«Ιατρικό επίτευγμα και σεβασμός στον άνθρωπο ή ασέβεια και θράσος;»…

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Φίλη της Κατάνυξης, μας έστειλε προς δημοσίευση, στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com, το ακόλουθο κείμενο:

«Ένα τέτοιο σημείο μπροστά στο οποίο στέκεται ο άνθρωπος με θαυμασμό αλλά και τεράστια δυσκολία είναι το κεφάλαιο των μεταμοσχεύσεων. Τι φοβερό, αλήθεια, επίτευγμα να μπορούν η ιατρική επιστήμη και τεχνολογία σήμερα να μεταφυτεύουν όργανα από τον έναν άνθρωπο στον άλλο! Να πείθουν τον οργανισμό να δέχεται σαν δικό του το ξένο όργανο! Τι ευκαιρία, με τον μεγαλοφυή αυτόν τρόπο, να δίνουν ζωή σε άλλως τελειωμένους βιολογικά συνανθρώπους μας!»¹

«Είναι τελικά σεβασμός ή ασέβεια αυτό που γίνεται; Είναι ευλογία ή θράσος; Μήπως έχουμε ξεπεράσει ανεπίτρεπτα το όριο της ανθρώπινης ιερότητος; Μήπως, δίνοντας βιολογική ζωή με τόσο παρεμβατικούς τρόπους σε λίγους συνανθρώπους μας, στερούμε από βασικά στοιχεία πνευματικής ζωής τον άνθρωπο στο σύνολό του; Μήπως, προφασιζόμενοι την αγάπη, τροφοδοτούμαστε με θράσος, έπαρση, ανεξέλεγκτα συμφέροντα, μεροληπτικές αποφάσεις;»²

«Και όταν το μόσχευμα προέρχεται από εγκεφαλικά νεκρό, από νεκρό που…ζει, από νεκρό που αναπνέει, από νεκρό που δεν φαίνεται νεκρός, αλλά ονομάζεται νεκρός από τους γιατρούς, τους νόμους, τις κοινωνίες, δεν παραβιάζουμε την ιερότητα του μυστηρίου του θανάτου;»³

«Αλλά και αυτού που εμείς τον κάναμε να φαίνεται πως ζει, είναι το μηχανικό ανεβοκατέβασμα του στήθους του αναπνοή; Είναι ο χτύπος της καρδιάς του ένδειξη λειτουργίας της; Μήπως έχει τελειώσει η συμπόρευση της ψυχής με το σώμα του κι εμείς στενόψυχα το ταλαιπωρούμε δίχως ελπίδα, δίχως προοπτική, δίχως λόγο; Με συνοδό μόνο τον φόβο, τους γεμάτους σχολαστικότητα προβληματισμούς, την υπερβολή της εξάρτησης από την προσωρινότητα και την αμεσότητα αυτού του κόσμου;»⁴

Μέγιστο και σοβαρότατο το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων των ανθρωπίνων οργάνων στη σύγχρονη εποχή, αγαπητοί μου αδελφοί. Δώρο του καλού μας Θεού η αρετή της προσφοράς και της ελεημοσύνης. Δώρο και η δωρεά ορισμένων μελών του δικού μας σώματος προς το σώμα των συνανθρώπων μας.

Πότε, όμως, η Εκκλησία μας αποδέχεται αυτή την προσφορά, υπό ποιες προϋποθέσεις, και ποια είναι αυτά τα όργανα, τα οποία με ευλάβεια δωρούμενα, σώζουν τις ζωές των πασχόντων αδερφών μας;

Είναι, μήπως, η καρδιά, που για να δοθεί από άνθρωπο σε άνθρωπο πρέπει να επέλθει ο θάνατος του ενός, ώστε να μετατραπεί σε ζωή του άλλου; Δηλαδή, «ο θάνατός σου η ζωή μου;». Και πότε πεθαίνει ένας οργανισμός; Όταν παύσει να λειτουργεί ο εγκέφαλός του –εγκεφαλικός θάνατος- ή όταν σταματήσει η καρδιά του να χτυπάει; Πότε η ψυχή εγκαταλείπει το σώμα;

Για την Εκκλησία μας, εγκεφαλικός θάνατος δεν υπάρχει. Σε αυτό το θέμα έχει αναφερθεί, σε ομιλίες του, και ο μακαριστός πνευματικός μας πατέρας π. Νικόλαος Μανώλης.⁵ Ο θάνατος είναι μυστήριο μέγα και την ώρα του θανάτου μας την ορίζει μόνον ο καλός Θεός.

Ο Απόστολος Παύλος, στην προς Γαλάτας Επιστολή του, αναφέρει: «Λέγω δέ, πνεύματι περιπατείτε καί επιθυμίαν σαρκός ου μή τελέσητε. Η γάρ σάρξ επιθυμεί κατά τού πνεύματος, τό δέ πνεύμα κατά τής σαρκός…»⁶

Ναι, αδελφοί μου. Και τα μάτια μας να δώσουμε για να βρουν το φως οι συνάνθρωποί μας που βρίσκονται στο κοσμικό σκοτάδι – ο Θεός να μας χαρίσει αυτή τη δύναμη, η οποία συναντάται σε ολίγους και εκλεκτούς- και το αίμα μας να δώσουμε!

Ωστόσο, στην περίπτωση που αποφασίζουμε ως συγγενείς να αφαιρέσουμε τα καλώδια του ζωντανού ακόμη αδερφού μας, ώστε να δωρίσουμε τα όργανά του, συναισθανόμενοι πως κάνουμε μια θεάρεστη πράξη, ίσως με την ίδια ευκολία να τον στείλουμε στην αποτέφρωση, αν αυτή είναι η τελευταία του επιθυμία.

Φυσικά, δεν ισχυριζόμαστε ότι αυτές οι ενέργειες γίνονται ελαφρά τη καρδία. Ίσως, πραγματικά, οι προθέσεις να είναι αγαθές. Και, βεβαίως, οι δυο τρόποι «ανάπαυσης» του θελήματος του αδερφού μας –δωρεά οργάνων, αποτέφρωση- δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, δεν είναι συγκρίσιμες και όμοιες περιπτώσεις.

Πρόκειται, όμως, για τον σεβασμό στην ιερότητα του ανθρωπίνου σώματος – που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος- και του προσώπου ως εικόνα του Θεού.

Ας παραδειγματιστούμε, αδελφοί, από τους Βίους των ιατρών Αγίων της Ορθοδοξίας μας, οι οποίοι έδιναν τα πάντα, και με την πίστη και τις προσευχές τους παρακαλούσαν τον Άγιο Θεό να χαρίζει υγεία και ζωή στους ασθενούντες.

Ας κλείσουμε, αγαπημένα μας αδέρφια, με μια προσευχή στη μητέρα όλων μας, την Παναγία μας, τη γιάτρισσα όλου του κόσμου: «Πάντων θλιβομένων η χαρά, και αδικουμένων προστάτις, και πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, και βακτηρία τυφλών, ασθενούντων επίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη και αντίληψις, και ορφανών βοηθός, Μήτερ του Θεού του Υψίστου, Συ υπάρχεις Άχραντε, σπεύσον, δυσωπούμεν, ρύσασθαι τους δούλους Σου». Αμήν.

• 1 «Εκεί που δεν φαίνεται ο Θεός», Νικολάου μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, σελ. 182.
• 2 Ό.π., σελ, 183.
• 3 Ό.π. σελ. 183-184.
• 4 Ό.π., σελ. 184.
• 5 Βλ. ομιλία Μεταμοσχεύσεις – Δωρεά οργάνων – Εξελίξεις, π. Νικόλαος Μανώλης.
• 6 Προς Γαλάτας Επιστολή Παύλου, κεφ. Ε, 16-17.

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra