Στέλιος Πισής

Σήμερα, έκανες τη μεγάλη ανατροπή φίλε Λαυρέντη, ταράζοντας τα λιμνάζοντα νερά μιας κοινωνίας που έχει χάσει τον σωστό δρόμο εδώ και δεκαετίες. Μιας κοινωνίας που, σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού της, θεωρεί ότι η ζωή τελειώνει με την φθορά και τον θάνατο του υλικού σώματος και καταλήγει στο απόλυτο μηδέν.

Εσύ, όμως, ως εξαιρετικός δημιουργός, ήξερες πως τα δημιουργήματά σου, τα υπέροχα τραγούδια που με τόση τέχνη έγραφες, δεν υπήρχε περίπτωση να χαθούν και να μηδενιστούν. Την απόδειξη γι’ αυτό την έχει όλος ο ελληνισμός ξεκάθαρη μπροστά του και τη βιώνει καθημερινά, γιατί όλοι αγαπάμε και σιγοτραγουδάμε τα τραγούδια σου!

Αν λοιπόν τα τραγούδια σου δεν θα χαθούν ποτέ, πώς είναι δυνατόν εσύ, που σε δημιούργησε, τόσο μοναδικά, ο κατεξοχήν Δημιουργός Θεός, να χαθείς απλώς και μόνο επειδή δεν θα βρίσκεται πια η υπέροχη ψυχή σου μέσα στο φθαρτό ανθρώπινο σώμα;

Σε συνέντευξή σου, όταν ρωτήθηκες αν πιστεύεις στον Θεό, είπες:

«Είμαι θρήσκος. Πιστεύω σε έναν Θεό Πατέρα Παντοκράτορα. Πιστεύω πως κάτι υπάρχει, πως δεν μπορεί η ζωή να είναι μόνον αυτή! Γιατί αν υπάρχει μόνον η ύλη, είναι μια τρομερή κουταμάρα, μια… αλητεία. Αν έχει δημιουργηθεί αύτη η ζωή από μια σύμπτωση για να καταλήγουμε ξανά ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, δεν έχει νόημα. Τότε, δυστυχώς, λυπάμαι που βρέθηκα σ’ αυτή τη ζωή». (Εφημ. Κυριακάτικη Ελευθερία).

Αγαπημένε φίλε, κάποιοι δεν θα σε θρηνήσουμε σαν να μην υπάρχεις πια, «καθὼς (…) οι μὴ ἔχοντες ἐλπίδα». Απλά λυπούμαστε βαθιά που δεν θα σε ξανασυναντήσουμε σ’ αυτή τη ζωή. Το μόνο που θα σου πούμε είναι καλό ταξίδι και στο επανιδείν.

Εκείνο που με στενοχωρεί είναι πως δεν πρόλαβες ν’ ακούσεις το τραγούδι που μού ζήτησες να γράψω, ειδικά για την φωνή σου, στην τελευταία μας συνάντηση, τον φετινό Ιούλιο, που είναι σχεδόν τελειωμένο! Δεν πειράζει, όμως, κάποια στιγμή με κοινούς μας φίλους μουσικούς και τραγουδιστές, θα το κυκλοφορήσουμε εις μνήμην σου και είμαι σίγουρος πως, με κάποιο τρόπο, θα το ακούσεις!

Άρπαξε τώρα, φίλε μου Λαυρέντη, «ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΝΑ ΠΑΣ», που χρόνια ζητούσες και θα τα πούμε εμείς ξανά κάποτε. Και «έχουμε πολλά να πούμε», όπως μου έγραψες στο τελευταίο σου μήνυμα την 1η Αυγούστου 2019!

Στέλιος Πισής – 9/9/2019