Άρθρο της Ειρήνης Ιωαννίδου

Με αφορμή το τραγικό γεγονός παραθέτουμε σχετικά αποσπάσματα από λόγους του π. Θεοδώρου Ζήση και του π. Σεραφείμ Ζήση…

Ο φρικτός χαρακτήρας του πρόσφατου, πολύνεκρου δυστυχήματος των Τεμπών, συγκλόνισε το πανελλήνιο. Με αφορμή το τραγικό γεγονός δεν ήταν λίγοι οι εκκλησιαστικοί άρχοντες που έσπευσαν να δώσουν ένα μήνυμα για τις ψυχές όσων χάθηκαν. Η οδύνη όμως των Οικουμενιστών, των ανθρώπων δηλαδή που αποδεδειγμένα μηχανεύονται τον ψυχικό κατακρημνισμό και θάνατό μας, όπως αυτή εκφράστηκε δημόσια, είναι ειλικρινής ή για το θεαθήναι;

Ο πραγματικά φρικτός θάνατος δεν είναι ο θάνατος του σώματος αλλά ο θάνατος της ψυχής, o πνευματικός θάνατος, ο θάνατος που προέρχεται από την αμαρτία, τα πάθη, τη βλασφημία, την απιστία και επισφραγίζεται με την αμετανοησία. Ο Οικουμενισμός κολακεύει το μεταπτωτικό σαρκικό άνθρωπο. Το θνητό άνθρωπο που δεν έχει μνήμη θανάτου, φόβο Θεού, τον άνθρωπο που κάνει εκπτώσεις στα ιερά και τα όσια, σχετικοποιεί τα πάντα, δέχεται τους πάντες, αγνοεί την Ορθόδοξη Θεολογία και τους Αγίους Πατέρες και παραβιάζει συνειδητά ή ασυνείδητα όλους τους Ιερούς Κανόνες. 

Από την ομιλία του μοναχού Σεραφείμ Ζήση με τίτλο «Έχει προκαθορίσει ο Κύριος τον χρόνο και τον τρόπο του θανάτου μας;», αντλούμε πολύτιμες πληροφορίες για το μυστήριο του θανάτου.

«Ο Θεός δεν δημιούργησε τον θάνατο αλλά η αμαρτία των Προπατόρων, όμως επέτρεψε την έλευση του θανάτου προς το συμφέρον μας. Ο σωματικός θάνατος δεν είναι ηθικό πνευματικό κακό, δηλαδή αμαρτία, αλλά είναι φυσικό κακό. Ο Θεός δεν είναι αίτιος του φυσικού κακού (καταχρηστικώς ονομάζεται κακό κατά τον Μ.Βασίλειο) αλλά είναι διαχειριστής των αποτελεσμάτων του μέσα στην πρόνοιά του. Αφού είναι θεμελιώδες δόγμα της πίστης μας ότι ο Θεός προνοεί για τους ανθρώπους μέχρι τρίχας και μέχρι λογισμών, για τους οποίος ανθρώπους ο Παντοκράτωρ Λόγος σταυρώθηκε, δεν είναι δυνατόν να αφήσει εκτός της πρόνοιάς Του την ώρα και τον τρόπο του θανάτου κάθε ανθρώπου, διότι ο τρόπος και χρόνος θανάτου μας σφραγίζει την αιωνιότητά μας. Ο προκαθορισμός του τρόπου και τόπου θανάτου καθενός μας γίνεται προς το συμφέρον της σωτηρίας μας αλλά και κατά τη θεία δικαιοσύνη κατά την αξία του πνευματικού μας αγώνα. Κανείς δεν φεύγει πρόωρα, αφού φεύγει δικαίως βάσει της θείας δικαιοσύνης ούτε φεύγει οπωσδήποτε στην καλύτερη στιγμή του. Είναι κοινή παραδοχή των Αγίων Πατέρων ότι ο βίαιος οδυνηρός θάνατος απαλλάσει τον άνθρωπο στην πλειονότητα των περιπτώσεων από πολλά αμαρτήματα. Δεν υπάρχουν σταθερές της θείας περί θανάτου δικαιοκρισίας, ούτε όλοι οι κακοί φεύγουν νωρίς, ούτε όλοι οι δίκαιοι στο γήρας. Όσοι κρίνονται για τον θάνατο άλλων, κρίνονται βάση της διάθεσής τους. Ο ακούσιος φόνος δεν είναι άνευ ευθύνης, όπως διδάσκει όλη η αγία γραφή. Όμως η έκβαση της απόπειρας φόνου, επιτυγχάνει ή αποτυγχάνει αναλόγως του πώς ο Θεός έχει προορίσει την έκβασή της για τον όρο ζωής του θύματος και προς όφελός του. Ο Κύριος αξιοποιεί την κακία του δημίου για να αγιάσει τον μάρτυρα. Οι μαζικές καταστροφές, όρθα λεγόμενες θεομηνίες, και οι πολυάνθρωποι θάνατοι δεν αναιρούν τους όρους του θανάτου του κάθε ανθρώπου. Μέσα σε όλη τη γενική κατάσταση ο Κύριος παίρνει από τη ζωή αυτούς που έχει καθορίσει να πάρει και έτσι έχουμε παρελπίδα σωτηρία ανθρώπων από μαζικές καταστροφές ή πανδημίες και εξ αντιθέτου έχουμε απρόσμενους θανάτους μέσα στις καλύτερες δυνατές συνθήκες βιοτής ή υγείας. Η πρόνοια του Θεού δημιουργεί τις συνθήκες υπό τις οποίες ο καθένας είτε εμπίπτει στις συνθήκες του μαζικού θανάτου είτε εκφεύγει από αυτές. Πολλές φορές, ιδίως σε βιβλικά γεγονότα, οι συνθήκες του μαζικού θανατικού δεν επιφέρουν απλά γενικό θάνατο αλλά εξυπηρετούν κάποιους προφητικούς συμβολισμούς».

Το ότι ο Θεός χρησιμοποιεί τον θάνατο κυρίως προς το συμφέρον μας, δεν πρέπει να μας καθιστά αδιάφορους ως προς τον πόνο και το πένθος των συνανθρώπων μας. Με την προσευχή ο Θεός στέλνει παρηγοριά και ανακούφιση. Ακριβώς αυτή τη γνώμη καταθέτει και ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, π.Θεόδωρος Ζήσης στη μελέτη του «Παρηγορία Πενθούντων», γράφοντας τα εξής: «Ο πόνος για τον χωρισμό προσφιλών προ­σώπων επιτείνει τα ερωτηματικά. Γιατί συνέβη αυτό σε μένα, σε μας; Τί εξυπηρετεί αυτός ο θάνατος, σε τί ωφελεί αυτός ο επώδυνος χωρι­σμός; Ενώ όμως φαίνεται καταρχήν δύσκολη η απάντηση με καθαρώς ενδοκοσμικά και ανθρώπινα κριτήρια, είναι εύκολη, όταν στη­ρίζεται κανείς σε πνευματικά κριτήρια.

Πρέπει να αναλογιζόμαστε ότι για το παιδί κοντινότερος συγγενής και από τον πατέρα και από την μητέρα είναι ο Θεός, και πιο συνετός προστάτης και κηδεμών και οικονόμος της ζωής του. Είναι παράλογο να μην επιτρέπουμε στο Θεό να φροντίζει αυτός με τη σύνεση και τη σοφία του τα δικά του παιδιά και να αγανακτούμε σαν να στερούμαστε αποκλειστικά δικά μας πρό­σωπα.

Δεν αποστερούνται οι γονείς τα παιδιά τους, όταν πεθαίνουν· τα επιστρέφουν σε κείνον που τους τα έδωσε. Δεν καταστρέφεται, δεν αφανίζεται η ζωή τους αλλά μεταβάλλεται προς το καλύτερο. Λίγος είναι ο χρόνος της αναμονής και του χωρισμού· το ίδιο κατάλυμα μας περιμένει· εκεί θα συναντηθούμε· έστω και αν ο ένας φεύγει νωρίτερα και ο άλλος αργότερα. Αρκεί εμείς που μένουμε να μιμηθούμε την αγνότητα και καθαρότητα των νέων που φεύγουν, για να αξιω­θούμε και εμείς την ίδια ανάπαυση», θα σημειώσει ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, π.Θεόδωρος Ζήσης στο πόνημά του «Παρηγοριά πενθούντων».

Oι πατέρες της Εκκλησίας μας δεν ασχολήθηκαν με τον θάνατο από φιλοσοφική αδολεσχία αλλά για να διασώσουν το δόγμα περί θείας προνοίας, να μας απαλλάξουν από την υπερβολική παράλογη ανησυχία για τον θάνατο μας (τον οποίο πρέπει να αναθέτουμε πρωτίστως στον Θεό) και για να μεταδώσουν το αναστάσιμο μήνυμα της Ορθοδοξίας. Να μην στεκόμαστε μπροστά στον θάνατο ως οι μη έχοντες ελπίδα.

Ο θάνατος των εν μετανοία Ορθοδόξων δεν είναι τέλος, αλλά αρχή της αιώνιας ζωής, εκεί όπου δεν θα υπάρχουν οδύνες, πόνοι και στεναγμοί. Θα βρεθούμε πάλι, φίλοι, συγγενείς, παππούδες, γονείς, αδέλφια και παιδιά αλλά και φυσικά άνθρωποι που μας δένει ο πνευματικός δεσμός, πνευματικά αδέλφια και γεροντάδες. Γι’ αυτό αξίζει να αγωνιστούμε, για να είμαστε στο μέρος όπου θα είναι αυτοί που θα πετύχουν Παράδεισο…

Πού σου, θάνατε, το κέντρον; Πού σου, άδη, το νίκος; Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι!

«ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καί πᾶς ὁ ζῶν καί πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή ἀποθάνῃ εἰς τόν αἰῶνα» (Ιω. 11,26)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Δείτε σχετικά:
– Η εργαλειοποίηση του ανθρώπινου πόνου και της οργής, από εκείνους που δεν έχουν ούτε Ιερό ούτε Όσιο
– Δυστύχημα στα Τέμπη: Συλλυπητήρια και από τον Πάπα