τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

“Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας, πλοῦτος, θησαυρός τῶν Ἁγίων Πατέρων στή λατρεία, στούς ὕμνους. Δέν ὑπάρχει ἀλλοῦ τέτοιος θησαυρός…”

Τη φετινή χρονιά συμπίπτει και ημερολογιακά η 6η επέτειος της Αποτείχισης.
Ήταν λοιπόν 5 Μαρτίου 2017, Κυριακή της Ορθοδοξίας, η μέρα κατά την οποία ο πολιός ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ πρωτ/ρος π.Θόδωρος Ζήσης, διέκοψε την μνημόνευση του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Ανθίμου.
Εκείνο το κήρυγμα είναι ιστορικό και ως τέτοιο αναδημοσιεύεται και απομαγνητοφωνημένο και ως βίντεο.

Κήρυγμα κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας (05.03.2017) με αναγγελία διακοπής μνημοσύνου του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης

Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν καί ὁμολογητικῶν ἀγώνων ἀρχή. Ὅπως ἀκούσαμε προηγουμένως ἀπό τήν εὐαγγελική περικοπή, γιά νά μήν ἀποστοῦμε καί ἀπό τό πρόγραμμα τῶν ὁμιλιῶν πού κάνουμε τώρα ὅλες τίς Κυριακές τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, στήν πρόκληση τοῦ Ναθαναήλ «ἐκ Ναζαρέτ δύναταί τι ἀγαθόν εἶναι;», ἀπήντησε ὁ Φίλιππος, «ἔρχου καί ἴδε».

Ἔλα νά δεῖς καί νά μάθεις ἐκ πείρας. Διότι προηγουμένως εἶχε πεῖ ὁ Φίλιππος: «ὅν ἔγραψε Μωϋσῆς καί προφῆται ἐν τῷ νόμῳ εὑρήκαμεν». Βρήκαμε τόν Σωτήρα, βρήκαμε τή σωτηρία! Βρήκαμε αὐτόν τόν ὁποῖον περίμεναν ἐπί αἰῶνες οἱ ἄνθρωποι νά ἔρθει κάτω στή γῆ. Κι ἄν ἀμφιβάλλεις, ἔλα νά δεῖς. «Ἔρχου καί ἴδε». Καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός στό τέλος αὐτῆς τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς λέγει: «Ἐσύ Ναθαναήλ εἶδες κάτι μικρό θαυμαστό ἀπό μένα, τό ὅτι σέ γνώρισα, ἐνῶ ἤσουν ἀκόμη κάτω ἀπό τή συκιά, καί θαύμασες. Θά δεῖς στή συνέχεια πολύ μεγαλύτερα θαύματα». Καί τοῦ εἶπε: «Ἀπ᾽ ἄρτι ὄψεσθε τόν οὐρανόν ἀνεωγότα καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καί καταβαίνοντας ἐπί τόν Υἱόν τοῦ Ἀνθρώπου». Ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς θά ἀνοίξουν οἱ οὐρανοί. Θά δεῖτε τούς ἀγγέλους νά ἀνεβαίνουν καί νά κατεβαίνουν, θά γίνη ἡ γῆ παράδεισος. Θά ἱδρυθεῖ ἡ Ἐκκλησία, θά γεμίσει ὁ κόσμος ἁγίους, ἀσκητάς, θά γεμίσει ἁγιότητα, καλωσύνη, ἀγάπη. «Ἀπ᾽ ἄρτι ὄψεσθε τόν οὐρανόν ἀνεωγότα καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καί καταβαίνοντας». Καί γέμισε ἡ γῆ ἁγίους καί ἀγγέλους.

Καί μόνο νά σκεφτεῖ κανένας τό μοναχικό τάγμα, τούς ὁσίους ἀσκητάς, τῶν ὁποίων ὁ βίος χαρακτηρίζεται ὡς ἀγγελικός βίος, μπορεῖ νά δεχτεῖ ὅτι ὄντως γέμισε ἡ γῆ ἀπό ἀγγέλους. Ἀπό ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι, σάν νά μή ζοῦν μέ σῶμα, μέ σάρκα, ζοῦν μέσα στή γῆ βίο ἀγγελικό.

Ἀλλά μποροῦσε τό κακό, μποροῦσε ὁ Σατανᾶς, αὐτήν τήν ἐγκαθίδρυση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τῆς Βασιλείας τῆς ἁγιότητος, τῆς καλωσύνης, τῆς ἀγάπης, νά τήν ἀνεχθεῖ; Ὁ ὁποῖος κατά τήν πρό Χριστοῦ ἐποχή ἔκανε ὅ,τι ἤθελε, ἦταν ὁ κοσμοκράτωρ τοῦ αἰῶνος τούτου. Δέν προσπάθησε μήπως νά ἀκυρώσει ἀκόμα καί αὐτό τό κοσμοσωτήριο ἔργο τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ; Δέν προσπάθησε ἀκόμη, ἐνῶ ἦταν βρέφος, μικρό παιδί ἀκόμη, ὁ Χριστός, διά τοῦ Ἡρώδου νά τόν θανατώσει; Δέν προσπάθησε ἐπίσης διαμέσου τῶν ἀρχιερέων καί τῶν Φαρισαίων, τοῦ ἱερατείου τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τῶν Ἰουδαίων, νά τόν ἐξαφανίσει; Νά τόν σταυρώσει; Τόν θανάτωσαν. Δέν τούς πέρασε ὅμως. Ὁ Χριστός σταυρώθηκε, ἀλλά ἀναστήθηκε. Τό καλό καί τό ἀγαθό, ὁ οὐρανός, ἐνίκησαν τίς σκοτεινές δυνάμεις.

Ὑπάρχει μιά φοβερή εἰκόνα μέσα στήν Ἀποκάλυψη -ὅταν πρίν ἀπό μερικά χρόνια ἑρμηνεύαμε τήν Ἀποκάλυψη ἐδῶ, εἴχαμε συγκλονιστεῖ ἀπό τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως,- πού δείχνει αὐτή τήν πορεία πού θά ἀκολουθοῦσε ἐπί γῆς ὁ Χριστός, ἡ Ἐκκλησία πού εἶναι ὁ Χριστός ἐπεκτεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ Χριστός. Καί λέει ἡ Ἀποκάλυψη τί θά συναντοῦσε ἡ Ἐκκλησία μέσα στήν ἱστορία! Στό 12ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης μᾶς λέγει: «Καί σημεῖον μέγα ὤφθη ἐν τῷ οὐρανῷ. Γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον καί ὑποκάτω τῶν ποδῶν αὐτῆς καί ἐπί τῆς κεφαλῆς αὐτῆς στέφανος ἀστέρων δώδεκα …Καί ἰδού δράκων πυρός μέγας, ἔχων κεφαλάς ἑπτά καί κέρατα δέκα καί ἐπί τάς κεφαλάς αὐτοῦ ἑπτά διαδήματα. Καί ὁ δράκων ἔστηκεν ἐνώπιον τῆς γυναικός, τῆς μελλούσης τεκεῖν». Καί αὐτή τή γυναίκα, τήν ὑπό τόν ἥλιον, τήν Παναγία μας, ὁ Διάβολος στάλθηκε, ὅταν ἐπρόκειτο ἡ Παναγία μας νά γεννήσει τόν Κύριον Ἰησοῦ Χριστόν, «ἵνα ὅταν τέκῃ, τό τέκνον αὐτῆς καταφάγη. Καί ἔτεκεν Υἱόν ἄρρενα, ὅς μέλλει ποιμαίνειν πάντα τά ἔθνη ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ». Καί ἐγέννησε ἡ Παναγία μας τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ἄρρενα, ὁ ὁποῖος ἐπρόκειτο καί πρόκειται εἰς τόν αἰῶνα νά ποιμαίνει τόν κόσμο ἐν ράβδῳ σιδηρᾷ.

Καί ἡσύχασε ὁ Διάβολος; «Καί ἡ γυνή ἔφυγεν εἰς τήν ἔρημον, ὅπου ἔχει ἐκεῖ τόπον ἡτοιμασμένον ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἵνα ἐκεῖ τρέφωσιν αὐτήν ἡμέρας χιλίας διακόσιας ἑξήκοντα». Καί ὅταν ἄρχισε ὁ διωγμός ἐναντίον τῶν πρώτων χριστιανῶν, διά τῶν μοναχῶν ἡ Ἐκκλησία διασώθηκε στήν ἔρημο. Καί ἐν τῷ μεταξύ, ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη μᾶς δίνει μιά φοβερή εἰκόνα τῆς μάχης πού ἔγινε ἐπάνω στόν οὐρανό, ἀνάμεσα στούς ἀρχαγγέλους καί στόν Σατανᾶ. Ὁ Μιχαήλ καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ πού πολέμησαν κατά τοῦ δράκοντος «καί ὁ δράκων ἐπολέμησε καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ καί οὐκ ἴσχυσεν. Καί οὐχ εὐρέθη τόπος αὐτῶν ἐν τῷ οὐρανῷ. Καί ἐβλήθη ὁ δράκων, ὁ ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος διάβολος καί σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην, ἐβλήθη εἰς τήν γῆν καί οἱ ἄγγελοι αὐτοῦ μετ᾽ αὐτοῦ ἐβλήθησαν». Καί ἀκούστηκε θριαμβευτική φωνή: Νικήθηκε ὁ Διάβολος ἀπό τόν οὐρανό, πετάχθηκε, καί νίκησαν οἱ ἄγγελοι διά τοῦ ἀρνίου καί διά τοῦ αἵματος Αὐτοῦ «Καί ὅτε εἶδε ὁ δράκων ὅτι ἐβλήθη εἰς τήν γῆν» (καί ὅταν εἶδε ὁ δράκων ὅτι πετάχθηκε ἀπό τόν οὐρανό καί νικήθηκε ἀπό τόν Χριστό καί τούς ἀγγέλους) «ἐδίωξε τήν γυναῖκα, ἥτις ἔτεκε τόν ἄρρενα», ἄρχισε διωγμό ἐναντίον τῆς Παναγίας μας καί ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, «καί ἐδόθησαν τῇ γυναικί δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου, ἵνα πέτηται εἰς τήν ἔρημον εἰς τόν τόπον αὐτῆς, ὅπως τρέφηται ἐκεῖ καιρόν καί καιρούς καί ἥμισυ καιροῦ ἀπό προσώπου τοῦ ὄφεως. Καί ἔβαλεν ὁ ὄφις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ ὀπίσω τῆς γυναικός, ὕδωρ ὡς ποταμόν ἵνα αὐτήν ποταμοφορήσῃ καί ἐβοήθησεν ἡ γῆ τήν γυναῖκα. Καί ἤνοιξεν ἡ γῆ τό στόμα αὐτῆς καί κατέπιε τόν ποταμόν ὅν ἔβαλεν ὁ δράκων ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ. Καί ὠργίσθη ὁ δράκων ἐπί τῇ γυναικί καί ἀπῆλθεν ποιῆσαι πόλεμον μετά τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς τῶν τηρούντων τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί ἐχόντων τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ». Καί θύμωσε ὁ δράκων, γιατί δέν μπόρεσε νά πλήξει τήν Ἐκκλησία, καί διαρκῶς σ᾽ ὅλη τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας κάνει πόλεμο ἐναντίον ὅλων μας. Ἐναντίον ποιῶν; «Μετά τῶν λοιπῶν τοῦ σπέρματος αὐτῆς, τῶν τηρούντων τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί ἐχόντων τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἰησοῦ».

Σᾶς ἔκανα αὐτή τήν εἰσαγωγή, ἀγαπητοί μου, γιά νά σᾶς πῶ μέ λίγα λόγια ὅτι ἡ Ἐκκλησία σέ ὅλη τήν ἱστορία της πολεμεῖται, καί πολεμεῖται σφοδρά, καί πολεμουμένη νικᾶ ἡ Ἐκκλησία! Διότι μπορεῖ κανένας νά νικήσει τόν Θεόν; Λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «ἄνθρωπον ἐάν πολεμεῖς, ἤ ἐνίκησας ἤ ἐνικήθης. Ἐκκλησίαν δέ ἐάν πολεμεῖς, νικῆσαι ἀδύνατον». Ἄν πολεμᾶς τήν ἐκκλησία εἶναι ἀδύνατον νά νικήσεις. «Θεόν γάρ ἀδύνατον νικηθῆναι». Γιατί τήν Ἐκκλησία τήν κατευθύνει, εἶναι κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Πέρασαν οἱ διωγμοί ἐναντίον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀπό τούς Ἑβραίους καί ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, πέρασαν οἱ διωγμοί τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων πού μᾶς ἔδωσαν πλήθη μαρτύρων, ποταμοί αἱμάτων τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, καί δέν ἡσύχασε ὁ Διάβολος, μολονότι δέν μπόρεσε νά νικήσει τήν Ἐκκλησία. Κι ἄρχισε ἐσωτερικά μέ τίς αἱρέσεις, ἐσωτερικό πόλεμο, καί γέννησε τίς αἱρέσεις, τόν Ἄρειο, τό Μακεδόνιο, τόν Νεστόριο, τόν Διόσκορο, καί τόν 8ο καί 9ο αἰώνα προέκυψε ἡ μεγάλη αἵρεσις τῆς Εἰκονομαχίας, τόν θρίαμβο ἐναντίον τῆς ὁποίας γιορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας.

Ταλαιπώρησε πολύ τήν Ἐκκλησία ἡ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας, ἕναν αἰώνα καί περισσότερο. Ξεκίνησε τό 730 μ.Χ. ἐπί τῆς ἐποχῆς τοῦ Λέοντος τοῦ Ἰσαύρου καί τελείωσε τό 843 μ.Χ., ὅταν ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα ἀναστήλωσε θριαμβευτικά τίς εἰκόνες σάν σήμερα. Ἕναν αἰώνα καί περισσότερο μέ κάποια διαλείμματα. Καί δικαιολογώντας τό συναξάρι, γιά ποιό λόγο ἡ Ἐκκλησία μας ὅρισε αὐτή τή σημερινή θριαμβευτική γιορτή τῆς Ὀρθοδοξίας, μᾶς λέει ὅτι ὅρισε νά γίνεται αὐτή ἡ ἑορτή τῆς Ὀρθοδοξίας γιά ποιό λόγο; Τό ἔχω πεῖ πολλές φορές, γιατί μέ συγκινεῖ ὁ λόγος αὐτός, ὁ ὁποῖος ἄλλοτε πραγματοποιεῖται, ἄλλοτε ὄχι. «Καί ἔκτοτε ὥρισαν οὗτοι οἱ ἅγιοι ὁμολογηταί, ἐτήσιον οὕτω ταύτην τήν ἱεράν πανήγυριν γίνεσθαι, ἵνα μήποτε καί αὖθις τῇ αὐτῇ δυσσεβείᾳ ἐμπέσωμεν». Ὅρισαν τότε νά γίνεται ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, νά ἀναθεματίζονται οἱ αἱρέσεις, νά ἐξυμνοῦνται οἱ ἅγιοι, «αἰωνία ἡ μνήμη – ἀνάθεμα», ὥστε ἐμεῖς ἀκούγοντας τά ἀναθέματα καί τά ἐγκώμια νά μήν ξαναπέσουμε ποτέ σέ αἵρεση. Καί δέν γλίτωσε εὔκολα ἡ Ἐκκλησία μας τήν περίοδο ἐκείνη, ὅπως σᾶς εἶπα, καί ξέρετε πῶς ξεκίνησε ἡ λύτρωση; Γι᾽ αὐτό στήν ἀρχή εἶπα: «Ἔφθασε καιρός, ἡ τῶν πνευματικῶν ἀγώνων ἀρχή». Ξεκίνησε ἀπό μοναχούς. Τό τέλος ὅλης αὐτῆς τῆς περιόδου τῆς Εἰκονομαχίας ξεκίνησε ἀπό μοναχούς. Καί τώρα μοναχοί, δεκάδες μοναχῶν στό Ἅγιον Ὄρος, σήμερα τήν ὥρα αὐτή, λειτουργοῦν καί μοῦ τηλεφώνησαν χθές: «Πάτερ Θεόδωρε θά εἴμαστε μαζί σας, θά προσευχόμαστε, γιά νά μπορέσουμε κι ἐμεῖς, ὅπως ἐτέθη τέλος στήν εἰκονομαχία, νά βάλουμε ἀρχή νά τελειώσουμε μιά ἄλλη μεγάλη αἵρεση, χειρότερη ἀπό τήν εἰκονομαχία. Προσευχόμαστε μαζί σας».

Λέγει τό συναξάρι, ὅτι ἀπό καλογήρους ἄρχισε, ἀπό μοναχούς, ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῶν εἰκονομάχων. «Τούτων δέ οὕτως ἐχόντων, ἐπίσκεψίς τις γίνεται θεία Ἰωαννικίῳ τῷ μεγάλῳ, ἐν τοῖς τοῦ Ὀλύμπου ὅροις συνασκουμένου. Ὁ γάρ μέγας ἀσκητής Ἀρσάκιος γενόμενος πρός αὐτόν: “ὁ Θεός με πρός σέ ἀπέστειλεν, λέγει, ὡς ἄν πρός τόν ὁσιώτατον ἄνδρα Ἠσαΐαν τόν ἔγκλειστον ἐκ Νικομηδείας ἐλθόντες παρ᾽ αὐτοῦ μάθωμεν ὅσα φίλα Θεῷ καί ἁρμόζοντα τῇ Αὐτοῦ ἐκκλησίᾳ”». Νά μαζευτοῦμε οἱ μοναχοί, νά κάνουμε σύσκεψη καί νά δοῦμε τί θέλει ὁ Θεός, τί θά κάνουμε μέ αὐτή τήν αἵρεση; Καί ἀποφάσισαν: «Τάδε λέγει Κύριος. Ἰδού ἤγγικε τό τέλος τῶν ἐχθρῶν τοῦ ἐμοῦ ἐκτυπώματος». Ἔφθασε ὁ καιρός νά τελειώσει αὐτή ἡ ἱστορία μέ τήν εἰκονομαχία. Καί πῆγαν τότε οἱ μοναχοί αὐτοί ὡς ἀντιπροσωπεία στόν αὐτοκράτορα καί στή βασίλισσα τή Θεοδώρα, καί ἄρχισε ὅλη αὐτή ἡ διεργασία, γιά νά μήν σᾶς παρατείνω πολύ τόν λόγο, γιατί ἔχουμε σπουδαῖα πράγματα νά ποῦμε καί ἐδῶ καί στό ἀρχονταρίκι σήμερα. Μακρά ἡ ὁδός καί νά κάνετε ὑπομονή.

Ἄρχισε λοιπόν ἐκ μέρους τῶν μοναχῶν ἡ ἀντίδραση, καί ἔλαβε τέλος ἡ περίοδος τῆς Εἰκονομαχίας, ἡ ὁποία συγχρόνως ἐσήμανε γιά μιά ἄλλη φορά τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Τί πλοῦτος, τί θησαυρός ἡ Ὀρθοδοξία! Ἡ πίστη μας! Ἀπό τῆς ἐποχῆς τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μέχρι σήμερα. Διαρκῶς, διαρκῶς, διαρκῶς θησαυρίζουμε ἁγιότητα, καλωσύνη, ἀγάπη, ἁγίους. Ἀκόμη καί στίς ἡμέρες μας μᾶς δίνει ὁ Θεός ἁγίους. Κι ἄλλη φορά τό ἔχω πεῖ: Ἔμειναν ἔκπληκτοι οἱ ἀπεσταλμένοι τοῦ Ρώσου ἄρχοντα Βλαδιμήρου, ὅταν ἔφθασαν στήν Κωνσταντινούπολη καί πῆγαν μέσα στό ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας καί ἄκουσαν τήν ψαλμωδία, ἄκουσαν τούς ὕμνους, εἶδαν τούς ἀρχιερεῖς, τούς διακόνους, τούς ἱερεῖς ντυμένους, τό ἀρχιτεκτονικό κάλλος τοῦ ναοῦ καί εἶπαν· «ἐδῶ εἶναι σάν νά βρισκόμαστε μέσα στόν οὐρανό, δέν εἴμαστε στή γῆ».

Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας, πλοῦτος, θησαυρός τῶν Ἁγίων Πατέρων στή λατρεία, στούς ὕμνους. Δέν ὑπάρχει ἀλλοῦ τέτοιος θησαυρός. Ἀκόμη καί περί τό τέλος τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας, ὁ γνωστός μοναχός Ἰωσήφ Βρυέννιος, ὁ δάσκαλος τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί τοῦ πατριάρχου Γενναδίου Σχολαρίου, ἀντιλαμβανόμενος τότε ὅτι ἔρχεται ἡ αἵρεσις τοῦ Παπισμοῦ νά μᾶς καταβάλει καί νά μᾶς ἐξουθενώσει, εἶπε τά θριαμβευτικά αὐτά λόγια τά ὁποῖα συχνά λέμε ὄχι ὁλοκληρωμένα: «Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις ἡμῶν αὕτη πλοῦτος ἡμῶν, αὕτη δόξα, αὕτη γένος, αὕτη στέφανος, αὕτη καύχημα»!

Αὐτή εἶναι ἡ ταυτότητά μας, γιορτάζουμε σήμερα ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι. «Ἡ Ὀρθόδοξος πίστις ἡμῶν αὕτη πλοῦτος ἡμῶν, αὕτη δόξα, αὕτη γένος, αὕτη στέφανος, αὕτη καύχημα»! Αὐτή εἶναι τό καύχημά μας, ἡ ταυτότητά μας, ὁ πλοῦτος μας, ὁ θησαυρός μας. Καί προσθέτει ἐκεῖνα τά ὁποῖα εἶναι ἕνας παιάνας: «Οὐκ ἀρνησόμεθά σε φίλη Ὀρθοδοξία, οὐ ψευσόμεθά σε πατροπαράδοτον σέβας, οὐκ ἀφιστάμεθά σοι μῆτερ εὐσέβεια. Ἐν σοί ἐγεννήθημεν καί σοί ζῶμεν καί ἐν σοί κοιμηθησόμεθα». Δέν θά σέ ἀρνηθοῦμε. Γεννηθήκαμε ὀρθόδοξοι, ἀνατρεφόμαστε ὀρθόδοξοι καί θά πεθάνουμε ὀρθόδοξοι. «Εἰ δέ καλέσοι καιρός, καί ὑπέρ σοῦ μυριάκις τεθνηξόμεθα». Κι ἄν χρειαστεῖ, θά πεθάνουμε καί γιά σένα Ὀρθοδοξία. Καί πέθαναν πάρα πολλοί ἅγιοι μάρτυρες.

Καί τί ἔγινε ἆραγε μετά τό τέλος τῆς Εἰκονομαχίας; Ἔληξαν οἱ αἱρέσεις; Γιατί εἶπαν οἱ Πατέρες· «θά κάνουμε αὐτή τήν τελετή, ὥστε στό ἑξῆς νά μήν ξαναπέσουμε στήν ἴδια δυσσέβεια». Τελείωσαν μέ τήν εἰκονομαχία οἱ αἱρέσεις; Δέν τελείωσαν. Δύο αἰῶνες ἀργότερα ἔγινε τό μεγάλο σχίσμα τοῦ Παπισμοῦ. Ὁ Παπισμός ἀποχωρίστηκε, ἔφυγε, ξεχώρισε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Περιέπεσε σέ αἵρεση.

Καί ποιός ὑποκίνησε αὐτήν τήν αἵρεση; Τό λέγω αὐτό, γιατί ἔχει πολύ μεγάλη σημασία καί σχέση μέ αὐτά πού θά σᾶς πῶ στή συνέχεια καί μέ αὐτά πού κάνω ἤδη σήμερα καί θά κάνω στή συνέχεια. Ποιός ὑπεκίνησε πάλι αὐτήν τήν αἵρεση; Ὁ δράκων ὁ μέγας, ὁ ὄφις ὁ ἀρχέκακος. Καί ποιός τά λέγει αὐτά; Ὁ πατήρ Θεόδωρος; Τά λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης. Ἄς τά ἀκούσουν αὐτά ὅλοι οἱ θεολόγοι στίς θεολογικές σχολές καί οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι γίνονται ὑπηρέται αὐτοῦ τοῦ δράκοντος, τοῦ ὄφεως τοῦ μεγάλου, τοῦ ἀρχαίου. Τί λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς; «Πάλιν ὁ δεινός καί ἀρχέκακος ὄφις τήν ἑαυτοῦ κεφαλήν καθ᾽ ἡμῶν διαίρων ὑποψιθυρίζει τά τῆς ἀληθείας ἀντίθετα». Πάλι ὁ ἀρχαῖος ὄφις, ὁ Διάβολος, σηκώνει κεφάλι καί μᾶς ψιθυρίζει τά ἀντίθετα μέ τήν ἀλήθεια. «Οὕτως Ἀρείους, οὕτως Ἀπολλιναρίους, οὕτως Εὐνομίους καί Μακεδονίους, οὕτω πλείστους ἑτέρους προσαρμοσάμενος τῷ αὐτῷ προσφύντας ὁλκῷ διά τῆς ἐκείνων γλώττης τόν οἰκεῖον κατά τῆς ἱερᾶς ἐκκλησίας ἐπαφῆκεν ἰόν». Παίρνει ὁ Διάβολος τούς αἱρετικούς, τούς προσαρμόζει στό σῶμα του καί ἀφήνει τό δηλητήριο ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Καί παρακάτω, ἐρχόμενος στίς ἡμέρες του, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς λέγει: «Οὕτως τοίνυν ὁ νοητός καί διά τοῦτο μᾶλλον ἐπάρατος ὄφις, τό πρῶτον καί μέσον καί τελευταῖον κακόν ὁ πονηρός κ.λπ.» Τί κάνει; «Διά τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων περί Θεοῦ καινάς εἰσφέρει φωνάς».

Μέ τούς Λατίνους, τούς Παπικούς οἱ ὁποῖοι εἶναι ὄργανά του, εἶναι ὑποτακτικοί του, εἶναι τσιράκια του, -ἀκοῦστε τα ὅλοι ἐσεῖς οἱ ὁποῖοι θεωρεῖτε πώς ὁ Παπισμός εἶναι ἐκκλησία καί ἀποφασίσατε καί στή σύνοδο τῆς Κρήτης ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι ἐκκλησία- «διά τῶν αὐτῷ πειθηνίων Λατίνων περί Θεοῦ καινάς εἰσφέρει φωνάς». Καί μή νομίζετε, λέγει, πώς ἀκόμη καί τό παραμικρόν στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι γιά νά τό παραβλέψουμε. «Οὐ μικρόν ἐν τοῖς περί Θεοῦ τό παραμικρόν». Σέ ὅτι ἔχει σχέση μέ τήν πίστη μας, καί τό παραμικρό δέν εἶναι μικρό. Καί συνοψίζοντας ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τήν στάση τῆς Ἐκκλησίας μας διά τῶν αἰώνων –τώρα ἔχουμε ἀλλαγή- ἀπέναντι τοῦ Παπισμοῦ καί ἀπέναντι ὅλων τῶν αἱρέσεων, τί λέγει; Νά ἑνωθοῦμε, νά ἀγκαλιαστοῦμε, νά συμπροσευχόμαστε; Στό Φανάρι ὁ Πατριάρχης μέ τόν Πάπα ἀγκαλιές, φιλιά, συμπροσευχές. Καί στήν Κρήτη ἀναγνώριση. Τί λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς; «Ἀλλ᾽ ἡμεῖς διδαχθέντες ὑπό τῆς θεοσοφίας τῶν πατέρων αὐτοῦ τά νοήματα μή ἀγνοεῖν», ἐμεῖς διδαχθήκαμε ἀπό τούς ἁγίους Πατέρας νά μήν ἀγνοοῦμε τοῦ Πονηροῦ τίς παγίδες –νά τό μάθετε ἀπ᾽ ἔξω- οὐδέποτ᾽ ἄν ὑμᾶς κοινωνούς δεξαίμεθα», δέν θά σᾶς δεχθοῦμε ποτέ σέ κοινωνία τούς αἱρετικούς, τούς πάπες, τούς προτεστάντες, τούς μονοφυσίτες, «οὐδέποτ᾽ ἄν ὑμᾶς κοινωνούς δεξαίμεθα, μέχρις ἄν καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ τό Πνεῦμα λέγητε». Μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νά λέτε ὅτι τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ, μέχρις ὅτου ἐξακολουθεῖτε νά εἶστε αἱρετικοί, δέν ἔχουμε καμία σχέση μαζί σας, καμία κοινωνία μαζί σας. Καί δέν εἶναι γνώμη μόνο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, εἶναι γνώμη ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι πορεύθηκε ἡ Ἐκκλησία μας μέχρι καί τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί μέχρι τῆς περιόδου τῆς Φερράρας-Φλωρεντίας, ὅπου ἐκεῖ ἐπιχειρήθηκε νά γίνει ἕνωση μέ τόν Πάπα. Ὑπῆρξε καί πάλι ἕνας ἄτλαντας, ἕνας γίγαντας τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ὁποῖος, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ὑπέγραψαν τίς συνοδικές ἀποφάσεις, ὅπως ὑπέγραψαν καί τώρα τίς συνοδικές ἀποφάσεις τῆς Κρήτης, –ἔχουν δίκιο μερικοί πού λένε ὅτι ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης εἶναι συνέχεια τῆς συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας– ὑπέγραψαν τότε ὅλοι τόν προδοτικό ὅρο καί δέν ὑπέγραψε μόνον ἕνας, ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Καί εἶπε τότε ὁ Πάπας τό γνωστόν: «Λοιπόν ἐποιήσαμεν οὐδέν». Δέν κάναμε τίποτε.

Μακάρι νά εἴχαμε καί τώρα κάποιους ἐπισκόπους, νά εἴχαμε ἕναν ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος νά ἔβγαινε φανερά καί νά ἔλεγε: «ἐγώ δέν συμφωνῶ», στόν χῶρο μας, στήν Ἑλλάδα μας «δέν συμφωνῶ, καταδικάζω, ἀπορρίπτω τή σύνοδο τῆς Κρήτης, εἶναι προδοτική σύνοδος, ὑπέγραψε αἱρέσεις, τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ!». Ὑπάρχουν βέβαια ἄλλοι –καί εἶναι κρίμα– ἐκτός Ἑλλάδος, κάποια Πατριαρχεῖα, πού δέν ἔλαβαν μέρος στή σύνοδο τῆς Κρήτης. Τά Πατριαρχεῖα τῆς Βουλγαρίας, τῆς Γεωργίας, τῆς Μόσχας, τῆς Ἀντιόχειας. Καί ἐνῶ τότε, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ πονηρός ψιθύρισε στά αὐτιά τῶν Λατίνων, τῶν ὑποτακτικῶν του, τῶν παπικῶν πού εἶναι τσιράκια του, τίς αἱρέσεις, δέν κατάφερε ὅμως νά παρασύρει τούς Ὀρθοδόξους. Πέρασαν πολλοί αἰῶνες καί παρά τήν τουρκοκρατία καί τά βάσανά μας, τήν κρατήσαμε τήν πίστη μας, δέν τή χάσαμε μετά ἀπό τή Φερράρα-Φλωρεντία. Ἐξαιτίας τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ τήν κρατήσαμε τήν πίστη μας. Καί τώρα κάνει ἄλλο τέχνασμα ὁ πονηρός.

Καί τό τέχνασμα αὐτό καί ἡ αἵρεση αὐτή πού ἔχει ψιθυρίσει καί πάλι στά αὐτιά κάποιων πατριαρχῶν αἱρετικῶν, κάποιων ἀρχιεπισκόπων, εἶναι ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία, ὅπως καί ἡ εἰκονομαχία, κρατάει τώρα καί πάλι ἕναν αἰώνα. Τί ψιθύρισε ὁ Διάβολος τώρα στά αὐτιά μερικῶν πατριαρχῶν τοῦ πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως μασόνων; «Δέν εἶστε μόνον ἐσεῖς Ἐκκλησία. Ὁ Θεός ἀγαπάει ὅλους. Ἀγαπάει τούς παπικούς καί τούς προτεστάντες, ἀγαπάει καί τούς μονοφυσίτες, καί ἐκκλησία εἶναι ὅλοι». Αὐτές τίς ἡμέρες, πτυχιοῦχος τῆς Χάλκης καθηγητής στήν Αὐστρία, ὑποστηρικτής τῆς Κρήτης καί παρών στήν Κρήτη, μᾶς ἐξέπληξε καί εἶπε ὅτι: «Μά καλά, ὅλοι αὐτοί οἱ ἀντιδρῶντες ἰσχυρίζονται ὅτι μόνον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία;». Μάλιστα, ἀγαπητέ, μόνο ἐμεῖς εἴμαστε ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ ἐκκλησία τῶν Πατέρων. Αὐτοί δέν τό πιστεύουν ὅμως. Πιστεύουν πώς ὅλοι εἶναι ἐκκλησίες, ὅλοι οἱ αἱρετικοί εἶναι ἐκκλησίες καί ὅλοι οἱ αἱρετικοί θά σωθοῦν. Ἄρχισαν λοιπόν ἀπό τίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος νά κηρύσσουν αὐτή τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅτι δέν σώζονται οἱ ἄνθρωποι μόνον μέσα στήν Ἐκκλησία τήν Ὀρθόδοξη, σώζονται παντοῦ καί σώζονται ἀκόμη καί μέσα στίς ἄλλες θρησκεῖες.

Καί ὁ διαχριστιανικός  Οἰκουμενισμός ἔγινε καί διαθρησκειακός Οἰκουμενισμός. Δέν βλέπετε τώρα τίς ἀγάπες μέ τό Ἰσλάμ; Τούς κάνουν ἀκόμη καί τζαμιά ἐδῶ, ἐκεῖ, τούς προστατεύουν, γιά νά αὐξηθοῦν καί νά μᾶς σφάξουν. Κουβαλήθηκαν μαζί μέ τόν Πάπα, ὁ πατριάρχης καί ὁ ἀρχιεπίσκοπος στή Λέσβο τό καλοκαίρι γιά νά ὑποδεχθοῦν τούς μουσουλμάνους. Καί ὁ πατριάρχης μοιράζει κοράνια. Καί τόν μιμοῦνται καί οἱ ἄλλοι καί μοιράζουν κοράνια. Τό Ἰσλάμ στό ἐπίκεντρο τοῦ ἐνδιαφέροντος. Καί στό Ἰσλάμ σώζονται οἱ ἄνθρωποι. Πρωτοφανῆ πράγματα! Πρωτοφανεῖς αἱρέσεις! Καί βέβαια ἡ διαπίστωση αὐτή –γιά νά μή σᾶς κουράσω, τά ἔχω πεῖ, τά ἔχω γράψει πολλές φορές- δέν εἶναι μόνο δική μου. Ὅλον τόν περασμένο αἰώνα, ἀφότου ἄρχισε αὐτή ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπῆρξαν ἀντιδράσεις πολλῶν: ἀρχιερέων, θεολόγων, τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Καί ἔχω σημειώσει ἐδῶ νά σᾶς διαβάσω κάποιες ἀντιδράσεις ἐναντίον αὐτῆς τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐξαιρετικές ἀντιδράσεις, γιά νά δεῖτε τί κάνουμε τώρα, τί κάνουμε σήμερα!

Ἀντιμετωπίστηκε ἡ εἰκονομαχία τότε, θριάμβευσε ἡ ὀρθοδοξία. Τώρα ὁ Οἰκουμενισμός πού εἶναι μέσα μας; Πού τούς ἔχουμε δίπλα μας τούς οἰκουμενιστάς; Στούς ναούς μας, στίς μητροπόλεις μας, δίπλα μας εἶναι οἱ αἱρετικοί, οἱ εἰκονομάχοι. Τί θά κάνουμε τώρα;

Σέ μιά ἀπόφασή της ἡ Ἱερά Κοινότης τοῦ Ἁγίου Ὄρους τοῦ 1987 λέγει: «Τό Ἅγιον Ὄρος ὡσαύτως δέν συμμερίζεται τήν ἄποψιν ὅτι ἐκτός τῆς Ὀρθοδοξίας ὑπάρχουν ἐκκλησίαι». «Ὑπάρχουσι μόνον κοινότητες αἱρετικῶν καί σχισματικῶν. Ὁμολογούντων πίστιν εἰς τόν Χριστόν, πλήν ὅμως ἑτέρως καθ᾽ ὅ ὁμολογεῖ ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἥτις εἶναι Μία καί ταυτίζεται μέ τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Οἱ Ρωμαιοκαθολικοί εἶναι σχισματικοί καί αἱρετικοί. Ἄνευ ἐγκύρων μυστηρίων καί Θείας Χάριτος». Τό Ἅγιον Ὄρος τώρα, πρίν μερικά χρόνια.

Νά σᾶς θυμίσω τί λέγει ὁ νέος Ἅγιος, ὁ μεγάλος Σέρβος διδάσκαλος, ὁ Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς: «Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι κοινόν ὄνομα διά τούς ψευδοχριστιανισμούς, διά τάς ψευδοεκκλησίας τῆς δυτικῆς εὐρώπης. Μέσα του εὑρίσκεται ἡ καρδία ὅλων τῶν εὐρωπαϊκῶν οὑμανισμῶν, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Παπισμόν. Ὅλοι αὐτοί οἱ ψευδοχριστιανισμοί, ὅλαι αἱ ψευδοεκκλησίαι δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μία αἵρεσις παραπλεύρως εἰς τήν ἄλλη αἵρεσιν. Τό κοινόν εὐαγγελικόν ὄνομά τους εἶναι Παναίρεσις».

Κι ἕνας καθηγητής ὀρθόδοξος – σπανίζουν πλέον οἱ ὀρθόδοξοι καθηγηταί- ὁ καθηγητής Ἀνδρέας Θεοδώρου, ἔχει μιά πολύ ὡραία θέση: «Ὁ οἰκουμενισμός δέν εἶναι αἵρεσις καί παναίρεσις, ὡς συνήθως χαρακτηρίζεται, εἶναι κάτι πολύ χειρότερο τῆς παναιρέσεως. Ὁ οἰκουμενισμός εἶναι ὑπέρβαση, ἀμνήστευση, παραθεώρηση, νομιμοποίηση ὅλων τῶν αἱρέσεων». Ξεπερνάει ὅλες τίς αἱρέσεις. Καί μία ἐπίσης θαυμάσια θέση γιά τόν Οἰκουμενισμό ἑνός πολύ γνωστοῦ γέροντος, τοῦ πατρός Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, ὁ ὁποῖος ἔγραψε μιά συγκλονιστική ἐπιστολή πρός τόν πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἕνα γράμμα θαρραλέο, βοηθάει ὅλους νά καταλάβουμε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός, γιατί ἀντιδροῦμε, γιατί σέ λίγο θά σᾶς ἀνακοινώσω κάτι τό ὁποῖο ὑποπτεύομαι ὅτι τό καταλαβαίνετε, γιά νά καταλάβετε τί εἶναι αὐτό γιά τό ὁποῖο διαμαρτυρόμαστε.

Λέγει λοιπόν ὁ ἅγιος Γέροντας, ὁ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος, πρός τόν Ἀθηναγόρα τό 1969: «Παναγιώτατε, ἀπό πολλοῦ ἀπεδείξατε ὑμᾶς αὐτόν ὡς ὀπαδόν τοῦ πλέον ἀπαισίου συγκρητισμοῦ. Ἔχετε ἆραγε ἀντιληφθῆ τί σημαίνει κατά βάθος ὁ ἐπάρατος Οἰκουμενισμός; Ἔχετε ἐμβαθύνει εἰς τό πνεῦμα αὐτοῦ τοῦ κατασκευάσματος; Ὑπό τόν ἐπάρατον Οἰκουμενισμόν δέν κρύπτεται ἁπλῶς μία αἵρεσις, κρύπτεται αὐτή αὕτη ἡ ἄρνησις τοῦ ἀποκαλυπτικοῦ χαρακτῆρος τῆς Χριστιανικῆς Πίστεως. Κατά τοῦτο ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι χείρων πάσης αἱρέσεως. Ἡ αἵρεσις τοῦ Ἀρείου παραδείγματος χάριν καθώς καί πᾶσαι αἱ ἄλλαι αἱρέσεις ὠχριῶσι ἐνώπιον τοῦ τέρατος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Διότι πᾶσαι αἱ χριστιανικαί αἱρέσεις, καί αἱ πλέον βλάσφημοι, οὐδέ διενοοῦντο κἄν νά ἀμφισβητήσωσι τήν μοναδικότητα καί ἀποκλειστικότητα τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς ἀληθείας ἐξ ἀποκαλύψεως». Ὅλες οἱ αἱρέσεις εἴχανε σφάλματα, ἀλλά καμιά δέν εἶπε ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ἡ ἀπόλυτη ἀλήθεια. Ὁ Οἰκουμενισμός λέει πώς δέν εἴμαστε μόνο ἐμεῖς ἡ ἀλήθεια, ὑπάρχουν καί ἀλλοῦ ἀλήθειες, ὑπάρχει καί ἀλλοῦ σωτηρία.

Περιμέναμε λοιπόν αὐτόν τόν Οἰκουμενισμό, αὐτήν τήν παναίρεση, τήν χειρότερη ὅλων τῶν αἱρέσεων, περιμέναμε νά τήν καταδικάσουν. Καί ἀγωνιζόμασταν γιά ὅλα αὐτά. Οἱ 18 τόμοι τῆς «Θεοδρομίας», 18 χρόνια τώρα, εἶναι γεμᾶτοι ἀπό αὐτούς τούς ἀγῶνες πού κάναμε ἐναντίον τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό Ἅγιον Ὄρος, ἀρχιερεῖς, ἐμεῖς, ὁ κόσμος. Θυμᾶστε τί ἔγινε μέ τόν Πάπα! Τί ξεσηκωμός ὑπῆρξε τότε! Καί τί ἔγινε; Καταδικάστηκε ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Καί τί εἶναι ἐκεῖνο τώρα τό ὁποῖο μᾶς κάνει νά μήν ἀνεχόμαστε πλέον αὐτή τήν κατάσταση; Γιατί ἀνεχτήκαμε τόσα χρόνια αὐτή τήν κατάσταση; Δέν ὑπῆρχε κι ἄλλο περιθώριο κάποιας ἀναβολῆς;

Στό ἴδιο ἐρώτημα βρέθηκε τό 1969-1970 καί τό Ἅγιον Ὄρος μέ τόν Ἀθηναγόρα. Ἐκεῖ ὅλες οἱ μονές τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐξαιρέσει κάποιων, ἔκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα τό 1968. Ἀνάμεσα στίς μονές τίς λίγες πού δέν ἔκοψαν τό μνημόσυνο ἦταν καί ἡ μονή Σταυρονικήτα, στήν ὁποία τότε μοναχός ἦταν ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Τότε, πρίν κόψει τό μνημόσυνο, ἡ μονή Σταυρονικήτα, ἔγραψε ὁ Ἅγιος Παΐσιος μιά ἐπιστολή πρός τόν γέροντα Χαράλαμπο Βασιλόπουλο. Χαριτωμένη ἐπιστολή, ὅπως ὅλα τοῦ Ἁγίου Παϊσίου εἶναι χαριτωμένα. Καί τί ἔλεγε ὁ Ἅγιος Παΐσιος; Ἐναντίον τοῦ Ἀθηναγόρα, πρίν κόψουν τό μνημόσυνο. Στήν ἐπιστολή αὐτή συνιστᾶ νά μή βιαζόμαστε νά κόψουμε τό μνημόσυνο, νά περιμένουμε, καί τό ἔχουν κάνει παντιέρα τώρα ὅλοι: «μά νά ὁ Ἅγιος Παΐσιος λέει νά μήν κόψουμε τό μνημόσυνο». Δέν στάθηκε ὅμως ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Παΐσιος. Προχώρησε.

Λέει λοιπόν σέ ἐκείνη τήν ἐπιστολή ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Φαντάζομαι ὅτι θά μέ καταλάβουν ὅλοι ὅτι τά γραφόμενά μου δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἕνας βαθύς μου πόνος διά τήν γραμμήν καί κοσμικήν ἀγάπην δυστυχῶς τοῦ πατέρα μας κυρίου Ἀθηναγόρα». Πονάω, λέγει ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ Ἀθηναγόρας μᾶς πονάει. Πόσο μᾶς πονάει τώρα ὁ Βαρθολομαῖος; Χίλιες φορές περισσότερο. «Ὅπως φαίνεται, ἀγάπησε μιάν ἄλλη γυναῖκα μοντέρναν, πού λέγεται παπική ἐκκλησία, διότι ἡ Ὀρθόδοξος Μητέρα μας δέν τοῦ κάνει καμίαν ἐντύπωσιν, ἐπειδή εἶναι πολύ σεμνή. Αὐτή ἡ ἀγάπη πού ἀκούστηκε ἀπό τήν Πόλη, βρῆκε ἀπήχηση σέ πολλά παιδιά του πού ζοῦν στίς πόλεις». Καί παρακάτω: «Μετά λύπης μου, ἀπό ὅσους φιλενωτικούς ἔχω γνωρίσει, δέν εἶδα νά ἔχουν οὔτε ψίχα πνευματική οὔτε φλοιό. Ξέρουν ὅμως νά ὁμιλοῦν γιά ἀγάπη καί ἑνότητα». Καί πολλά ἄλλα πού δέν θά σᾶς τά πῶ ὅλα.

Καί τί ἔκανε ἔμεινε ἐκεῖ ὁ Ἅγιος Παΐσιος; Ὅταν εἶδε ὅτι ὁ Ἀθηναγόρας δέν σταματάει, ἀλλά προχωράει, καί ἐνῶ ἡ Μονή Σταυρονικήτα προβληματιζόταν τί νά κάνει τότε, νά κόψει τό μνημόσυνο ἤ ὄχι, πληροφορήθηκαν ὅτι εἶχε πεῖ ὁ Ἀθηναγόρας τότε: «Ἀπατώμεθα καί ἁμαρτάνομεν, ἐάν νομίζωμεν ὅτι ἡ ὀρθόδοξος πίστις κατῆλθε ἐξ οὐρανοῦ καί ὅτι τά ἄλλα δόγματα εἶναι ἀνάξια. Σκοπός κάθε θρησκείας εἶναι νά δικαιώσει τόν ἄνθρωπον. Ὅλες οἱ θρησκεῖες, ὄχι μόνον ἐμεῖς». Καί τό φοβερότερον πού εἶπε ὁ Ἀθηναγόρας: «Δέν πρόκειται ἡ μία ἐκκλησία νά ὑποταχθῇ εἰς τήν ἄλλην, ἀλλ᾽ ὁμοῦ νά ἐπανιδρύσωμεν τήν μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν ἐκκλησίαν». Δέν ὑπάρχει ἡ Ἐκκλησία κατά τόν Ἀθηναγόρα, πρέπει νά τήν ἱδρύσουμε ξανά ὅλοι μαζί, μέ τίς αἱρέσεις μαζί νά ξαναϊδρύσουμε τήν Ἐκκλησία.

Καί γράφει τότε, ὁ τότε ἡγούμενος ὁ Βασίλειος ὁ Γοντικάκης, μετέπειτα ἡγούμενος τῆς μονῆς Ἰβήρων, καί συνυπογράφουν ὁ ἱερομόναχος Γρηγόριος καί ὁ μοναχός Παΐσιος. Τί τοῦ γράφουν; «Τό ὅτι στή μονή Σταυρονικήτα μνημονεύεται σήμερα τό ὄνομα τοῦ πατριάρχου, πρᾶγμα σπάνιο γιά κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦτο γίνεται κατ᾽ ἀνοχήν, ἀπό σεβασμό στήν Ἐκκλησία καί ὄχι σάν ἔκφραση καταφάσεως στή γραμμή αὐτή». Δέ συμφωνοῦμε μέ τή γραμμή αὐτή. Καί λίγο μετά, τό ἑπόμενο ἔτος, ὅταν ὁ Ἀθηναγόρας προχώρησε καί σέ ἄλλες δηλώσεις καί εἶπε ὅτι τό «filioque» καί τό «πρωτεῖο» δέν εἶναι σημαντικές διαφορές, ἁπλά ἔθιμα εἶναι, γράφει τότε ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς Σταυρονικήτα, ὁ ἀρχιμανδρίτης Βασίλειος «καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί» καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος, ὁ ὁποῖος λίγο πρίν ἔλεγε «προσέξτε μή κόβετε εὔκολα τό μνημόσυνο». Λέγει λοιπόν τό ἔγγραφο: «Μετά δέ τήν περί filioque καί πρωτείου ὡς ἁπλῶν ἐθίμων δήλωσιν τοῦ πατριάρχου, ἐπαύσαμεν τό μνημόσυνον, αἰσθανθέντες ὅτι ἐξέλιπεν πᾶν περιθώριον ἀνοχῆς ἤ προθεσμία ἀναμονῆς». Δέν ὑπάρχει πλέον περιθώριο ἀναβολῆς, δέν μποροῦμε νά περιμένουμε ἄλλο.

Ἄν τότε, ἀγαπητοί μου, πρίν ἀπό τόσα χρόνια, τό 1970, πρίν ἀπό σαράντα ἑφτά χρόνια «ἐξέλιπεν πᾶν περιθώριο ἀναμονῆς», τί περιθώριο ἀναμονῆς μᾶς ἔχει μείνει τώρα μέ τήν καταστροφή πού ἔκανε ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί οἱ ἄλλοι οἰκουμενισταί; Παλαιότερα εἶχα γράψει ἕνα κείμενο ὅτι κινδυνεύει ἡ Ὀρθοδοξία. Εἶχα δείξει στό κείμενο ἐκεῖνο τήν διάβρωση πού ἔχουμε ὑποστεῖ στήν Ἱεραρχία, στίς θεολογικές σχολές, ἀκόμη καί στό Ἅγιον Ὄρος! Πόσα χρόνια περάσανε; Ὑπάρχει πλέον δικαίωμα ἀναβολῆς; Ὅταν μάλιστα ἔχουμε καί συνοδική πλέον ἐπικύρωση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης;

Ὑπάρχουν ὁρισμένοι καί ἀνάμεσά σας, κάποιοι ἀκόμη καί δικοί μου Ἁγιαντωνίτες περιστασιακοί, οἱ ὁποῖοι λένε: «Καλά, γιατί πάτερ προβληματίζεστε νά κόψετε τό μνημόσυνο τοῦ Ἀνθίμου; Ὁ Ἄνθιμος εἶναι οἰκουμενιστής;». Θά σᾶς τά πῶ κάτω στό ἀρχονταρίκι, γιά νά δεῖτε πώς ὁ Ἄνθιμος εἶναι Οἰκουμενιστής, γιά νά μή σᾶς καθυστερῶ ἐδῶ περισσότερο. Ἔχω στό ἀρχονταρίκι νά σᾶς ἀνακοινώσω σημαντικά πράγματα.

Ἐκεῖνο ὅμως τό κομβικό σημεῖο πού ἀποδεικνύει ὅτι πρέπει νά κόψουμε τό μνημόσυνο εἶναι ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης. Δέ χωράει πλέον ἄλλο περιθώριο. Ὁ ἱερός κανόνας (15ος τῆς Πρωτοδευτέρας) λέγει ὅτι, ὅταν γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ὁ ἐπίσκοπος κηρύσσει αἵρεση, τότε τοῦ κόβουμε τό μνημόσυνο. Ὑπάρχει ὑψηλότερο ἐπίπεδο, αὐθεντικό ἐπίπεδο, πού νά τό βλέπει ὅλος ὁ κόσμος, καί μάλιστα σέ γραπτά πού μένουν, ἀπό  μία Μεγάλη Σύνοδο; Τά γραπτά τῆς Συνόδου αὐτῆς θά μένουν, ἄν δέν τά καταδικάσουμε, θά μένουν στούς αἰῶνες, «scripta manent».

Ἀφοῦ λοιπόν ὁ μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ἐγκωμιάζει τή σύνοδο τῆς Κρήτης καί τήν ἐγκρίνει καί δέχεται ὅσα ἀποφασίστηκαν στήν Κρήτη, δέχεται καί κηρύσσει γυμνῇ τῇ κεφαλῇ τήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Καί εἶναι καί ὁ ἴδιος οἰκουμενιστής. Δέ θά σᾶς κουράσω περισσότερο, θά σᾶς διαβάσω μόνον τό τέλος ἑνός κειμένου πού τοῦ ἔστειλα ἀνακοινώνοντας τή διακοπή τοῦ μνημοσύνου. Κάτω στό ἀρχονταρίκι θά σᾶς διαβάσω ὁλόκληρο τό κείμενο.

Στό κείμενο λοιπόν τό ὁποῖο ἔστειλα πρός τόν μητροπολίτη Θεσσαλονίκης τοῦ λέω τά ἑξῆς: «Στήν κατηγορία τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων ἀνήκετε ὁλοφάνερα καί σεῖς, Παναγιώτατε μητροπολίτα Θεσσαλονίκης κ. Ἄνθιμε, ὅπως σᾶς ἐξήγησα πρό ἡμερῶν στήν ἐπιστολή πού σᾶς ἔστειλα, ἀπαντώντας στήν πατρική ἐντός εἰσαγωγικῶν καί νουθετήρια ἐπιστολή σας, μέ τήν ὁποία μοῦ συνιστούσατε νά παύσω νά ὁμιλῶ γιά τόν Οἰκουμενισμό καί γιά τήν σύνοδο τῆς Κρήτης, γιατί ἀναστατώνω δῆθεν τίς συνειδήσεις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπιβεβαιώσατε ὁλοφάνερα «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» τήν οἰκουμενιστική σας ταυτότητα μέ τήν ἐγκωμιαστική ἀποδοχή τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης κατά τήν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, στίς 23-24 Νοεμβρίου 2016, καί μέ τήν ἐντολή νά διαβασθεῖ καί νά διανεμηθεῖ στούς Ἱερούς Ναούς τῆς Μητροπόλεώς σας τό ψευδέστατο κείμενο «Πρός τόν Λαό».

Ὅση προσπάθεια καί ἄν καταβάλλετε, ἐσεῖς καί οἱ ἄλλοι οἰκουμενισταί ἐπίσκοποι, νά ἐξωραΐσετε τήν ψευδοσύνοδο, δέν πρόκειται νά τό ἐπιτύχετε. Διότι αὐτή δέν εἶναι οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε Σύνοδος, ὅπως προκύπτει ἀπό τήν ἀληθῆ μαρτυρία τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπειδή λοιπόν ἐμπίπτετε σέ ὅσα περί ἐπισκόπων πού κηρύσσουν αἵρεση διαλαμβάνει ὁ 15ος Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τοῦ Μ. Φωτίου (861), συνοψίζοντας τήν Ἀποστολική καί Πατερική Παράδοση, γι᾽ αὐτό διακόπτω τήν μνημόνευση τοῦ ὀνόματός σας [παύση, χειροκροτήματα, «ἄξιος»] κατά τίς ἱερές ἀκολουθίες συμβολικά ἀπό σήμερα Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Δέν ἀνέχεται ἡ ἱερατική μου συνείδηση ἡ μέν Ἐκκλησία διά τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Ἁγίων Συνόδων νά καταδικάζει σήμερα ὅλες τίς αἱρέσεις καί τούς εἰκονομάχους, σεῖς ὅμως νά ἀναγνωρίζετε τίς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες καί νά συναποτελεῖτε μέ τούς εἰκονομάχους Προτεστάντες τό «Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν». Μνημονεύοντας τό ὄνομά σας δηλώνω ὅτι εἶμαι καί ἐγώ οἰκουμενιστής, ὅτι ἔχω τήν ἴδια πίστη μέ σᾶς καί ψεύδομαι ἐνώπιον τῆς Ἀληθείας, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ θύοντος καί θυομένου ἐπί τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὅπως ψεύδεσθε τώρα καί ὅλοι σχεδόν οἱ ἐπίσκοποι παλαιᾶς καί νέας Ἑλλάδος ἰσχυριζόμενοι ἐκφώνως ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί ἡ Ἱερά Σύνοδος ὀρθοτομοῦν τόν Λόγον τῆς Ἀληθείας.

Θά χαρῶ πολύ, ἄν, ἐφαρμόζοντας καί σεῖς τούς Ἱερούς Κανόνες, ἰδιαίτερα τόν 15ο τῆς Πρωτοδευτέρας, ἐπαινέσετε τούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς εὐσεβείας ἤ τουλάχιστον μέ ἀφήσετε νά ἐπιτελῶ τό λειτουργικό καί διδακτικό μου ἔργο στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου. «Δέν θέλω νά φύγω ἀπό τόν Ἅγιο Ἀντώνιο!». 

Θά σᾶς πῶ στό ἀρχονταρίκι τί εἶπα σέ κάποιον ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος μοῦ τηλεφώνησε χθές καί μοῦ συνιστοῦσε: «Πάτερ, μήν τό κάνετε. Θά προκληθεῖ μεγάλη ἀναταραχή». Καιρός νά προκληθεῖ ἀναταραχή, νά ἀφυπνιστεῖ ὁ κόσμος, νά μάθει ὁ κόσμος! [Χειροκροτήματα]

Νά μέ ἀφήσετε λοιπόν νά λειτουργῶ στόν Ἅγιο Ἀντώνιο. Ἔτσι ἔπραξε ὁ πατριάρχης Ἀθηναγόρας, ὅταν οἱ Ἁγιορεῖτες τοῦ ἔκοψαν τό μνημόσυνο, καί ἔτσι ἔπραξε καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος γιά τούς τρεῖς μνημονευθέντες μητροπολίτες. Δέν ἔλαβαν κανένα μέτρο ἐναντίον τους, καί ἔτσι ἀποφεύχθηκαν οἱ διαιρέσεις, πού θά εἶχαν ἀποφευχθῆ ἄν, μετά τήν μεταρρύθμιση τοῦ Ἡμερολογίου, ἡ Ἐκκλησία ἄφηνε ὅσους ἤθελαν νά ἀκολουθοῦν τό παλαιό Ἡμερολόγιο μέσα στούς κόλπους της, ὅπως ἄφησε καί πολλές τοπικές ἐκκλησίες καί τό Ἅγιον Ὄρος.

Ἄν ἀρχίσετε τίς διώξεις, σεῖς θά εἶσθε παραβάτης τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί δημιουργός σχισματικῶν καταστάσεων. Ἐγώ δέν θά προκαλέσω σχίσμα, διότι δέν θά προσχωρήσω σέ σχισματική ὁμάδα, οὔτε θά μνημονεύω ἄλλον ἐπίσκοπο. Θά ἀναμένω μετά καλῶν ἐλπίδων νά ἐπαναλάβω τό μνημόσυνό σας, ὅταν δημοσίως καί «ἐπ᾽ ἐκκλησίαις» καταδικάσετε τίς αἱρέσεις τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ, τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀπορρίψετε τήν σύνοδο τῆς Κρήτης. Ἄν παραμείνετε στά φιλοπαπικά καί οἰκουμενιστικά σας φρονήματα, δέν θέλω τοῦ λοιποῦ νά ἔχω καμμία κοινωνία μαζί σας.

Ἀκολουθώντας τόν ἄτλαντα τῆς Ὀρθοδοξίας, τόν Ἅγιο Μᾶρκο τόν Εὐγενικό, ὁ ὁποῖος συνοψίζοντας τήν συνοδική καί πατερική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἔλεγε, τί ἔλεγε; «Ὅλοι οἱ διδάσκαλοι τῆς ἐκκλησίας, ὅλες οἱ σύνοδοι καί ὅλη ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς παρακινοῦν νά ἀποφεύγουμε τούς ἑτεροδόξους καί νά μήν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους». Ἀκοῦστε τό κείμενο: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διΐστασθαι». Συνιστοῦσε νά ἀποφεύγουμε τούς λατινόφρονες, ἀντίστοιχους τῶν σημερινῶν οἰκουμενιστῶν, ὅπως φεύγει κανείς ἀπό τά φίδια. Ἀκοῦστε το  «Φευκτέον αὐτούς, ὡς φεύγει τις ἀπό ὄφεως».

Καί ἐπίσης εἶχε τήν πεποίθηση ὅτι ὅσο ἀπομακρύνεται ἀπό τόν λατινόφρονα πατριάρχη καί τούς ὁμοίους του τόσο προσεγγίζει πρός τόν Θεό καί τούς Ἁγίους, καί ὅταν χωρίζεται ἀπό αὐτούς, ἑνώνεται μέ τήν ἀλήθεια καί τούς Ἁγίους Πατέρες καί Θεολόγους τῆς Ἐκκλησίας. «Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς Ἁγίοις, καί, ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῇ ἀληθείᾳ καί τοῖς Ἁγίοις Πατράσι καί Θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας».

Ἐγώ ὡς μικρός ποιμένας καί διδάσκαλος πράττω τό καθῆκον μου ἀπέναντι τῆς Ἐκκλησίας, σήμερα Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί εὔχομαι καί περιμένω καί ἀπό ἐσᾶς ὡς μεγαλοποιμένα, νά πράξετε ὅ,τι σᾶς φωτίσει ὁ Θεός. Ἀμήν.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI