Τῆς Ὀλυμπίας
ἀποκλειστικά γιά τήν https://katanixi.gr/

“Τόση χαρά καί εὐφροσύνη θά αἰσθάνονται οἱἅγιοι στόν Παράδεισον «ὄντες μπροστά στόν θρόνο τῆς Ἁγίας Τριάδος», ὥστε νά περνοῦν χίλια χρόνια σάν «μία» μέρα”!

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

«ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καί φυλακή ἐν νυκτί». (Χίλια έτη της ζωής μας, δια σε τον προαιώνιον Θεόν είναι μία ημέρα, ωσάν η χθεσινή, η οποία επέρασε. Μάλλον δε σαν ένα τετράωρον νυκτερινής φρουράς. Χίλια χρόνια στα μάτια σου είναι σαν τη μέρα τη χθεσινή, που πέρασε, και σαν τη βάρδια την νυχτερινή) (Ψαλμός 89, 4).

Ο Ψαλμός 89 επιγράφεται ως «ὁ ἄνθρωπος φεύγει, ὁ Θεός μένει αἰώνια». Πρόκειται για προσευχή του Μωυσή, του ανθρώπου του Θεού. Μέσα από την Πίστη μας στον Κύριο Ιησού Χριστό, αποκτάμε μία ζωντανή και προσωπική σχέση με τον Θεό και ξέρουμε, όχι σαν υπόθεση, αλλά σαν ένα πραγματικό γεγονός εμπειρίας, ότι αυτή η σχέση έχει μέσα της την προσδοκία της αιωνιότητας. Σύμφωνα με το «Πιστεύω» της Ορθοδοξίας μας, «Πιστεύω… εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Ὁμολογῶ ἕν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν. Καί ζωήν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. Ἀμήν». Βεβαιώνουμε χωρίς αμφιβολία ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός θα ξανάρθει μέσα σε δόξα και με τον ερχομό Του θ’ αναστηθούμε και θα κριθούμε «καί βασιλεύσει ἐπί τόν οἶκον Ἰακώβ εἰς τούς αἰῶνας, καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. 1, 33).

Η Αγία Γραφή και η Ιερή Παράδοση μας μιλούν αρκετές φορές για τη Δευτέρα Παρουσία. Η σύντομη βασιλεία του Αντιχρίστου θα τερματιστεί απότομα με τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, ετούτη τη φορά όχι με τρόπο κρυφό, όπως έγινε με τη γέννησή Του στη Βηθλεέμ, αλλά καθήμενου εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενου επί των νεφελών του ουρανού, «λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· σύ εἶπας· πλήν λέγω ὑμῖν, ἀπ᾿ ἄρτι ὄψεσθε τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου καθήμενον ἐκ δεξιῶν τῆς δυνάμεως καί ἐρχόμενον ἐπί τῶν νεφελῶν τοῦ οὐρανοῦ» (Ματθ. 26, 64).Ο ακριβής χρόνος της Δευτέρας Παρουσίας είναι κρυφός, διότι ο Ιησούς είπε στους μαθητές: «εἶπε δέ πρός αὐτούς· οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους ἤ καιρούς οὕς ὁ πατήρ ἔθετο ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» (Πραξ. 1, 7). «Δεν είναι ιδικόν σας έργον και δικαίωμα να γνωρίσετε τα χρόνια ή τους ωρισμένους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ εκράτησε εις την ιδικήν του εξουσίαν και παγγνωσίαν».

Ο Κύριος θα έρθει εκείνη την ημέρα ως κλέπτης εν νυκτί, καθώς λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Περί δέ τῶν χρόνων καί τῶν καιρῶν, ἀδελφοί, οὐ χρείαν ἔχετε ὑμῖν γράφεσθαι· αὐτοί γάρ ἀκριβῶς οἴδατε ὅτι ἡ ἡμέρα Κυρίου ὡς κλέπτης ἐν νυκτί οὕτως ἔρχεται» (Α’ Θεσ. 5, 1,2). Να είμαστε πάντα έτοιμοι και σε κατάσταση αναμονής. Αυτά δε, που λέγω σε εσάς, λέγει ο Κύριος, τα λέγω εις όλους. Γρηγορείτε!” «ἅ δέ ὑμῖν λέγω, πᾶσι λέγω· γρηγορεῖτε» (Μαρκ. 13, 37).

Πόσο ωραία εμπειρία είναι, μέσα στο πλαίσιο της κατανυκτικής περιόδου της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όταν με θέρμη διαβάζουμε ότι: «ὁ κατανύξεως μεστός» Μέγας Κανών προσφέρει ένα συγκλονιστικό βίωμα. Μπαίνει στο στόμα του πιστού σαν φωνή, σαν εγερτήριο, σαν αφυπνιστικός σεισμός στην κοιμωμένη και ραθυμούσα ψυχή του. Τούτο ανακεφαλαιώνει το θαυμαστό προοίμιο του κοντακίου του Ρωμανού του Μελωδού, που συμψάλλεται με τον Μέγα Κανόνα: «Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις τό τέλος ἐγγίζει καί μέλλεις θορυβεῖσθαι· ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν».(1)

Όπως λέγει το Ευαγγέλιο, η κρίση γίνεται κάθε ημέρα σε όλη τη διάρκεια της επίγειας ζωής μας. «Ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν οὐ κρίνεται, ὁ δέ μή πιστεύων ἤδη κέκριται, ὅτι μή πεπίστευκεν εἰς τό ὄνομα τοῦ μονογενοῦς υἱοῦ τοῦ Θεοῦ». “Όποιος πιστεύει σ’ αὐτόν, δεν τιμωρείται, ενώ εκείνος που δεν πιστεύει, ήδη έχει τιμωρηθή, διότι δεν έχει πιστεύσει στο όνομα του μονογενούς Υιού τού Θεού” (Ιω. 3, 18).

Όποτε συνειδητά συμβαδίζουμε με το θέλημα του Θεού, ήδη εισερχόμαστε προκαταβολικά στην αιώνια ζωή· όποτε συνειδητά διαλέγουμε το εμπαθές θέλημά μας, παίρνουμε μια πρόγευση από την Κόλαση. Aπό αυτή την επίγεια ζωή γευόμαστε τον Παράδεισο ή την Κόλαση, ανάλογα με το τι θα επιλέξουμε εμείς προσωπικά. Αν έχουμε αγαπήσει τον Θεό και τον συνάνθρωπό μας ως εαυτόν, τότε γευόμαστε από εδώ τον Παράδεισο και πιστεύουμε κατά πάντα τον Κύριον.

Στη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, θα εγερθούμε από τους νεκρούς με την ψυχή μας και με το σώμα μας, έχοντας ξανά ενωμένη την ψυχή με το σώμα. Έτσι, θα παρουσιαστούμε μπροστά στον Κύριό μας για τη Τελική Κρίση. Ο Θεός, μας θέλει αγίους. Η αγιότητα του βίου κάθε μοναδικής προσωπικότητας θα συνεχίσει να είναι αιώνια και να αποτελεί ένα μυστικό ανάμεσα στον Θεό και σε εκείνη. Στη βασιλεία του Θεού ο καθένας γίνεται ένα με τον Θεό και με όλους τους άλλους, έχοντας τα προσωπικά χαρακτηριστικά που είχε σ’ αυτή τη ζωή, όμως είναι πλέον θεραπευμένος και δοξασμένος από τον Θεό.

Αδέλφια μου, υπάρχει μία πολύ ωραία διήγηση που αφορά τον στίχο αυτό του Ψαλμού και την οποία θέλω να σας διηγηθώ: (2) “Ζούσε σ’ ένα κοινόβιο ένας ευλαβής μοναχός ο οποίος κάποτε ακούγοντας τον Ψαλμό 89 σταμάτησε ο νους του στον στίχο 4 του Ψαλτηρίου «ὅτι χίλια ἔτη ἐν ὀφθαλμοῖς σου ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές, ἥτις διῆλθε, καί φυλακή ἐν νυκτί», και δεν μπορούσε να καταλάβει αυτό τον στίχο κι επειδή σ’ αυτό το δεν υπήρχε κανένας έμπειρος διδάσκαλος να τον βοηθήσει, έκανε επίμονη προσευχή στον Κύριον να του αποκαλύψει την έννοια του στίχου. Πράγματι ο Κύριος άκουσε το θέλημά του φοβούμενου αυτόν.

Μια ήμερα μετά τον όρθρο, αφού έφυγαν οι αδελφοί στα Κελλιά τους, αυτός έμεινε να προσευχηθεί, κατά την συνήθεια του, στην Εκκλησία.

Τότε βλέπει ξαφνικά έναν πολύ ωραίο αετό να πετά πάνω από το κεφάλι του μέσα στον Ιερό Ναό! Ξαφνιάστηκε, εντυπωσιάσθηκε και χάρηκε πολύ από την ωραιότητά του και θέλησε να τον πιάσει. Ο αετός απομακρυνόταν λίγο λίγο και ο μοναχός τον ακολουθούσε. Δεν πετούσε ψηλά όπως οι άλλοι αετοί. Ακολουθώντας τον ο μοναχός, βγήκε από την Εκκλησία, βγήκε από το Μοναστήρι κι έφθασε σε ένα δάσος.

Εκεί εισήλθε σ’ έναν απόκρυφο τόπο κι άρχισε ο αετός να ψέλνει μια μελωδία γλυκύτατη και αγγελική, ώστε ο μοναχός απορροφημένος από την γλυκιά ψαλμωδία, ξέχασε όλα τα του κόσμου και με τον νου και την καρδιά του βρισκόταν στον Παράδεισο. Με την χάρη του Θεού δεν αισθανόταν κόπωση, πείνα, δίψα, πόνους, κρύο ή άλλες ανάγκες του σώματος.

Αισθανόταν μέσα του τόση αγαλλίαση, ώστε επί… τριακόσια χρόνια άκουγε ευφραινόμενος την αγγελική ψαλμωδία διότι άγγελος Κυρίου ήταν ο φαινόμενος ωσάν αετός! Μετά ό άγγελος υψώθηκε στους ουρανούς, ενώ ό μοναχός επανερχόμενος στον εαυτό του από αυτή την «θεωρία», επέστρεψε στο Μοναστήρι, νομίζοντας ότι μία μόνον ώρα πέρασε από τότε που έφυγε από την Ιερά Μονή. Φθάνοντας εκεί, ο πορτάρης τον ρώτησε από που είναι; Τότε αυτός απόρησε, διότι δεν είδε αυτόν που γνώριζε ως πορτάρη και του είπε με φυσικό τρόπο:

-Εγώ είμαι ο τάδε μοναχός. Δεν με γνωρίζεις; Ο πορτάρης νόμιζε ότι ο επισκέπτης του θα έχασε τα μυαλά του και του είπε:

Πήγαινε στον δρόμο σου, γιατί εμείς δεν έχουμε τέτοιο μοναχό. Εσένα δεν σε είδα καμιά φορά ούτε μπήκες ποτέ σ’ αυτό το Μοναστήρι!

Τότε ο μοναχός ταραγμένος, του είπε όλα τα τυπικά του κοινοβίου και τα ονόματα των αδελφών. Κατόπιν πηγαίνοντας στον ηγούμενο και λέγοντας όλα αυτά, αυτός συγκέντρωσε τους Πατέρες, αλλά από αυτούς κανέναν δεν γνώριζε. Τότε ο μοναχός τους είπε με απορία:

-Θαυμάζω κι εξίσταμαι Πατέρες, πώς έγινε αλλαγή για μία μόλις ώρα που απουσίασα από εδώ, ώστε ν’ αλλάξουν τα πάντα, ώστε να μη γνωρίζω κανέναν από εσάς κι εσείς να μη γνωρίζετε εμένα! Μάρτυς μου ό Θεός, ότι δεν πέρασε παρά μία ώρα που εξήλθα από το Μοναστήρι, αφού προηγουμένως διαβάσαμε την ακολουθία του όρθρου.

Ο Γέροντας Κλεόπας, φωτισμένος από τον Θεό ανέτρεξε στον κώδικα του μοναχολογίου, αναζητώντας τα ονόματα των Πατέρων που ανέφερε ο άγνωστος μοναχός. Εξετάζοντας προσεκτικά τον κώδικα του μοναχολογίου, όπου ήσαν γραμμένα όλα τα ονόματα των αδελφών, διάβασε τα ονόματα που του είπε ο μοναχός και κατάλαβε με τρόμο, πώς είχαν περάσει… τριακόσια ολόκληρα χρόνια! Τότε άρχισε να ρωτά τον μοναχό τι είδους άνθρωπος είναι και τι αγαθά έργα στην ζωή του έκανε, για να μάθει πώς αξιώθηκε από τον Θεόν τέτοιας χάριτος.

Αυτός του είπε: “Δεν γνωρίζω καμιά αρετή στον εαυτό μου, παρά μόνον ότι είχα υπακοή στους προεστούς της Μονής, τέλεια αγάπη προς όλους και δεν σκανδαλιζόμουν ποτέ και από τίποτε. Είχα πολλή αγάπη στην Παναγία Δέσποινα και κάθε μέρα διάβαζα μπροστά στην εικόνα Της τους χαιρετισμούς”.

Κοιτάξετε πόσο αυτή η ιστορία συνοψίζει τα καθήκοντα ενός μοναχού…

Κατόπιν διηγήθηκε την εμφάνιση του αετού και την ιστορία στο δάσος και οι Πατέρες τον αγκάλιαζαν τον καταφιλούσαν ως έναν κατά κυριολεξία ουράνιο και όχι επίγειο άνθρωπο, διότι και τα λόγια του ουράνια και θεία. Ο ηγούμενος του είπε:

-Δόξαζε τον Παντοδύναμο Θεόν, ο οποίος σε αξίωσε μιας τέτοιας θαυμαστής οπτασίας, την οποία δεν είδε άλλος με αυτό τον τρόπο σ’ αυτό τον παράλογο κόσμο: “Έζησες κάτι από την χαρά και την γλυκύτητα του Παραδείσου!..Αλλά γνώριζε, αδελφέ μου τριακόσια χρόνια πέρασαν και όχι μία ώρα όπως σου εφάνη”!

“Τόση χαρά καί εὐφροσύνη θά αἰσθάνονται οἱἅγιοι στόν Παράδεισον «ὄντες μπροστά στόν θρόνο τῆς Ἁγίας Τριάδος», ὥστε νά περνοῦν χίλια χρόνια σάν «μία» μέρα”!

Ακούγοντας αυτά ο μοναχός δόξασε τον Θεόν έκλαψε από χαρά και ζήτησε να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων. Λαμβάνοντας τα Άχραντα Μυστήρια, είπε: «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα, κατά τό ῥῆμά σου, ἐν εἰρήνη· ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου Ἰσραήλ» και αμέσως παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Θεού.

-Πατέρες και αδελφοί, δεν μπορώ χωρίς στεναγμούς, λέγει ο Γέρων Κλεόπας, να γράψω αυτά, σκεπτόμενος το μέγα έλεος και την ευσπλαχνία του Πανάγαθου Θεού. Ο μακάριος αυτός μοναχός αξιώθηκε να γευθεί από τον παρόντα βίον αυτά που κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί να διηγηθεί, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος, που αρπάχθηκε μέχρι τρίτου ουρανού και άκουσε άρρητα ρήματα. Είθε κι εμείς οι ανάξιοι και αμαρτωλοί ν’ αξιωθούμε αυτού του Θείου ελέους και της ευσπλαχνίας του πανάγαθου Θεού μας.

Νομίζω ότι αυτό ήταν το καλύτερο, το γνησιότερο για τον Γέροντα Κλεόπα ο οποίος και μας ομίλησε και μας έγραψε, αλλά πιστεύουμε πολύ λίγα είναι αυτά που μας έγραψε σε σχέση με αυτά που «έζησε» αλλά δεν μας είπε… Η παρουσία του αυτή, αυτός ο ενθουσιασμός, η χαρά που είχε για τον Θεόν και τους ανθρώπους του Θεού, τους πιστούς Ορθόδοξους, μέχρι το τέλος της ζωής του, είναι ολοφάνερα”.

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν»!!!

• 1. (Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἰ. Μ. Φουντούλη: Λογική λατρεία, ἐκδ. Ἀ. Δ.) http://paterikos.blogspot.com/
• 2. «Χίλια ἔτη, Κύριε, ὡς ἡμέρα ἡ ἐχθές ἥτις διῆλθε καί φυλακή ἐν νυκτί» (Μία συγκλονιστική ἱστορία). https://dosambr.wordpress.com/

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra