του Αγαθώνικου

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας παραφράζει τον Καζαντζάκη για να περιγράψει τί είναι πνευματική ζωή!!!

Η Καζαντζάκεια “θεολογία” του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου

Είναι γνωστή η φράση του Νίκου Καζαντζάκη η γραμμένη στον τάφο του “Δεν ελπίζω τίποτα, δεν πιστεύω τίποτα, είμαι ελεύθερος”. Φράση δηλωτική της επιρροής που άσκησε ο μηδενισμός του Νίτσε στον σεσημασμένο μασόνο και αποκρυφιστή Καζαντζάκη.

Είναι τόσο πρόδηλο το αντίχριστο νόημα της καζαντζάκειας φράσης που εκπλαγήκαμε δυσάρεστα, όταν την ακούσαμε παραφθαρμένη από τα χείλη ενός από τους πιο σημαντικούς Ιεράρχες του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Αναφερόμαστε στον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Μακάριο και στη συνέντευξη που έδωσε πρόσφατα στο διαδικτυακό κανάλι Απαρχή. Παραθέτουμε όλο το επίμαχο μέρος της συνέντευξης και ακουλουθεί η αγιογραφική αναίρεση του: 

“Παρουσιαστής: Σεβασμιώτατε, αν θα κλείναμε, αν θα δίναμε ένα τελευταίο μήνυμα στον κόσμο που μας παρακολουθεί, τί θα λέγατε;

Αυστραλίας Μακάριος: Να ζήσουμε όλοι την ζωή της Εκκλησίας που είναι όμορφη, να ζήσουμε όλοι πνευματική ζωή. Βέβαια αν με ρωτήσετε τί είναι πνευματική ζωή, θα σας πω:  να αγαπούμε τον Χριστό, να μην θέλουμε να γίνουμε άγιοι και να μην κατακρίνουμε. Να αγαπούμε το Χριστό και να μην μας ενδιαφέρει τι θα γίνει μετά που θα πεθάνουμε, να μην θέλουμε να γίνουμε άγιοι, δηλαδή να είμαστε ελεύθεροι και να μην θέλουμε ούτε και αυτό το ύψιστο και μείζον αγαθό για τον εαυτό μας και για την ζωή μας. Να μην κατακρίνουμε τον πλησίον, γιατί πολλοί νομίζουν ότι ζουν πνευματική ζωή και κατακρίνουν τον άλλο, αλλά το χαρακτηριστικό του αγίου ανθρώπου είναι το μη κατακρίνειν και θέλω αυτό να περάσει στους ανθρώπους μας.”

Συνεπώς κατά τον Μακάριο Αυστραλίας πνευματική ζωή είναι να αγαπάμε τον Χριστό (σωστό), να μην κατακρίνουμε (σωστό), αλλά κυρίως να μην θέλουμε να γίνουμε άγιοι (δεν ελπίζω τίποτα), να μην μας ενδιαφέρει τί θα γίνει μετά που θα πεθάνουμε (δεν πιστεύω τίποτα), δηλαδή να είμαστε ελεύθεροι. Είναι άραγε αυτή η πνευματική ζωή του χριστιανού, μια ζωή χωρίς θέληση για σωτηρία, χωρίς πίστη και ελπίδα; Είναι άραγε η ελευθερία μας κατορθωτή μόνο, αν αδιαφορήσουμε για την αγιότητα και την σωτηρία;

Ένας σχιζοφρενής χριστιανισμός χωρίς βούληση

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος τρεις φορές χρησιμοποιεί αρνητικά το ρήμα θέλω. Μετ’ επιτάσεως μας συμβουλεύει να μην θέλουμε να γίνουμε άγιοι, να μην θέλουμε και “αυτό το ύψιστο και μείζον αγαθό για τον εαυτό μας και για την ζωή μας” (δηλ. την σωτηρία μας). Μα πως είναι δυνατόν ο χριστιανός να μην θέλει αυτό για το οποίο οφείλει να θυσιαστεί; Δεν είναι αυτό μια σχιζοφρένεια;

Μόνο το Κύριε ελέησον που επαναλαμβάνουμε στις ιερές ακολουθίες και η μονολόγιστη ευχή, το Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν αρκούν για να διαλύσουν ως πομφόλυγες τα Μακαριακά φληναφήματα. Αυτό το προστακτικό “ελέησον” φανερώνει την ολόψυχη ζήτηση του ανθρώπου, με τη λογική, τη βούληση, το συναίσθημα, για το το Θείο Έλεος και την σωτηρία.

Ο Ιησούς Χριστός προσφέρει τη σωτηρία μόνο σε όποιον την θέλει. “Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι. ὃς γὰρ ἐὰν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν· (Μτ. 27-25)”. Και στον νεανίσκο που τον ρώτησε “τί ἀγαθὸν ποιήσω ἵνα ἔχω ζωὴν αἰώνιον;“, ο Κύριος απάντησε “εἰ δὲ θέλεις εἰς τὴν ζωὴν εἰσελθεῖν, τήρησον τὰς ἐντολάς. (Μτ. 19-17)“. Αλλά και ο δρόμος για την τελειότητα πάλι έγκειται στην θέληση του ανθρώπου “Εἰ θέλεις τέλειος εἶναι, ὕπαγε πώλησόν σου τὰ ὑπάρχοντα καὶ δὸς τοῖς πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανοῖς, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. (Μτ 19-21)“

Και τον τυφλό ο Κύριος τον ρώτησε “Τί σοι θέλεις ποιήσω; ὁ δὲ τυφλὸς εἶπεν αὐτῷ, Ραββουνι, ἵνα ἀναβλέψω. καὶ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ, Ὕπαγε, ἡ πίστις σου σέσωκέν σε.(Μρ. 10-51)“. Αν μας ρωτούσε εμάς ο Κύριος “Τί σοι θέλεις ποιήσω;” αν, θεός φυλάξοι, είχαμε εγκολπωθεί τη θεολογία του Μακαρίου Αυστραλίας, τί θα του απαντούσαμε; Πάντως όχι τη σωτηρία της ψυχής μας, προς αιώνια αισχύνη και καταδίκη μας.

Η δε θέληση για πνευματική ζωή, για αγιότητα και την σωτηρία είναι και αυτή δώρο του Θεού. “θεὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐνεργῶν ἐν ὑμῖν καὶ τὸ θέλειν καὶ τὸ ἐνεργεῖν ὑπὲρ τῆς εὐδοκίας. (Φιλ. 2-13)“. Δεν είναι βλασφημία να μην αναγνωρίζουμε την επένέργεια της Θείας Χάριτος στη ζωή μας, που μας οδηγεί από την αμαρτία στην μετάνοια και στην κάθαρση από τα πάθη;

Η ελπίδα και η πίστη στη μέλλουσα ζωή

Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος τερατολογεί συμβουλεύοντάς μας “να μην μας ενδιαφέρει τί θα γίνει μετά που θα πεθάνουμε, να μην θέλουμε να γίνουμε άγιοι”. Δεν υπάρχει πιό κολασμένα μηδενιστική και απαισιόδοξη πρόταση από αυτή, από την αδιαφορία και την άρνηση της αιώνιας ζωής, της σωτηρίας μας. Ούτε πίστη στην Παράδεισο και την Κόλαση, ούτε προσδοκία αιωνίων αγαθών και φόβος αιώνιας τιμωρίας. Μάταια ο Κύριός μας ονομάζεται Σωτήρ.

Αλλά δια πολλών η Καινή Διαθήκη μας συμβουλεύει να έχουμε προ οφθαλμών μας τη σωτηρία μας, να έχουμε πίστη και ελπίδα. Ποιος χριστιανός είναι ποτέ δυνατόν να αγνοεί τον λόγο του Κυρίου “χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· (Μτ. 5 -12)”; Και αλλού ο Χριστός διδάσκει τους μαθητές του ότι και θαύματα να κάνουν να μην τα λογαριάζουν, αλλά να χαίρονται με την ελπίδα της σωτηρίας: “πλὴν ἐν τούτῳ μὴ χαίρετε ὅτι τὰ πνεύματα ὑμῖν ὑποτάσσεται, χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγγέγραπται ἐν τοῖς οὐρανοῖς. (Λκ. 10 -20)”

Είναι δε ρητή εντολή του Κυρίου μας να γίνουμε άγιοι και μάλιστα άγιοι κατά πάντα, σε όλες τις εκφάνσεις του βίου και της πολιτείας μας: “ἀλλὰ κατὰ τὸν καλέσαντα ὑμᾶς ἅγιον καὶ αὐτοὶ ἅγιοι ἐν πάσῃ ἀναστροφῇ γενήθητε,διότι γέγραπται, Ἅγιοι ἔσεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιος. (Α. Πε, 1-15)”.

Αλλά και ο πυρήνας της πίστης μας είναι η σωτηρία. Αυτή η πίστη έδωσε χαρά στα έθνη “Τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. ἀκούοντα δὲ τὰ ἔθνη ἔχαιρον καὶ ἐδόξαζον τὸν λόγον τοῦ κυρίου, καὶ ἐπίστευσαν ὅσοι ἦσαν τεταγμένοι εἰς ζωὴν αἰώνιον” (Πραξ. 13 – 48). Το ίδιο αναφέρει και ο Απόστολος Παύλος προς τους Κολασσαείς “διὰ τὴν ἐλπίδα τὴν ἀποκειμένην ὑμῖν ἐν τοῖς οὐρανοῖς, ἣν προηκούσατε ἐν τῷ λόγῳ τῆς ἀληθείας τοῦ εὐαγγελίου (Κολ. 1-5)”

Και αυτή τη σωτηρία περιμένουμε από τον μόνο Σωτήρα μας Ιησού Χριστό:  “προσδεχόμενοι τὴν μακαρίαν ἐλπίδα καὶ ἐπιφάνειαν τῆς δόξης τοῦ μεγάλου θεοῦ καὶ σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, (Τιτ, 2-13)”

Είναι μάλιστα  τόσο σημαντικό θέμα η σωτηρία μας, την οποία πρέπει να θέλουμε και να επιδιώκουμε πάση δυνάμει,  ώστε ο Απόστολος Παύλος μας άφησε εντολή “μετὰ φόβου καὶ τρόμου τὴν ἑαυτῶν σωτηρίαν κατεργάζεσθε” (Φιλ. 2-12). Αλλά και προς τους Εβραίους φωνάζει να μην αμελούμε το θέμα της σωτηρίας τους γιατί: “πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; (Εβρ. 2-3)”

Και επειδή έχουμε την ελπίδα αυτή της σωτηρίας στην καρδιά μας, παίρνουμε δύναμη στον πνευματικό μας αγώνα ώστε“καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ’ αὐτῷ ἁγνίζει ἑαυτὸν καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστιν. ( Α Ιω 3-3)”

Η πίστη μας στον Κύριο Ιησού Χριστό και η ελπίδα μας στο σωτήριο έλεός του είναι αξεδιάλυτα ενωμένες. Η πίστη γεννά την ελπίδα, για την οποία καυχόμαστε και η οποία δεν ντροπιάζει αυτόν που την έχει: “…καὶ καυχώμεθα ἐπ’ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ θεοῦ. οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα· ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει,  (Ρωμ, 5-1)”

Αλλά και προς τους Εφεσίους λέγει ο Απόστολος Παύλος: “ἐν ᾧ καὶ ὑμεῖς ἀκούσαντες τὸν λόγον τῆς ἀληθείας, τὸ εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας ὑμῶν…. (Εφ 1 -13)”

Ο Απόστολος Παύλος πάλι κατηγορηματικά αναφέρει ότι εμείς οι χριστιανοί πληροφορούμαστε μέσα μας και περιμένουμε με λαχτάρα την ελπίδα της δικαίωσης από την πίστη στο Χριστό, “ἡμεῖς γὰρ πνεύματι ἐκ πίστεως ἐλπίδα δικαιοσύνης ἀπεκδεχόμεθα. ( Γαλ 5-5)”

Και ακριβώς επειδή καλλιεργούμε αυτή την πίστη και την ελπίδα στο Χριστό και προσδοκούμε την σωτηρία μας, υπομένουμε τα λυπηρά του βίου μέχρι και αυτόν τον θάνατο: “ ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα. (Α Θεσ, 4 -13)”

Και αν κάποιοι λένε ότι δεν πρέπει να θέλουμε την σωτηρία μας, να μην πιστεύουμε και να μην ελπίζουμε σε αυτήν, ο Απόστολος Παύλος τους διορθώνει λέγοντας ότι η πίστη και η ελπίδα είναι τα όπλα ημών των Χριστιανών: “ἡμεῖς δὲ ἡμέρας ὄντες νήφωμεν, ἐνδυσάμενοι θώρακα πίστεως καὶ ἀγάπης καὶ περικεφαλαίαν ἐλπίδα σωτηρίας· (Α Θεσ. Α 5-9)”

Και πάλι ο ουρανοβάμων Παύλος μας αποκαλύπτει ότι ο Χριστός θα φανερωθεί μόνο σε αυτούς που με λαχτάρα τον περιμένουν, “ὀφθήσεται τοῖς αὐτὸν ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν. (Εβρ 9 -28)”. Εκείνοι που δεν τους ενδιαφέρει τι θα γίνει μετά το θάνατό τους, που δεν έχουν την λαχτάρα, την προσμονή και την ελπίδα, δεν θα Τον δουν.

Από την άλλη πώς γίνεται να μην θέλουμε για τον εαυτό μας και αυτό το ύψιστο και μείζον αγαθό της σωτηρίας μας, όταν οι Άγγελοι μας διακονούν ακριβώς γι’ αυτό, για να αποκτήσουμε αυτό το ύψιστο και μείζον αγαθό; “οὐχὶ πάντες εἰσὶν λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; (Εβρ. 1 -14)”

Και ο Απόστολος Πέτρος, με λόγια γλαφυρά, γεμάτα συναίσθημα, μας εξηγεί εν Πνεύματι Αγίω ότι η χαρά που νιώθουμε, η ανεκλάλητη και δεδοξασμένη, είναι γιατί ελπίζουμε στην σωτηρία της ψυχής μας. Αυτή τη σωτηρία, το φοβερό μυστήριο που και οι Άγγελοι επιθυμούν να κατανοήσουν, και το οποίο κάποιοι μας συμβουλεύουν να μην το λογαριάζουμε: “….ὃν οὐκ ἰδόντες ἀγαπᾶτε, εἰς ὃν ἄρτι μὴ ὁρῶντες πιστεύοντες δὲ ἀγαλλιᾶσθε χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ καὶ δεδοξασμένῃ, κομιζόμενοι τὸ τέλος τῆς πίστεως ὑμῶν σωτηρίαν ψυχῶν. Περὶ ἧς σωτηρίας ἐξεζήτησαν καὶ ἐξηρεύνησαν προφῆται οἱ περὶ τῆς εἰς ὑμᾶς χάριτος προφητεύσαντες, …… εἰς ἃ ἐπιθυμοῦσιν ἄγγελοι παρακύψαι.(Α Πε. 1 -10)”

Και πού, λοιπόν, βρίσκεται η ελευθερία, αν όχι στην καζαντζάκεια άρνηση της πίστης και της ελπίδος; Μα μόνο στην παρουσία του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τον Απόστολο Παύλο, που κατηγορηματικά λέει ότι “ὁ δὲ κύριος τὸ πνεῦμά ἐστιν· οὗ (όπου) δὲ τὸ πνεῦμα κυρίου, ἐλευθερία. (Α Κορ. 2, 3 -17)”

Αλλά και πάλι ελευθερία εν κενώ δεν υπάρχει. Η ελευθερία εν Χριστώ νοείται μόνο ως ελευθερία από την αμαρτία και τον θάνατο. Ο πραγματικά ελεύθερος είναι ο δούλος του Θεού, καρπός αυτής της ελευθερίας είναι ο αγιασμός σε αυτή τη ζωή και μετά θάνατον η αιώνια ζωή. Ξεκάθαρα αναφέρει ο Απόστολος Παύλος προς τους Εβραίους: “ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ…… ὅτε γὰρ δοῦλοι ἦτε τῆς ἁμαρτίας, ἐλεύθεροι ἦτε τῇ δικαιοσύνῃ. τίνα οὖν καρπὸν εἴχετε τότε ἐφ’ οἷς νῦν ἐπαισχύνεσθε; τὸ γὰρ τέλος ἐκείνων θάνατος. νυνὶ δέ, ἐλευθερωθέντες ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας δουλωθέντες δὲ τῷ θεῷ, ἔχετε τὸν καρπὸν ὑμῶν εἰς ἁγιασμόν, τὸ δὲ τέλος ζωὴν αἰώνιον. (Ρωμ 6-18)”

Επίλογος

Αυτά είναι λίγα μόνο από τα χωρία της Αγίας Γραφής που μας αποκαλύπτουν πόσο αντιορθόδοξες, αντιχριστιανικές και άρα αιρετικές είναι οι συμβουλές που μας δίνει ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας Μακάριος, βασισμένες σε μια καζατζάκεια εωσφορική λογική. Όλη η Αγία Γραφή, Παλαιά και Καινή Διαθήκη, τα έργα των Αγίων πατέρων, τα λειτουργικά κείμενα, η υμνολογία της Εκκλησίας μας, αλλά ακόμα και αυτή η λαϊκή ευσέβεια περιγράφουν την πνευματική ζωή με τα δύο αυτά, πίστη και ελπίδα. 

Πιθανόν να κατηγορηθούμε ότι υποπέσαμε στο μόνο αμάρτημα, κατά τον Αρχ. Μακάριο, που μας στερεί τη σωτηρία, την κατάκριση. Δική μας πρόθεση δεν είναι η κατάκριση αλλά το να διαμαρτηρηθούμε για την παρείσφρηση μασονικών δογμάτων στην πίστη μας. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος είναι ένας επιδραστικότατος Ιεράρχης, αρχηγός της Ορθοδοξίας σε μία ήπειρο. Δεν είναι τυχαίος άνθρωπος. Αν όσα είπε οφείλονται σε κάποια παρεξήγηση, κάποιο ακούσιο λάθος, άλλα ήθελε να πει και άλλα είπε, οφείλει να επανοθρώσει. Γιατί αυτά που είπε ούτε κατά κυριολεξία, ούτε κατά μεταφορά, ούτε με κάποια άλλη μέθοδο ερμηνείας είναι αποδεκτά εξ απόψεως ορθοδοξίας.

Αντί άλλου επιλόγου, και για να αντικαταστήσουμε την πίκρα των καζαντζάκειων θεωριών με την πανεφρόσυνη γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος, παραθέτουμε μια απάντηση, πλήρη χάριτος και σοφίας, ενός αγίου ανθρώπου, του μακαριστού Γέροντος Αγάθωνος Κωνσταμονίτη, στο τι είναι γι’ αυτόν Ορθοδοξία. 

“Η Ορθοδοξία βιώνεται, να ψηλαφείς, να ζεις, να είσαι ήρεμος, γεμάτος, καλυμμένος, αναπαυμένος, χαρούμενος, ευτυχισμένος, να ζεις από δω τον Παράδεισο”

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: ΚΑΤΑΝΙΧI