Άρθρο της Ελένης Παπασταματάκη

Ήταν πάντοτε για όλους μας η ανοιχτή αγκαλιά!… όμοια με αυτήν την αγκαλιά του Σπλαχνικού Πατέρα της παραβολής

Πόσοι και πόσοι δεν αναπαυτήκαμε στο πετραχήλι του μακαριστού Γέροντά μας π. Νικολάου Μανώλη!

Ήταν πάντοτε για όλους μας, η ανοιχτή αγκαλιά!… όμοια με αυτήν την αγκαλιά του Σπλαχνικού Πατέρα της παραβολής.

Μας περίμενε πάντοτε να επιστρέψουμε… κάθε φορά που από τον εμπαθή εαυτό μας, μακραίναμε… ως ο άσωτος υιός.

Εμείς ξεμακραίναμε …αλλά ουδέποτε εκείνος. Ο γέροντας δεν μας άφηνε μονάχους ποτέ. Παρέμενε όρθιος, λαμπάδα αναμμένη, προσευχόμενος αδιαλείπτως, για να αντέξουμε εκεί στην ερημία της αμαρτίας μας και να εισέλθουμε μετανοιωμένοι πλέον και με συντετριμμένη καρδία, εκεί στο μονοπάτι που οδηγεί στο σπίτι του Πατέρα.

Και πόσο χαιρόταν με κάθε μας επιστροφή! Με κάθε προσπάθεια μας, να αγωνιστούμε! Με τον παραμικρό μας κόπο…που ο Γέροντας του έδινε αξία…

Περιγράφει κάποιος αδελφός…

«…Μίλησε στη μετανιωμένη μου ψυχή για την αγάπη του Θεού. Είπε για την χαρά του ουρανού κατά τη σημερινή αυτή ημέρα. « Χαρά έσται εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15,7). Υπενθύμισε ότι ο Θεός συγχώρεσε το ληστή, την πόρνη, τον τελώνη, τον αρνητή μαθητή του. Είπε πολλά.

Και η μετανιωμένη ψυχή μου άκουγε. Δε μιλούσε. Άκουγε από τον πνευματικό ότι ο Θεός είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός (Ψαλμ 102) και ότι η αγκαλιά του Θεού είναι ανοικτή και περιμένει. Άκουγε σιωπηλά χύνοντας δάκρυα, πολλά δάκρυα.

Κατόπιν άρχισα συγκλονισμένος να εξαγορεύω τις αμαρτίες μου. Ήταν η σειρά του πνευματικού να ακούσει προσεκτικά. Τα λόγια πνίγονταν από τα δάκρυα. Τα δάκρυα της συντριβής. Τα δάκρυα της μετανοίας…

Τα πολύτιμα δάκρυα που χύνεις, μου είπε, είναι αυτά που θέλει ο Θεός. Όχι μόνο από εσένα, αλλά και από μένα και από κάθε αμαρτωλό. Και αφού μου διάβασε τη συγχωρητική ευχή, έφυγα αφήνοντας στο εξομολογητάρι του πνευματικού τον «παλαιόν άνθρωπον» (Προς Εφεσίους 4, 22).

Και ο πνευματικός συνέχισε το ιερό του έργο. Δε λησμόνησε όμως να βάλει μόνιμα στο κομποσχοίνι του τη μετανιωμένη ψυχή που ο Θεός του εμπιστεύτηκε…».

Ευγνώμων είναι η ψυχή μας στον Θεό, που μας οδήγησε στο πετραχήλι του αγίου γέροντά μας. Δεν έχει τόπο η θλίψη και η απελπισία… Μπορούσαμε να μην τον είχαμε γνωρίσει…Ο Θεός μας έφερε κοντά του. Εμείς δεν κάναμε τίποτα γι’ αυτό.

Και τώρα τι; …

Και τώρα συνεχίζουμε ακόμα πιο θυσιαστικά, με περισσότερη αγάπη προς τον Κύριο και ακόμα μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη, που μας έδωσε πατέρα αληθινό. Πατέρα που μας έβαλε για πάντα στην καρδιά του. Και αυτή η σχέση η πνευματική δεν περιορίζεται, δεν εξαντλείται, δεν πεθαίνει. Γιατί η Πέτρα πάνω στην οποία χτίστηκε αυτή η σχέση είναι ο Ίδιος ο Χριστός μας, ο Αναλλοίωτος, ο Προαιώνιος, ο μηδέποτε δαπανώμενος!

Το απόσπασμα της περιγραφής του εξομολογούμενου είναι από ομιλία του π. Νικολάου Μανώλη με τίτλο «Τα πάντα είναι ευκαιρία για πνευματική βιοτή» Βίντεο 2014

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI

Δείτε σχετικά:
– Αποφθέγματα και λόγοι π. Νικολάου Μανώλη – «Το κυνήγι της Χάριτος»
– Αποφθέγματα και λόγοι π. Νικολάου Μανώλη – Το πρώτο και κύριο μέλημα του χριστιανού