π. Νικόλαος Μανώλης

Η Δέσποινα Παναγία είναι η Μητέρα μας

εικόνα άρθρου: Η Δέσποινα Παναγία είναι η Μητέρα μας
Άρθρο του μακαριστού πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

“Τρεχάτε, λοιπόν, διότι ἐμᾶς περιμένει ἡ γλυκειά μας Μανούλα! Μή προσέχετε εἰς τούς Ἀγγέλους, διότι γέγραπται μήτε οἱ Ἄγγελοι νά μᾶς χωρίσουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ” (Ἅ­γιος Γέροντας ᾿Ιωσήφ ὁ ῾Ησυχαστής)


Σύμφωνα μέ τούς ἁγίους Πατέρες, βάση καί θεμέλιο τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπακοή, διότι αὐτή χαρίζει στήν ψυχή μας τήν ταπεινοφροσύνη. Εἶναι ἀδύνατον χωρίς τήν ὑπακοή ἡ ψυχή νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά πάθη τῆς οἴησης, τῆς κενοδοξίας καί τῆς ὑπερηφάνειας. Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο γιά τόν φωτισμό τοῦ νοῦ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ὁ ἅγιος Γέρων Ἰωσήφ, ὡς συνεχιστής τῆς Νηπτικῆς Παράδοσης, κορυφαῖος μύστης τῆς κρυφῆς ἐργασίας τῆς καρδιᾶς μέ τή νοερά εὐχή, τήν ἀδιάλειπτη προσευχή, γνώριζε ὅτι ἀπό τά χέρια τῆς «γλυκειάς του Μανούλας», τῆς Δέσποινας Παναγίας, θά λάβει τά πολύτιμα δῶρα τῆς ταπείνωσης καί τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖο θέλημα. Ὅ­λα αὐτά εἶναι τά δῶρα τῆς Θείας Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Ἡ Παναγία εἶναι τό γλυκό φῶς τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἐπικαλεῖται νά φωτίζει καί νά φροντίζει γιά τήν ἐπίγνωση τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ του καί τῶν ὑποτακτικῶν του, τήν ἀληθινή ταπείνωση καί τόν φόβο τοῦ Θεοῦ. Ἐνῶ ἡ καρδιά του εἶναι ὑψωμένη μέ τή νοερά προσευχή στή Δέσποινα Παναγία, τή Μητέρα του, ζητάει τήν προστασία της καί τήν πρεσβεία της. Ὅ­ταν δέν ὑπάρχει ἡ ἐπίγνωση τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας, θεραπεία δέν ὑπάρχει, μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Γέροντας. Ἀπό τή στιγμή, ὅμως, πού ὁ νοῦς φωτίζεται καί θωρεῖ τό σκοτάδι τῆς ψυχῆς του, ἔρχεται ἡ ταπείνωση, ἡ ὁποί­α κόβει σιγά σιγά τή ρίζα τῆς ἁμαρτίας, τήν κρυφή ὑπερηφάνεια. Τό πρῶτο βῆμα πού κάνει κάθε ἄνθρωπος ὅταν τόν καλέσει ὁ Θεός στήν ἐπίγνωσή Του, εἶναι νά ἐρευνήσει μέ ἀκρίβεια τόν ἑαυτό του γιά νά δεῖ ὅτι πραγματικά στή ζωή του πολλές ἐνέργειές του ἦταν ἔξω ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Καί ἀπό αὐτή τή στιγμή, ἀρχίζει τό ἔργο τῆς μετανοίας. Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ, ἔλεγε ὅτι: «Ἡ μετάνοια ἀρχίζει ἀπό τήν κατάπαυση τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς καί φτάνει μέχρι αὐτῆς τῆς θεώσεως, ἡ ὁποί­α δέν ἔχει τέλος. Ὁ Θεός δέν ἔχει περιγραφή καί τέρμα· οὔτε καί οἱ ἰδιότητές Του εἶναι δυνατό νά ἔχουν. Μπαίνοντας ὁ ἄνθρωπος, διά τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στούς κόλπους τῆς θεώσεως, πάσχει ὅλες αὐτές τίς ἰδιότητες τίς ἀτέρμονες, τίς ἀψηλάφητες, τίς ἀνεξιχνίαστες, τίς ἀπέραντες. Γι’ αὐτό εἶπα ὅτι ἡ μετάνοια δέν ἔχει τέρμα».

Ὁ ἅγιος Γέροντας Ἰωσήφ ἀγαπᾶ πολύ τήν Πανάχραντο Μητέρα του καί ἐγκωμιάζει τήν ἁγνότητα καί παρθενία τῆς Ἁγίας Παρθένου. Ταυτόχρονα, ἐπιζητεῖ τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τῆς ψυχῆς καί τήν ταπεινοφροσύνη. Πάντοτε θερμά παρακαλεῖ νά τόν περιθάλπει ἡ Παναγία καί νά τοῦ δίνει οὐράνιο θησαυρό, ὥστε ἀδιαλείπτως ὡς βρέφος να προσεγγίζει τούς κόλπους της, νά θηλάζει ὡς ἄκακο τέκνο της. Διαβάζουμε παρακάτω: “Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ, γραμμένης ἀπό τά σπήλαια τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης τοῦ Ἁγίου Ὄρους τό ἔτος 1947 πρός Μοναχική Ἀδελφότητα στό ὁποῖο μέ ἐκπληκτική χάρη καί τόλμη εἰσδύει στά βάθη καί πετᾶ στά ὕψη τῆς γνωστῆς εἰς αὐτόν πνευματικῆς πραγματικότητος, γιά νά μᾶς μυήση στά «Μυστήρια τοῦ Θεοῦ» καί μάλιστα στόν τρόπο «συγγενείας» μας μέ τήν Παναγία Μητέρα μας:

«… Ἀκούσατέ μου, λοιπόν, ἐνωτίσασθέ μου τούς λόγους, ὅτι μέλλω εἰπεῖν εἰς ὑμᾶς ὄντως φοβερόν καί ἀπόκρυφον καί τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ τό μέγα Μυστήριον. Οὐ φθονῶ τήν ὠφέλειαν, οὐ κρύπτω ὅ οἶδα ὡς ὁ κρύψας τό τάλαντον, οὐ δειλιῶ τάς ἀπειλάς τῶν δαιμόνων ὅπου ὠρύονται κατ’ ἐμοῦ ἐμφανίζοντος τοιαῦτα Μυστήρια, ἀλλά ἐλπίζω εἰς τάς εὐχάς σας.

Ἐλᾶτε λοιπόν πᾶσαι ὅμου κατά τάξιν καθάρατε στόματα δι’ ἀληθείας, ἁγνίσατε σώματα διά νηστείας καί ἁγιάσατε πνεύματα διά προσευχῆς -γίνετε νήπια σώματα καί ἡγεμονικά πνεύματα, πτεροφυήσατε καί ἀπό σκώληκες γίνετε πεταλοῦδες- μηδέν γήινον ἀφήσετε εἰς τόν νοῦν σας- πετάσθητε πλησίον μου, κἀγώ ὑμῶν προπορεύομαι- μέλλει γάρ νά διέλθωμεν τόν αἰθέρα!

Μή φοβῆσθε ποσῶς, κἀγώ πολλάκις ἀνῆλθον καί γινώσκω τόν δρόμον. Ἀκολουθῆτε λοιπόν δορκάδες τοῦ Ἰησοῦ μου κατόπιν ἡ μία τήν ἄλλην, ἀφήσατε τόν νοῦν σας ἐλεύθερον νά φαντασθῆ τά οὐράνια καί ἰδού μᾶς ἀνοίγεται ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου!

Ἔνθεν κἀκεῖθεν οἱ Ἄγγελοι παραστέκονται, Χερουβίμ καί Σεραφίμ -Ἑξαπτέρυγα περιΐπτανται δεξιά καί ἀριστερά– ἀδαμάντινα τείχη -μυρίπνοα ἄνθη χρυσοφαῆ εὐωδιάζουν τά πέριξ, ἔνθα στρουθία διάφορα μυριόχρωμα μελιρίζουν διάφορα τερερίσματα καί τόν νοῦν μας ἀπό θεωρίας εἰς θεωρίαν ἀνάγουν- τό ἔδαφος ὡσεί χιών λευκόν καί μέσον αὐτοῦ τῆς Ἀνάσσης ἡμῶν καί Πανάχραντου Μητρός τό μέγα Παλάτιον!…

Τρεχάτε, λοιπόν, διότι ἐμᾶς περιμένει ἡ γλυκειά μας Μανούλα! Μή προσέχετε εἰς τούς Ἀγγέλους, διότι γέγραπται μήτε οἱ Ἄγγελοι νά μᾶς χωρίσουν ἐκ τῆς ἀγάπης τοῦ Ἰησοῦ…

Καί ἰδού, ὁ καλός θυρωρός μᾶς ἀνοίγει, ὁ πυρίμορφος Ἄγγελος καί ἡ γλυκειά μας Μανούλα, ὡσεί χιών λευκή, ἐγείρεται καί μᾶς κάμνει ὑποδοχήν!…

Ὦ γλυκειά μας Μανούλα, ὦ φῶς τῆς ψυχῆς μας, ὦ ἀγάπη ἀνόθευτος, ὦ ζωή τῆς ψυχῆς μας! Μέ τό ὄνομά Σου στό στόμα νά ξεψυχίσωμε, μέ ἕνα γλυκύτατον φίλημα νά μᾶς παραλάβης καί εἰς τούς κόλπους Σου νά ὑποδεχθῆς! Ὦ μάννα, μέλι καί νέκταρ γλυκύτατον, ὦ εὐωδία καί μυρίπνοον ἄρωμα!…

Πέσατε, λοιπόν, χάμω καί ἀσπασθῆτε τήν γλυκειά μας Μανούλα -πόδας, χείρα καί στόμα- καί λάβετε εὐωδίαν ἄρρητον ἀπό Ἁγίαν Παρθένον! Μή διστάζετε, ὅτι Αὐτή μόνη τόν τρόπον μοί ἐδίδαξε καί τήν παρρησίαν καί ἄγαπην μοί ἔδειξε καί μοῦ ἔδωσε!…

Φράσον εἰς ἡμᾶς, γλυκειά μας Μανούλα, τό Μυστήριον τῆς ἀπορρήτου οἰκονομίας Σου καί τῆς μετά Σοῦ καί ἡμῶν συγγενείας.

Ἐσύ, Μανούλα γλυκυτάτη, ὅπου βαστάζεις διά παντός τό γλυκύτατον Βρέφος στήν ἀγκαλιά Σου –Ἐκεῖνο ὅπου βαστάζει τά πάντα διά τοῦ νεύματος, τό Μικρουλάκι δι’ ἡμᾶς ἐν χρόνῳ καί Ἄχρονον καί Παλαιόν Ἡμερῶν- εἶπε εἰς ἡμᾶς μέ τό μυρίπνοον στοματάκι Σου αὐτά, ὅπου οὐ δύνανται Ἄγγελοι παρακύψαι, τά ὁποῖα ἡμεῖς ἠξιώθημεν!…

Καί ἀκούσατε, ἀδελφές μου ἠγαπημένες, καί πάλιν: ὁπόταν τελῆται ἡ Θεία Μυσταγωγία, δίδει ἡ γλυκειά μας Μανούλα τό Βρέφος, καί θύεται δι’ ἡμᾶς καί ὁπόταν ἡμεῖς κοινωνοῦμεν ἀξίως διά προηγησαμένης νηστείας, διά προαιρετικῆς ἀγρυπνίας, διά κατανυκτικῆς προσευχῆς, ἐσθίομεν τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί τό Αἷμα αὐτό πού ἔλαβεν ἀπό τό Πανάχραντον Αἷμα τῆς Παναγίας.

Ἐπίσης, τό Σῶμα τοῦ Κυρίου ἐσθίοντες, θηλάζομεν συνεχῶς τό γάλα τῆς Παναγίας, ὁπότε τί γίνεται εἰς ἡμᾶς;

Γινόμεθα γνήσια τέκνα τῆς Παναγίας καί ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ καί κατά χάριν υἱοί καί τέκνα Θεοῦ. Καί ὁπόταν ἡμεῖς τόν Χριστόν περιέχομεν ἀπορρήτως εἰς τήν ψυχήν καί εἰς τό σῶμα, ἀνουσίως (ὄχι κατ’ οὐσίαν, ἀλλά κατά χάριν) -ἐπειδή εἶναι σύν Πατρί ἀδιαίρετος- καί τόν Πατέρα συνέχομεν ὁμοῦ καί τό Ἅγιον Πνεῦμα!

Αὐτή εἶναι ἡ ὑπερφυεστάτη συγγένεια ὅπου ἀπό τήν Παναγία καί γλυκειά μας Μανούλα ἐλάβομεν!

Βλέπετε ὁποίας δωρεάς μᾶς ἠξίωσε ἡ γλυκειά μας Μανούλα; Βλέπετε πόσον χρεωστοῦμεν νά ἀγαπῶμεν Αὐτήν; Δι’ αὐτό πρέπει ἀδιαλείπτως ὡς βρέφη νά προσεγγίξωμεν καί συχνά τόν Θεῖον μαστόν Της νά λαμβάνωμεν νά θηλάζωμεν ὡς ἄκακα τέκνα της.

Εἰς κάθε φοράν ὅπου μέλλει νά κοινωνήσωμεν, νοερῶς νά λαμβάνωμεν τόν μαστόν νά θηλάζωμεν καί ὁ γλυκύς Ἰησοῦς ὁ μικρούλης εἰς τήν ἀγκάλήν Της, ὑποχωρεῖ καί μᾶς δίδει τήν ἄδειαν -δέν ζηλοτυπεῖ εἰς τήν ἄφθονον διανομήν τῆς Μανούλας Του, ἀλλά χαίρεται καί μᾶς προσκαλεῖ: Τυλιχθῆτε ὡς βρέφη εἰς τό φόρεμα τῆς Μανούλας μας καί πληρωθῆτε ἁγνείας ἀπό θεῖον σῶμα παρθενικόν- εὐωδιάσατε ἀπ’ Αὐτήν!

Δέν εἶδα ἐγώ ἄλλον τι ὅπου τόσον νά ἀρέση ἡ Παναγία ὡς τήν ἁγνείαν, καί ὅποιος θέλει νά ἀποκτήση τήν πολλήν Της ἀγάπην, ἄς φροντίζη νά καθαρεύη καίδιαρκῶς θά τόν περιθάλπη στούς κόλπους Της καί κάθε οὐράνιον θά τοῦ δίδη…»!(1)

Τό ταμεῖο τῆς Θείας Χάριτος διά τῆς ὁποίας ἑνοποιοῦμεθα εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Ὅταν ζοῦμε ἐντός τῆς «Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας», γινόμαστε μέτοχοι τῆς Θείας Χάριτος, τῆς ἄκτιστης Θείας δόξας, πού δίνει ὁ Χριστός στούς γνήσιους μαθητές Του. Αὐτή ἡ Θεία Χάρη μᾶς κάνει «ἕνα» μέ τόν Θεό καί μεταξύ μας. «Αὐτό μόνο διά τῆς Χάριτος τό καταλαβαίνει ἡ ψυχή μας», ἔγραφε ὁ Ἅ­γιος Γέροντας ᾿Ιωσήφ ὁ ῾Ησυχαστής: «Ἄν στέκεις, ψυχή μου, στέκεις διότι σέ βαστάζει ἡ Χάρις. Κι’ ἄν πέφτει ὁ ἀδελφός σου πέφτει, διότι δέν (τόν βαστάζει) εἶ­ναι ἡ Χάρις. Εχαρίστει λοιπόν τόν Θεόν καί μή σφετερίζεσαι τό ξένο σάν νά εἶ­ναι δικό σου. Διότι σοῦ παίρνει τήν Χάριν καί τήν δίδει σέ ατόν καί πέφτεις ἐ­σύ καί ἐ­γείρεται ὁ πλησίον σου. Ὅ­ποιος λοιπόν ζητήσει τό δίκιο του νά ξέρει ατό: «Νά βαστάσει τό βάρος τοῦ ἀδελφοῦ του μέχρις ἐ­σχάτης πνοής. Μόνο μέ τήν ἀ γ ά π η οἰ­κοδομεῖται ὁ ἀσθενής ἀδελφός μας»! (2).

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν».

  1. Ἀπόσπασμα ἐπιστολῆς: Ἡ Παναγία Μητέρα μας τοῦ Ἁγίου Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστοῦ καί Σπηλαιώτη. http://hristospanagia3.blogspot.com
  1. Ἀπό τό βιβλίο: Έκφρασις μοναχικής εμπειρίας, (56η επιστολή). http://hristospanagia3.blogspot.com

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Σχετικά άρθρα

Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Συνεχίζοντας την περιήγηση στην ιστοσελίδα, συναινείτε με την χρήση αυτών.
Μπορείτε να επισκεφθείτε τους Όρους χρήσης και την Πολιτική προστασίας απορρήτου.