Ο ίδιος λέει ότι ο Θεός δεν έδωσε καμία εξουσία στο ποίμνιο να κρίνει Πατριάρχες, Αρχιεπισκόπους, Συνόδους, Ιερείς, Ηγουμένους, Καλογήρους…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Είδαμε πρόσφατα αναρτημένο στο διαδίκτυο, ένα βίντεο του γ. Νεκτάριου Μουλατσίωτη με τίτλο «Τον Βασιλέα να τιμάτε». Η ανάπτυξη που κάνει στο εν λόγω βίντεο αφορά την Α’ Πέτρου Επιστολή στο κεφάλαιο 2 στίχος 17: “Πάντας τιμήσατε, τήν ἀδελφότητα ἀγαπᾶτε, τόν Θεόν φοβεῖσθε, τόν βασιλέα τιμᾶτε”.

Ο ίδιος γράφει στην περιγραφή της ομιλίας του: «Η Αγία Γραφή μάς περιγράφει για το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε σε όλους τους ανθρώπους. Όπως μάς ζητά να τιμούμε τον πατέρα μας και τη μητέρα μας, επειδή είναι γονείς μας, άσχετα με το τι λένε ή το ποια είναι η ζωή τους, το ίδιο μας ζητά η Γραφή να τιμούμε τους άρχοντες όποιοι και αν είναι αυτοί. Προσοχή δεν μας λέει να συμφωνούμε με τις θέσεις και τα έργα τους, αλλά να τους αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή λόγω του αξιώματός τους». Η ορθώς τοποθετημένη διευκρίνιση που παραθέτει ο γέροντας Νεκτάριος στην περιγραφή του βίντεο «Προσοχή δεν μας λέει να συμφωνούμε με τις θέσεις και τα έργα τους, αλλά να τους αποδίδουμε την πρέπουσα τιμή λόγω του αξιώματός τους», αναιρείται από τα μετέπειτα λεγόμενά του.
Πιο συγκεκριμένα, λέει ότι: «Σκεφτείτε εμείς που ανοίγουμε το στόμα μας και κακολογούμε Πατριάρχας, Αρχιεπισκόπους, Συνόδους, Ιερείς, Ηγουμένους, Καλογήρους… Για προσέξτε αδελφοί μου, αυτούς που έθεσε ο Θεός εκεί, ποιος είμαι εγώ; Είμαι υπεράνω του Θεού; Εγώ θα τον κρίνω για τα λάθη του; Δεν έδωσε καμία εξουσία σε εσάς να τον κρίνετε».
Καθ’ όλη τη διάρκεια της ομιλίας, ο γέροντας Νεκτάριος επιδιώκει να παραθέσει θεολογικά επιχειρήματα, τα οποία αποδεικνύουν εν ολίγοις πως ακόμη και αν ο βασιλιάς ή ο εκκλησιαστικός άρχοντας προσβάλλουν την Ορθόδοξη Πίστη, εμείς πρέπει να τους υπακούμε. Η ομιλία βέβαια, εστιάζει στο χρέος των χριστιανών να αποδίδουν τιμή στους βασιλείς. Άλλωστε, δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει το αντίθετο, αφού η Διοικούσα Εκκλησία αποδέχεται πλήρως τις κυβερνητικές εντολές. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας υπακούοντας τους κυβερνώντες «βασιλείς» έχει αλλοιώσει ολόκληρη τη θεολογία της Εκκλησίας μας, και ερμηνεύοντας κατά το δοκούν τις Γραφές, δίνει «άφεση αμαρτιών» και στους Καίσαρες εξουσιαστές της, αλλά και στην ίδια.
Η ορθή ερμηνεία του χωρίου της Καινής Διαθήκης έχει διαφορετική ερμηνεία από αυτή που δίνει ο π. Νεκτάριος. Ως μιμητές Χριστού, οι πράξεις μας θα πρέπει να είναι ανάλογες με τις εντολές Του. Ο σεβασμός και η τιμή όχι μόνο των ανθρώπων που κατέχουν εξουσία, αλλά και όλων των αδελφών μας θα έπρεπε να είναι θεμέλιο για μία ορθόδοξη χριστιανική ζωή. Ο άνθρωπος υποτάσσεται στον Θεό, διότι είναι ο Σωτήρας και Δημιουργός. Οφείλει βέβαια να δείξει και τον ανάλογο σεβασμό στο αξίωμα των κοσμικών αρχόντων, διότι αυτό είναι δώρο του Θεού που δόθηκε στον άνθρωπο στη μεταπτωτική του κατάσταση. Με τον τρόπο αυτό, η Θεία Πρόνοια εξασφάλισε την ομοτιμία και ισοτιμία των ανθρώπων. Η εξουσία των ανθρώπων επί γης, είναι πρόσκαιρη. Αφορά τα επίγεια και ευτελή. Αν ο άνθρωπος καταχραστεί την εξουσία που του έδωσε ο Κύριος και ενεργεί αντίχριστα, θα κληθεί να δώσει λόγο μπροστά στον Θεό. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς σημειώνει: «Οἱ ἀρχόμενοι μόνα τοῖς ἄρχουσιν ὀφείλετε πείθεσθαι, ὅσα μή τήν ἐπηγγελμένην ἡμῖν ἐλπίδα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἀφαιρεῖται¹».

Όπως ο πολίτης έχει χρέος να τιμά τους άρχοντες, έτσι και οι άρχοντες πρέπει να τιμούν τον Θεό. Όμως, η υποταγή στους κοσμικούς άρχοντες και την κρατική εξουσία βιώνεται περισσότερο ως πειθαρχία, που έχει σκοπό την κοινωνική ευταξία. «Ὑποτασσώμεθα καί Θεῷ καί ἀλλήλοις καί τοῖς ἐπί γῆς ἄρχουσι· Θεῷ διά πάντα, διά τήν φιλαδελφίαν ἀλλήλοις, δι’ εὐταξίαν τοῖς ἄρχουσι· καί τοσούτῳ μᾶλλον, ὅσῳπερ ἂν ὦσιν ἡμερώτεροι καί χρηστότεροι²».

Εκείνο που έχει σημασία και δυστυχώς δεν μπορούν να αντιληφθούν οι νανουριστές, είναι πως ο έλεγχος στις κακοδοξίες των αρχόντων ή ο έλεγχος των ρασοφόρων που κηρύσσουν γυμνή τη κεφαλή Αίρεση, δεν σημαίνει προσβολή την ανθρώπινης υπόστασής τους. Οι Άγιοι μας το διδάσκουν αυτό, οι οποίοι μπορεί να χρησιμοποιούσαν εκφράσεις αιχμηρές για κάποιον κακόδοξο και Αιρετικό, όμως το θεσμικό του αξίωμα δεν το προσέβαλλαν. Ο έλεγχος της Αίρεσης σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με την κατάκριση. Αν ήταν έτσι δεν θα μπορούσαν να προβούν σε αυτή οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, οι οποίοι εφάρμοσαν το «Πᾶς ὅστις ὁμολογήσει ἐν ἐμοί ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὁμολογήσω κἀγώ ἐν αὐτῷ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς· ὅστις δ᾿ ἂν ἀρνήσηταί με ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ἀρνήσομαι αὐτόν κἀγώ ἔμπροσθεν τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς³…». Γι’ αυτό, ενώ θεσμικά απέδιδαν τιμή σε οποιονδήποτε αδελφό, οργίζονταν κατά Θεόν με τις αιρετικές διδαχές, έδιναν αγώνες Πίστεως, μάχες θεολογικές και μπορούσαν να δώσουν ακόμη και την ίδια τους τη ζωή για να υπερασπιστούν την Πίστη του Χριστού. Η σιωπή, η αποδοχή και η εφαρμογή των αντιευαγγελικών προσταγών, είτε προέρχονται από κοσμικούς άρχοντες είτε από εκκλησιαστικούς, είναι μία αντιπατερική διδασκαλία. Είναι ο στρουθοκαμηλισμός όσων υποχωρούν, έστω και στο ελάχιστο, στα θέματα της Πίστης. Η υπακοή τους κυβερνώντες παύει, όταν αυτοί γίνονται καταδιώκτες της Ορθόδοξης Πίστης, βλάσφημοι και αρνητές.

Γνωρίζουμε ότι πολλές φορές συνέβη στην ιστορία της Εκκλησίας οι κακόδοξοι και Αιρετικοί να διώκουν με μανία την Ορθοδοξία. Εξόρισαν Αγίους, τους βασάνισαν και τους οδήγησαν στο μαρτύριο. Προσπάθησαν ακόμη και να τους χρηματίσουν, να τους δελεάσουν, να τους πείσουν είτε με κολακείες είτε με απειλές. Οι Άγιοι όμως δεν υποχώρησαν. Πλήθος Αγίων έλεγξαν για ζητήματα Πίστεως και κοσμικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες. Σε όλο το αγιολόγιο της Εκκλησίας μας καταγράφονται βασιλιάδες ασεβείς που έγιναν η αιτία να στεφανωθούν οι Άγιοι με το αμάραντο στεφάνι των Μαρτύρων του Χριστού. Ο άγιος Χαράλαμπος μαρτύρησε από τον ειδωλολάτρη διοικητή της Μαγνησίας Λουκιανό. Ο άγιος Τρύφωνας ο ιαματικός μαρτύρησε από τον ειδωλολάτρη έπαρχο Ακυλίνο. Ο άγιος Ελευθέριος μαρτύρησε από τον ειδωλολάτρη Αυτοκράτορα Ρώμης. Η Αγία Βαρβάρα μαρτύρησε από τον άρχοντα Μαρκιανό. Ο Άγιος Δημήτριος, όπως και ο Άγιος Νέστορας μαρτύρησαν από τον αυτοκράτορα Μαξιμιανό. Ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας εξορίστηκε από αρειανούς αυτοκράτορες. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής εξορίστηκε και υπέστη μαρτύρια από τον μονοθελήτη αυτοκράτορα Κώνστα. Πλήθος αγίων έλεγξαν τους εικονομάχους αυτοκράτορες ακόμη και κατά πρόσωπο.

Σε αυτόν τον αγώνα, οι χλιαροί στην Πίστη δεν σήκωσαν για τη Χάρη του Χριστού το σταυρό και ούτε μία στάλα αίματος δεν έχυσαν. Συντάχθηκαν με τους κακόδοξους άρχοντες και το διαολεμένο ανά καιρούς ιερατείο και απολάμβαναν την εύνοιά του, όχι από «οικονομία», «υπακοή» ή «τιμή», αλλά από απιστία. Τι νόημα έχει όλο τον κόσμο να κερδίσεις και την εύνοια όλων των βασιλέων να κατέχεις αν περιφρονείς τα δόγματα και χάσεις τη Βασιλεία των Ουρανών;

Το πρόβλημα έγκειται όταν η άκριτη υπακοή και τιμή ξεπερνά το θεσμικό και διοικητικό επίπεδο και αφορά τις εκτροπές στα θέματα Πίστεως. Σε αυτή την περίπτωση, διαπράττεται η κακή υπακοή, η υποχώρηση δηλαδή που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό και τον οδηγεί στην αδηφάγα Κόλαση.

Στις μέρες μας, μερικοί σύγχρονοι ρασοφόροι χρησιμοποιούν αγαπολογίες και παρουσιάζουν στα κηρύγματά τους επιλεκτικά σημεία των Γραφών, ώστε να μπορούν να καταπατούν εκείνους τους κανόνες που αγνοούν. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούν και έχουν «καθαρή» τη συνείδησή τους, πως καλώς έπραξαν και δεν αντέδρασαν στο Κολυμπάρι, πως καλώς έπραξαν και συλλειτούργησαν με τους σχισματικούς της Ουκρανίας, πως καλώς έπραξαν και μετέφεραν την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία στην ημέρα του Σαββάτου. Μπορούν και χαίρουν μαζί με τους σύγχρονους διώκτες των χριστιανών ορθοδόξων. Στην Ορθοδοξία όμως, επειδή δεν ισχύει η μοναρχία του Πάπα ως άρχοντα εκκλησιαστικού και κοσμικού, δεν μπορούμε να γίνουμε τα έρμαια των διαταγμάτων των πανούργων «βασιλέων».

«Εντολή γαρ Κυρίου μη σιωπάν, εν καιρώ κινδυνευούσης πίστεως. Ώστε ότε περί Πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης; Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι και συ σιωπηλός και άφροντις;» (Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου)

Ας μην γίνει ο Κορωνοϊός η αφορμή να ψάλλουμε εγκώμια στους διώκτες της Ορθόδοξης Πίστης, αλλά να διδαχθούμε από το «πώς» της Ἀποτειχίσεως (… μάλλον δε και το «διά τί»).

• 1 Ὁμιλία 42,8, ἔκδ. Σ. Οἰκονόμου, σ. 14.
• 2 Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγος 17,7, PG 35,972D-73A
• 3 (Ματθ.10,32)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra

Δείτε σχετικά:
– Σοκάρουν οι θέσεις του γ. Νεκτάριου Μουλατσιώτη