…Μπορεί όμως ένας άνθρωπος που δεν είναι ελεύθερος να αναζητήσει το όμορφο άρα και το αιώνιο;…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com από τον κ. Παναγιώτη Νούσια το ακόλουθο άρθρο προς δημοσίευση με την υποσημείωση: Θα ήθελα στις σκοτεινές ημέρες που ζούμε να δώσω ένα τόνο ελπίδας και σωτηρίας μέσα από ένα κείμενο μου με θέμα τη φράση του Ντοστογιέφσκι, “η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο”.

Η Ομορφιά θα σώσει τον κόσμο…

Fyodor Dostoevsky
Ο Ηλίθιος (1869)

Τι όμορφη φράση…

Για να σώσει τον κόσμο απαραίτητο είναι να την αναζητούμε και να μάθουμε να την αναγνωρίζουμε κάθε που βρίσκεται εμπρός μας. Είναι θα πει κανείς, σχετική έννοια η οποία ορίζεται και πλαισιώνεται με διαφορετικό τρόπο από τον καθένα, διότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος στον κόσμο.

Ναι, όντως έτσι είναι, είμαστε διαφορετικοί με τη διαφορά όμως, πως η ομορφιά δεν είναι σχετική αλλά αποτελεί εκείνο το σημείο συνάντησης της διαφορετικότητας και ανάδειξης της μοναδικότητας. Δύο ερωτευμένοι για παράδειγμα συναντώνται ως μοναδικοί ο ένας για τον άλλον, στη θέα της Πανσέληνου ή στη θέα ενός τριαντάφυλλου.

Γιατί ο Dostoevsky δεν είπε άραγε “Το καλό θα αλλάξει τον κόσμο”;
Συνηθίζεται να λέγεται “Να ζήσουμε καλά”, “να περνάμε καλά”. Σε αυτό το αόριστο καλά, πόσες άραγε είναι εκείνες οι όμορφες στιγμές που θα μας συντροφεύουν την ύστατη ώρα που θα κλείσουμε τα μάτια μας περνώντας στην αιωνιότητα;

Ναι το όμορφο σχετίζεται με το αιώνιο. Στην αιωνιότητα καταλύεται ο χρόνος επομένως και το όμορφο καταλύει τον χρόνο.
Ναι το όμορφο μετουσιώνει τον χρόνο σε σύμμαχο, καταλύοντας τον Θάνατο.
Αυτό κυνηγούσε και η Joni Mitchell γράφοντας χαρακτηριστικά στο τραγούδι Woodstock

“We are stardust
We are golden
And we’ve got to get ourselves
Back to the garden”

Αυτόν τον κήπο με τα χρώματα και τους κρεμασμένους φωτισμένους καρπούς των δέντρων αναζητά ο άνθρωπος, και η Άρνηση του τον μετατρέπει από Golden σε Coppered (χάλκινο) και τότε η Ύπαρξη γίνεται Δράμα. Το Δράμα εκτός από ολική άρνηση σηματοδοτεί και τον υπαρξιακό μας μετεωρισμό, γεγονός που πραγματεύεται η Τέχνη.

Στο βιβλίο Οδός Αβύσσου 0, γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης, περιγράφοντας το γλαφυρά.

“Κείνο το βράδυ σώπαιναν οι Λύκοι γιατί ουρλιάζανε οι άνθρωποι”

Ναι, το χρέος της τέχνης είναι η ανάδειξη της αποκλίνουσας πορείας του ανθρώπου. Φτάνει όμως η ανάδειξη; Δε θα πρέπει να αλλάξει;
Στη περίπτωση μονάχα της ανάδειξης ο άνθρωπος βρίσκεται χαμένος υπαρξιακά δίχως να βλέπει έξοδο χτυπώντας διαρκώς σε έναν τοίχο, και ουρλιάζοντας πληγωμένος για κάποια διέξοδο.

Αυτή η στασιμότητα στο επίπεδο της ανάδειξης δημιουργεί τους καταραμένους καλλιτέχνες ακολουθούμενοι από τους θαυμαστές τους. Αυτή η “χαμένη” μερίδα ανθρώπων επικαλείται την διαφορετικότητα και την ελευθερία του. Μια διαφορετικότητα που εστιάζεται στο ερώτημα, “γιατί δε με καταλαβαίνει ο κόσμος;”

Αυτό το ερώτημα σημαίνει γιατί ο κόσμος είναι διαφορετικός από μένα, δηλαδή εξετάζεται από την εγωτική πλευρά, με την ελευθερία που επικαλούνται πως πρεσβεύουν, να πρεσβεύει ουσιαστικά μονάχα τον ναρκισσισμό τους και τον διαρκή τους αγώνα να φέρουν τον κόσμο στα μέτρα τους. Δηλαδή να τον μικρύνουν και να τον ενσωματώσουν στο είναι τους.

Μια φράση που ακούγεται πολύ συχνά είναι αυτή:
“Εγώ δεν είμαι σαν όλους τους άλλους..”

Aν το εξετάσουμε όμως καλύτερα θα δούμε πως τελικά ΟΛΟΙ επικαλούνται πως ανήκουν σε μία φανταστική μειοψηφία, αναγνωρίζοντας μονάχα τη δική τους διαφορετικότητα αλλά ΠΟΤΕ τη διαφορετικότητα του άλλου (Αυτό δύναται να συμβεί μονάχα διά της άσκησης της ελευθερίας ως αγάπη δηλαδή του Σταυρού)

Η μονομερής αποδόμηση της πραγματικότητας δίχως η πραγματικότητα να εμπεριέχει και εμένα, θα με οδηγήσει στον θυμό, τη θλίψη και τη μοναξιά όντας πια ένας από τους Μοιραίους του Κώστα Βάρναλη.

Μπορεί όμως ένας άνθρωπος που δεν είναι ελεύθερος να αναζητήσει το όμορφο άρα και το αιώνιο;

Στη βιολογία υπάρχει ο κανόνας του ελαχίστου ο οποίος λέει πως η ανάπτυξη ενός οργανισμού εξαρτάται από την ποσότητα εκείνου του θρεπτικού στοιχείου που βρίσκεται σε ελάχιστη ποσότητα. Με πιο απλά λόγια, αν είσαι δεμένος σε έναν τοίχο με πολλά σχοινιά διαφόρων μηκών η μέγιστη απόσταση που θα είσαι ικανός να διανύσεις θα εξαρτάται από το κοντύτερο σχοινί.

Όπου σχοινί ας βάλουμε τα πακέτα ελευθερίας, του τέστιν Προσωπεία, συμπεριφορές και γενικότερα κοινωνικά στερεότυπα, τα οποία όταν είναι υπό το πρίσμα του “ανήκειν”, του “προσαρμόσου”, του “εσύ θα σώσεις τον κόσμο;” του “μην είσαι χαζός, τον εαυτό σου κοίτα” του “αφού το κάνουν όλοι”, του “αν πας με τον σταυρό στο χέρι χάθηκες” καταλύεται ολοκληρωτικά η έννοια της διαφορετικότητας και μοναδικότητας, επομένως της Ομορφιάς και του Προσώπου.

Είδαμε λοιπόν πως το Όμορφο σχετίζεται με το Αιώνιο και την Ελευθερία η οποία εξαρτάται από το γεγονός του Προσώπου.

Η Αλήθεια παθαίνεται, δε μαθαίνεται, και όταν τη πάθεις σε πληγώνει αλλά μετά σε ελευθερώνει, και Αλήθεια είναι ό, τι κοινωνείται δηλαδή ό, τι μοιράζεται.
Το μοιράζομαι εμπεριέχει κίνηση, κίνηση από εμένα προς εσένα, δηλαδή κίνηση εκστατική (Ερωτική) και τότε η κοινωνία υπάρχει με τη ρίζα της να είμαι Εγώ, ο κορμός της Εσύ, τα κλαδιά της η Αλήθεια και οι καρποί της το Όμορφο.
Κίνηση επίσης σημαίνει Μη Στασιμότητα και στάσιμοι δεν είμαστε όταν Δημιουργούμε.
Όταν δημιουργεί κανείς, αναζητά το όμορφο, ορίζοντας το ως την ουσία του Παντός θέλοντας να το αναδείξει και να κοινωνήσει μαζί Του. Είναι θα λέγαμε μια διαδικασία προσευχής και έκφραση του Όλου στο μερικό.

Ναι η Ομορφιά σχετίζεται με τον Έρωτα, την δημιουργία Κοινωνίας και την Αλήθεια.
Ο Άνθρωπος το έχει εκ φύσεως μέσα του μιας και είναι φτιαγμένος ακριβώς από τα ίδια υλικά ολάκερου του σύμπαντος. Αυτό σημαίνει πως τα Πάντα εμπεριέχονται εντός του, ενώ παράλληλα είναι Τίποτα μπρος σε όλο το Σύμπαν. Αυτό εισαγάγει την έννοια της Οντολογικής Απειροσύνης και Κοσμικής Ταπεινοφροσύνης.

Η λέξη Άνθρωπος προκύπτει από το Άνω Θρώσκω δηλαδή, Κοιτώ Ψηλά.
Αυτό δηλώνει μια οντολογική υπερβατικότητα αναζητώντας καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας τα “Πάντα” που προανέφερα, αναζητώντας τη πραγματική του φύση. δηλαδή την φυσικότητα του (κατά φύσιν).

Προς αποφυγή παρερμηνείας η οντολογική υπερβατικότητα και η φυσικότητα δε μπορούν να συνδέονται εξ’ ολοκλήρου με τη φύση (κτιστότητα) γιατί αφενός η φύση εμπεριέχει και το καταστροφικό κομμάτι με τον νόμο του ισχυρού να επικρατεί και να ορίζει τα πάντα, και αφετέρου οδηγεί στη κατασκευή ειδώλων με πρώτο και μεγαλύτερο είδωλο τον εαυτό μας.

Αν δεχτούμε τον νόμο του ισχυρού που διέπει τη φύση τότε αγιοποιούμε τον Καπιταλισμό με τους αδύναμους να πεθαίνουν και τους ισχυρούς να επιβιώνουν δημιουργώντας μία φυλή Άριστων (Ολοκληρωτικά καθεστώτα). Ναι ο άνθρωπος είναι κομμάτι της φύσης αλλά δεν είναι ένα εξελιγμένο Ζώο που σκοπό ζωής έχει μονάχα να παράγει όπως επικαλείται ο κομμουνισμός. Ο κομμουνισμός όρισε τον Άνθρωπο ως ένα ζωικό είδος και μονάδα παραγωγής και ο Καπιταλισμός το μετεξέλιξε σε καταναλωτή, τοποθετώντας τον πολύ έντεχνα στη σφαίρα της Ελευθερίας, και της Δημοκρατίας με τον Άνθρωπο της εποχής μας, να ορίζεται από πολλούς πολύ εύστοχα ως Homo Economicus, ζώντας μονάχα για να παράγει και να καταναλώνει υπό την ψευδαίσθηση της ελεύθερης επιλογής.

Να μια ακόμη έννοια που συνδέεται με την Ομορφιά. Η Φυσικότητα, που εκτός από τα πολιτικά συστήματα καταλύεται και από εμάς τους ίδιους με τη φράση “Άλλα θέλω και άλλα κάνω”.
Η καρδιά μου λέει αυτό και η λογική το άλλο. Μια φράση που ευθύνεται για τα περισσότερα (αν όχι για όλα) δεινά στη ζωή μας.
Νους και καρδιά, οι αιώνιοι αντίπαλοι.
Τη γνωρίζουμε τη καρδιά μας όμως; Έχουμε αντιληφθεί τον βαθύ μας εαυτό; Και ποιος είναι αυτός θα ρωτήσει κάποιος.
Είναι τότε που αφηνόμασταν γελώντας στα κύματα της θάλασσας, γνωρίζοντας πως το κύμα είναι αυτό που θα μας παρασύρει και είναι το ίδιο που θα μας ξεβράσει στη ξέρα ασφαλείς. Ναι ήταν τότε που ήμασταν παιδιά. Ας θυμηθούμε καλύτερα, μιλούσαμε για Νου και Καρδιά; Όχι γιατί Ήταν Ένα.
Μεγαλώσαμε πια και φαντάζουμε συνταξιούχοι του Δημοσίου σε ρηχή και αποστειρωμένη πισίνα με σωσίβιο ενώ πατάμε, περιμένοντας τον Θάνατο πίνοντας κοκτέιλ.

Όλοι κάποτε ήμασταν παιδιά και τώρα είμαστε Έκπτωτοι Άγγελοι αρνούμενοι την Αγαπητική και Υπερβατική μας φύση, διασπασμένοι σε Νου και Καρδιά.
Ο Έρωτας λένε περνάει μετά από ένα διάστημα. Οι επιστήμονες λένε πως είναι το αποτέλεσμα κάποιων χημικών αντιδράσεων στον Εγκέφαλο.
Μια ποιοτική (άρα άπειρη) έννοια έχει αναχθεί σε ποσοτική (άρα και πεπερασμένη) και ο άνθρωπος την έχει αντικαταστήσει με την ηδονή του Σεξ συμπεριλαμβανομένης της τάσης για κυριαρχία και υποταγή – ο σαδομαζοχισμός είναι κομμάτι της φύσης μας (;) κατά τον MarquisDeSade – δηλαδή της τάσης για άσκηση ή αποδοχή Δύναμης.

“Η Δύναμη ελκύει πάντα ανθρώπους με χαμηλή ηθική”
Einstein.

Είμαστε πια τόσο Ελεύθεροι που αρνούμαστε την Ελευθερία και τη Φύση μας.
Με τον Έρωτα ένα παιδί γεννιέται.
Και αυτό τελειώνει;
Η ζωή δηλαδή τελειώνει;
Τους κατηγορώ ευθέως για Αρνητές και Υβριστές της Ζωής.
Δε τελειώνει ο Έρωτας, μονάχα οι ανάγκες και οι επιθυμίες μας αλλάζουν, και μας αλλάζουν.
Η Ατομικότητα μας επαναστατεί, και ο Νους με τη Καρδιά ξανά αντίπαλοι.
Ξέχασες με μιας το Παιδί και τον Άγγελο.

Ο Έρωτας είναι τρόπος αντίληψης της Ζωής, είναι Θαυμασμός, είναι Έκπληξη, είναι Δημιουργία, είναι μοιράζομαι τον εαυτό μου με όλο τον κόσμο, και τότε ο Έρωτας είναι Αγάπη. Είναι ο τρόπος Ύπαρξης του Τριαδικού Θεού.
Το να Αγαπώ σημαίνει να είμαι Ερωτευμένος δίχως να γνωρίζω το γιατί αποσκοπώντας κάπου. Είναι κατάσταση που η Καρδιά έχει ανέβει στον Νου και όχι συναίσθημα ή τρόπος σκέψης.

Ο Έρωτας είναι η κίνηση και η Αγάπη η συνάντηση.
Ερωτευμένος μπορώ να είμαι μονάχα όταν έχω Ελευθερωθεί όντας πια Παιδί.

Τότε μονάχα Υπάρχω Αληθινά. Δύο άνθρωποι με δύο διαφορετικές Αλήθειες συναντώνται και κοινωνούν αντιλαμβανόμενοι στη πορεία προς πρόκειται για μία Αλήθεια. Αν διευρύνουμε αυτή τη συνάντηση αντιλαμβάνεσαι πως η Ζωή είναι Μία με τη Ζωή μου να εξαρτάται άμεσα από τη δική σου Ζωή.
Είμαστε Ένα…

Δύο άνθρωποι λοιπόν αρκούν για τη Γένεση όταν ο ένας είναι κομμάτι του άλλου. (Γένεση – Παράδεισος)

Και αρκεί Ένας για να έρθει ο Θάνατος, όταν προσπαθήσει να αυτονομηθεί.
(Πτώση – Κόλαση).

“Υπάρχω γιατί Υπάρχεις
Και Υπάρχεις γιατί σε Αγαπώ
Και σε Αγαπώ γιατί Είμαι Λεύτερος
Και είσαι Λεύτερος γιατί σε Αγαπώ…”

“Με τόση ομορφιά γύρω μου
πώς, γίνεται να μην είσαι όμορφος Θεέ μου ;

Με τόση Ομορφιά γύρω μου
πώς γίνεται να μη σε θαυμάζω Θεέ μου ;

Μια σταγόνα από αυτή την Ομορφιά χάρισε μου Θεέ μου
και ποταμός θα γίνω να πλένεται εντός μου
η αμαρτία όλου του κόσμου..”

… Ναι Fyodor, η Ομορφιά θα αλλάξει τον κόσμο… Μονάχα αυτή…
Ο Πατήρ Ο Υιός και Το Άγιο Πνεύμα

Παναγιώτης Νούσιας
Ιωάννινα – 2020