της Βασιλικής Οικονόμου
αποκλειστικά για την katanixi.gr

Εμπρός, λοιπόν, ακολουθήστε υπάκουοι τους παναιρετικούς Αρχιποιμένες σας στην ποθητή τους «Ένωση» και στο Κοινό Ποτήριο που σας ετοιμάζουν με τον Πάπα!

Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr

Λάβαμε προς δημοσίευση στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση infokatanixis@gmail.com από την κυρία Βασιλική Οικονόμου την ακόλουθη επιστολή:

«Εὐλογητός Κύριος ὁ Θεός μου ὁ διδάσκων τὰς χεῖράς μου εἰς παράταξιν, τοὺς δακτύλους μου εἰς πόλεμον· ἔλεός μου καὶ καταφυγή μου, ἀντιλήπτωρ μου καὶ ρύστης μου, ὑπερασπιστής μου, καὶ ἐπ᾿ αὐτῷ ἤλπισα» Ψαλμός ρμγ’ 1-2

«Τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλὸς καὶ κωφός, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτόν, ὥστε τὸν τυφλὸν καὶ κωφὸν καὶ λαλεῖν καὶ βλέπειν· καὶ ἐξίσταντο πάντες οἱ ὄχλοι καὶ ἔλεγον· μήτι οὗτός ἐστιν ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς Δαυῒδ; οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἀκούσαντες εἶπον· οὗτος οὐκ ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια εἰμὴ ἐν τῷ Βεελζεβούλ, ἄρχοντι τῶν δαιμονίων» Ματθ. Ιβ’  22-24 

Πέρασαν δύο χρόνια από την ημέρα που διακόψαμε την εκκλησιαστική κοινωνία με την παναίρεση του Οικουμενισμού και τις λοιπές βλάσφημες κακοδοξίες που μαστίζουν την Εκκλησία της ταλαίπωρης Πατρίδας μας. Η βεβήλωση των Ιερών Ναών μας με τα αισχρά και κατάπτυστα μέτρα πρόληψης του κορωνοϊού ήταν η τελική ώθηση για να κάνουμε το ευλογημένο βήμα προς την Ιερή Αποτείχιση.

Εμείς, λόγω και της αμαρτωλότητας και του βαρέος «ποινικού μητρώου» μας, δεν είχαμε ως ευλογία έναν π. Θεόδωρο Ζήση να μας πάρει από το χέρι και να μας απομακρύνει από την αίρεση, ούτε έναν π. Νικόλα Μανώλη. Εμείς δεν ξέραμε τι θα πει να έχουμε μπροστά μας έναν ποιμένα που να τιμά το Πετραχήλι του με κάθε κόστος, που να κάνει υπακοή στην απλούστατη και εκ των ων ουκ άνευ εντολή του Κυρίου: «Ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων». Οι ποιμένες μας πρόδωσαν την Ορθοδοξία και μαζί της και το ποίμνιό τους. Οι Πνευματικοί μας γέμισαν τ’ αυτιά μας ψέμματα και πλάνες, θέλησαν με τον τρόπο τους να μας διδάξουν την ένοχη σιωπή, την παθητική συναίνεση στην προδοσία της Πίστης. Θέλησαν να μας πείσουν ότι δεν είναι αιρετικός ο Αλεξανδρουπόλεως… ούτε καν ο Κωνσταντινουπόλεως! Θέλησαν να μας πείσουν ότι καλώς γίνονται όλα, ότι τα αίσχη του Βαρθολομαίου είναι «φαναριώτικη διπλωματία που τη ζηλεύουν οι Ευρωπαίοι»(!!!). Κάποιες, μάλιστα, από τις πιο κακόδοξες τοποθετήσεις υπέρ του Πατριάρχη τις έχει εκστομίσει λαοφιλής Πνευματικός του Έβρου… Η εκκλησιαστική κατάσταση στον Έβρο είναι τραγική και ο πόνος της ψυχής μας υπήρξε απέραντος, όταν επιτέλους συνειδητοποιήσαμε πού είχαμε εμπιστευθεί τη σωτηρία μας και ότι έπρεπε πλέον να απομακρυνθούμε από Πνευματικούς που είχαμε αγαπήσει. Κανέναν όμως δεν αγαπήσαμε ούτε θα μπορούσαμε ποτέ να αγαπήσουμε παραπάνω από τον Άγιο Τριαδικό Θεό μας, τον Οποίο εκείνοι απέδειξαν πως δεν Τον έχουν πρώτο στις προτεραιότητές τους. 

Εμάς, λοιπόν, τους καθημένους εν σκότει και σκιά θανάτου μα οδυνωμένους τη συνειδήσει, μάς αφύπνισε, μας κατήχησε, μας δίδαξε και μας όπλισε ένας κεκοιμημένος Ποιμήν, ένα διαμάντι που συν-κοσμεί τη Θριαμβεύουσα: ο μακαριστός πατέρας μας Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Μυτιληναίος,  Ηγούμενος Ιεράς Μονής Κομνηνείου Στομίου Λαρίσης. Αυτός με τον καθαρότατο βίο, το ακραιφνές ορθόδοξο αγιοπατερικό φρόνημα και τη χαρισματική, αγιοπατερική ερμηνεία των Γραφών· αυτός που έλεγχε και προετοίμαζε αγαπητικώς αλλά και αυστηρώς το ποίμνιό του, δεν το θώπευε ούτε το βαυκάλιζε όπως κάποιοι· αυτός που, παρ’ ότι κεκοιμημένος, συνεχίζει, ως αγνός και αθάνατος Πατέρας της Εκκλησίας μας, να αφυπνίζει με τις χιλιάδες ομιλίες του αμέτρητες ορθόδοξες συνειδήσεις ανά τον κόσμο, προσφέροντας δαψιλώς ορθόδοξη δογματική, νηπτική και αντιαιρετική Κατήχηση, ενώνοντας τη θαρραλέα φωνή του με τη φωνή των ελάχιστων εναπομεινάντων αγωνιστών πατέρων της Στρατευόμενης αλλά και με των πάμπολλων Πατέρων της Θριαμβεύουσας Εκκλησίας. Ο π. Αθανάσιος με το αποδεδειγμένο προορατικό χάρισμα, αυτός που κανένας Μασόνος Οικουμενικός Πατριάρχης– Αιρεσιάρχης δεν θα τολμούσε ποτέ να τον αγιοκατατάξει, ακριβώς επειδή ο δάσκαλός μας αφιέρωσε δεκαετίες ολόκληρες από τη ζωή του στο να κηρύττει αφόβως και διαπρυσίως κατά της Μασονίας, κατά του προδρόμου του Αντιχρίστου Οικουμενισμού, του Παπισμού και κάθε αίρεσης, κατά της εκκοσμίκευσης, κατά του αποκρυφισμού και της κρυφής (νεο)ειδωλολατρείας, κατά της εισβολής των ανατολικών θρησκειών στην Πατρίδα μας, κατά του σοδομισμού και των διεστραμμένων ηθών εν γένει, κατά παντός εχθρού Θεού και ανθρώπων. Αυτός που φώναζε με όλη του τη δύναμη: «Παρακαλώ το Ποίμνιο να μείνει όρθιο και να μένει όρθιο… όταν βλέπετε να χαλκεύεται το ψεύδος, η απάτη, η νοθεία, η αίρεσις…!!!»· αυτός που έλεγε πως ο Χριστός φροντίζει ο Ίδιος τα παιδιά Του όταν αμελούν οι άνθρωποι. Ω πάτερ έμπυρε και γλυκύτατε, με ποια λόγια να σ’ ευχαριστήσουμε και να δοξάσουμε τον Θεό για σένα;

Λίγους μήνες πριν την ψευδοπανδημία του κορωνοϊού και την Αποτείχισή μας, ανήμερα του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά της γενέτειράς μας, έφερε ο ταχυδρόμος το Ιερό Πηδάλιο. Το βγάλαμε με δέος από τη συσκευασία του και το σφίξαμε στο στέρνο μας με λυγμούς. Αφουγκραζόμασταν κείνη την ώρα τους λόγους των Αγίων Πατέρων, μυρίζαμε τα αίματα και τους ιδρώτες τους, τους βλέπαμε στις εξορίες, στις φυλακές και στα βασανιστήριά τους, τους καμαρώναμε λιοντάρια στις Συνόδους τους να τρέπουν σε φυγή τις ύαινες, τους πλανεμένους! Ω Εκκλησία, θρεμμένη κι αντρειωμένη με το Αίμα των αιμάτων, το Αίμα του Χριστού, τα αίματα των Αγίων! Ω Εκκλησία, έρως και φως, Λόγε και λόγε ύπαρξης! Ω Εκκλησία, παρθένα και αμώμητη Εσύ, που μάταια όλοι οι πόρνοι της Κολάσεως ξεχύθηκαν από χιλιετίες να σε μολύνουν!

Και αφού με τη Χάρη του Θεού συνήργησε ο δάσκαλός μας με τους Αγίους Πατέρες ώστε να πέσουν τα λέπια από τα μάτια μας και αντιληφθήκαμε πού βρισκόμαστε, ποιος είναι ο προορισμός μας και πώς θα πορευθούμε προς αυτόν, αφού ο π. Αθανάσιος, πλαισιωμένος από τους Αγίους Πατέρες, έσπειρε και καλλιέργησε μές στον τρισάθλιο αγρό της ψυχής μας τη θερμή πίστη, αφού πυρπόλησε την καρδιά μας με τον πόθο της Ομολογίας – μη γένοιτο, Χριστέ, να ολιγοψυχήσουμε!-, αφού μάς έβγαλε από τη μαύρη άγνοια και την οικτρή δειλία μας, ετοίμασε το έδαφος για να δεχθούμε κατόπιν τις ευλογημένες βροχές του Θεού δια του π. Θεοδώρου Ζήση, του μακαριστού π. Νικολάου Μανώλη, του π. Σεραφείμ Ζήση, των σεβαστών και αγαπητών Αποτειχισμένων Πατέρων μας, των φρουρών της αγιοπατερικής Παράδοσης, εκείνων που δε φοβήθηκαν διωγμούς, δε σκιάχτηκαν μπρος στους εξευτελισμούς και τις συκοφαντίες και την περιθωριοποίηση, αλλά προτίμησαν να στερηθούν τις Ενορίες και τις Μονές τους, για να μην προδώσουν την ορθόδοξη Ιερατική και Μοναστική τιμή και συνείδησή τους. Δεν λησμονήσανε ότι θα δώσουν λόγο στο φοβερό βήμα του Μεγάλου Αρχιερέα και Κριτή Χριστού. 

Μέχρι να μας αξιώσει ο Κύριος να μετέχουμε σε ορθόδοξο εκκλησιασμό, αναγκαστήκαμε να μείνουμε άχρι καιρού χωρίς Θεία Κοινωνία· με τη βοήθεια πάντα του Θεού αρνούμασταν και αρνούμαστε να κοινωνήσουμε με την (παν)αίρεση και τους συμβιβασμένους με αυτήν, ζώντας μάλιστα σε μια από τις πιο αιρετικές Μητροπόλεις της Ελλάδας, την αλεπουδόπολη Αλεξανδρούπολη του πένθιμου Ανθίμου. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε άχρι καιρού μακριά από το Πετραχήλι, μακριά από τον ευλογημένο ασπασμό «Την ευχή σας, πάτερ!», μακριά από τη θεία Λατρεία και τη σύναξη πατέρων και αδελφών. Αναγκαστήκαμε να μείνουμε άχρι καιρού μακριά από όλους, «διακλέπτοντας αγαπητικώς τη σωτηρία μας», για να παραφράσουμε τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο όταν περιέγραφε την κατάσταση των Ορθοδόξων της Κωνσταντινούπολης επί Αρειανών.

Κι όμως – μύριες δόξες στον Κύριο! -, παρά την απομόνωση και την εγκατάλειψη που βιώσαμε, δεν πέρασε ούτε μία Κυριακή που να μην άκουσε η ψυχή μας τα ιερά τα λόγια της Θείας Λειτουργίας, τα λόγια εκείνα που ήταν για εμάς μετάγγιση αίματος όλον εκείνο τον καιρό, και πάντα είναι, εδώ στην πνευματική μας εξορία. Ο Μέγας Αγιασμός ήταν το νάμα που μας άρδευε. Η αδιάλειπτη προσευχή υπέρ του σύμπαντος κόσμου, της Εκκλησίας, της Πατρίδας, του ταλαίπωρου εαυτού μας, η μελέτη της Αγίας Γραφής και των Αγίων Πατέρων, ο διαρκής πνευματικός και ομολογιακός αγώνας εν μετανοία, η ολόψυχη έξοδος από το κοσμικό πνεύμα γίναν πια όλα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Γίναν η διαρκής ενδυνάμωσή μας, το βάλσαμο για τις πληγές που προκάλεσε στην ψυχή μας η αποστασία Κλήρου, Μοναχισμού και λαού, αλλά συνάμα και το μεγάλο «Συγγνώμη και Ευχαριστώ» στον Κύριο και σε όλη τη Θριαμβεύουσα Εκκλησία για τη δική μας βαρύτατη και μακροχρόνια αποστασία, για τη λύπη που Τους προξενήσαμε αλλά και για τη μακροθυμία, τη θεία αγάπη και το απέραντο έλεος που δεχθήκαμε. Και η Ανάσταση, ω η Ανάστασή Σου, Κύριε!!! Ήδη από το Πάσχα 2019, από τότε που ο Βλάσφημος Αλεξανδρουπόλεως αμφισβήτησε εμμέσως πλην σαφώς την Ανάσταση του Κυρίου μας σε Πασχάλια Μητροπολιτική Εγκύκλιό του, το «Χριστός Ανέστη» είχε αντικαταστήσει την καλημέρα στον οίκο μας. Η φωτοφόρος μνήμη της ζωογόνου Ανάστασης του Χριστού είναι καθημερινή πλέον για μας· με αυτήν ξυπνάμε, τη συλλογιζόμαστε και την επικαλούμαστε συχνά μέσα στη μέρα και με αυτήν παραδινόμαστε τη νύχτα στον ύπνο. 

Πώς, λοιπόν, να χωρέσει στη ζωή και στην καρδιά μας ένας βλάσφημος Μητροπολίτης; Πώς να τον ακολουθήσουμε στην πτώση του και μαζί του όλους όσους εκείνος συμπαρασύρει; Γι’ αυτό και γράψαμε σε πρόσφατη ανοικτή επιστολή μας προς τον κ. Άνθιμο: «Ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς δὲν εἶναι λαός σας, εἶναι λαὸς τοῦ Κυρίου του, τοῦ Δεσπότη Ἰησοῦ Χριστοῦ. «ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν» (Ἰω. Ι’ 5). Λαός σας εἶναι μόνο ὅσοι αἱρετικοί, ἐκκοσμικευμένοι ἢ ἁπλῶς ἀδιάφοροι καὶ ἀφελεῖς σᾶς ἀκολουθοῦν, οἱ ὁποῖοι, δυστυχῶς, δὲν εἶναι ἡ μειοψηφία καὶ ὀδυνόμαστε γιὰ αὐτό». [1] Πόσο μεγάλη η ευθύνη του λαού, πόσο ένοχη και ολέθρια η σιωπή του όταν ο άρχων και ο άμβων ασεβούν! Και πόσο βαρύ λόγο θα δώσουν όσοι φιμώνουν ή κοιμίζουν τον λαό!

Δόξα και πάλι δόξα τω Θεώ, δεν υπήρξε μία μέρα που να νιώσαμε ότι μας εγκατέλειψε ο Κύριος στη μοναξιά μας, ούτε η Αειπάρθενος Μητέρα Του ούτε οι Άγιοί Του! Παραμένουμε ρυπαροί, ενίοτε το λυπούμε το Άγιο Πνεύμα, καθώς απέχουμε έτη φωτός από την αγιότητα, μα δε νιώσαμε ποτέ τον Κύριο να λείπει, να μας αφήνει μόνους όπως μας άφησαν οι άνθρωποι. «Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν.» Βιώσαμε και βιώνουμε πως όλος αυτός ο ευλογημένος Γολγοθάς της Ιερής Αποτείχισης ήταν που θέριεψε την πίστη μας, που πότισε το σταυροαναστάσιμο άνθος της Ορθοδοξίας μέσα μας, που μας έφερε πιο κοντά στον Άγιο Τριαδικό Θεό μας, παρά την αθλιότητα της ύπαρξής μας. Πόσο τον αγαπήσαμε και τον αγαπούμε όλο και περισσότερο αυτόν τον Γολγοθά! 

Ποιος Αντίχριστος θα μας φοβίσει και θα μας χωρίσει από την αγάπη του Κυρίου μας, αφού ο Ίδιος ο Κύριος μάς απέδειξε πως δεν μας εγκαταλείπει αν δεν Τον εγκαταλείψουμε; Πόσω μάλλον εγγύτερα βρίσκεται ο Κύριος στα παιδιά Του, όταν αυτά αγωνίζονται και δοκιμάζονται χάριν του παναγίου Ονόματός Του; Ποιος σκυλευμένος άδης θα αιχμαλωτίσει την ψυχή μας, ώστε να λησμονήσουμε την ένδοξη Ανάσταση του νικητή Χριστού μας και την ανά τους αιώνες νίκη της Εκκλησίας; «καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»! Ποιος θα μας πείσει να αφήσουμε τα όπλα και να επαναπαυθούμε σε μια επονείδιστη ενώπιον του Θεού αδράνεια, μάχιμοι λιποτάκτες εν καιρώ πολέμου; 

Και όποιος «σκανδαλίζεται» με την απομάκρυνσή μας από τους Ναούς, ας κάνει επιτέλους τον κόπο να διαβάσει Εκκλησιαστική Ιστορία, Ιερούς Κανόνες, κείμενα των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Ας μάθει γιατί έγραφαν οι Άγιοι Απόστολοι: «Ἐὰν δὲ ἀσεβεῖς κατέχωσιν τὸν τόπον, φευκτέος ἔστω σοι διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ’ αὐτῶν· ὡς γὰρ οἱ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν. Eἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ συναθροισθῆναι δυνατόν, ἕκαστος παρ’ ἑαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ καὶ ἅμα δύο ἢ τρεῖς» [2]· γιατί όρισαν οι Άγιοι Πατέρες της εν Λαοδικεία Τοπικής Συνόδου στον 33ο Κανόνα τους «Ὅτι οὐ δεῖ αἰρετικοῖς, ἢ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι»·  γιατί έγραφε ο Μέγας Βασίλειος «Εἰ δὲ ὅτι ὁ δεῖνα τὸν οἶκον κατέχει τῆς προσευχῆς, ὑμεῖς δὲ ἐν τῷ ὑπαίθρῳ προσκυνεῖτε τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Δεσπότην, τοῦτο ὑμᾶς ἀνιᾷ, ἐνθυμήθητε, ὅτι οἱ μὲν ἕνδεκα μαθηταὶ ἐν τῷ ὑπερῴῳ ἦσαν ἀποκεκλεισμένοι, οἱ δὲ σταυρώσαντες τὸν Κύριον ἐν τῷ περιβοήτῳ ναῷ τὴν Ἰουδαϊκὴν λατρείαν ἐπλήρουν» [3] · γιατί έγραφε ο Μέγας Αθανάσιος: «Ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» [4]· γιατί έγραφε ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Ἔχουσιν οὗτοι τοὺς οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον· οὗτοι τοὺς ναοὺς, ἡμεῖς τὸν Θεόν· καὶ τὸ ναοὶ γενέσθαι Θεοῦ ζῶντος καὶ ζῶντες, ἱερεῖα ἔμψυχα, ὁλοκαυτώματα λογικὰ, θύματα τέλεια, θεοὶ διὰ Τριάδος προσκυνουμένης» [5] · γιατί έγραφε ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης  «ἔφης δέ μοι, ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἱρεσιάρχην. καί τί περί τοῦτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καθορῶ. Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» [6]· γιατί έγραφε ο Άγιος Φώτιος Κωνσταντινουπόλεως ο Μέγας «Αἱρετικός ἐστιν ὁ ποιμήν; λύκος ἐστίν. Φυγεῖν ἐξ αὐτοῦ καὶ ἀποπηδᾶν δεήσει, μηδὲ ἀπατηθῆναι προσελθεῖν κἄν ἥμερον περισαίνειν δοκεῖ. Φύγε τὴν κοινωνίαν αὐτοῦ καὶ τὴν πρὸς αὐτὸν ὁμιλίαν ὡς ἰὸν ὄφεως» [7] · γιατί έγραφε ο  Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν και σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ἀλλήλων καλούμενοι· μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» [8] · γιατί έγραφε ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Β’: «Ὅθεν καὶ ἐπισκήπτομαι πᾶσι τοῖς λαϊκοῖς, ὅσοι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τὴ Λατινικὴ ὑποταγή . καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δέχεσθε τὴν τυχοῦσαν. Κρεῖσσον γὰρ ἐστὶν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθε κατὰ μόνας ἡ ἐπ’ Ἐκκλησίας συνάγεσθε μετὰ τῶν λατινοφρόνων» [9] · γιατί είπε ο Άγιος Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, ο λέων της Φερράρας-Φλωρεντίας, λίγο πριν το θάνατό του: «…λέγω καὶ διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τῶν παρατυχόντων πολλῶν καὶ ἀξιολόγων ἀνδρῶν, ὡς οὔτε βούλομαι οὔτε δέχομαι τὴν αὐτοῦ (σ.σ. τοῦ Πατριάρχου) ἢ τῶν μετ’ αὐτοῦ κοινωνίαν, τὸ παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπὶ ζωῆς μου, οὔτε μετὰ θάνατον, ὥσπερ οὔτε γεγονυίαν ἕνωσιν, καὶ τὰ δόγματα Λατινικὰ ἅπερ ἐδέξατο αὐτὸς καὶ οἱ μετ’ αὐτοῦ, καὶ ὑπὲρ τοῦ δεφενδεύειν ταῦτα, καὶ τὴν προστασίαν ταύτην ἐμνηστεύσατο ἐπὶ καταστροφῇ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς Ἐκκλησίας. Πέπεισμαι γὰρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον αποδιίσταμαι τούτου καὶ τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καὶ πᾶσι τοῖς πιστοῖς καὶ ἁγίοις Πατράσι· καὶ ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τὴ ἀληθείᾳ καὶ τοῖς ἁγίοις Πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας· ὥσπερ αὖ πείθομαι τοὺς συντιθεμένους τούτοις ἀποδιίστασθαι τῆς ἀληθείας καὶ τῶν μακαρίων τῆς Ἐκκλησίας δασκάλων» [10] · γιατί έγραφε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στην ερμηνεία του 31ου Κανόνα  των Αγίων Αποστόλων «Όσοι δε χωρίζονται από τον επίσκοπό τους προ συνοδικής εξετάσεως, διατί αυτός κηρύττει δημοσία καμμίαν κακοδοξίαν και αίρεσιν, οι τοιούτοι, όχι μόνο εις τα ανωτέρω επιτίμια δεν υπόκεινται, αλλά και την πρέπουσαν εις τους ορθοδόξους τιμήν αξιώνονται, κατά τον ΙΕ’ Κανόνα της ΑΒ Συνόδου» [11]. Και ας διαβάσει, επίσης, ο κάθε επικριτής μας το βιβλίο του π. Θεοδώρου Ζήση «Δεν είναι σχίσμα η Αποτείχιση» [12], ας ακούσει την ομιλία του π. Σεραφείμ Ζήση «Η τεκμηρίωση της Ι.Αποτειχίσεως και οι θέσεις του Πρωτ. π. Βασιλείου Βολουδάκη» [13]. Εκεί θα βρει συμπυκνωμένη την τεκμηρίωση της αγιοπατερικής αυτής αντιαιρετικής οδού.

Ποιος άραγε θα είχε την αλαζονεία να πει πως όλοι οι προαναφερθέντες Ιερώς Αποτειχισμένοι Άγιοί μας – και άλλοι που δεν αναφέραμε χάριν συντομίας – είχαν πλανηθεί; Και, για να επανέλθουμε στους καιρούς μας, ας μάθει ο κάθε κατήγορος της Ιεράς Αποτείχισης ότι και «ὁ Ἅγ. Παΐσιος (ο οποίος «μοναχός, τότε, στήν Ἱ. Μ. Σταυρονικήτα συνήργησε τά μέγιστα, μαζί μέ τόν Καθηγούμενο ἀρχιμ. Βασίλειο Γοντικάκη, ὥστε καί ἡ Μονή του νά διακόψει τό μνημόσυνο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη»), ὁ ἡγούμενος π. Βασίλειος Γοντικάκης καί ὁ ἱερομ. Γρηγόριος στήν ἀπό 21.11.1968 κοινή ἐπιστολή τους, χαρακτήρισαν τά λεχθέντα καί πραχθέντα ὑπό τοῦ Ἀθηναγόρα ὡς «ἀκατανόητα καί δυστυχῶς βλάσφημα διά τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» καί σημείωσαν: «ἡ ἂρνησι πρός τόν Πατριάρχη δέν εἶναι ἂρνησι πρός τήν ἀγάπην οὒτε πρός τήν ἑνότητα. Εἶναι «ὂχι» πρός τό ψεῦδος καί «ναί» πρός τήν Ἀλήθεια» [14]· ας μάθει και πώς ήταν η εκκλησιαστική ζωή των Ορθοδόξων Ρώσων επί λαίλαπας του Κομμουνισμού, όταν το Κράτος ήταν η Σκύλλα και Χάρυβδη η «Ζώσα Εκκλησία», την οποία ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος παρομοίαζε με την πόρνη της Αποκάλυψης [15]. 

Αν όλοι οι Ιερώς Αποτειχισμένοι Άγιοί μας διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τους Αρειανούς, τους Μονοφυσίτες, τους Εικονομάχους, τους Λατινόφρονες και τους λοιπούς αιρετικούς και αφιερώθηκαν ολόψυχα στον αντιαιρετικό αγώνα μη φειδόμενοι της ίδιας της ζωής τους, τι θα έκαναν άραγε σήμερα, με τον Οικουμενισμό να ενσωματώνει όλες τις προηγούμενες αιρέσεις και να στρώνει κόκκινο παχύ χαλί για την υποδοχή του Αντιχρίστου; Θα κλείνονταν στο κελί τους και θα αρκούνταν να κάνουν «κομποσκοίνια και μετάνοιες», όπως πολύ βολικά και ανώδυνα προτείνουν κάποιοι; Αν το έκαναν αυτό στις μέρες τους, δεν θα είχαμε ούτε εξορίες, ούτε βασανιστήρια, ούτε φυλακίσεις αλλά ούτε και Αγίες Οικουμενικές και Τοπικές Συνόδους να μας καθοδηγούν. Δεν θα είχαμε Σταυρό, άρα ούτε και Ανάσταση.

«῎Αγε νῦν», όλοι εσείς οι αρνητές της άρνησης της προδοσίας, ενώστε τις φωνές σας εν χορώ και πείτε μας πλανεμένους εκ δεξιών – μαζί σας και οι παρακαθήμενοι στα δεξιά των προδοτών -, σεις που εκστομίζετε αγαπολογίες προς εκείνους και επικαλείσθε την υπακοή για να δικαιολογήσετε την ένοχη σιωπή σας! Πείτε μας σχισματικούς, σεις που αντέχετε ελαφρά τη συνειδήσει να μνημονεύετε Πατριάρχες και (Αρχι)επισκόπους βαμμένους με το αίμα της σχισμένης Ουκρανικής Εκκλησίας! Βγάλτε μας «εκτός Εκκλησίας», σεις που λησμονείτε και περιφρονείτε τους ιδρώτες και τα αίματα πάντων των Ιερώς Αποτειχισμένων Αγίων Επισκόπων, Κληρικών, Μοναχών και λαϊκών της Εκκλησίας μας ανά τους αιώνες! Εμπρός, λοιπόν, ακολουθήστε υπάκουοι τους παναιρετικούς Αρχιποιμένες σας στην ποθητή τους «Ένωση» και στο Κοινό Ποτήριο που σας ετοιμάζουν με τον Πάπα! Κρατήστε τους βεβηλωμένους Οίκους σας, εμείς ζούμε και ποθούμε να πεθάνουμε για τον Ένοικο! Κρατήστε τους Θρόνους, τις Ενορίες και τις Μονές σας, εμείς κρατούμε την κοινωνία με όλους τους κακήν κακώς διωγμένους Αγίους (Ιερο- και Οσιο)Μάρτυρες και Ομολογητές της αγίας Ορθοδοξίας, με τον ίδιο τον Χριστό που δεν είχε «ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ»! Δοξαστείτε από τους πάμπολλους οπαδούς σας, τιμή για εμάς είναι οι συκοφαντίες και η περιφρόνηση για χάρη της Ομολογίας μας!

Μάθαμε μέχρι το μεδούλι μας ότι η Ιερή Αποτείχιση δεν είναι δυνατή χωρίς πόθο για μαρτύριο χάριν της θείας αληθείας και του θείου έρωτα.

Μάθαμε ότι η Ιερή Αποτείχιση δεν είναι δυνατή χωρίς πίστη ακλόνητη στη θεία αγάπη και πρόνοια.

Η Ιερή Αποτείχιση δεν είναι δυνατή αν δεν νιώθει κανείς μέχρις εγκάτων ότι, εφ’ όσον παραμένει άχρι θανάτου δοσμένος και αφοσιωμένος στον Χριστό, Τον έχει και θα Τον έχει μέσα του και πλάι του, ακόμα και αν βρεθεί διωγμένος και απομονωμένος σ’ ένα φρικτό πουθενά.

Μάθαμε με το γλυκό το μέλι της δια Χριστόν πικρίας ότι η Ιερή Αποτείχιση δεν είναι δυνατή χωρίς ετοιμότητα και προθυμία για εκούσια και ολόψυχη αναχώρηση στην έρημο, τοπική ή «τροπική». Η ίδια η Αποκάλυψη του Ιωάννου μάς προετοιμάζει γι’ αυτό: «καὶ ἐδόθησαν τῇ γυναικὶ δύο πτέρυγες τοῦ ἀετοῦ τοῦ μεγάλου, ἵνα πέτηται εἰς τὴν ἔρημον εἰς τὸν τόπον αὐτῆς, ὅπως τρέφηται ἐκεῖ καιρὸν καὶ καιροὺς καὶ ἥμισυ καιροῦ ἀπὸ προσώπου τοῦ ὄφεως» [16]. Άραγε δεν θα συνεπάγεται και Αποτείχιση εκείνη η τελική έξοδος των πιστών; Έχει κανείς την αυταπάτη ότι τον καιρό που θα βασιλεύει ο Αντίχριστος – ήδη βασιλεύει το πνεύμα του…- οι Ναοί μας, αν υφίστανται ακόμα, θα είναι σε ορθόδοξα χέρια, όπως ήταν κάποτε; Αν τώρα συμβαίνουν τα παρόντα αίσχη, ποια αισχρότερα θα συμβαίνουν τότε; Πότε και πώς θα εκπαιδευθούν πια οι πιστοί να αντέχουν σε τέτοιες συνθήκες χωρίς να χάνουνε την πίστη τους;

Η Ιερή Αποτείχιση, τέλος, δεν είναι δυνατή, αν κανείς δεν λαχταρά πάνω από όλα, ψυχή και σώματι, να γίνει οπλίτης και πολίτης της Βασιλείας του Θεού και όχι πειθήνιο βολεμένο έρμαιο του κόσμου και του αιώνος τούτου. 

Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να έχει κανείς αν δεν του δοθεί από τον Κύριο. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». Τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να του δοθεί από τον Κύριο, αν δεν Τον πείσει ότι είναι έτοιμος να δώσει ό,τι έχει και δεν έχει για την Πίστη, για το πανάγιο μυστικό Σώμα του Χριστού που είναι η Εκκλησία. Μα και τίποτα από όσα δέχθηκε από τον Κύριο δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι θα το διατηρήσει κανείς μέχρι τέλους. Αρκεί μία στιγμή να αρθεί η Χάρη για να γίνουν οι οπλίτες ριψάσπιδες ή, ακόμα χειρότερα, Εφιάλτες πλανεμένοι.

Αν φοβάμαι να αποτειχισθώ, ας αναρωτηθώ τι από όλα αυτά μού λείπει. Κι ας έχω πάντα κατά νου, πως αν δεν παραδεχθώ την α-σθένειά μου, δεν μπορώ να ζητήσω ούτε να λάβω τη θεραπεία της άνωθεν, εκ του Πατρός των φώτων. Ας έχω επίσης κατά νου, πριν εκφραστώ κατά της Ιερής Αποτείχισης χαρακτηρίζοντάς την πλάνη, ότι κινδυνεύω να ταυτιστώ με τον Αιρεσιάρχη Βαρθολομαίο Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος κηρύττει ότι οι  Άγιοι Πατέρες μας έπεσαν «θύματα του αρχεκάκου όφεως» [17]. Κινδυνεύω, ακόμα χειρότερα, να βλασφημήσω το Πανάγιο Πνεύμα, αποδίδοντας στο διάβολο μια ενέργεια και στάση ζωής και αγώνα η οποία ουσιαστικά γίνεται καθ’ υπακοήν στη θεόπνευστη Αγία Γραφή και στους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων και Θεοφόρων Πατέρων. Διότι, χαρακτηρίζοντας την Ιερή Αποτείχιση πλάνη ή σχίσμα ή ό,τι άλλο δαιμονοκίνητο, υποστηρίζω κατ’ επέκτασιν πως οι  Άγιοι Απόστολοι και Πατέρες που την θέσπισαν συνοδικώς και την εφάρμοσαν δεν ήταν πράγματι Άγιοι και Θεοφόροι και άρα δεν ομιλούσε το Άγιο Πνεύμα δι’ αυτών αλλά ο σατανάς. Βλασφημώ, κατά συνέπεια, όπως βλασφημούσαν κάποτε κάποιοι Φαρισαίοι, αποδίδοντας στον Βεελζεβούλ θαυματουργές ενέργειες του ίδιου του σαρκωθέντος Θεού Λόγου, του Δημιουργού μα και Κριτή τους. Φαίνεται πως προτιμούσαν και προτιμούν οι Φαρισαίοι να παραμένουν οι κωφοί κωφοί και οι τυφλοί τυφλοί.

Ευχόμαστε σε όλους και στον ταλαίπωρο εαυτό μας καλή και ισόβια μετάνοια, καλόν αγώνα και καλή απολογία στο φοβερό βήμα του Δεσπότη και Κριτή Ιησού Χριστού. Να μας βοηθά ο Άγιος Τριαδικός Θεός, με τις πρεσβείες της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, να αντιλαμβανόμαστε, να πολεμούμε και να νικούμε με τη Χάρη Του όλες τις σκοτεινές επιβουλές του κόσμου και του αιώνος τούτου, ώστε να εισέλθουμε στη Βασιλεία Του περιβεβλημένοι «στολὰς λευκάς καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν» ἡμῶν… «ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης». Μυριάκις προτιμούμε να πεθάνουμε παρά να Τον ξαναπροδώσουμε. Αιώνια δόξα, ευχαριστία και προσκύνηση στον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο. Αμήν.

«Ἡ Νέα Ἐποχὴ θέλει όχι ν’ ἀδειάσουν οἱ Ἐκκλησίες, ἀλλὰ νὰ γεμίσουν μὲ ἀνθρώπους ποὺ θὰ ἔχουν αλλοιωμένο φρόνημα, ἀλλοιωμένη τὴν ὀρθόδοξο πίστη.»  π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος

«Οὐκ ἐκάθισα μετὰ συνεδρίου ματαιότητος καὶ μετὰ παρανομούντων οὐ μὴ εἰσέλθω· ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καὶ μετὰ ἀσεβῶν οὐ μὴ καθίσω» Ψαλμός κε’ 4-5

«Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; (…)  διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» Β’ Κορ. Στ’ 14, 17-18

«Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει…ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ.» Ψαλμός κβ’ 1, 4

✞
IC XC NIKA
Ὁ ΚΥΡΙΟC ΕΓΓΥC

• 1. Από την πρόσφατη ανοικτή επιστολή (Η πτώση και ο δόλος των «Ορθοδόξων» Επισκόπων) που απευθύναμε προς τον παναιρετικό Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμο, ως απάντηση σε αιρετικό φυλλάδιο που διένειμε στη Μητρόπολή του.
• 2. Αποστολικές Διαταγές, P. G. 1, 1136-1137
• 3. Επιστολή ΣΜ’, Νικοπολίταις πρεσβυτέροις, P. G. 32, 896-897
• 4. Ερμηνεία του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, P. G. 27, 1369
• 5. Λόγος ΛΓ’, ΠροςΑρειανούς και εις εαυτόν, P.G. 36 232.
• 6. Επιστολή προς την σπαθαρίαν ης το όνομα Μαχαρά, P. G. 99, 1669 Α
• 7. Ομιλία ΙΕ’ λεχθείσα εν τω Άμβωνι της Μεγάλης Εκκλησίας, ΕΠΕ 12, 400, 31
• 8. Αναίρεσις Γράμματος Ιγνατίου Αντιοχείας, Άπαντα Γρηγορίου του Παλαμά, Τ.3, ΕΠΕ 61, 608
• 9. Επιστολή δευτέρα προς Κυπρίους, PG 140, 620Α
• 10. Ἀπολογία τοῦ ἁγιωτάτου Μητροπολίτου Ἐφέσου κυρίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ ρηθεῖσα ἐπὶ τῇ τελευτῇ αὐτοῦ αὐτοσχεδίως , PG 160 536.
• 11. Πηδάλιο, Εκδ. Μ. Ρηγοπούλου, σελ. 34
• 12. https://katanixi.gr
• 13. https://katanixi.gr
• 14. «Ὀρθόδοξος Τύπος», τ. 98/1.3.1969, σ. 4 καί τ. 1680/9.3.2007, σ. 5 , κατά παράθεση π. Αναστασίου Γκοτσόπουλου, εφημέριου Αγ. Νικολάου Πατρών:  Άγιος Παΐσιος Σύγχρονος Ομολογητής της Ορθοδόξου Πίστεως.
• 15. Ομιλία 71 στην Ιερή Αποκάλυψη.
• 16. Αποκ. Ιβ’ 14
• 17. Πλανήθηκαν ἀπὸ τὸν διάβολο (!) οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑποστηρίζει ὁ κ. Βαρθολομαῖος     
• Τὸ πλῆρες κείμενο δημοσιεύεται στὸ περιοδικὸ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως «Ἐπίσκεψις» [ἀρ. τεύχους 563 (1998), σελ. 4-8] Εἰδησεογραφικὸς ἱστοχῶρος Πενταπόσταγμα Ἐνημέρωσης)

Κάνε ἐγγραφή στό νέο κανάλι τῆς Κατάνυξης τοῦ Youtube πατώντας ἐδῶ: https://bit.ly/2WldGra