Ελευθέριος Κοσμίδης
Κοσμίδης Ελευθέριος, Εφήβων έργα
24 Ιούλ 2020
του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr
“…Πόσους κανόνες και πόσα ΜΗ να μπούνε ανάμεσά μας, για να τα προστατέψουμε από τις ασύμμετρες απειλές, που κάθε στιγμή παραμονεύουνε για τα παιδιά μας;…”
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra
Αναδημοσιεύουμε από το Ιστολόγιο Κατάνυξη.
Κοσμίδης Ελευθέριος, Εφήβων έργα
Πράγματι μεταξύ των άλλων επιτυχιών, που επιδέξια κουκουλωθήκανε κάτω από το πέπλο της κρίσης, επιτυχία είναι και η μη αντίδραση των Ελλήνων σε όλα τούτα που μας επιβάλλονται. Πολιτισμός και σαβουάρ βιβρ, όταν πέφτει ξύλο στο δρόμο, δεν υπάρχει! Εμείς είμαστε ακόμα στο: « βάρα άλλη μια και θα δεις τι θα πάθεις». Κοτεύουμε! (φερόμαστε σαν κότες) που λένε και τα παιδιά, και έχει ενδιαφέρον να κάνεις παρέα με τα παιδιά, γυμνασίου – λυκείου ας πούμε, έχουνε μωρέ έναν αρχέγονο τρόπο να σε βάζουνε στη θέση σου, εφήβων έργα σα να λέμε.
Ξεχασμένες εμπειρίες, τα εφηβικά καμώματα, που και στο παρελθόν και τώρα είναι ποτισμένες με το δροσερό νεράκι της εφηβικής ψυχής. Να παθιάζεσαι με κάθε τι, να χορεύεις κρυφά μπροστά στον καθρέφτη, ή να δείχνεις τα μπράτσα σου, να παλεύεις ώρες με τα μαλλιά σου, να συνταιριάζεις ρούχα, να βαριέσαι στο σχολείο, να κουράζεσαι με τις κοτσάνες που λες κι εσύ ο ίδιος, να γελάς δυνατά, να ψάχνεις κάθε τόσο τι θα φας, περιέργεια στο κόκκινο, αμφισβήτηση για τα πάντα. Άποψη για όλα, ανησυχίες άλλες χρήσιμες και άλλες άχρηστες, ένα σωρό, φιλίες που βαφτίστηκαν παντοτινές και γρεμιστήκανε σε μια νύχτα, για έναν έρωτα, για ένα ζευγάρι παπούτσια, ή μια φούτερ μπλούζα. Την άλλη μέρα πάλι φιλίες ήτανε και πάλι παντοτινές,σαν μυστικό λουτρό η νύχτα ξέπλενε με δάκρυα τον πόνο της εφηβικής ψυχής, που και δι ασήμαντον αφορμή, μπορεί να είναι πολύς!
Μου΄χε στείλει, θυμάμαι η θεία μου από την Αμερική, όλοι έχουμε μια θεία κάπου στον εξωτερικό, μια ζακέτα λακόστ νομίζω και τη φόραγα και καμάρωνα σαν γύφτικο σκεπάρνι, ώσπου άσκησαν βέτο οι αδερφούλες μου: «Αν την ξαναφορέσεις εγώ αλλάζω σχολείο», «μα γιατί;;;», «άκουσέ τον ρωτάει γιατί: ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ!» …τι κακό είχε η πορτοκαλί ζακετούλα μου; Άλλοτε πάλι θα γέλαγαν και οι πέτρες με τα ψέμματα που ξεφουρνίζαμε ο ένας του αλλουνού, τόσο πολύ που συχνά τα πιστεύαμε κι εμείς. Όνειρευόμασταν και φανταζόμασταν αδιάκοπα: «εγώ θα πάω στα Λ.Ο.Κ να γίνω κομάντος», «εγώ θα γίνω νοσοκόμα», «εγώ να φύγω από το χωριό κι ας μη γίνω τίποτα»… Είχε πέσει θυμάμαι το γέλιο της αρκούδας, όταν τελειώνοντας το ποδόσφαιρο, πιάσαμε κουβέντα με κάτι μπαρμπάδες στο καφενείο αν η Γη γυρίζει. Ο μπάρμπας μου ο «Χρηστίτς» έκανε την παρατήρηση που μας αποτέλειωσε: «εγώ όταν βγαίνω από το σπίτι μου, 75 χρόνια τώρα, βλέπω τα νεκροταφεία» (δύση)… «μια φορά δεν είδα το γήπεδο» (ανατολή)… «άιτε δεβάτε απ΄αδακά, περεκεντέδες, τσάπαν τα σχολεία σας». Νεολαία – Μπαρμπάδες = 0-1
Τώρα όλα τούτα πως φαντάζουνε τόσο μακρινά; Τα νέα τα παιδιά από πού να τα πιάσεις; Διαδίκτυο, παιχνιδομηχανές, τάμπλετ, τηλέφωνα, νύχια, μακιγιάζ, τατουάζ, ντεκαπάζ, καμουφλάζ!! Ξέρω γω; Σινεμάδες, βρουκόλακες, βαμπίρ, τραγουδιάρηδες, σελέμπριτι, μαγειρικές… άποψη για ΟΛΑ!, για ΟΛΑ όμως. Από που να πιαστείς, πώς να καλύψεις, πώς να αναθρέψεις το παιδί σου. Πόσους κανόνες και πόσα ΜΗ να μπούνε ανάμεσά μας, για να τα προστατέψουμε από τις ασύμμετρες απειλές, που κάθε στιγμή παραμονεύουνε για τα παιδιά μας;
Ρώτησα το γέροντα επί του θέματος: «μα εμείς δεν είμαστε του καθώς πρέπει», μου είπε, «σκύψιμο και συζήτηση με τα παιδιά». «Να ξέρουν πως και στο καλό και στο κακό μπορούν να σ’ εμπιστευτούν» Σκύψιμο και συζήτηση με τα παιδιά.
Tip: καλύτερος γυμναστής για το σκύψιμο από το γέροντα δεν υπάρχει. Η πιο περίοπτη θέση στο τραπέζι για συζήτηση, για τον γέροντα είναι. Τα άλλα είναι προφάσεις, και πρώτος συγγνώμη για την αμέλειά μου πρέπει να ζητήσω εγώ, μία από το γέροντα και μια από τα παιδιά μου.
Συγχωράτε με.