Απομακρύνθηκε το πρωί της Κυριακής 11 Αυγούστου, 23 ακριβώς χρόνια μετά τον θάνατο του Ήρωα Τάσου Ισαάκ, το ιδιόχειρο μικρό συμβολικό μνημείο που ανεγέρθηκε λίγα μέτρα πίσω από το οδόφραγμα Δερύνειας. Το μνημείο χτίστηκε με προσωπικό κόπο και χρήματα των μελών της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού τον περασμένο Δεκέμβριο και απομακρύνθηκε έπειτα από απαίτηση της πολιτείας και του ιδιοκτήτη του οικοπέδου. Αρκετοί καιροσκόποι πολιτικοί ηγέτες αυτού του δύσμοιρου τόπου χαρακτήρισαν το μνημείο «προκλητικό» και ότι χαλάει το «καλό κλίμα μεταξύ των δύο πλευρών».

Η πλέον εύλογη απορία που δημιουργείται σε κάθε υγιώς σκεπτόμενο πολίτη είναι εάν είναι προκλητικό να τιμούνται αναλόγως δύο άνθρωποι που δολοφονήθηκαν άνανδρα από τους Τούρκους. «Πόσο προκλητικό μπορεί να είναι ένα μνημείο για τον Τάσο και τον Σολωμό, όταν πιο κάτω υπάρχει ένα τουριστικό check point;» αναρωτήθηκε ο εκπρόσωπος της Πρωτοβουλίας Μνήμης, Αντρέας Πεττεμερίδης.

«Γιατί να σεβαστώ μια κοινωνία που δεν σέβεται την ιστορική της συνέχεια. Τόσα χρόνια κρύφτηκα μέσα στον θυμό μου. Προσπάθησα να τον ξεπεράσω μέσα στην αφάνεια, μα με έπνιξε η απογοήτευση. Πολλά αναπάντητα ερωτήματα με βασανίζουν και γι’ αυτό είμαι εδώ. Κλειστήκαμε στο «εγώ» μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας». Σε αυτά τα λίγα λόγια αποτυπώνεται το παράπονο της κορούλας του Τάσου, Αναστασίας, η οποία γεννήθηκε λίγο καιρό μετά την άνανδρη δολοφονία του πατέρα της.

Όντως. Ποιον σεβασμό μπορεί να τρέφει ένας άνθρωπος σε μια πολιτεία που δεν σέβεται δύο παλληκάρια που έπεσαν αγωνιζόμενοι για την Απελευθέρωση της; Ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου, με πρόσχημα ότι θέλει να πουλήσει τη γη του, έφθασε μέχρι τον Εισαγγελέα για να απομακρυνθεί το μνημείο. Όταν ανέφερε το γεγονός αυτό στα μέλη της Πρωτοβουλίας, του δήλωσαν ξεκάθαρα ότι θα μετακινηθεί το μνημείο όταν και αν αποφασίσει κάποια στιγμή να το πουλήσει. Παρόλα αυτά, πιθανότατα κατευθυνόμενος από τα κομματικά του ‘πιστεύω’, κίνησε γη και ύδωρ για να μετακινηθεί ένα σύμβολο αγώνα που κρατούσε μόλις τρία μέτρα από το οικόπεδο του. Δεν τον ενόχλησαν τα συρματομπλέγματα της ντροπής, δεν τον ενόχλησε η καταπάτηση της κατεχόμενης του πατρίδας από τους κατακτητές, δεν ενοχλήθηκε καν ο αθεόφοβος από το τουριστικό τσίρκο της «επαναπροσέγγισης» και των ΜΟΕ που βρίσκεται μερικά μέτρα πιο κάτω, αλλά ενοχλήθηκε από το μικρό συμβολικό μνημείο της Πρωτοβουλίας που διεξάγει εδώ και χρόνια έναν αγνό και όμορφο αντικατοχικό αγώνα. Αλλά που να καταλάβει ο ραγιάς;

Ένα μήνυμα προς την πολιτεία που δεν έπραξε ούτε τα αυτονόητα για να προστατέψει την ιστορία της και χαρακτήρισε «πρόκληση» το μνημείο. Αν δείξετε την ταυτότητα σας και περάσετε από το οδόφραγμα της ντροπής για να μεταβείτε ως τουρίστες στην κατεχόμενη σας πατρίδα, προσπαθήστε για μια φορά στον δρόμο προς τα καζίνο και τα πρατήρια βενζίνης του κατακτητή να δείτε τις ερειπωμένες εκκλησίες, τα σπίτια σας να καταπατούνται από έποικους, τα νεκροταφεία που βρίσκονται οι τάφοι των παππούδων σας ρημαγμένα και τη σημαία του κατακτητή στον Πενταδάκτυλο. ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ. Κανένα μνημείο Ήρωα δεν αξίζει να του συμπεριφέρονται τόσο ατιμωτικά, πόσο μάλλον από ανθρώπους που θα πουλούσαν την οικογένεια τους «για μια πόρνη φτηνή, για καζίνο και πούρα».

Πλέον η Κυπριακή Δημοκρατία έχει μετατραπεί σε ένα ιερόσυλο κράτος που ξεχνάει τις δολοφονίες των παιδιών της. Ανταλλάζει καταζητούμενους με το ψευδοκράτος, αναγνωρίζοντας το έτσι έμμεσα, με το πρόσχημα της πάταξης της εγκληματικότητας, ξεχνώντας το μεγαλύτερο έγκλημα που πραγματοποιήθηκε ποτέ εις βάρος της. Πλέον, η ΚΔ προσαρμόστηκε με την κατοχή. Το ίδιο και οι πολίτες της που 45 χρόνια πριν, σαν σήμερα, έτρεχαν πανικόβλητοι να ξεφύγουν από τις ορδές του Αττίλα. Αλλά μας πείραξε το μνημείο και όχι η επιδερμικότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις. Καμιά ανοχή στο κράτος αδίκου που πολεμά τη μνήμη γιατί ξέρει ότι όταν ο λαός θυμάται, αγωνίζεται και όταν ο λαός αγωνιστεί θα αντιμετωπίσει όσους βρεθούν στο διάβα του προς την Απελευθέρωση.

«Και τι περιμένεις από ανθρώπους που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους και δεν τράβηξαν ούτε τον σουγιά τους. Απαθώς τότε κι απαθώς σήμερα, ζητάνε απλώς διαζύγιο. Τέτοιοι ρουφιάνοι δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε».

Γραφείο Τύπου
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης

ΠΗΓΗ