της Ειρήνης Ιωαννίδου

Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα αν αντί για την προβολή μίας ταινίας, γινόταν μία παράκληση στον Άγιο Νεκτάριο. Δεν θα χαριτώνονταν τότε οι άνθρωποι;

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Με τις ευλογίες της Μητρόπολης Σουηδίας, το Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου προβλήθηκε η ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού» όχι σε κάποια κινηματογραφική αίθουσα της Σουηδικής Πρωτεύουσας, ούτε σε κάποιο άλλο χώρο, αλλά μέσα στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Στοκχόλμης!

Ω καιροί, ω ήθη, για να δανειστούμε την ρήση του Κικέρωνα! Κάποτε κατηγορούσαμε τους κομμουνιστές αθέους σε Ρωσία και Αλβανία πως μετέτρεπαν τους Ορθόδοξους ναούς σε κινηματογράφους και σήμερα μόνοι μας οι Ορθόδοξοι κάναμε τους ναούς μας θέατρα. 

Σε παλαιότερη ανάρτησή της η Κατάνυξη είχε θίξει το ζήτημα των θεαμάτων που στοχεύουν στη διάδοση του Θείου Λόγου. Ο 24ος Κανόνας της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου απαγορεύει στους Ιερείς την παρακολούθηση θεάτρων και ασέμνων θεαμάτων, ενώ στον 51ο Κανόνα της ιδίας Συνόδου απαγορεύονται οι μίμοι, δηλαδή οι ηθοποιοί και τα θέατρα, αλλά και όλα όσα λαμβάνουν χώρα επί σκηνής. Ως φιλόστοργη μήτηρ όμως, η Εκκλησία αξιολογώντας το επίπεδο του ποιμνίου στην πονηρή και έσχατη εποχή μας, ανέχεται κατ’ οικονομία την παρακολούθηση ψυχοφελών θεαμάτων. Αλλά από αυτό το σημείο μέχρι να γίνει μετατραπεί ο Ιερός Ναός σε αίθουσα ψυχαγωγίας η απόσταση είναι χαώδης!

Φρονούμε πως οι παραγωγοί και οι συντελεστές της όντως όμορφης ταινίες δεν συμμερίζονται την αναίδεια των εκκλησιαστικών αρχών της Σουηδίας. Όμως οσο ευλογημένη και αν είναι η ταινία, όσο ευλογημένη και αν είναι η παραγωγή, πρέπει να υπάρξει μέριμνα ώστε να προστατευτεί το προϊόν. Μαζί με αυτό να προστατευτεί η μνήμη και η υπόληψη των οσίων και των ιερών προσώπων της πίστης μας και να μην βεβηλωθεί και μολυνθεί από τις δραστηριότητες αθέων και αιρετικών. Ο οίκοι του Θεού λοιπόν, εκεί στην ταλαίπωρη Σουηδία, δεν είναι χώροι πολλαπλών λειτουργιών. Και επιτέλους ας βρεθεί ένα αρμόδιο εκκλησιαστικό όργανο να βάλει ένα φρένο στην εκκοσμίκευση της Εκκλησίας! 

Ο π.Αθανάσιος Μυτιληναίος είχε πει τα εξής σημαντικά: «Έτσι λοιπόν το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με την Εκκλησία. Για να ανανεωθεί πρέπει να στρέφεται προς τους θησαυρούς Της, προς τα παραδεδομένα, προς τις πηγές Της. Εκεί πρέπει να στρέφεται η Εκκλησία, στους Πατέρες Της και από εκεί θα πάρει εκείνο το γνήσιο, το σωστό για να ανανεωθεί. Έτσι θα λέγαμε ανανέωσις δεν σημαίνει κατάργησις ή αλλοίωσις κάθε προηγουμένου πράγματος και ανάπτυξις νέων θεολογικών θεωριών και λοιπά και λοιπά ή αναζήτησις νέων σχημάτων -που πολλές φορές θέλουμε να βρούμε και αυτά τα νέα σχήματα στα κηρύγματά μας, στην ποιμαντική μας, νέα σχήματα και νέες ιδέες- αλλά ανανέωσις είναι η αναζήτησις και η θεολόγησις και η αξιοποίησις υπάρχοντος υλικού. Αυτό που υπάρχει, αυτό που είναι κατατεθειμένο. Αυτός ο χρυσός, να τον βαθύνω, να τον ανακαλύψω και να τον προσφέρω πάντοτε τον ίδιον. Αυτό θα πει ανανέωσις».

Όσο για την σημασία της ιερότητας του Ιερού Ναού, ο Άγιος Συμεών ο εκ Θεσσαλονίκης αναφέρει τα εξής:

«Ὁ ναός ἔχει ἀφιερωθῆ στόν Θεό καί εἶναι κατοικία του. Ὁ Θεός βρίσκεται στόν ναό ὁ ἴδιος. Ἐπίσης, καί ὁ Ἅγιος, στόν ὁποῖο ἔχει ἀφιερωθεῖ ὁ ναός, μένει στόν ναό σάν σέ δικό του σπίτι. Καί μέ τήν ψυχή του εἶναι παρών ἀοράτως, πολλές φορές ὅμως καί μέ τά λείψανά του βρίσκεται σωματικά ἐκεῖ καί ἐνεργεῖ μέ θεία δύναμη καί Χάρη. 

(…) Μέσα στούς ναούς ἐνεργοῦν θεῖες δυνάμεις καί ἐμφανίσεις ἀγγέλων καί ἁγίων· ἐπιτελοῦνται θαύματα· ἐκπληρώνονται τά αἰτήματα· γίνονται ἰάσεις ἀσθενῶν. Ἀκόμη καί τά ἄψυχα ἀντικείμενα τῶν ναῶν, τά νερά καί οἱ πέτρες καί οἱ κίονες καί τά πέπλα καί τά σίδερα ἁγιάζουν, ὄχι βέβαια ἀφ᾽ ἑαυτῶν, ἀφοῦ εἶναι ἄψυχα καί κτίσματα τοῦ Θεοῦ καί ἀπό μόνα τους δέν ἔχουν τίποτε. Ἐνεργοῦν ὅμως μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί μέ τήν ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἁγίου τοῦ ναοῦ, γιά νά ἁγιασθοῦμε ἐμεῖς».

Φαίνεται λοιπόν ότι ο σύγχρονος άνθρωπος έχασε τον φόβο Θεού. Δεν υποκλίνεται μπροστά στις θείες δυνάμεις, αλλά τις αμφισβητεί, τις παραγκωνίζει, τις υποβιβάζει. Πόσο πιο απλά θα ήταν όλα αν αντί για την προβολή μίας ταινίας, γινόταν μία παράκληση στον Άγιο Νεκτάριο. Δεν θα χαριτώνονταν τότε οι άνθρωποι; Δεν θα τους συνέτρεχε ο Άγιος;

Αυτή είναι η ρίζα του κακού. Βαφτίσαμε τα παραδοσιακά και τα ορθόδοξα «κλισέ» και «απαρχαιωμένα» και προσπαθούμε να μιμηθούμε τη σάπια πνευματικότητα της Δύσης. Η Εκκλησία θα γίνει πραγματικά ριζοσπαστική, θα προσελκύσει τους νέους, θα μιλήσει τη γλώσσα τους όταν αντιληφθεί τον πλούτο που της χάρισαν οι πατέρες… που είναι διαφορετικός από τον πλούτο του κόσμου. Όταν αναπαύεται η ψυχή, όταν κατηχείται ορθόδοξα, όταν εξομολογείται και κοινωνάει δεν έχει ανάγκη από υποκατάστατα. Τότε γίνεται το πραγματικό πάρτι, μία ψυχαγωγία κατά Θεόν. Γι’ αυτό βλέπουμε στις μέρες μας να αδειάζουν οι Εκκλησίες, να φεύγει ο κόσμος και να ψάχνει λύσεις εκτός αυτής. Γιατί, ούτε με τον Οικουμενισμό ούτε με την εκκοσμίκευση γιατρεύεται η ψυχή…

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
–Ο Άγιος Παΐσιος η σειρά: σύγχρονος τρόπος ευαγγελισμού ή εκκλησιαστική εκτροπή;
–π.Θεόδωρος Ζήσης, Προσβολή των δογμάτων της Εκκλησίας και της Ιερότητας των Ναών