Της Ολυμπίας
αποκλειστικά για την katanixi.gr

«Λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο θεό» (Ἱερομονάχου π. Γεωργίου Καψάνη Γρηγοριάτου)

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

E΄ Μέρος

Ὁ μακαριστός π. Γεώργιος Καψάνης, γράφει ἀκόμη σέ ἐμᾶς τά ἑξῆς: “Ἐδόθησαν λοιπόν ἀπό τόν Θεό τά χαρίσματα τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα» στόν ἄνθρωπο γιά νά φθάσει πολύ ὑψηλά, νά πετύχει μέ αὐτά τήν ὁμοίωσή του μέ τό Θεό καί Πλάστη του, νά ἔχει μία ὄχι ἐξωτερική, ἠθική σχέση μαζί Του, ἀλλά μία προσωπική ἕνωση μέ τόν Δημιουργό του. (6)

Εἶναι ἴσως πολύ τολμηρό ἀκόμη καί νά λέμε καί νά σκεπτόμαστε, ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι νά γίνουμε θεοί κατά Χάριν.

Ὅμως ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δέν μᾶς τό ἀπέκρυψαν.

Ὑπάρχει δυστυχῶς ἄγνοια στούς ἀνθρώπους ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί σέ πολλούς μέσα στήν Ἐκκλησία.

Διότι νομίζουν ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι, στήν καλύτερη περίπτωση, ἁπλῶς ἡ ἠθική βελτίωσή μας, τό νά γίνουμε καλύτεροι ἄνθρωποι.

Ἐνῶ τό Ἅγιο Εὐαγγέλιο, ἀπό τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες, μᾶς παραδίδεται ὅτι σκοπός τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι αὐτό.

Τό νά γίνει δηλαδή ὁ ἄνθρωπος μόνο καλύτερος ἀπ᾿ ὅ,τι εἶναι, ἠθικότερος, δικαιότερος, ἐγκρατέστερος, προσεκτικότερος.

Ὅλα αὐτά πρέπει νά γίνουν, ἀλλά δέν εἶναι ὁ μεγάλος σκοπός, ὁ τελικός σκοπός, γιά τόν ὁποῖο ὁ Πλάστης καί Δημιουργός μας ἔπλασε τόν ἄνθρωπο.

– Ποιός εἶναι αὐτός ὁ σκοπός;

– Ἡ θέωσις.

Τό νά ἑνωθεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τόν Θεό, ὄχι μέ ἕνα ἐξωτερικό ἤ συναισθηματικό τρόπο, ἀλλά ὀντολογικά, πραγματικά.

Τόσο ὑψηλά τοποθετεῖ ἡ ὀρθόδοξος ἀνθρωπολογία τόν ἄνθρωπο.

Ἄν συγκρίνουμε τίς ἀνθρωπολογίες ὅλων τῶν φιλοσοφικῶν, κοινωνικῶν, ψυχολογικῶν συστημάτων μέ τήν ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία, θά διαπιστώσουμε πολύ εὔκολα πόσο πτωχές εἶναι αὐτές οἱ ἀνθρωπολογίες.

Καί πόσο (πραγματικά) δέν ἀνταποκρίνονται στόν μεγάλο πόθο τοῦ ἀνθρώπου γιά κάτι πολύ μεγάλο καί ἀληθινό στήν ζωή του.

Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι «κεκελευσμένος θεός», ἔχει δηλαδή πλασθεῖ γιά νά γίνει θεός, ἄν δέν εὑρίσκεται στήν πορεία τῆς θεώσεως, αἰσθάνεται ἕνα κενό μέσα του, ὅτι κάτι δέν πηγαίνει καλά.

Δέν χαίρεται, ἀκόμη κι ὅταν προσπαθεῖ νά καλύψει τό κενό μέ ἄλλες δραστηριότητες.

Μπορεῖ νά ναρκώνει τόν ἑαυτό του, νά κατασκευάζει ἕνα κόσμο φανταχτερό ἀλλά ταυτόχρονα πτωχό, μικρό, περιορισμένο, καί νά ἐγκλωβίζεται, νά φυλακίζεται μέσα σ᾿ αὐτόν κι’ ὁ ἴδιος.

Μπορεῖ νά ὀργανώνει ἔτσι τήν ζωή του, ὥστε νά μή μένει ποτέ σχεδόν ἥσυχος, μόνος μέ τόν ἑαυτό του.

Μπορεῖ μέ τούς θορύβους, τήν ἔνταση, τήν τηλεόραση, τό ραδιόφωνο, τήν συνεχῆ πληροφόρηση γιά ὁ,τιδήποτε, νά προσπαθεῖ σάν μέ ναρκωτικά νά ξεχάσει, νά μήν σκέφτεται, νά μήν ἀνησυχεῖ, νά μή θυμᾶται ὅτι δέν πορεύεται σωστά, ὅτι ἔχει ξεστρατίσει ἀπό τόν σκοπό του.

Τελικά ὅμως δέν ἀναπαύεται ὁ ταλαίπωρος σύγχρονος ἄνθρωπος, ἕως ὅτου εὕρη αὐτό τό “κάτι” ἄλλο, τό ἀνώτερο πού ὑπάρχει πράγματι στήν ζωή του, τό ἀληθινά ὄμορφο καί δημιουργικό.

– Μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό;

– Μπορεῖ νά κοινωνήσει μαζί Του;

– Μπορεῖ νά γίνει θεός κατά Χάριν.

Ἡ ἐνανθρώπησις τοῦ Θεοῦ αἰτία τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου:– Λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅτι ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά κάνει τόν ἄνθρωπο θεό.

Δέν θά μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος νά πετύχει τήν θέωση ἄν ὁ Θεός δέν εἶχε σαρκωθεῖ.

Στούς πρό Χριστοῦ χρόνους ἀνεφάνησαν πολλοί σοφοί καί ἐνάρετοι ἄνθρωποι.

Γιά παράδειγμα, οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες εἶχαν φθάσει σέ ἀρκετά ὑψηλά μέτρα φιλοσοφίας περί τοῦ ἀγαθοῦ καί περί τοῦ Θεοῦ.

Ἡ φιλοσοφία τους μάλιστα περιεῖχε σπέρματα ἀληθείας, τόν λεγόμενο “σπερματικό λόγο”.

Ἦσαν ἄλλωστε πολύ θρησκευτικοί ἄνθρωποι, δέν ἦσαν καθόλου ἄθεοι, ὅπως προσπαθοῦν νά τούς παρουσιάσουν μερικοί σύγχρονοι πού δέν γνωρίζουν καλά τά πράγματα.

Δέν γνώριζαν βεβαίως τόν ἀληθινό Θεό, ἦσαν εἰδωλολάτρες, ὅμως ἦσαν πολύ εὐλαβεῖς, θεοφοβούμενοι.

Γι᾿ αὐτό ὅσοι παιδαγωγοί, δάσκαλοι ἤ πολιτικοί καί πολιτειακοί ἄρχοντες, ἀσυνεπεῖς πρός τίς μνῆμες τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων ἐπιχειροῦν νά βγάλουν ἀπό τήν ψυχή τοῦ εὐσεβοῦς λαοῦ μας τήν πίστη του πρός τόν Θεό, –χωρίς μάλιστα καί τήν συγκατάθεσή του– αὐτοί ἀποτολμοῦν μίαν «ὕβριν», μέ τήν ἀρχαία σημασία τῆς λέξεως.

Ἀποτολμοῦν οὐσιαστικά τόν ἀφελληνισμό του.

Ἀφοῦ ἡ Παράδοση τῶν Ἑλλήνων, τῆς ἀρχαίας μεταγενέστερης καί νεωτέρας ἱστορίας μας, εἶναι Παράδοσις εὐλάβειας καί σεβασμοῦ πρός τόν Θεό, πάνω στήν ὁποία βασίσθηκε καί βασίζεται ὅλη ἡ παγκόσμιος πολιτιστική προσφορά τοῦ ἑλληνισμοῦ.

Στήν φιλοσοφία τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων διακρίνεται μία νοσταλγία γιά τόν ἄγνωστο Θεό, γιά τήν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ.

Ἦσαν πιστοί, εὐλαβεῖς, ἀλλά δέν εἶχαν τήν σωστή, ὁλοκληρωμένη γνώση τοῦ Θεοῦ, ἔλειπε ἡ κοινωνία τοῦ Θεοῦ.

Δέν ἦταν δυνατή ἡ θέωσις.

Στήν Παλαιά Διαθήκη ἐπίσης ἔχουμε δίκαιους καί ἐνάρετους ἀνθρώπους.

Ὅμως ἡ πλήρης ἕνωση μέ τόν Θεό, ἡ θέωσις, γίνεται δυνατή, κατορθωτή, μέ τήν σάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου.

Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ”.

Ἀμήν, γένοιτο!

Συνεχίζεται…

• 6. Ἡ θέωσις, ὡς σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη Καθηγουμένου Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους.Ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος. https://www.imaik.gr/?p=6627

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Η βιωματική «Θεία Χάρις» (Α΄ Μέρος)
– Η βιωματική «Θεία Χάρις» (Β΄ Μέρος)
– Η βιωματική «Θεία Χάρις» (Γ΄ Μέρος)
– Η βιωματική «Θεία Χάρις» (Δ΄ Μέρος)