Γράφει ο «Αλεξανδρινός»

Πώς να σιωπήσεις, όταν και “… οἱ λίθοι κεκράξονται”;

• “Η σιωπή είναι χρυσός” (Αρχαίο ρητό)
• “… καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν” (Εκκλησιαστής γ’, 7)
• “Δέν εἶναι ὠφέλιμος διά πρόσωπα κατέχοντα δημοσίαν θέσιν καί συκοφαντούμενα μέ ἀποτέλεσμα τήν διασάλευσιν τῆς πίστεως καί τόν σκανδαλισμόν ἄλλων” (Περί σιωπής, Μεγάλου Βασιλείου, Επιστολή 223, Προς Ευστάθιον τον Σεβαστηνόν, Ε.Π.Ε. 2, 68. P.G. 32, 821A-B)

Είναι γεγονός και μάλιστα αδιαμφισβήτητο, ότι με την σιωπή μας μπορεί να αποτρέψουμε δυσάρεστες καταστάσεις, που βάζουν σε περιπέτειες τα εκατέρωθεν εμπλεκόμενα μέρη και τότε όχι μόνο δεν προκαλούμε κακό, αλλά με το ένα βήμα πίσω και την υπομονή μας, προσδοκούμε συν Θεώ κάτι καλύτερο και ωφελιμότερο. Όταν όμως, με το να μην έχουμε λόγο σε ό,τι στραβό και ανάποδο συμβαίνει στον κόσμο γύρω μας και απλά με απάθεια παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα, τότε γινόμαστε εκούσια συμμέτοχοι και συνένοχοι στα κακώς κείμενα.

Ειδικά, όταν η σιωπή και η απάθεια προέρχονται από τον χώρο της Ιεραρχίας, αυτό θα μπορούσε και να παρουσιαστεί ως μία ιδιάζουσα μορφή πνευματικής διαστροφής. Γιατί, εάν οι ποιμένες και ιδιαιτέρως οι Ιεράρχες, δεν πρωτοστατούν ενάντια στα πρωτόγνωρα, καινοφανή και ειδεχθή πολλές φορές συμβάντα, τότε ποιός; Δεν είναι αυτοί που έχουν αναλάβει κατά την αρχιερατική τους ποιμαντορία την διαποίμανση και διαφύλαξη του χριστεπώνυμου πληρώματος, από τις πάσης φύσεως παθογένειες, κοσμικές και πνευματικές; Ο λόγος τους, δεν ήταν ανέκαθεν καταιγιστικός, ελεγκτικός, συνάμα προστατευτικός και υπερασπιστικός, σε ό,τι αφορούσε τα λογικά πρόβατα του Χριστού;

Η εικόνα όμως αυτή των μαχητικών ιεραρχών, τις τελευταίες δεκαετίες, έχει δυστυχώς αλλάξει· έχει αλλάξει, γιατί σήμερα έχουμε ιεράρχες – ποιμένες που με τις ενέργειές τους, δείχνουν αδιαφορία, εθελοτυφλία και σε πολλές περιπτώσεις τάσσονται υπέρ αυτών των παθογενειών.

Είναι επίσης πολύ γνωστή και η έκφραση “τηρεί σιγήν ιχθύος” – απόλυτη δηλαδή σιωπή – που καταδεικνύει – τις περισσότερες τουλάχιστον φορές – τον λάθος τρόπο συμπεριφοράς, αυτών που ενώ έχουν τον τρόπο και τα μέσα να αλλάξουν το στραβό και το παράνομο (ή ανώμαλο), ενώ βρίσκονται σε θέση ισχύος, δεν το κάνουν. Αυτοί, στη συνέχεια, κατακρίνονται και δέχονται δυσμενείς κριτικές για τη στάση τους, παράλληλα με την κατακραυγή του ποιμνίου.

Πώς όμως, να αμφισβητήσεις την οργή των ανθρώπων αυτών, όταν βλέπουν αυτούς που τους εμπιστεύονται την αιώνια και αθάνατη ψυχή τους, να λιποτακτούν, να κωφεύουν, αλλά και να στέκονται στην αντίπερα όχθη του συμβιβασμού και της απαξίωσης;

Πώς να τους κατηγορήσεις, όταν καθημερινά αισθάνονται την ανυπαρξία της ιεραρχίας και την αδράνειά της στον σημερινό ανάποδο κόσμο;

Πώς να μην κραυγάσεις το “Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, …  οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες” (Ματθ. κγ’, 23-24);

Πώς να σιωπήσεις, όταν και “… οἱ λίθοι κεκράξονται” (Λουκ. ιθ’, 40) ότι όλα αυτά, αποτελούν το τρίπτυχο της Νέας Εποχής και της Νέας Τάξης Πραγμάτων, του “κάνε ό,τι θέλεις”, “πίστευε όπου (και όποιον) θέλεις”, “να είσαι διαφορετικός σε ό,τι θέλεις (και επιθυμείς)”;

Ακόμη και οι ιχθύες, έχουν ισχυρότερη φωνή εκεί μεσοπέλαγα σε ό,τι συμβαίνει και ας μην γίνονται αντιληπτοί από κανέναν.

Η σιωπή των αμνών (των πιστών), θα μπορούσε ίσως και να είναι δικαιολογημένη κάποιες φορές. Των ποιμένων ποτέ! Γιατί εκτός από φύλακες του λογικού ποιμνίου του Χριστού, είναι και διώκτες των “λύκων” που λυμαίνονται “το κοπάδι” και ζητούν να το κατασπαράξουν. Απ’ όπου κι αν αυτοί προέρχονται. Είτε κοσμικοί άρχοντες είναι, οι “τα κακώς διαταξάμενοι” με νομοθετήματα ή υπουργικές αποφάσεις κατά το “αποφασίζομεν και διατάζομεν”, ώστε να βλάψουν τους αγωνιζόμενους χριστιανούς, είτε πνευματικοί άρχοντες που δυστυχώς συστρατεύονται πλέον σε όλα με τους κοσμικούς, που μιμούμενοι εκείνους, εκβιάζουν, διώκουν ή λασπολογούν αληθινούς εργάτες του Ευαγγελίου.

Η σιωπή λοιπόν αυτή των Ιεραρχών, έγινε και η αιτία συν πολλών άλλων, να βρει τρόπο και τόπο για να γίνει πραγματικότητα και η Ιερά Αποτείχιση από άξιους, μαχητές κληρικούς, όπως ο ομότιμος καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης και ο πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Μανώλης, εφημέριος αρχικά του Ιερού Ναού Προφήτου Ηλιού Άνω Πόλεως (Βυζαντινός) και στη συνέχεια (κατά την άδικη δίωξή του) του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας. Για να ακολουθήσουν στη συνέχεια και άλλοι κληρικοί αλλά και λαϊκοί, που αηδιασμένοι από την πολιτικάντικη πλέον συμπεριφορά των Ιεραρχών και την σύμπραξη με τους “εθνοπατέρες” στον εθνομηδενισμό και την αλλοτρίωση του Ορθοδόξου φρονήματος, αλλά και των ιερών παραδόσεων, διάλεξαν την έσχατη λύση, της ιεροκανονικής αποτείχισης.

Πολιτική, εκκλησιαστική, κοινωνική και ηθική παρακμή, διέλαθαν της προσοχής των πνευματικών ταγών της χώρας, αφού ως άλλοι πολιτικοί, κυβερνούν τα τελευταία χρόνια το ποίμνιο από τους “θρόνους” των Μητροπόλεών τους, αδιαφορώντας για τον σκανδαλισμό που προκαλείται στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, από τις πάσης φύσεως παρεκκλίσεις που οδηγούν σε πνευματικό όλεθρο.

Δυστυχώς, η κατρακύλα των Ιεραρχών, δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μάλιστα, ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος Καντιώτης, έχει πει πολύ χαρακτηριστικά: “Όπως καταντούμε, ξέρετε, οι θεωρούμενοι ορθόδοξοι θα αρνηθούν την Ορθοδοξία – υπάρχει προφητεία, ότι πατριάρχαι, αρχιεπίσκοποι, επίσκοποι, ιερείς, θα προδόσουν την Ορθοδοξία… Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολήτη και αρχιεπίσκοπο, που δεν διώκεται, αλλά απολαύει της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων, τότε έχει εφαρμογή ο λόγος του Χριστού “οὐαὶ ὅταν καλῶς ὑμᾶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι” (Λουκ. στ’, 26)· να ξέρετε πολύ καλά, ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς” (Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς, εκδ. Β’, Κοζάνη 2008, σελ. 39, 71).

Μήπως μας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως δεν είναι αλήθεια, ότι δια της σιωπής τους, οι ιεράρχες απολαμβάνουν της εκτίμησης, τόσο των πολιτικών ανδρών και γυναικών, όσο και των Μ.Μ.Ε, με τους κατά τα άλλα “έγκριτους” και “ακέραιους” δημοσιογραφίσκους, που αναλώνονται στο κυνήγι των “κακών” ποιμένων, που προσπαθούν να τηρήσουν το Ευαγγέλιο και την Ιερά Παράδοση, ενώ από την άλλη προβάλλουν τους “καλούς” αρχιερείς, που σπεύδουν να καταδικάσουν, να διώξουν, να λασπολογήσουν, να συκοφαντήσουν τους πιστούς εργάτες του “αμπελώνος” (Ματθ. κ’, 1-16) του Κυρίου;

Αυτό είναι λοιπόν το έργο του Ποιμενάρχη; Να συστρατεύεται με τα όργανα του “άρχοντος του αιώνος τούτου (τον διάβολο)”; Ή να ακολουθεί τον λόγο του Αγίου Νεκταρίου Επισκόπου Πενταπόλεως, για το ποιό είναι το έργο του Επισκόπου; “Πρῶτον χρέος εἰς τόν τῆς Ἐκκλησίας προστάτην τό νά ἐπιμελεῖται νά στηρίζει εἰς τήν εὐσέβειαν καί νά καταρτίζει εἰς τήν θεάρεστον πολιτείαν τούς ἐγκεχειρισμένους αὐτῷ ὀρθοδόξους. Δεύτερον ἔργον καί μετ’ ἐκεῖνον, καί οἷον ἐκ περιουσίας κατόρθωμα, τό νά ἀγωνίζεται διά νά κερδίσει καί τούς ἐξ ἀλλοτρίας θρησκείας ἤ κόμματος, καί νά συναγάγει τούς πλανωμένους εἰς τά σκότη τῆς ἀσεβείας ἤ τῆς αἱρέσεως. Ἀλλά καί τοῦτο, ὄχι μέ ἄλλον τρόπο, παρά μέ τό μέσον τῆς διδασκαλίας τοῦ ὀρθοῦ λόγου, καί μέ τό παράδειγμα τῆς πράξεως τοῦ Εὐαγγελικοῦ πολιτεύματος” (Περί Ανεξιθρησκείας).

Εάν Άγιοι Αρχιερείς, ξεχάσατε (;) τον ρόλο σας, σας τον υπενθυμίζει ένας από τους Αγίους Ιεράρχες των τελευταίων ετών, ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος ένιωσε στο πετσί του, τι πάει να πει, συκοφάντηση, δίωξη και χλευασμός από κάτι Ιεράρχες που σας μοιάζουν, στη λασπολογία και αδιαφορία και σας κρούει τον κώδωνα της επανεκκίνησης του ενδιαφέροντος για το ποίμνιο και της επαγρύπνησης για τους βαρείς “λύκους” (αιρετικούς).

Δείξτε και πάλι θάρρος Αγιώτατοι Αρχιερείς και επιτέλους πηγαίνετε κόντρα στο ρεύμα της αποϊεροποίησης των ιερών και οσίων της πατρίαδας μας· δείξτε σθένος και πυγμή στα όσα αντεθνικά και αντορθόδοξα συμβαίνουν στην πατρίδα μας· σπάστε την σιωπή σας, μιμούμενοι τους Αγίους προκατόχους σας και βάλετε “πλάτη”, για να σταματήσει η όποια κατρακύλα (κυρίως η ηθική και η πνευματική) στον τόπο μας.

Υπενθυμίζοντας, έναν από τους τελευταίους λόγους του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, λίγο πριν από τη δολοφονία του έξω από την πόρτα του Ιερού Ναού του Αγίου Σπυρίδωνος στο Ναύπλιο, Ιωάννη Καποδίστρια, εύχομαι και προσεύχομαι να αναλάβετε τις ποιμαντικές σας ευθύνες τόσο για το ποίμνιό σας, όσο και για την ευλογημένη πατρίδα μας: “Εἰ ὁ Θεὸς μεθ’ ἡμῶν, οὐδεὶς καθ’ ἡμῶν”.

“Αλεξανδρινός”

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI