π.Θεόδωρος Ζήσης: «Εμείς παραμένουμε ενωμένοι με την ανά τους αιώνας Εκκλησία των Αγίων, με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ως τρόφιμοι και τέκνα της.»

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Πόσο θέλουμε πραγματικά να ακούσουμε από το στόμα του Πατριάρχη του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας, κήρυγμα με το λόγο της αληθείας! Πόσο μας λείπει η ζωντανή έκφραση, της από στήθους ομιλίας, του πλήθους των σωτήριων Ευαγγελικών λόγων και Πατερικών ομιλιών με τη γλώσσα της Εκκλησίας που ο ίδιος γνωρίζει και χρησιμοποιεί άριστα, για τη στήριξή μας στη μία και αγία Πίστη μας, στην Ορθοδοξία! 

Κάθε φορά που διαβάζουμε τις ομιλίες και τις εγκυκλίους προσπαθούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς λέει, πώς το λέει και γιατί το λέει. Ό,τι λέγεται με τη γλώσσα της αλήθειας, είναι κατανοητό και μας αναπαύει και ό,τι λέγεται με την γλώσσα της διπλωματίας, μας μπερδεύει και μας κουράζει. Εκεί όμως που συναντούμε την αίρεση και την πλάνη, η ψυχή μας θλίβεται και πονά. Πώς είναι δυνατόν να μην αντιδράσουμε σε τόσα “οικουμενιστικά λεχθέντα και πραχθέντα”; 

Υπάρχουν πολλές φορές και ακατανόητα κείμενα ομιλιών του, που πρέπει να τα μελετήσουμε αρκετά για να τα εννοήσουμε έστω και σε ένα σχετικό βαθμό. Δε χρειάζεται να είμαστε θεολόγοι για να έχουμε την ευχέρεια να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε το λόγο του. Τη γλώσσα του Ευαγγελίου και των Αγίων την κατανοούμε και αυτή μας ποτίζει και μας τρέφει. Περιμένουμε πάντοτε προσευχόμενοι, μήπως με την παρέμβαση του Θεού, έρθει η μετάνοια και με την αποστροφή της πλάνης και της αίρεσης επανέλθει το φως της Ορθοδοξίας στο Φανάρι.

Ωστόσο προσπαθούμε να βρούμε τον πόνο και τον καημό της ψυχής του Πατριάρχη, στην πορεία του μέσα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Διαπιστώνουμε όμως κάθε φορά με θλίψη ότι μέσα σε αυτή την άγνοια και την διαστροφή της πραγματικότητας στην οποία ζει ο Πατριάρχης, βρίσκεται πολύ μακριά από τη θεραπεία, που θα έδινε λύση σε όλα τα προβλήματα που σαν Έθνος και σαν κοινωνία βιώνουμε. Δεν είναι βέβαια άλλη από τη μετάνοια, στην οποία αναφερόμαστε πολλές φορές και την επικαλούμαστε προσωπικά και εθνικά και την ευχόμαστε για όλους.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, κατά τη χοροστασία του την Κυριακή, 13-09-20, στον Ιερό Ναό Γενεθλίων της Θεοτόκου Παλαιού Μπάνιου Διπλοκιονίου διεμήνυσε το εξής: “Συνεχίζομεν εδώ εις την Πόλιν του Κωνσταντίνου ηνωμένοι, με σθένος και ελπίδα, βέβαιοι ότι ο Χριστός είναι μαζί μας και θα στηρίζη την Εκκλησίαν του μέχρι της συντελείας του αιώνος”.

Επικαλούμενος τη μεσιτεία της Παναγίας και την ελπίδα στον Κύριο, είπε με βεβαιότητα ότι το ζητούμενο από τον Κύριο είναι η παρηγοριά μας και η άνωθεν βοήθεια ώστε η θεραπεία μας, να έρθει από τους υπευθύνους που έχουν αναλάβει την προστασία της υγείας μας, με το κατάλληλο εμβόλιο. Αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα ότι έχει αναστατωθεί παγκόσμια η καθημερινότητα σε ολόκληρη την κοινωνία, στην οικονομία, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία, στην εκκλησιαστική ζωή από έναν ιό. Δυστυχώς από όσα είπε συμπεραίνουμε ότι η ακράδαντη Πίστη του δεν είναι μόνο στο Θεάνθρωπο Χριστό για τη σωτηρία μας και στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Η πεποίθησή του είναι στους υπεύθυνους, στους ειδικούς που μας συνιστούν τις μάσκες και τα αντικοινωνικά και αντι-εκκλησιαστικά μέτρα πρώτον και δεύτερον στους πιο ειδικούς τους εμβολιο-λόγους που θα μας σώσουν δια του εμβολίου, σύμφωνα με την ομιλία του αλλά και με την πρακτική που ακολουθεί στο Πατριαρχείο. 

Το απόγευμα της Κυριακής που ο Παναγιώτατος χοροστάτησε, στον Ι. Ναό του Αγίου Νικολάου της Κοινότητος Τοπ Καπί, κατά τον Εσπερινό για την εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, έξέφρασε λόγο για το πείσμα της Ρωμηοσύνης να θέλει να μείνει διά παντός, εκεί στην Πόλη. Στη δεξίωση που έγινε στην κοινοτική αίθουσα, ο Παναγιώτατος, με νόημα επανέλαβε: “Δεν έχουμε σκοπό να ξεκληριστούμε και να φύγουμε από εδώ. Εις πείσμα πολλών και διαφόρων που θα το ήθελαν και θα το ευχόντουσαν, εμείς μένουμε ριζωμένοι εδώ διότι οι ρίζες μας είναι πάρα πολύ βαθιές”.

Ανέφερε ακόμη ότι είτε λυπηρά ή είτε χαρούμενα γεγονότα συντελούνται, οι ιεράρχες του Πατριαρχείου παραμένουν, “ο καθένας στο μετερίζι του και όλοι μαζί στο Πατριαρχείο, και γύρω από το Πατριαρχείο μας, που είναι η Μητέρα Εκκλησία, το Ιερόν μας Κέντρον. Tο κέντρο όχι μόνο των ολίγων Ρωμηών που είμαστε εδώ στην Πόλη, αλλά το Ιερόν Κέντρον των απανταχού Ορθοδόξων. Είναι η πρωτόθρονη Εκκλησία το Πατριαρχείο μας και εδώ έχουν την αναφορά τους όλες οι Μητροπόλεις και οι Αρχιεπισκοπές που υπάγονται στη δικαιοδοσία του, καθώς και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, που είναι πνευματικές θυγατέρες και αναδενδράδες του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά και άλλες αδελφές Εκκλησίες στρέφουν τα βλέμματά τους και αναφέρονται εδώ όταν χρειάζονται τη λύση κάποιου εσωτερικού προβλήματός τους. Και όταν πρόκειται να γίνει πανορθόδοξος συγκέντρωσις, αυτός που θα την συγκαλέσει και αυτός που θα προεδρεύσει είναι πάντοτε ο Κωνσταντινουπόλεως”. 

Πράγματι το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως υφίσταται ως Μητέρα Εκκλησία και είναι το κατεξοχήν κέντρο ενότητας όλων των κατά τόπους Αυτοκεφάλων και Αυτόνομων Ορθοδόξων Εκκλησιών στην Ορθή Πίστη και στην κανονική τάξη. Λόγω της οικουμενικής αποστολής και της μακραίωνης διακονίας του στη μαρτυρία, την περιφρούρηση και τη διάδοση της Ορθοδόξου Πίστεως αποτελεί το πρώτο στην τάξη από τα τέσσερα πρεσβυγενή Πατριαρχεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τα οποία είναι, της Κων/πόλεως, της Αλεξανδρείας, της Αντιοχείας, και των Ιεροσολύμων. Επίσης για ιστορικούς και θεολογικούς λόγους παραμένει ως η πρωτόθρονη Εκκλησία, μεταξύ των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών και πάντοτε με την προοπτική της ιεραποστολικής ευθύνης του Ευαγγελικού λόγου και δια τούτη την ύψιστη διακονία αναδείχθηκε ως Μητέρα Εκκλησία των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Εάν όμως παύσει να πληροί και να υπηρετεί όλα τα παραπάνω τότε δεν θα έχει ενεργή και ουσιαστική την αξίωση της πρωτόθρονης Εκκλησίας, αλλά απολύτως τυπική και θα παραπαίει στη συνείδηση, ολόκληρου του Ορθοδόξου πληρώματος, γεμίζοντας πόνο και θλίψη τις ψυχές του Ορθόδοξου ποιμνίου, ανά τον κόσμο. 

Ακριβώς αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια με την παναίρεση του Οικουμενισμού, που έχει αλώσει εσωτερικά το Πατριαρχείο. Έτσι έφτασε με την παραπαίουσα πορεία του, στην ψευδοσύνοδο της Κρήτης και στην αναγνώριση εκκλησιαστικότητας στις αιρέσεις, όπου σήμερα ονομάζονται αυτές πλέον αδελφές “εκκλησίες” από τα χείλη του ίδιου του Πατριάρχη. Δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουμε ποτέ αυτή τη δήλωσή του ότι «η πρώτη Εκκλησία που θα αναγνωρίσει την Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας θα είναι η αδελφή Εκκλησία της Ελλάδος» που έγινε πράξη στις 12-10-20 με το κανονικό δικαίωμα του Οικουμενικού Πατριαρχείου να παραχωρεί το Αυτοκέφαλο. Όπως και με το προνόμιο του Προκαθημένου της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Ιερωνύμου να χειριστεί περαιτέρω το ζήτημα της αναγνωρίσεως της Εκκλησίας της Ουκρανίας. Αγάπησαν αμφότερα το παπικό πρωτείο και τα προνόμια του αδελφού πάπα και για αυτό αργότερα τον συνόδευσαν στη Λέσβο εκατέρωθεν αυτού και οι δύο και με τις “ευλογίες” του πάπα κοντεύει να βουλιάξει το νησί από σεισμούς, φωτιές και “ναυαγούς”.

Στις δηλώσεις του Πατριάρχη μας, για την πρωτόθρονη Εκκλησία του Πατριαρχείου, παραθέτουμε ως την αρτιότερη απάντηση ένα πολύ μικρό απόσπασμα αυτής της ομιλίας: Μακράν της οδού των αγίων Πατέρων η συνάντησις Βαρθολομαίου και πάπα Ρώμης Βενεδίκτου, που έγινε το 2007, από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Θεσσαλονίκης. “Είναι αδιανόητο να επιδιώκουμε την ενότητα με τους αιρετικούς και να αποσχιζόμαστε από τους αδελφούς μας Ορθοδόξους. Εκείνους να τους αγκαλιάζουμε και αυτούς να τους αφορίζουμε και να τους τιμωρούμε. Εμείς παραμένουμε ενωμένοι με την ανά τους αιώνας Εκκλησία των Αγίων, με την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ως τρόφιμοι και τέκνα της. Αποδεχόμαστε όλα τα δόγματά της, όλους τους ιερούς κανόνες της, όλες τις οικουμενικές και τοπικές Συνόδους και αποκρούουμε και αποκηρύσουμε όλες τις αιρέσεις, παλαιές και νεότερες, και μεταξύ αυτών τις πάμπολλες του Παπισμού και του Προστεταντισμού. Όσοι τις δικαιολογούν ως θεολογούμενα, όσοι αναγνωρίζουν τα μυστήρια και την Χάρη των δήθεν αδελφών εκκλησιών, όσοι εσμίκριναν και εξευτέλησαν την Εκκλησία, συναριθμούντες αυτήν μεταξύ των αιρέσεων, των δήθεν εκκλησιών, αυτοί σχίζουν και διαιρούν τους Ορθοδόξους πιστούς και υπόκεινται στα σχετικά επιτίμια των ιερών κανόνων, που δεν έχουν παλιώσει, ούτε έχουν ακυρωθή, αλλά ίσχυαν, ισχύουν και θα ισχύουν πάντοτε. Η νέα εποχή, η καινή κτίση, άρχισε διά της ενανθρωπίσεως, δια της Γεννήσεως του Χριστού και συνεχίζεται δια των Αποστόλων και των Πατέρων. Δεν την αρχίζουν τώρα οι Πατριάρχες και οι Αρχιεπίσκοποι, που διακρίνουν τις εποχές και διαιρούν την Εκκλησία, για να αποφύγουν τις συνέπειες της συνεχείας και της ταυτότητος”.
“Οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι”.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Προσβολή της νοημοσύνης μας ή κύκνειο άσμα;
– Όταν πονά ο Πατριάρχης
– Ο “αιμοσταγής” αγκαλίτσας
– Ο Καίσαρας αποφασίζει, ο Οικουμενικός Πατριάρχης υποτάσσεται!
– Από κοινού η παρέμβαση του ΠΣΕ-Βατικανού για την πανδημία
– Όσο φοράς τη μάσκα… μάθε για το εμβόλιο!
– Απαξιωμένες προσφορές μιας νέας εκκλησιαστικότητας
– Ο Αγιασμός του μασκαρά
– Η Νέα εικονομαχία ξεκίνησε για τα καλά
– Ενώ συνεχίζει τον ύπνο της η Εκκλησία…