη, μπορούν πια να επικαλούνται και το σύγχρονό τους μακαριστό ομολογητή π.Νικόλαο Μανώλη, η παρουσία του οποίου είναι πολύ έντονη και πολύ ποιοτική. Θα βρει τρόπο, θα καθοδηγήσει, θα βοηθήσει, θα στερεώσει, θα γλυκάνει, θα πληροφορήσει, όπως και αυτός κάποτε γλυκάθηκε πολύ και μέθυσε από τη νηφάλια μέθη της ομολογίας: 

“Μέτρησα τόν ἑαυτό μου καί διέκρινα τά στοιχεῖα τῆς Χάριτος πού μέ ἐπισκίαζαν ὅλες ἐκεῖνες τίς ἀγωνιώδεις ἡμέρες τῆς ἀπόφασης ἀλλά καί τῆς παραδεισένιας κατάστασης πού ἀκολούθησε. “ ……Μάρτυς μου ὁ Κύριος, ἔπαθα καί εἶδα, μπῆκα στήν Κόλαση, χτυπήθηκα μέ λογισμούς καί ἐχθρούς καί ἐκεῖ πρόσωπο μέ πρόσωπο γνώρισα τή Χάρη τῆς ἀποτείχισης! Τόσο διαφορετική ἀπό αὐτήν πού φοβόμουν καί πού μοῦ παρουσίαζαν σκληροί καί ἀδυσώπητοι χαρακτῆρες, μονόχνωτοι καί ἄσπλαχνοι. Ὁ Πράος καί Ταπεινός συνοδοιπόρησε καί μ’ ὁδήγησε σέ τόπο ἀναψυχῆς!”

Ο γέροντάς μας κοιμήθηκε οσιακά λίγους μήνες μετά τον εορτασμό της επετείου των τεσσάρων χρόνων από το ομολογιακό του επίτευγμά, την Αποτείχιση. Τα τέσσερα χρόνια της επίγειας παρουσίας του μέσα στην Αποτείχιση, τα στοιχεία αυτά της χάριτος τα απολαύσαμε όλοι στο βαθμό που εγκολπωθήκαμε την ιερά Αποτείχιση. 

Το έργο αυτό συνεχίζεται, η καλλιέργεια του ιερού σπόρου, η θεία χάρις, η γλυκύτητα, η πατρική αγκαλιά, τα θαύματα, οι επεμβάσεις δε σταματούν. Πέρασαν δύο χρόνια σαρκικής απουσίας και το καράβι της ιεροκανονικής Αποτείχισης του π.Νικολάου Μανώλη, η κιβωτός της σωτηρίας που μας ετοίμασε μέσα στο Σύλλογο που ίδρυσε, “ο Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής”, με την πολυτιμότατη παρουσία, καθοδήγηση, συμπαράσταση του π.Θεοδώρου Ζήση, πλέει σε σταθερή πορεία, αιωρούμενο θαρρείς πάνω από τη φουρτουνιασμένη θάλασσα της συνεχιζόμενης και κλιμακούμενης αποστασίας. 

Γύρω μας μαίνεται μανιασμένη η θάλασσα του Οικουμενισμού και της εκκοσμίκευσης, της επικείμενης ένωσης με την αίρεση και τον Πάπα, και τα κύματα ούτε που ακουμπάνε θαρρείς το καράβι μας. Η απόσταση αυτή και η ηρεμία μας βοηθάει να παρατηρούμε, να εντοπίζουμε τα κακώς κείμενα και να υπηρετούμε τον Λόγο, όπως επιθυμούσε ο άγιος γέροντάς μας. Το καράβι μας ευθυπορεί και ατενίζει μπροστά προς μία μόνο κατεύθυνση: Την προετοιμασία σύγκλησης Ορθόδοξης συνόδου που θα καταδικάσει την αίρεση και θα ειρηνεύσει την Εκκλησία. Εμείς αμέριμνοι θα βιώνουμε την αγία Ορθοδοξία και θα εργαζόμαστε με πίστη προς αυτό τον σκοπό, με τις μικρές μας δυνάμεις δι’ ευχών του προστάτη μας ομολογητή και πατρός Νικολάου Μανώλη.

Ούτε η Αποτείχιση, ούτε πολύ περισσότερο η κοίμηση του πατρός Νικολάου, δε στάθηκαν ικανά να ανακόψουν το έργο της ιεράς Αποτειχίσεως, το έργο του αγιασμού και της ομολογίας. Είμαστε ακόμη εδώ, καλύτερα από ποτέ και διακηρύσσουμε μαζί με τον γέροντά μας: 

“ἡ Χάρις σέ λυτρώνει ἀπό τόν πόνο καί σέ βεβαιώνει πώς συμφέρει τό ποίμνιο νά διωχθεῖς χάρη τῆς διακοπῆς μνημοσύνου.Τό διαπίστωσα σέ ὅλους τούς πατέρες αὐτό τό ἐξαιρετικό πνευματικό βίωμα. Φώναζε ἀπό μία στιγμή καί μετά, ἀπό τήν ὥρα πού ψηλαφήσαμε τήν πληροφορία τῆς ὁμολογιακῆς συνέπειας. Φώναζε καί ἀντιλαλοῦσε ἡ Χάρις ἐντός μας πώς εἶναι θέμα σωτηρίας τοῦ ποιμνίου νά ἀναλάβουμε αὐτήν τήν πορεία, πορεία μαρτυρίου. Εἶναι θαῦμα πού, μέσα σέ λίγες μέρες μετά τήν ἀποτείχιση, εἴδαμε τό σπόρο τοῦ πολύχρονου ἀγώνα μας νά φυτρώνει, νά θεριεύει καί τό φυτό τῆς Πίστης νά κυριαρχεῖ στά πνευματικά μας παιδιά· μέ οὐράνια εὐλογία πληροφοροῦνταν γιά τήν ἁγιότητα τῆς ἀπόφασής μας. Μέχρι καί σήμερα γεννᾶ θαύματα ἡ ἐπιλογή  μας, βιώνουν οἱ πάντες τήν πορεία στό ἄυλο, ὁμοθυμαδόν ὁ λαός προσδοκᾶ τή διάχυση αὐτῆς τῆς Χάριτος ἀπό τόν παπά, ἀπό κάθε παπά πού δέν τό βάζει κάτω, πού δέν ὑποχωρεῖ”.

Ακόμη κι εδώ, στο τέλος της μαρτυρικής και ομολογιακής πορείας, δεν παύει να υπάρχει η τελευταία βασική προϋπόθεση, ο σύνδεσμος της αγάπης. Όσοι χωρίζουν από τους αγίους πατέρες της ιεροκανονικής Αποτείχισης και δημιουργούν με ψεύδη και υπερβολές ή υπερτονισμούς ορισμένων σημείων υπεράνω της αγάπης, έριδες και αποστασίες,  διασπώντας τον σύνδεσμο της ευαγγελικής εντολής της αγάπης, μόνο τον καρπό της παγωμάρας και της απομόνωσης θα δρέψουν. Αδερφοί και πατέρες, εμείς είμαστε η αληθινή Εκκλησία του Χριστού, με εμάς στο τέλος θα ενωθούν όλοι, γυρνώντας την πλάτη στην αίρεση, και θα μας βρουν διασπασμένους;

 “Ὅλοι μαζί ἀποτελοῦμε τήν Ἐκκλησία μέ τά θεῖα βιώματα, τά χαριτωμένα δωρήματα πού ἀπολαμβάνουμε ὅλοι μας. Γιατί εἴμαστε τοῦ Χριστοῦ καί γιά τό Χριστό εἴμαστε ἕτοιμοι καί τό αἷμα μας νά χύσουμε. Μέ Αὐτόν ὡς πρότυπο, πατέρες καί ἀδελφοί, δέν ἔχουμε τίποτα νά φοβηθοῦμε”, ομολογούσε ο π.Νικόλας.

Μαζί του ομολογούμε κι εμείς: “Εἰ ὁ Θεός μεθ’ ἡμῶν, οὐδείς καθ’ ἡμῶν”.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra