Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Σαν καιόμενη λαμπάδα και σαν στέρεος βράχος δίπλα στον Γέροντα μας, πάντοτε η πολυαγαπημένη του πρεσβυτέρα…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Γιορτάζουμε την Επέτειο για τα έξι χρόνια από την Αποτείχιση του Γέροντός μας, μακαριστού πατρός Νικολάου Μανώλη.

Πριν έξι χρόνια ο ομολογητής και αγωνιστής υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως πατέρας Νικόλαος Μανώλης κλήθηκε να διαλέξει…τον Χριστό ή τον κόσμο.

Ο ίδιος το περιγράφει ως φοβερό μαρτύριο, να βλέπει από τη μια την ασταμάτητη προδοσία της πίστεώς μας και από την άλλη να σηκώσει η ψυχή το ανθρώπινο… να κάνει το μεγάλο βήμα, την υπέρβαση. Να θυσιάσει μια πορεία ζωής, να αναλάβει κάτι πρωτόγνωρο, κάτι που θα ξεσήκωνε τη μήνη αρχιερέων και δαιμόνων. Κάτι, που ίσως κλόνιζε ψυχές κρεμασμένες στο πετραχήλι του…

Κάθε έμπονη στιγμή που πέρναγε, η καρδιά του πολεμούνταν από τον διάβολο και τα όργανά του, και ήταν αδύνατον να αντέξει χωρίς τη Χάρη του Θεού!

Και ο αθληφόρος πατέρας Νικόλαος με τον ένθεο ζήλο του, διάλεξε να βαδίσει το μονοπάτι που διάβηκαν οι Άγιοι.

Σε αυτό το βήμα δεν ήταν μόνος του, όπως ποτέ δεν ήταν σε όλα τα χρόνια της ποιμαντικής διακονίας και των ομολογιακών αγώνων του.

Σαν καιόμενη λαμπάδα και σαν στέρεος βράχος δίπλα στον Γέροντά μας, πάντοτε η πολυαγαπημένη του πρεσβυτέρα, η Πρεσβυτέρα Αικατερίνη. Η σεμνή και ταπεινή συμβία του, ο σταθερός και ασφαλής συνοδοιπόρος του, η πιστή φίλη του, ο δικός του άνθρωπος, ο συναγωνιστής στο στάδιο των αρετών και της πολυμόχθου και θυσιαστικής ιερατικής πορείας του πρωτοπρεσβυτέρου π. Νικολάου Μανώλη.

«Ο άνθρωπος που κάθεται δίπλα μου και είναι η παπαδιά μου, έχει έναν λόγο και έναν συμβολισμό. Για όλον τον κόσμο έχει έναν συμβολισμό.

Αν δεν ήταν η παπαδιά μου εγώ δεν θα ήμουν πνευματικός πατέρας σας. Σε αυτήν την γυναίκα χρωστάτε πολλά! Και αυτό είναι σημαντικό να το διατυπώσω και να το διευκρινίσω. Να έχετε στην προσευχή σας αυτήν την γυναίκα», έλεγε ο ίδιος στην ομιλία του με τίτλο «Ο παπαΝικόλας και η παπαδιά του».

Αναβιβάζει το αξίωμα της πρεσβυτέρας- παράδειγμα προς μίμηση

Στάθηκε γενναία απέναντι στους ορατούς και αοράτους εχθρούς, υπερασπιζόμενη τον παπά της, όπως τόσο καρδιακά και με πόνο έλεγε, αλλά και όλους εμάς, το ποίμνιο του παπαΝικόλα, το ποίμνιο του Κυρίου.

«…όταν υπάρχει πόλεμος, διωγμός, δεν έχεις την πολυτέλεια να επιλέξεις πού θα πας, πώς θα πας, τι θα κάνεις, τι θα πεις.. Πρέπει να στρατευθείς. Και όταν πολεμείται ο άντρας σου, το σπίτι σου, η επιλογή σου είναι μία, να συστρατευθείς. Εστω και σε αυτή την καρέκλα. Εδώ εμένα είναι το όπλο μου. Εδώ είναι η θέση μου…Υπερασπίζομαι τον άνθρωπό μου, το σπίτι μου, όπως θα έκανε η κάθε πρεσβυτέρα».

Έδωσε και η ίδια το δυναμικό παρών της και δήλωσε επανειλημμένα την αυτόβουλη και αυτοπροαίρετη επιλογή της να αγωνιστεί πλάι στον παπά της, ολόψυχα και αμετάκλητα έως τέλους. Είχε γνώση και η ίδια εκ της θεολογικής της κατάρτισης και της πνευματικής της πείρας, τον κλυδωνισμό της Εκκλησίας με την μιαρή παναίρεση του Οικουμενισμού.

Έδωσε έτσι στην ιδιότητα της πρεσβυτέρας μία άλλη διάσταση και ένα άλλο νόημα, πολύ υψηλότερο από αυτό που μέχρι τώρα γνωρίζαμε.

Στην ίδια ομιλία λέει χαρακτηριστικά και τόσο όμορφα τα ακόλουθα: «….Η παπαδιά τι κάνει; Μεγαλώνει τα παιδιά τους, φροντίζει όσο μπορεί την ενορία με τα κατηχητικά, όπως έκανα και εγώ για δέκα περίπου χρόνια. Κάποιες άλλες πρεσβυτέρες έχουν αναλάβει το φιλανθρωπικό έργο, κάποιες άλλες το ιεραποστολικό κλπ κλπ.

Υπάρχει όμως και ένα έργο, που το έχουμε ξεχάσει ειδικά στις μέρες μας, και στο οποίο υπάρχει μεγάλη έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού. Μακάρι να βρεθούνε και άλλοι ιερείς με τις πρεσβυτέρες και τα παιδιά τους να δώσουν και σε αυτό το έργο το παρόν… Υπάρχει ένα έργο που λέγεται αντιαιρετικό. Εκεί πονάει η Εκκλησία. Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη διαρροή σήμερα. Απόνερα από τον Πάπα, απόνερα από τους προτεστάντες, και εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε διάτρητοι σαν τα σουρωτήρια. Αυτό το έργο το αντιαιρετικό, που ανέλαβε ο παπά-Νικόλας, δεν το ανέλαβε μόνος του. Ξέροντας πέντε πράγματα κοντά του και αντιλαμβανόμενη τον κίνδυνο που διατρέχει η Ορθοδοξία μας, καλούμαι να είμαι δίπλα του. Το ξέρουμε πως ούτε από τους ανθρώπους και δη τους ιεράρχες θα δοξαστούμε, ούτε από τη Σύνοδο στην οποία μας έχουν στείλει θα δικαιωθούμε. Από τους ανθρώπους δεν περιμένουμε τίποτε… Η θυσία όμως του παπά και το ράσο, δεν είναι μόνο κοσμική, και το ξέρετε καλά αυτό. Έχει αλλού αντίκρισμα και αυτό δόξα τω Θεώ, με βοήθησε ο Καλός Θεός και το κατάλαβα καλά.

Τίποτε άλλο δεν ζητάω στη ζωή μου. Γεννηθήτω το θέλημα Του!»

Το στήριγμα του πατρός Νικολάου

Πίσω από τον πατέρα Νικόλαο κρύβεται μια πρεσβυτέρα που είναι το στήριγμά του. Και αυτό είναι κοινός τόπος και κοινή αλήθεια. Στην ομιλία του π. Νικολάου με τίτλο «Να γίνει ντόρος γιατί δεν πολεμούν εμένα αλλά την Ορθοδοξία», η πρεσβυτέρα λαμβάνοντας ταπεινά το λόγο δεν δύναται να κρύψει την αλήθεια, αυτήν την αλήθεια την οποία όλοι βλέπαμε μπροστά μας. Έλεγε τότε χαρακτηριστικά:

«[…] Ζήλεψαν το ζήλο σας πάτερ. Τους τάραξες τα λιμνάζοντα ύδατα, του ύπνου, και του εφησυχασμού. “Ποιος είσαι εσύ εκεί πάνω στον Προφήτη Ηλία, που μαζεύεις τους φοιτητές, που κάνεις ολονύκτιες αγρυπνίες και Απόδειπνα;… Είσαι πιο Ορθόδοξος από τους υπόλοιπους;”. Ναι, απαντώ εγώ. Είσαι πιο Ορθόδοξος από όλους τους και μακάρι να γινόσουν το παράδειγμά τους…. Γιατί αυτοί το μόνο που κάνουν πάντα, είναι να ψιθυρίζουν με φθόνο και ζήλια για έναν τρελό παπα-Νικόλα που κάνει τα δικά του εκεί πάνω με περίσσιο ζήλο. Έναν ζήλο όμως που αρέσει και αναπαύει τον Κύριο, γιατί είναι κατά Θεόν. Έναν ζήλο ανάλογο εκείνου του προφήτη Ηλία, που αναπαύει τον Θεό αλλά τρελαίνει τον διάβολο. Αυτή είναι η αλήθεια του παπα-Νικόλα!».

Αξέχαστος και χαραγμένος στις καρδιές μας θα μείνει ο επίσης συγκλονιστικός λόγος της πρεσβυτέρας μας, αυτήν ακριβώς την ίδια ημέρα της μαρτυρικής απόφασης του συζύγου της, πατρός Νικόλαου, να προβεί στην Ιεροκανονική Αποτείχιση.

Έλεγε τότε η σεβαστή μας πρεσβυτέρα: «Την ώρα που μιλούσε ο παπά-Νικόλας και κήρυττε, γιατί για διαχρονικό κήρυγμα πρόκειται και έτσι θα μείνει, έβλεπα έναν ιερέα, ο οποίος απολάμβανε τη χαρά της θυσίας στο μεγαλείο της! Δεν το νιώθουν αυτό οι περισσότεροι ιερείς σήμερα, τι θα πει δηλαδή να θυσιάζεις και να απολαμβάνεις ταυτόχρονα όταν θυσιάζεις τα πάντα για τον Χριστό. Όλοι είμαστε συμβιβασμένοι, πώς να βολευτούμε, να μην έχουμε εχθρούς, να τα πάμε καλά με το Δεσπότη κλπ κλπ… Αντίθετα με αυτήν την πλειοψηφία, έχουμε και το θυσιαστικό σημείο στο οποίο έφτασε σήμερα ο παπα Νικόλας. Εδώ μιλάμε πλέον για την απόλυτη απόλαυση της προσφοράς στον Θεό.

Εγώ τον βλέπω τώρα και τον χαίρομαι και φυσικά μου μεταφέρει και ο ίδιος όλη αυτή την Χάρη και τη χαρά του. Κάθε μέρα το ζούσαμε στο σπίτι, αλλά το τι έζησε σήμερα ο ίδιος την ώρα του κηρύγματος της Αποτείχισής του, δεν περιγράφεται!..

Την τρελή αγωνία που είχε ο Πατριάρχης Αβραάμ όταν θυσίαζε το υπέρτατο αγαθό που του χάρισε ο Θεός μετά από πολλά χρόνια στειρότητας, τον Ισαάκ, και του είπε αυτός ο ίδιος ο Χριστός, «θυσίασέ τον τώρα»!

Μέσα σε αυτό το ράσο, αυτό το παιδί, είναι ένα παιδί που ξέρει τι έκανε σήμερα! Θυσίασε τον Ισαάκ του! Θυσίασε τα πάντα! Μας έπεισε όλους όμως ότι έπρεπε να τα θυσιάσει!

Αυτήν την χαρά δεν τη νιώθουν όλοι! Αυτήν τη χαρά είναι πολυτέλεια να την έχουμε στη ζωή μας!

Ευχαριστώ τον Θεό, όχι απλά που είμαι δίπλα του, αλλά και που αισθάνθηκα αυτό που έζησε σήμερα, έστω στο ελάχιστο».

Το καμάρι του παπαΝικόλα μας για την πολυαγαπημένη του πρεσβυτέρα είναι έκδηλο στις ομιλίες του και η σιγουριά και η χαρά της συνοδοιπορίας τους φανερώνει την εκ Θεού πορεία αυτού του ευλογημένου αγίου ζεύγους, του πατρός Νικολάου και της πρεσβυτέρας Αικατερίνης.

Ο πατήρ Νικόλαος για την πρεσβυτέρα του

Σε όλες αυτές τις ομιλίες είναι ολοφάνερη η μεγάλη αγάπη και ο σεβασμός που έτρεφε ο ένας προς τον άλλο, αλλά και τα πνευματικά δεσμά και η πνευματική σχέση τους που ξεπερνά τα ανθρώπινα και τα εν τω κόσμω, αγγίζοντας με πίστη το άυλο.

Στην ομιλία του με τίτλο «Ο παπάς και η παπαδιά κατά την Αποτείχιση», έλεγε ο πατέρας Νικόλαος: «Να γίνει η ζωή μας έμπνευση για όσους μας ακολουθούν για το ποίμνιο, για όσα είναι πνευματικά μας παιδιά για τον κόσμο που μας βλέπει, ώστε και αυτοί να ζητήσουν να σωθούνε.».

Το σημαντικότερο είναι στα χρόνια της Αποτείχισης με τόσους πολέμιους γύρω μας, να βρούμε τα στοιχεία εκείνα τα οποία πρέπει να μας δυναμώσουν στην αποστολή μας, για τη σωτηρία μας. Να σωθούμε εμείς και να σωθεί και το ποίμνιο μαζί μας. Και γι’ αυτό ευχόμαστε πάντοτε: το «ΌΛΟΙ μαζί στον Παράδεισο», γιατί αυτός είναι ο στόχος μας.

Ο δρόμος της Αποτείχισης είναι ένας δρόμος φωτεινός μέσα στην πλάνη της σύγχρονης αίρεσης. Όταν λοιπόν ξεσηκώνεται όλη η κόλαση εναντίον σου και σε πολεμάνε… τότε καταλαβαίνεις ότι πρέπει να ενδυθείς περισσότερο Χριστό για να αντέξεις στον πειρασμό και να πεις «μέσα από εδώ κοιτάζω τον στόχο, χωρίς να παρεκκλίνω»….

Να προσπαθεί ο ένας να ενισχύει τον άλλο σε αυτόν τον αγώνα, ο παπάς την παπαδιά, και η παπαδιά τον παπά, που παίζει πολύ σπουδαίο ρόλο, το έχω ξαναπεί, πως αν η παπαδιά μου δεν με ενίσχυε στον δρόμο της διακοπής μνημόνευσης, δεν θα μπορούσα να ήμουν αποτειχισμένος ιερέας…

Και από την άλλη η πρεσβυτέρα μου να αισθανθεί την ασφάλεια που θα πρέπει να βρει κοντά σε έναν ιερέα, ο οποίος τόλμησε με ένα ανδρείο φρόνημα και έκανε κάτι ασυνήθιστο… Επάνω σε αυτό στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.

Και ένα λόγο τελευταίο θα πω για την παπαδιά μου. Ευχή θα είναι αυτό… Αυτό το κορίτσι το οποίο πήρα κοντά μου και του είπα ότι θα γίνω ιερέας και αυτή μου είπε ότι θέλει να γίνει παπαδιά…μας αξίωσε ο Θεός να μπούμε στο ράσο και να κάνουμε δύο χαριτωμένα κοριτσάκια, που αυτή τη στιγμή μας τιμούνε με τη ζωή τους. Μας αξίωσε επίσης ο Θεός να αποκτήσουμε -δώρα της Αποτείχισης ήταν αυτά- δύο διαμάντια γαμπρούς, και δύο χαριτωμένα εγγόνια …

Αυτό το κορίτσι που είναι δίπλα μου, είναι ήρωας! Ήρωας πραγματικός. Δεν διώχθηκα μόνο εγώ διώχθηκε και αυτό, το οποίο ήταν παπαδιά στην ενορία, στον Προφήτη Ηλία, μοναδική, πνευματικό κορίτσι που είχε την πνευματική γραμμή και είχε πάρα πολλά πρόσωπα που την εμπιστευόταν, τη μιλούσαν και την συμβουλευόταν. Είχα το στήριγμά μου πάντα στο σπίτι μου… Ευχαριστώ πολύ τον Θεό για το δώρο της ζωής μου, που είσαι εσύ!»

Η πρεσβυτέρα ανοίγει την καρδιά της

Αποκαλυπτικό το βίωμα της Πρεσβυτέρας Αικατερίνης στην Αποτείχιση. Τίμιος, αληθινός, σεμνός και ανδρείος ο Ορθόδοξος λόγος. Παράδειγμα και έμπνευση για όλες τις πρεσβυτέρες. Ακολουθεί απόσπασμα από την ομιλία του πατρός Νικολάου με τίτλο «Ο Άγιος Αρτέμιος, ο Γέροντας Αγάθωνας και οι αιρετικοί». 

«Βιώνουμε την Αποτείχιση κάθε μέρα. Μπήκαμε σε έναν άγνωστο χώρο για εμάς, που όμως ξέραμε ότι είναι γεμάτος από αγίες μορφές. Και επειδή τα σημεία των καιρών το επιβάλανε, ήρθε η ώρα και σε εμάς τους ελαχιστους να να αντιδράσουμε. Όλα αυτά τα λέω για να δικαιολογήσω κάτι που λέει ο παπα-Νικόλας συχνά, ότι ονομάζω την Αποτείχιση “Αγία Αποτείχιση”…

Όταν έκανε την Αποτείχιση ο πατήρ Νικόλαος -γιατί σε αυτόν τα χρωστάμε όλα, εγώ πρώτα σαν γυναίκα του και εσείς σαν πνευματικά του παιδιά στην συνέχεια- πήγαμε πριν, πολλές φορές στον Γέροντά μας, τον Αγάθωνα, και συζητησαμε για το θέμα. Τι έκανα τότε εγώ; Φοβόμουνα, έτρεμα… Περί τούτου μιλήσαμε και άλλη φορά, για το πώς δηλαδή μόνο αν έρθει η Χάρις του Θεού, οι μαθητές βγαίνουν και διαλαλούν μετά. Ενώ πριν τρέμουν στο δωμάτιο, έως ότου μπει ο Κύριος μέσα σε αυτό.

Το συναίσθημα, η γυναικεία κυρίως φύση στην οποία κυριαρχεί περισσότερο η δειλία και ο φόβος, ήταν το πρόβλημά μου… Τα άκουγε όλα αυτά όμως ο Γέροντας και δεν με πίεζε. Αντιθέτως μου έδωσε χώρο και χρόνο και έβγαλα όλους τους λογισμούς μου, άνοιξε το μυαλό μου, άνοιξε την καρδιά μου και κατάλαβα ότι όλα αυτά τα λέω απλώς για να τα ακούω εγώ, που δεν τα πίστευα κιόλας…

Έτσι έγινε και είπα σιγά σιγά στον παπα Νικόλα, “εντάξει κάνε την Αποτείχιση και όσο μπορώ θα σε στηρίξω”. Κάτι είναι και αυτό, είναι ένα βήμα με λιγότερη πίστη από αυτά που ακολουθούν. Αλλά τουλάχιστον έγινε, δόξα τω Θεώ! Και την ημέρα της Αποτείχισης έγινε το μεγάλο θαύμα! Κατάλαβα τι είναι επιτέλους αυτό που λέγεται Αποτείχιση. Δεν κατάλαβα μόνο, βίωσα, γεύτηκα..!

Σήμερα, αυτή τη στιγμή, δεν το κρύβω, για μένα η Αποτείχιση είναι Αγία, όπως για τον Μάρτυρα το μαρτύριο του είναι Άγιο. Εμείς πλέον ζούμε μέσα σε ένα μυστήριο, το οποίο ακούγαμε ως τώρα θεωρητικά, αλλά τώρα το πιστεύουμε, το βιώνουμε, μιας και πίστη και βίωμα είναι το κορύφωμα σε όλη την Ορθόδοξη ζωή μας. Δεν το αλλάζω με τίποτα. Είναι Αγία η Αποτείχιση, είναι Ιερή η Αποτείχιση, είναι Ευλογημένη!…Απόλαυση είναι γενικότερα η Ορθοδοξία, τώρα στην Αποτείχιση δεν θα είναι…; Ομολογώ λοιπόν σήμερα, ότι είναι και Αγία και Ιερή και μόνο αν μπεις μέσα σε αυτήν, μπορείς να μιλήσεις εμπειρικά για αυτήν!» 

Αυτή είναι η πρεσβυτέρα του σύγχρονου Ομολογητή της Ορθοδοξίας, του θερμουργού της Πίστεως ζηλωτή, του μυριάκις θυσιαζόμενου υπέρ του ποιμνίου του πατρός Νικολάου Μανώλη! Είναι η πρεσβυτέρα της καρδιάς μας, το ολόφωτο παράδειγμα προς μίμηση για όλους εμάς. Αλλά και η ζωντανή μαρτυρία χάριτι Θεού για την αποστολή που έχει η κάθε πρεσβυτέρα στο εδώ και το τώρα της παναίρεσης που ζούμε. 

Εμείς τα πνευματικά τέκνα του Γέροντός μας, σας ευχαριστούμε Πρεσβυτέρα από τα βάθη της καρδιάς μας για όλα! Ευχόμαστε ολόθερμα να σας ενισχύει έως τέλους και να σας χαριτώνει ο πλουταναδότης Κύριος! Ευχαριστούμε και δοξάζουμε τον Θεό που μας έδωσε να ζήσουμε κοντά στον γνήσιο ποιμένα της ποίμνης Του, τον αληθινό πατέρα, τον άγιο Γέροντα μας π. Νικόλαο Μανώλη. Τις πρεσβείες του να έχουμε όλοι μας από ψηλά! Αμήν!

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra