του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Τι οφείλει να πράξει ο πιστός Χριστιανός, όταν οι προσωπικές απόψεις του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως δεν εκφράζουν το φρόνημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Ζούμε σε μια εποχή που στην Ορθοδοξία τα υπονοούμενα τα αντιλαμβάνονται αμέσως όλοι, τα αυτονόητα όμως… κανένας.

Το σύντομο συλλυπητήριο μήνυμα του Πατριάρχη Βαρθολομαίου ύψωσε στεντορεία τη φωνή… την αθώωση του Βατικανού, με όσα αναφέρει. 

“Θα ήθελα να πω δύο λόγια επιπλέον μνημονεύων με σεβασμόν και αγάπην και ευγνωμοσύνην τον μόλις κοιμηθέντα Αγιώτατον Πάπαν Βενέδικτον τον 16ον, ο οποίος εις τας αρχάς της Παπικής Πρωθιεραρχικής διακονίας του επεσκέφθη επισήμως το Οικουμενικόν μας Πατριαρχείον.”

Ποιος μπορεί να ξεχάσει εκείνη την ημέρα; Η διαφορά είναι πως ο πιστός λαός τη θυμάται και φρίττει και ο Βαρθολομαίος Αρχοντώνης τη θυμάται και… πανηγυρίζει. 

Ποιος μπορεί να ξεχάσει πως τότε, στις 30/11/2006, υπεγράφη κοινή διακήρυξη (παρατίθεται στο τέλος του παρόντος άρθρου), στην οποία αποδεικνύεται περίτρανα πως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος με συνέπεια υπηρετεί τον θρησκευτικό συγκρητισμό (ήτοι τον επάρατο οικουμενισμό) και την ένωση με τους αιρετικούς και τους ετεροδόξους άνευ όρων. .  .

“Ήτο μεγάλος θεολόγος ο Βενέδικτος ο 16ος, Γερμανός εις την καταγωγήν ως γνωστόν, επί σειράν ετών καθηγητής Πανεπιστημίου, είχε και ορθοδόξους φοιτητάς, μεταξύ των οποίων διέπρεψαν ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Στυλιανός και ο μετέπειτα Μητροπολίτης Ελβετίας Δαμασκηνός, και ήκουσα ο ίδιος από τον Βενέδικτον να λέγει ότι εγνώρισε καλύτερα την Ορθοδοξίαν χάρις εις τους Ορθοδόξους φοιτητάς του, και μάλιστα τους προαναφερθέντας εκλεκτούς Ορθοδόξους θεολόγους και Ιεράρχας.”

Εδώ αξίζει να αναφέρουμε πως οι φοιτητές εκείνοι (που βοήθησαν τον πάπα να γνωρίσει καλύτερα την Ορθοδοξία) ήταν:

1. Ο Αυστραλίας Στυλιανός τον οποίον ήλεγξε σφόδρα ο μακαριστός ομολογητής θεολόγος και φιλόλογος Νικόλαος Σωτηρόπουλος.
   Γράφει ο ίδιος σε άρθρο του: “Υπενθυμίζω, ότι ο αφορισμός μου έγινε, διότι στην Aυστραλία ήλεγξα τον Αρχιεπίσκοπο Aυστραλίας Στυλιανό, επειδή τα Xριστούγεννα του 1988, με γραπτό εγκύκλιο κήρυγμα, το οποίο διάβασαν οι παπάδες στους ναούς και δημοσίευσε στο περιοδικό της Αρχιεπισκοπής του, κήρυξε ότι ο Xριστός ήταν ατελής και αμαρτωλός! Σε ραδιοφωνική δε ομιλία του είπεν ότι ο Xριστός ήταν όπως Τον παρουσιάζει ο Kαζαντζάκης στο βιβλίο του «Ο τελευταίος πειρασμός», ερωμένος δηλαδή της Mαγδαληνής! Kατόπιν δε κήρυξε και ότι ο Xριστός είναι κατώτερος από τον Πατέρα, η Αγία Γραφή είναι μεγάλο παραμύθι και άλλα! “.
2. Ο πρ. Ελβετίας Δαμασκηνός Παπανδρέου, ο οποίος εξέδωσε στη Γενεύη το Κοράνι στα Ελληνικά, για να το χαρίζει δεξιά αριστερά ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος. Έχει διατυπώσει στο παρελθόν αντορθόδοξες και ακραιφνώς οικουμενιστικές απόψεις: 
   «Όλες οι θρησκείες θεωρούνται ηθελημέναι οδοί από τον Θεόν για την δόξαν του Θεού και την σωτηρίαν των πιστών τους». (Μητρ. Ελβετίας Δαμασκηνού Λόγος Διαλόγου, σελ. 16) 
   «Κατά βάθος μία εκκλησία ή ένα τέμενος αποβλέπουν στην ίδια πνευματική καταξίωση του ανθρώπου». (Μητρ. Ελβετίας Δαμασκηνού, εν «Ορθοδοξία και Ισλάμ», εκδ. Ι. Μονής Οσίου Γρηγορίου, 1997, σελ.17)
   «Η ουσιαστική ανεξιθρησκεία δεν περιορίζεται σε απλή ανοχή, αλλά συνίσταται πέραν αυτής και σε μια θετική αναγνώριση μιας ξένης θρησκείας ως γνησίας δυνατότητος συναντήσεως με το ιερό» ( Μητρ. Ελβετίας Δαμασκηνού, εν περιοδ. «Επίσκεψις», αριθ. 426/1.10.1989, σελ. 6)
   “Ευχόμεθα να είναι αιωνία η μνήμη του. Είχε το σθένος και το κουράγιον να παραιτηθεί μόλις οκτώ χρόνια μετά την εκλογήν του ως Επισκόπου Ρώμης. Μπορούσε να συνεχίσει, διότι είχε καλήν υγείαν, αλλά έκρινεν ότι έπρεπε να καταθέσει την εντολήν, και αυτό συνέβη περίπου πεντακόσια, εξακόσια χρόνια μετά τον τελευταίο παραιτηθέντα Πάπα Ρώμης”.

Η πλέον βελούδινη διατύπωση για ένα σκάνδαλο που είχε να αντιμετωπίσει το Βατικανό για περισσότερους από πέντε αιώνες. Όταν ο “αλάθητος” πάπας εξαναγκάζεται σε μία ταπεινωτική παραίτηση, αντιλαμβανόμαστε όλοι πως ούτε “έκρινε πως έπρεπε να καταθέσει την εντολή”  ούτε βεβαίως πρόκειται για “σθένος και κουράγιον”…

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως οφείλει απαντήσεις.

Η στάση του στα κρίσιμα ζητήματα της πίστεως, κυρίως όσον αφορά στην παναίρεση του Οικουμενισμού και την επιχειρούμενη από τον ίδιο συνοδική αθώωσή του στην Ορθόδοξη Εκκλησία, μέσω της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου Κρήτης, δεν αφήνουν πολλές ελπίδες για επιστροφή και μετάνοια. 

Για θέματα πίστεως σε τέτοιους Πατριάρχες ο πιστός λαός θα πρέπει να ορθώνει τείχος απέναντι στις αιρετικές τους θέσεις, να Αποτειχίζεται από αυτούς που κηρύττουν “γυμνή την κεφαλή” αίρεση, μέσα στην Εκκλησία. 

Αν του ζητήσουμε να απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στις παρακάτω τρεις απλές ερωτήσεις, συγκεκριμένα για τον ίδιο καθίστανται μάλλον ρητορικές:

• Ο παπισμός είναι αίρεση; 
• Ο οικουμενισμός είναι παναίρεση;
• Αποδέχεστε τις αποφάσεις της ψευδοσυνόδου του Κολυμπαρίου; 

Διαπιστώνει, μετά μεγάλης οδύνης, και ο πλέον καλοπροαίρετος αναγνώστης της Κατάνυξης πως ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος δεν θα απαντήσει Ορθόδοξα σε καμία από τις παραπάνω ερωτήσεις. 

Τα τελευταία τριάντα ένα έτη είναι ο πρωταγωνιστής της αθώωσης του παπισμού και της προώθησης της παναίρεσης του οικουμενισμού στην Εκκλησία. 

Η απροϋπόθετη ένωση, δίχως μετάνοια και επιστροφή, είναι επιδίωξη των εχθρών του Χριστού. Η Αποτείχιση είναι ο ασφαλής Αγιοπατερικός και Ιεροκανονικός  δρόμος και για τον πιστό λαό. 

Καλή Μετάνοια!

ΚΟΙΝΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΙϞ’ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ Α’ (Φανάριον, 30 Νοεμβρίου 2006)

(Σημείωση συντάκτη: Με τονισμένα γράμματα, επιλεγμένα σημεία της κοινής διακήρυξης που κονιορτοποιούν το προσωπείο του Πατριάρχη)

«Αὕτη ἡ ἡμέρα ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα καὶ εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 117, 24).

Ἡ ἀδελφικὴ συνάντησις, ἣν εἴχομεν ἡμεῖς, ὁ Πάπας Ρώμης Βενέδικτος ΙϞ΄ καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Βαρθολομαῖος Α΄ , εἶναι ἔργον Θεοῦ καὶ κατά τινα τρόπον δῶρον ἐξ Ἐκείνου προερχόμενον. Εὐχαριστοῦμεν τῷ Δοτῆρι παντὸς ἀγαθοῦ, ὅστις ἐπέτρεψεν ἡμῖν καὶ αὖθις ἵνα ἐκφράσωμεν ἐν προσευχῇ καὶ ἀντιδόσει τὴν χαρὰν ἡμῶν ὅπως αἰσθανθῶμεν ὡς ἀδελφοὶ καὶ ἀνανεώσωμεν τὴν δέσμευσιν ἡμῶν ἐν τῇ προοπτικῇ τῆς πλήρους μετ’ ἀλλήλων κοινωνίας. Ἡ δέσμευσις αὕτη προέρχεται ἐκ τῆς θελήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν καὶ ἐκ τῆς εὐθύνης ἡμῶν ὡς Ποιμένων ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συνάντησις ἡμῶν εἴθε νὰ εἶναι σημεῖον καὶ ἐνθάρρυνσις πάντων ἡμῶν ὅπως συμμεριζώμεθα τὰ αὐτὰ αἰσθήματα καὶ τὰς αὐτὰς διαθέσεις ἀδελφοσύνης, συνεργασίας καὶ κοινωνίας ἐν ἀγάπῃ καὶ ἐν ἀληθείᾳ. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἴθε νὰ ὁδηγήσῃ ἡμᾶς εἰς τὴν προετοιμασίαν τῆς μεγάλης ἡμέρας τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους ἑνότητος, ὅταν καὶ ὅπως θελήσῃ τοῦτο ὁ Θεός. Τότε θὰ δυνηθῶμεν νὰ εὐφρανθῶμεν καὶ νὰ ἀγαλλιασθῶμεν ἀληθῶς.

1. Ἀνεμνήσθημεν εὐγνωμόνως τῶν συναντήσεων τῶν σεβασμίων προκατόχων ἡμῶν, τῶν μακαριστῶν ἐν Κυρίῳ, οἵτινες ἔδειξαν τῷ κόσμῳ τὸ ἐπεῖγον τῆς ἑνότητος καὶ ἐχάραξαν τὴν ἀτραπὸν διὰ νὰ φθάσωμεν εἰς αὐτὴν διὰ τοῦ διαλόγου, τῆς προσευχῆς καὶ τῆς καθ᾿ ἡμέραν ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. Ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Ϛ´ καὶ ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ὁ Α’, προσκυνηταὶ εἰς Ἱερουσαλήμ, ἔνθα ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπέθανε καὶ ἀνέστη διὰ τὴν σωτηρίαν τοῦ κόσμου, συνηντήθησαν ἔκτοτε ἐκ νέου, ἐδῶ ἐν Φαναρίῳ καὶ ἐν Ρώμῃ. Παρέδωσαν ἡμῖν μίαν Κοινὴν Δήλωσιν, ἥτις διατηρεῖ πᾶσαν τὴν ἀξίαν αὐτῆς, ὑπογραμμίζουσαν ὅτι ὁ ἀληθὴς διάλογος τῆς ἀγάπης δέον ὅπως ὑποστηρίζῃ καὶ ἐμπνέῃ πάσας τὰς σχέσεις μεταξὺ τῶν προσώπων καὶ μεταξὺ αὐτῶν τούτων τῶν Ἐκκλησιῶν• «δέον ὅπως εἶναι ἐρριζωμένος ἐν τῇ ὁλοκληρωτικῇ πιστότητι πρὸς τὸν μοναδικὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ ἐν τῷ ἀμοιβαίῳ σεβασμῷ τῶν ἰδιαιτέρων αὐτῶν Παραδόσεων» (Τόμος Ἀγάπης, 195). 

Οὐδόλως ἐλησμονήσαμεν ἐπίσης τὴν ἀνταλλαγὴν ἐπισκέψεων ὑπὸ τῆς Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β’ καὶ τῆς Αὐτοῦ Παναγιότητος τοῦ Πατριάρχου Δημητρίου Α’. Ἀκριβῶς δέ, κατὰ τὴν ἐπίσκεψιν τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β’, τὴν πρώτην οἰκουμενικὴν ἐπίσκεψιν αὐτοῦ, ἀνηγγέλθη ἡ σύστασις τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξὺ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐν αὐτῇ συνῆλθον αἱ Ἐκκλησίαι ἡμῶν ἐπὶ τῷ διακηρυχθέντι σκοπῷ τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς πλήρους κοινωνίας.

Καθ᾿ ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὰς σχέσεις μεταξὺ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, δὲν δυνάμεθα νὰ λησμονήσωμεν τὴν ἐπίσημον ἐκκλησιαστικὴν πρᾶξιν, δι᾿ ἧς παρεδόθησαν εἰς τὴν λήθην τὰ παλαιὰ ἀναθέματα, τὰ ὁποῖα ἐπηρέασαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας τὰς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν κατὰ τρόπον ἀρνητικόν. 

Δὲν ἠντλήσαμεν εἰσέτι ἐκ τῆς πράξεως ταύτης πάσας τὰς θετικὰς συνεπείας, αἵτινες δύνανται νὰ προκύψουν ἐξ αὐτῆς διὰ τὴν πορείαν ἡμῶν πρὸς τὴν πλήρη ἑνότητα, πρὸς ἣν καλεῖται ἡ Μικτὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου ὅπως προσφέρῃ μίαν σημαντικὴν συμβολήν. Προτρεπόμεθα τοὺς πιστοὺς ἡμῶν νὰ ἀναλάβουν ἐνεργὸν ρόλον εἰς τὴν διαδικασίαν ταύτην διὰ τῆς προσευχῆς καὶ διὰ σημαντικῶν ἐνεργειῶν.

2. Κατὰ τὴν ἐν ὁλομελείᾳ συνέλευσιν τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, ἥτις συνῆλθε προσφάτως ἐν Βελιγραδίῳ καὶ ἔτυχε γενναιοδώρου φιλοξενίας ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, ἐξεφράσαμεν τὴν βαθεῖαν χαρὰν ἡμῶν ἐπὶ τῇ ἐπαναλήψει τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου. Μετὰ διακοπὴν ὀλίγων ἐτῶν, ὀφειλομένην εἰς διαφόρους δυσκολίας, ἡ Ἐπιτροπὴ ἠδυνήθη νὰ ἐργασθῇ ἐκ νέου ἐν πνεύματι φιλίας καὶ συνεργασίας. Ἐξετάζουσα τὸ θέμα «Συνοδικότης καὶ αὐθεντία ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ» εἰς τοπικήν, περιφερειακὴν καὶ οἰκουμενικὴν διάστασιν, ἀνέλαβε μίαν φάσιν μελέτης τῶν ἐκκλησιολογικῶν καὶ κανονικῶν συνεπειῶν τῆς μυστηριακῆς φύσεως τῆς Ἐκκλησίας. Αὕτη θὰ ἐπιτρέψῃ ὅπως ἐξετασθοῦν ὡρισμένα ἐκ τῶν βασικῶν ζητημάτων, τὰ ὁποῖα ἀκόμη διαμφισβητοῦνται. Εἴμεθα ἀποφασισμένοι, ὅπως ὑποστηρίζωμεν σταθερῶς, ὡς καὶ κατὰ τὸ παρελθόν, τὸ ἀνατεθὲν τῇ Ἐπιτροπῇ ταύτῃ ἔργον καὶ συνοδεύωμεν τὰ μέλη αὐτῆς διὰ τῶν ἡμετέρων προσευχῶν.

3. Ὡς Ποιμένες, ἐσκέφθημεν ἐν πρώτοις τὴν ἀποστολὴν τῆς ἀναγγελίας τοῦ Εὐαγγελίου εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον. Ἡ ἀποστολὴ αὕτη, «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. 28, 19), εἶναι σήμερον, εἴπερ ποτὲ καὶ ἄλλοτε, ἐπίκαιρος καὶ ἀναγκαία, καὶ εἰς αὐτὰς εἰσέτι τὰς κατὰ παράδοσιν χριστιανικὰς χώρας. 

Ἐπὶ πλέον, δὲν δυνάμεθα νὰ ἀγνοήσωμεν τὴν ἔξαρσιν τῆς ἐκκοσμικεύσεως, τῆς σχετικοκρατίας ἢ καὶ τοῦ μηδενισμοῦ, ἰδίᾳ ἐν τῷ δυτικῷ κόσμῳ. Πάντα ταῦτα ἀπαιτοῦν μίαν ἀνανεωμένην καὶ ἰσχυρὰν προβολὴν τοῦ Εὐαγγελίου, προσηρμοσμένην εἰς τὰς συγχρόνους πολιτισμικὰς τάσεις. Αἱ ἡμέτεραι παραδόσεις ἀποτελοῦν δι᾿ ἡμᾶς μίαν κληρονομίαν, τὴν ὁποίαν δέον ὅπως συμμεριζώμεθα, προβάλλωμεν καὶ καθιστῶμεν ἐπίκαιρον συνεχῶς. Διὰ τοῦτο ὀφείλομεν νὰ ἐνισχύσωμεν τὴν συνεργασίαν καὶ τὴν κοινὴν μαρτυρίαν ἡμῶν πρὸς πάντα τὰ ἔθνη.

4. Ἠξιολογήσαμεν θετικῶς τὴν πορείαν πρὸς τὴν διαμόρφωσιν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Οἱ πρωταγωνισταὶ τῆς μεγάλης ταύτης πρωτοβουλίας ἀσφαλῶς θὰ λάβουν ὑπ᾿ ὄψιν ὅλα ὅσα ἅπτονται τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καὶ τῶν ἀναπαλλοτριώτων δικαίων αὐτοῦ, ἰδίᾳ τὴν θρησκευτικὴν ἐλευθερίαν, ἡ ὁποία εἶναι ἀπόδειξις καὶ ἐγγύησις τοῦ σεβασμοῦ πάσης ἄλλης ἐλευθερίας. 

Ἐν πάσῃ πρωτοβουλίᾳ ἑνώσεως δέον ὅπως προστατεύωνται αἱ μειονότητες μετὰ τῶν πολιτισμικῶν παραδόσεων καὶ τῶν θρησκευτικῶν ἰδιαιτεροτήτων αὐτῶν. Ἐν Εὐρώπῃ παραμένοντες ἀνοικτοὶ πρὸς τὰς ἄλλας Θρησκείας καὶ πρὸς τὴν συμβολὴν αὐτῶν εἰς τὸν πολιτισμόν, ὀφείλουν νὰ ἑνώσουν τὰς προσπαθείας των διὰ τὴν διαφύλαξιν τῶν χριστιανικῶν ριζῶν, παραδόσεων καὶ ἀξιῶν, ὥστε νὰ διασφαλίσωμεν τὸν σεβασμὸν τῆς ἱστορίας καὶ νὰ συμβάλωμεν ἐπίσης εἰς τὸν πολιτισμὸν τῆς μελλοντικῆς Εὐρώπης καὶ εἰς τὴν ποιότητα τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων εἰς πάντα τὰ ἐπίπεδα. 

Ἐν τῷ πλαισίῳ τούτῳ, πῶς θὰ ἠδυνάμεθα νὰ μὴ ἀναφερθῶμεν εἰς τοὺς πολὺ ἀρχαίους μάρτυρας καὶ εἰς τὴν λαμπρὰν χριστιανικὴν κληρονομίαν τοῦ τόπου, ἔνθα συναντώμεθα, ἀρχόμενοι ἐκ τῶν λόγων τοῦ βιβλίου τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων διὰ τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Παύλου, τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν; Εἰς τὸν τόπον τοῦτον συνηντήθησαν τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ἡ ἀρχαία πολιτισμικὴ παράδοσις. Ὁ δεσμὸς αὐτός, ὁ ὁποῖος τοσοῦτον συνέβαλεν εἰς τὴν κοινὴν ἡμῶν χριστιανικὴν κληρονομίαν, παραμένει ἐπίκαιρος καὶ θὰ ἀποδώσῃ ἐν τῷ μέλλοντι καὶ ἄλλους καρποὺς διὰ τὴν προβολὴν τοῦ Εὐαγγελίου καὶ διὰ τὴν ἑνότητα ἡμῶν.

5. Τὰ βλέμματα ἡμῶν στρέφονται εἰς τοὺς τόπους τοῦ σημερινοῦ κόσμου, ἔνθα διαβιοῦν οἱ χριστιανοί, καὶ εἰς τὰς ὑπ᾿ αὐτῶν ἀντιμετωπιζομένας δυσκολίας, ἰδίᾳ τὴν πεῖναν, τοὺς πολέμους καὶ τὴν τρομοκρατίαν, ἀλλ᾿ ἐπίσης καὶ τὰς διαφόρους μορφὰς ἐκμεταλλεύσεως τῶν πτωχῶν, τῶν μεταναστῶν, τῶν γυναικῶν καὶ τῶν παιδιῶν. 

Ρωμαιοκαθολικοὶ καὶ Ὀρθόδοξοι καλοῦνται νὰ ἀναλάβουν ἀπὸ κοινοῦ δρᾶσιν ὑπὲρ τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, παντὸς ἀνθρώπου πλασθέντος κατ᾿ εἰκόνα καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ὡς καὶ ὑπὲρ τῆς οἰκονομικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτισμικῆς ἀναπτύξεως. Αἱ θεολογικαὶ καὶ ἠθικαὶ παραδόσεις ἡμῶν δύνανται νὰ προσφέρουν μίαν σταθερὰν βάσιν κοινῆς διδασκαλίας καὶ δράσεως. 

Θέλομεν πρὸ παντὸς ἄλλου νὰ διακηρύξωμεν ὅτι ὁ φόνος ἀθώων ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ εἶναι προσβολὴ πρὸς Αὐτὸν καὶ πρὸς τὴν ἀνθρωπίνην ἀξιοπρέπειαν. Ὀφείλομεν νὰ δεσμευθῶμεν ὅλοι διὰ μίαν ἀνανεωμένην διακονίαν τοῦ ἀνθρώπου καὶ διὰ τὴν προστασίαν τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς, πάσης ἀνθρωπίνης ζωῆς.

Ἔχομεν βαθέως εἰς τὴν καρδίαν ἡμῶν τὴν εἰρήνην ἐν τῇ Μέσῃ Ἀνατολῇ, ἔνθα ὁ Κύριος ἡμῶν ἔζησεν, ἔπαθεν, ἀπέθανε καὶ ἀνέστη, καὶ ἔνθα ἀπὸ πολλῶν αἰώνων ζοῦν πολλοὶ χριστιανοὶ ἀδελφοί. Ἐπιθυμοῦμεν διακαῶς τὴν ἀποκατάστασιν τῆς εἰρήνης ἐν τῇ γῇ ταύτῃ, τὴν ἐνίσχυσιν τῆς ἀγαστῆς συνυπάρξεως μεταξὺ τῶν διαφόρων πληθυσμῶν αὐτῆς, μεταξὺ τῶν Ἐκκλησιῶν καὶ μεταξὺ τῶν διαφόρων θρησκειῶν, αἱ ὁποῖαι εὑρίσκονται ἐκεῖ. Διὸ καὶ ἐνθαρρύνομεν τὴν ἀνάπτυξιν στενοτέρων σχέσεων μεταξύ τῶν χριστιανῶν καὶ ἑνὸς αὐθεντικοῦ καὶ συνεποῦς διαθρησκειακοῦ διαλόγου, ἐπὶ τῇ προοπτικῇ ἑνὸς ἀγῶνος κατὰ πάσης μορφῆς βίας καὶ διακρίσεων.

6. Σήμερον, ἐνώπιον τῶν μεγάλων κινδύνων διὰ τὸ φυσικὸν περιβάλλον, θέλομεν νὰ ἐκφράσωμεν τὴν ἀγωνίαν ἡμῶν διὰ τὰς ἀρνητικὰς συνεπείας διὰ τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὴν ὅλην δημιουργίαν μιᾶς ἄνευ ὁρίων οἰκονομικῆς καὶ τεχνολογικῆς προόδου. 

Ὡς θρησκευτικοὶ ἡγέται, θεωροῦμεν χρέος ἡμῶν νὰ ἐνθαρρύνωμεν καὶ νὰ ὑποστηρίξωμεν πάσας τὰς προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι ἀνελήφθησαν διὰ τὴν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν παράδοσιν εἰς τὰς μελλοντικὰς γενεὰς ἑνὸς κόσμου, ἐντὸς τοῦ ὁποίου θὰ δύνανται νὰ ζήσουν.

7. Τέλος, ἡ σκέψις ἡμῶν στρέφεται πρὸς ὑμᾶς πάντας, τοὺς πιστοὺς τῶν δύο ἡμῶν Ἐκκλησιῶν παρόντας εἰς σύμπαντα τὸν κόσμον, ἐπισκόπους, πρεσβυτέρους, διακόνους, μοναχοὺς καὶ μοναχάς, λαϊκοὺς ἄνδρας καὶ γυναῖκας, τεταγμένους εἴς τινα ἐκκλησιαστικὴν διακονίαν, καὶ πρὸς πάντας τοὺς βεβαπτισμένους. 

Χαιρετίζομεν ἐν Χριστῷ τοὺς ἄλλους Χριστιανούς, διαβεβαιούμενοι αὐτοὺς διὰ τὴν προσευχὴν καὶ διὰ τὴν ἑτοιμότητα ἡμῶν πρὸς διάλογον καὶ συνεργασίαν. Χαιρετίζομεν ὑμᾶς πάντας διὰ τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν: «χάρις ὑμῖν καὶ εἰρήνη ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς ἡμῶν καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β’ Κορ. 1, 2).

ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ ΙϞ’ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ Α’

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Η σύγχρονη αθώωση του παπισμού (Μέρος Α΄- Αμερικής Ελπιδοφόρος)
– Η σύγχρονη αθώωση του παπισμού (Μέρος Β΄- Αλβανίας Αναστάσιος)