Άρθρο του μακαριστού πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη

Όταν ανάβει η φλόγα της Πίστεως στην καρδιά, θερμαίνει τη νοερά προσευχή και την αγάπη στον Θεό και στο συνάνθρωπο…

Η Πίστη στον Θεό είναι μία πνευματική δύναμη της ψυχής, με την οποία κάθε πιστός μπορεί να μεταβεί στον άυλο ουρανό. Αφού τον ατενίσει, θα επιστρέψει κάτω στη γη, αλλά θα τον έχει πλέον ενώπιόν του, και θα προσαρμόζει τη ζωή του σύμφωνα με το άυλο. Η Πίστη στον Θεό είναι το μεγαλύτερο δώρο του Κυρίου προς εμάς τους πιστούς, είναι η ασφαλής προστασία της ζωής μας και γίνεται το σπουδαιότερο μέσον της σωτηρίας μας.

Σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ακόμη και ελάχιστη πίστη εάν έχουμε, αυτή είναι ικανή να μας φανερώσει την Παντοδυναμία του Θεού. Ο Κύριος μάς παρέχει την Πίστη για να ζούμε στον Παράδεισο και να ατενίζουμε την Βασιλεία των Ουρανών, εργαζόμενοι με υπακοή τις εντολές Του για την απόκτησή της. Όταν έχουμε πίστη αληθινή και ταπεινοφροσύνη, μας χαριτώνει το Άγιο Πνεύμα, διότι ενεργεί εντός της υπάρξεώς μας και μας οδηγεί στον Χριστό, μας οδηγεί στην μοναδική αλήθεια. Ζούμε πραγματικά στον Παράδεισο και τον απολαμβάνουμε προσωπικά με ολόκληρη την ύπαρξή μας.

Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε οι Ορθόδοξοι. Αυτό που επιθυμούμε είναι να σωθούμε με την καλή και αγαθή προαίρεσή μας, με κάποια μικρή προσπάθεια, σε σύγκριση με την Θεία βοήθεια που μας παρέχει το Άγιο Πνεύμα. Με την Πίστη ζούμε τον Θεό πραγματικά, ζούμε την αγάπη και το έλεος του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Ο άυλος ουράνιος κόσμος κατεβαίνει μέσα στην καρδιά μας. Ο Κύριος εισέρχεται μέσα μας και ζει μαζί μας. Απολαμβάνουμε όντως τον Παράδεισο του Θεού και την ειρήνη Του.

Με την ταπεινοφροσύνη, ο Ορθόδοξος πιστός έρχεται στην επίγνωση ότι είναι ένα μηδέν. Αντιλαμβάνεται πλέον ότι τα πάντα είναι του Θεού και ότι τα πάντα εξαρτώνται από τον Θεό. Όταν αρχίσει να ζει αυτές τις αληθινά άγιες ουράνιες καταστάσεις, προσελκύει όλο τον ουρανό μέσα στην ψυχή του, αλλά και αυτός ανεβαίνει πλέον στα ουράνια. Η αγάπη μας προς τον Κύριο διώχνει τον φόβο του θανάτου και βλέπουμε την απεραντοσύνη της αιωνίου ζωής σαν συνέχεια της παρούσης ζωής. Δεν υπάρχει φόβος θανάτου, διότι ο «φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ᾿ ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δέ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ. Ἡμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτός πρῶτος ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Α Ιω. 4, 18, 19).

Ο Ορθόδοξος πιστός έτσι σκέφτεται τον θάνατο, σαν συνέχεια της παρούσης ζωής, που τον ενώνει με την Αγάπη του Τριαδικού Θεού. Η Πίστη ελκύει το Άγιο Πνεύμα, το Οποίο συμπληρώνει όλα τα ελλείποντα και τον παρουσιάζει, με τον Θείο φωτισμό, ενώπιον της Αγίας Τριάδος. Όταν ανάβει η φλόγα της Πίστεως στην καρδιά, θερμαίνει τη νοερά προσευχή και την αγάπη στον Θεό και στο συνάνθρωπο. Κανέναν πιστό δεν θέλει η καρδιά μας να πλανηθεί στην Πίστη, και γίνεται ο φύλακας άγγελος της παρακαταθήκης της Ορθόδοξης Πίστεως που κληροδοτήσαμε -από γενιά σε γενιά- από τους αγίους Πατέρες μας. Πόσω μάλλον αν είναι Επίσκοπος. Ο Επίσκοπος οφείλει για το ποίμνιο του Κυρίου Ιησού Χριστού να είναι ο άγρυπνος φρουρός της Ορθόδοξης Πίστεως. Πώς κρατούσαν, εκείνη την εποχή, ανόθευτη την Πίστη τους οι Επίσκοποι και δεν φοβόταν τίποτα, αλλά είχαν την ελπίδα τους στον Χριστό! Πώς είναι σήμερα σε εμάς τους πιστούς Ορθοδόξους δυνατόν να μην θαυμάζουμε την ζωντανή Πίστη των Αγίων Πατέρων μας με την παρακάτω διήγηση;¹

“Ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ἦτον Ἀμιδηνός, ἔχων τό ἀξίωμα τοῦ κόμητος, ἐπί τοῦ βασιλέως Ἰουστίνου τοῦ Θρᾳκός ἐν ἔτει (φιη΄) 518. Πηγαίνοντας δέ διά νά ἀνακαινίσῃ τήν Ἀντιόχειαν, ἡ ὁποία εἶχε γκρεμιστεί δύο φορές ἀπό τούς σεισμούς, ἐπροχειρίσθη κατά νεῦσιν βασιλικήν ἀπό τόν λαόν τῆς Ἀντιοχείας Ἐπίσκοπος ἐν ἔτει (φκζ΄) 527, ὡς γράφει ὁ Μελέτιος (τόμ. β΄, σελ. 115). 

Ἦταν δέ ὁ Ἐφραίμ οὗτος μέγας ἐχθρός τῶν Μονοφυσιτῶν. Ὅθεν καί ἔγραψε κατ’ αὐτῶν ἰσχυρῶς, ὡς λέγει ὁ Φώτιος. Οὗτος ἤκουσεν, ὅτι εἰς τήν Ἱεράπολιν ἦτον ἕνας Μοναχός στυλίτης, ἀκόλουθος τοῦ μονοφυσίτου Σεβήρου.

Καί λοιπόν θείῳ ζήλῳ κινούμενος, ἐπῆγεν εἰς ἐκεῖνον, καί ἄρχισε νά τόν διδάσκει τήν Ὀρθοδοξίαν τῆς Πίστεως, ἀλλ’ ἐκεῖνος οὐδ’ ὅλως ἐπείθετο εἰς τά λόγιά του, μόνον εἶπεν. Ἂς ἔμβωμεν εἰς τήν φωτίαν καί οἱ δύο, καί ὅποιος δέν βλαφθῇ ἀπό τήν φλόγα, ἐκεῖνος εἶναι Ὀρθόδοξος, καί ἔχει τά νικητήρια.

Ταῦτα δέ ἔλεγε μέ σκοπόν, διά νά φοβηθῇ ὁ Πατριάρχης. Ἀλλ’ ὁ Ἐφραίμ εἶπεν, ἐδῶ ξύλα καί πῦρ, καί ἐγώ ἐμβαίνω εἰς αὐτό, βάλλων ὅλον τό θάρρος μου εἰς τόν Παντοδύναμον Θεόν. Ὅθεν ἐλθέ καί ἐσύ κάτω ἀπό τόν στύλον. Ἀλλ’ ἐκεῖνος νά κατέβει δέν ἤθελε.

Τότε ὁ Πατριάρχης ἐκδυθείς τό ἐπανωφόρι του καί προσευχηθείς, ἔρριψε καί τόν ἑαυτόν του καί τό ἐπανωφόρι του μέσα εἰς τήν πυρκαϊάν. Καί, ὤ τοῦ θαύματος! παρευθύς, τά μεν ξύλα ἐσβέσθησαν, αὐτός δέ καί τό ἐπανωφόρι του, ἔμειναν ἀβλαβῆ καί ἄκαυστα. 

Τοῦτο τό θαῦμα βλέπων ὁ στυλίτης, ἐκατέβη ἀπό τόν στύλον, καί ἀνεθεμάτισε τήν αἵρεσιν τοῦ Σεβήρου, καί έτσι ἑνώθηκε μέ τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. 

Ταῦτα διηγεῖται ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος. Ἐπειδή δέ γκρεμίστηκε δεύτερη φορά ἡ Ἀντιόχεια ἀπό σεισμούς, ὡς εἴπομεν ἀνωτέρω, διά τοῦτο ἡ ἀνάγκη τοῦ σεισμοῦ ἔκαμε κάθε Χριστιανόν νά γράφει ἐπάνω εἰς τήν πόρταν τοῦ σπιτιού του τούτα τά λόγια· «Χριστός μεθ’ ἡμῶν στήτω». 

Ὅθεν ἐκ τῆς αἰτίας ταύτης Θεούπολις ὠνομάσθη ἡ Ἀντιόχεια, ὡς ἱστορεῖ ὁ Νικηφόρος, βιβλ. ιζ΄, τῆς Ἱστορίας του.

Πολλούς δέ θρήνους ἐποίησε διά τόν κρημνισμόν ταύτης ὁ ῥηθείς βασιλεύς Ἰουστῖνος. Ὁ δέ Ἅγιος Ἐφραίμ καλῶς καί θεαρέστως ποιμάνας τό ποίμνιόν του εἰς χρόνους δεκαοκτώ κατά τόν Μελέτιον (τόμ. β΄, σελ. 115), ἀπῆλθε πρός Κύριον.

Ἀργότερα οἱ πιστοί, μιμούμενοι τούς πονεμένους ἀδερφούς τῆς Ἀντιοχείας, ἐπικαλούμενοι καί τήν βοήθειαν τῆς Παναχράντου Θεοτόκου τῆς Μητρός των, τοποθετοῦν τήν βρεφοκρατούσα εἰκόνα της μέ τήν επίκληση «Χριστός μεθ’ ἡμῶν στήτω», πάνω ἀπ’ τήν κύρια είσοδο τοῦ σπιτιού τους, ἀπολύτως βέβαιοι γιά τήν Προστασία της”!!! Ἀμήν!

«Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἡμᾶς»!

1. http://sfa-cryptochristian.blogspot.com Πνευματική προετοιμασία για τον σεισμό.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI