25/4/2019

του Ελευθέριου Ν. Κοσμίδη, Contributor Editor
αρθρογραφεί για katanixi.gr

Είναι κάποιες ψυχές που περνάνε αθόρυβα δίπλα μας, (δίπλα από εμάς τους δήθεν σπουδαίους της ζωής, της κοινωνίας, της εργασίας μας) που ακροβατούν μεταξύ ύπαρξης και “ανυπαρξίας” στη σύγχρονη καθημερινότητα. Ακόμα και αν θα έλειπαν από τη δική μας σπουδαία καθημερινότητα ή αν τους καλέσει ο Θεός κοντά Του, ο περισσότερος κόσμος θα αναρωτιέται “άραγε ζήσανε ποτέ;”

Σε μια κοινωνία η οποία τη δεδομένη ιστορική και χρονική στιγμή βιώνει μια ολοένα αυξανόμενη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής, ο δομικός της λίθος, ο άνθρωπος, βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανυπαρξία του. Η δήλωση αυτή γίνεται ακόμη πιο δυσνόητη αν εξετάσουμε τις ανθρώπινες αξίες, το νόημα της ζωής, την ευτυχία – μακαριότητα σαν κρίσιμες παραμέτρους οι οποίες θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε γιατί υπάρχουμε; τι δίνει αξία στη ζωή μας; για ποιον ή ποιους λόγους αξίζει να ζει ένας άνθρωπος;

Η καθολικότητα της επαπειλούμενης ανυπαρξίας κυριαρχείται από μια αίσθηση ξεπεσμού και απαξίωσης κυρίως των αξιών μας. Ενισχύεται σε υπερβολικό βαθμό από την ενδελεχή ενασχόλησή μας με τη ζωή των άλλων και καταλήγει στην ανάγκη να καλλιεργήσουμε μια εικόνα, ένα κοινωνικό status μέσα από τα δίκτυα επικοινωνίας της εποχής μας, για εκείνους που θα ασχολούνται με τη δική μας ζωή.

Εννοείται πως είναι στη διακριτική ευχέρεια του καθενός/καθεμιάς από εμάς, να εξετάσει την ανυπαρξία του ανθρώπου τη δεδομένη χρονική στιγμή, ως προς κάποιο ιδιαίτερο κριτήριο. Κάποιοι κρίνουν σε σχέση με τα περιουσιακά στοιχεία, κάποιοι άλλοι με τη φήμη, τους followers και τα likes, κάποιοι κρίνουν με την αλλαγή που επέφερε στην ανθρωπότητα και κατά πόσο η ζωή και το έργο ενός και μόνου ανθρώπου αποτελεί έμπνευση για τις επόμενες γενιές.

Η ανθρώπινη ζωή για να φτάσει στο αδιέξοδο της ανυπαρξίας της, πέρασε προηγουμένως από την θεοποίησή της. Η Δυτική σκέψη, εκφρασμένη από τους γίγαντες της ψυχιατρικής, της ψυχολογίας και της φιλοσοφίας της Δυτικής διανόησης, αφού “σκότωσε” τον Θεό, όφειλε να ανακηρύξει έτερον Θεόν στη θέση του και (σύμφωνα με τον Σέρβο Άγιο και καθηγητή της δογματικής στο πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου, Ιουστίνο Πόποβιτς), ανακήρυξε Θεό… τον άνθρωπο.

Μόνο που η αυτοπεποίθηση και η αυτοθεοποίηση φαίνεται να πνίγονται στα άπειρα gigabyte της κοινωνίας της πληροφορίας. Ο άνθρωπος πλέον ως ξεπεσμένος πρώην Θεός, στέκεται ακίνητος μπροστά σε λογής λογής οθόνες και matrix, μια ακινησία που τον κάνει οκνηρό, τεμπέλη, και τον μεταμορφώνει σε ένα ανικανοποίητο τέρας σκληροκαρδίας, που έχει άποψη για τους πάντες και τα πάντα, που κατακρίνει τις ζωές των άλλων, αλλά όταν κοιτάζεται στον καθρέφτη της ειλικρινούς αυτοκριτικής, σοκάρεται γιατί έρχεται αντιμέτωπος με την πιο ασήκωτη αλήθεια: δεν έχει ζωή!

Είναι λοιπόν κάποιες ψυχές, αθόρυβες, σχεδόν αόρατες στον κόσμο μας, που κατάφεραν μέσα στη σπουδή και την ομίχλη του ανθρώπινου ουμανισμού, να διακρίνουν τον Θεό, να αναζητήσουν με απλότητα τον Θεό και να εργαστούν δίχως να τεμπελιάζουν την αρετή και την αύξηση της αγάπης τους για τον Θεό.

Είναι κάποια ψυχή που αξιώθηκε τον υπερμέγιστο βαθμό της Ιερωσύνης και υπηρέτησε με προκλητική αυτοθυσία την ενορία της:

• με ατελείωτες εξομολoγήσεις για το ποίμνιο που του εμπιστεύθηκε ο Κύριος,
• με αμέτρητες αγρυπνίες και ολονυχτίες, μεταφέροντας την Αγιορείτικη παράδοση στο κέντρο της Θεσσαλονίκης
• με γεμάτα ζωή Κατηχητικά όλων των ηλικιών, από ενορίτες για την ενορία,
• με γκρεμίσματα, με χτισίματα, με σκαψίματα, με βαψίματα, τα πάντα τοις πάσι γενόμενος, για τον Χριστό, για την Ορθοδοξία.

Αυτήν την ψυχή, δεν μπορούν ούτε όλοι οι φιλόσοφοι του κόσμου να την πείσουν ή να την “ψήσουν” πως άλλαξε ο Χριστός. Πως οι πρώην αιρετικοί έγιναν κολλητοί. Πως η αξία της ζωής είναι του αιώνος τούτου και όχι ο Παράδεισος και η αιώνια Ζωή.

Αυτή την ψυχή την διώξανε από το σπίτι της με τον χειρότερο τρόπο: την αδικία και τη συκοφαντία. Άγουροι, φιλόδοξοι νέοι κληρικοί, που βρίσκονται σε διατεταγμένη αποστολή, αλλά και ώριμοι προς Αρχιερατείαν εκλόγιμοι, ξεσπούν το πικρό δηλητήριο της φιλοδοξίας τους, άλλοι ανταμοιβόμενοι ήδη και άλλοι ονειρευόμενοι μια δεσποτική πατερίτσα. Δηλητηριάζουν ακόμη τον πιστό λαό του Θεού με συκοφαντίες και ψέματα.

Είναι λοιπόν κάποιες ψυχές, αθόρυβες, σχεδόν αόρατες στον κόσμο μας, που κατάφεραν μέσα στη σπουδή και την ομίχλη του ανθρώπινου ουμανισμού, να διακρίνουν τον Θεό, να αναζητήσουν με απλότητα τον Θεό και να εργαστούν δίχως να τεμπελιάζουν την αρετή και την αύξηση της αγάπης τους για τον Θεό.

Είμαι ευγνώμων στον Θεό που με αξίωσε να γνωρίζω μια από αυτές τις ψυχές, που εν έτει 2019 βιώνουν θρησκευτικό διωγμό μέσα στην Ορθοδοξία, από την επίσημη εκκλησία. Η ψυχή αυτή, ετούτη τη Μεγάλη Εβδομάδα για πέμπτη χρονιά, βιώνει μια ιδιότυπη εξορία από την ενορία του, τον Ιερό Βυζαντινό Ναό Προφήτη Ηλία Άνω πόλεως Θεσσαλονίκης.

Το μαύρο της αιρέσεως, άσπρο της αληθείας δεν γίνεται.

Καλή Ανάσταση