του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

..Με τι καρδιά, με τι πνοή, 
τι πόθους και τι πάθος 
πήραμε τη ζωή μας• λάθος! 
κι αλλάξαμε ζωή.. 
Γιώργος Σεφέρης Άρνηση (Στο περιγιάλι το κρυφό) – 1962  

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

Καρδιακή μου ανεπάρκεια…

Κοσμίδης Ν. Ελευθέριος

Ήταν αργά το βράδυ, οι στάλες της βροχής ζωγράφιζαν τυχαία δρομάκια κατηφορίζοντας στο τζάμι. Η αλήθεια είναι πως το είχα αφήσει επίτηδες λίγο ανοιχτό μπας και με πιτσιλίσει κάποια φιλότιμη ψιχάλα, μα περισσότερο για ν᾿ ακούω τις μουσικές της βροχής, να οσφραίνομαι τις μυρουδιές της.

Κάτι βασάνιζε το μυαλό μου από νωρίς και δεν μπορούσα να το βολέψω. Άμα έχετε κάποιο γνωστό ή συγγενή σας που πάσχει από ανίατη ασθένεια, μπορεί πιο εύκολα να με καταλάβετε στη συνέχεια. Αυτοί οι άνθρωποι επειδή λογίζονται σαν μάρτυρες σε τούτη τη ζωή, έχουνε και έναν αλλόκοτο τρόπο να σε μιλάνε. Κάπως σα να μη θέλουνε να τους ακούσεις με τα αυτιά αλλά με την καρδιά.

Καρδιά… μεγάλη κουβέντα τούτη και ειλικρινά κάθε μου λέξη επί του θέματος θαρρώ πως ζυγίζει ένα τόνο. Η Ελληνική γλώσσα βρήκε τον τρόπο να τιμήσει ιδιαιτέρως την καρδιά. Πλούσια προίκισε τους τεχνίτες του λόγου και πλουσίως ελέησε το Άγιο Πνεύμα τους υμνωδούς και πατέρες της εκκλησίας μας, για να έχουμε εμείς πλούτον ολόκληρο μελετημάτων, συγγραμμάτων ύμνων & λογοτεχνημάτων για την καρδιά.

Η καρδιά αφειδώλευτα παράγει τον Χριστό μέσα μας, γιατί είναι το εργαστήρι της αγάπης και ο Χριστός αγάπη εστί. Η καρδιά εσχάτως περιλήφθηκε, στοχοποιήθηκε και υποτιμήθηκε από τους εμπνευστές του εγκεφαλικού θανάτου, μα με αρχοντική μεγαλοπρέπεια εκείνη στάθηκε στο ύψος της, συνεχίζει την μυστική αποστολή της όπως ο Κύριος γνωρίζει. Ο τρόπος που πορεύεται ο καθένας μας, καθρεφτίζεται αμετάκλητα στο περίσσευμα της καρδιάς του. Άλλο το πώς θέλουμε να φαινόμαστε και άλλο τι είμαστε. Αλλιώτικο πράμα η βιτρίνα και άλλο το περιεχόμενο του καθενός μας, δε χωράνε ίματζ μέικερς στα θέματα της καρδιάς, άμα είσαι ντενεκές, είσαι ντενεκές!

… Η νύχτα προχώραγε. Η βροχή πήρε να δυναμώνει. Οι φιλότιμες ψιχάλες πλήθαιναν, δεν εννοούσα όμως να κλείσω καλά το παράθυρο. Σήκωσα το βλέμμα στον ουρανό, πουθενά το φεγγάρι, ούτε ένα τοσοδούλι αστεράκι για παρηγοριά. Στη σιωπή της νύχτας άκουσα τους χτύπους της καρδιάς. Ένας φίλος, ένας αδερφός πάσχιζε να τον ακούσω με την καρδιά, δε ζητιάνευε, δεν παρακαλούσε..Έχουνε τούτοι οι άνθρωποι του Θεού, την περηφάνια των μαρτύρων, που καμαρώνανε για τους βασανισμούς, που περιφρονούσανε και το θάνατο ακόμα. Αυτοί το λίγο το κάνουνε πολύ, μια καλημέρα την κάνουνε προσευχή. Ένα τηλεφώνημα, ένα like, το ζωοποιούν και το τιμούν, κάθε ανάσα τους προσευχή, κάθε τους δάκρυ δοξολογία.

Όλα μας τα χάρισε απλόχερα ο «πλουταναδότης» Κύριος. Αντί να τον ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά, αντί να ρουφάμε κάθε μέρα το: ‘’γενηθήτω το θέλημά Σου..’’, σκαλώνουμε στα μικρά και πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό. Καρδιακή ανεπάρκεια έχουμε και δε μας φταίνε ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε τα νοσοκομεία. Ο καρδιολόγος μας περιμένει με ανοιχτή την αγκαλιά να επιστρέψουμε και να βάλουμε αρχή. Είναι δωρεάν και δεν χρειάζεται βιβλιάριο ασθενείας για να μας δεχτεί.

Αυτό είναι το μεγαλείο της πίστης μας.  

... Τίποτε δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπ’ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατί μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ.. (Ἁγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως- Διδαχὲς Ὁ δρόμος τῆς εὐτυχίας.)