του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

«Όσοι το χάλκεον χέρι 
βαρύ του φόβου αισθάνονται, 
ζυγόν δουλείας ας έχωσι• 
θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία…» 
Ανδρέας Κάλβος, Ωδή τετάρτη, εις Σάμον  

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.

Άνδρες, προσοχή!

Κοσμίδης Ν. Ελευθέριος

Φίλοι και φίλες της φιλόξενης γωνιάς του ιστολογίου «Κατάνυξις», ανασκαλεύοντας την χαριτωμένη παιδικότητα, σκαλώνει κανείς αθέλητα σε ερωτήματα που τότε ίσως προσπεράστηκαν αβίαστα. Τώρα όμως παρασυρμένος από το δροσερό εκείνο αεράκι της άδολης νιότης, επανέρχομαι μπας και βρω απάντηση, στο κορυφαίο φιλοσοφικό μου ερώτημα: «πότε ένα παιδί γίνεται άνδρας;». Ας μου συγχωρεθεί η επιλογή του φύλλου, έτσι το σκέφτηκα τότε, έτσι το περιεργάζομαι και σήμερα: πρωτογενώς… άθικτο!

Επιστημονικώς δε θα ασχοληθώ, ως ανίδεος περί παιδοψυχολογίας, ιατρικής, φυσιολογίας κτλ. Την εμπειρία μου θα επικαλεστώ, 40κονταετούτης γαρ, και την φιλοπερίεργη κληρονομιά των της φυσικής εραστών!!

Κοίταζα έναν μπάρμπα στο καφενείο του χωριού, πως αστράψανε τα καταγάλανα μάτια του όταν αστειεύτηκε με κάποιον φίλο του, έφηβος μου φάνηκε. Άλλη πάλι φορά τραγουδούσαμε στο χωράφι στα καπνά:… ‘’την πατρίδα μ᾿ έχασα, έκλαψα και πόνεσα’’ και ο πατέρας μου κάθισε στο χώμα και έκλαιγε ασταμάτητα με λυγμούς σαν μωρό παιδί, στα 59 του χρόνια. Ένα καλοκαίρι που βοήθησα τον ξάδερφό μου στην ταβέρνα του, θα είχε πάει 11:30 την νύχτα, ξεπρόβαλε από την κουζίνα ο 45χρονος ξάδερφός μου, έβαλε τα χέρια στην μέση, «μεσολαβή» και καμάρωνε ευχαριστημένος τους πελάτες του να καλοτρώνε, όπως καμάρωνα εγώ στα 10 μου όταν πρωτοπέταξα χαρταετό. Να μη πω για το φως στα μάτια ενός ερασιτέχνη ψαρά, μόλις πιάσει κάνα μελανούρι!! Έχει θρυλικές διαστάσεις πλέον ένα περιστατικό που μας διηγιότανε η μάνα μου: ο 20χρονος γιός κοιμότανε κατάκοπος στο γιατάκι και μπαίνει ο πατέρας του να του αναγγείλει πως γέννησε η γυναίκα του: σήκου αρέ! (του πετάει το τσαρούχι) Γίνγκις πατέρας ρε! Τήρα πατέρας!…

Όμως μεγαλώνουμε, σχολές, στρατός, επαγγέλματα, να κάνουμε οικογένεια, να μας αξιώσει ο θεός παιδιά, τα παιδιά έχουν ανάγκες, μέριμνες, μετά έρχονται οι έγνοιες τα προβλήματα, τα μαλώματα, οι τσακωμοί και κάπου εκεί μπερδεύονται οι γραμμές, περιπλέκονται και γίνονται συρματοπλέγματα που παγιδεύουνε τον άνδρα, σε μια φυλακή γεμάτη πρέπει και μοιάζει η ενηλικίωση με σκλαβιά βαριά και φυλακή. Να πρέπει πάντα να αποδείξεις κάτι, τραγικό ε; συνήθως στον εαυτό σου. Τότε ξεπροβάλει και ο τριγράμματος δαίμων: το ΕΓΩ, τότε θεοποιείται η αυτοπεποίθηση. Τότε γίνεται ο άνδρας κυνηγός της πιο μάταιης Χίμαιρας, νέος ειδωλολάτρης, μουτζαχεντίν της εικόνας του. Τότε καμιά γυναίκα δεν είναι επαρκώς όμορφη και να τα διαζύγια, κανένα αμάξι επαρκώς γρήγορο και να τα τροχαία ατυχήματα, κανένα σπίτι ευρύχωρο και να τα δάνεια. Και καταστήνεται ο άντρας δούλος στη θεότητα της αυτοπεποίθησης και της φιλοδοξίας.

Στον αντίποδα τι; Η επιπολαιότητα; Ο παλιμπαιδισμός; Η ανευθυνότητα; Γίνεται προκοπή έτσι; Τελικά ποιο είναι το διακύδευμα εδώ; Πως ερμηνεύει μέσα του ο καθένας την ευθύνη των επιλογών του; Ποιο είναι το αντίθετο της αυτοπεποίθησης; Πώς να γκρεμίσουμε τα ψεύτικα είδωλα, τις κατασκευασμένες θεότητες, τη φυλακή του ΕΓΩ; Πότε θα σταματήσουμε να παίζουμε κρυφτούλι με τον εαυτό μας; Πως θα λευτερωθούμε;

Σε ανύποπτο χρόνο ο γέροντας μου είπε: «… μα εμείς αγόρι μου έχουμε την πεποίθησή μας στο Θεό! ελεύθερα, για τα πάντα.»

Φτου ξελεφτερία!